Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

dobranoc

emil_grabicz
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

emil_grabicz

emil_grabicz

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Wiedziałeś, że dzisiaj nic z tego nie będzie... po prostu nie mogłam... przytuliłeś się do mnie całym sobą, czułam twoją delikatnie błądzącą dłoń po moich plecach. Było mi dobrze. Wtuliłeś się twarzą w moje włosy i cieszyłeś się ich zapachem... tak, to był ten szampon, którego zapach uwielbiałeś u mnie. Twój cichy szept prosto w ucho brzmiał, jak niekończąca się symfonia miłości. Uwielbiam twój głos. Zawsze byłam pod jego wpływem. Lubię cię słuchać, lubię jak mnie dotykasz i obwąchujesz moją twarz, włosy, a nawet jak rozmawiasz z moimi piersiami, nazywając je "michałami" i wtedy śpiewasz cichutko: "tańcowały dwa michały" i bawisz się nimi cudownie, przedelikatnie... całujesz moje brodawki, z których kiedyś próbowałeś popijać mleczko, kiedy karmiłam dzieci...
Przytulasz się do moich piersi, jakbyś był małym chłopcem. Chociaż kiedy widzę twoje silne dłonie, wiem, że to nie chłopczyk, lecz ty, którego dostałam w prezencie na całe życie, a może i jeszcze dłużej. Trzymasz mi dłoń na brzuchu i zataczasz nią kółka. Tak, tam właśnie zaczęło się życie, w którym również uczestniczyłeś. Teraz nawet, kiedy opuściłeś niżej dłoń i delikatnie chwytasz w palce moją "potarganą grzywkę", czuję, że robisz to nie dla seksu ze mną. Dziękujesz mi za coś, co należy przecież i tak do ciebie. Tylko do ciebie. Wtulamy się w siebie mocno obejmując plecy, szyję, nogi i szukamy dłońmi miejsc, które mamy dla siebie, właśnie do zabawy, do dotykania, do sycenia się sobą bez przyspieszonych oddechów, bez natarczywego obmacywania. Kocham twoje wycieczki w głąb mojego ciała. I te również, kiedy mnie nie dotykasz, tylko mówisz mi do ucha o tym, że kiedyś mnie znowu dopadniesz i ukochasz całym sobą, tak jak lubię najbardziej... czule i nade mną, kiedy widzę cię i twoje oczy rozszerzone podnieceniem, i suche usta nie nadążające z oddechem... ale to nie dzisiaj, wiesz przecież o tym... za to cię uwielbiam, że potrafisz na mnie poczekać i wtedy dostajesz to wszystko, o czym inni mężczyźni mogą tylko pomarzyć... położyłam głowę na twoim ramieniu i wsłuchuję się w twój coraz równiejszy oddech... jesteś ciepły, pachnący i tak blisko mnie, że sama nie wiem, gdzie się zaczynam, a gdzie kończę. Jesteśmy, jak jedna wielka bryła posklejana uczuciami i sobą.
Uwielbiam kiedy zasypiasz, a ja na twoim ramieniu słucham, jak bije twoje serce i pulsuje szyja. Ale dobrze wiesz, że za niedługo musisz przekręcić się na boczek, najlepiej twarzą do mnie, bo wtedy nie chrapiesz, ale i tak cię kocham, nawet jak chrapiesz. Dobranoc kochany...

Anna_Para

Anna_Para

Opublikowano
Opublikowano

....
Co nie zmienia faktu, że ..pozdrawiam Cię serdecznie. Poznałam wcześniej to opowiadanie i już wiesz, że bardzo mi się podoba. Pięknie wchodzisz we wrażliwość kobiety. Subtelna i delikatna erotyka tekstu opwiada o tajemnicy dojrzałego związku! Zmysłowość, sensualność, jaką posługujesz się w tym monologu jednocześnie wzrusza i ...Brawo, Grabiczu! Jeśli dobrze się domyślam, pewnie tak o Tobie może mówić Twoja partnerka! Uwielbiam sposób, w jaki piszesz, Para :)

Marcin_Erlin

Marcin_Erlin

Opublikowano
Opublikowano

Tak,tak emilu... jestem Ci bardzo wdzięczny... tyle się nauczyłem...i to nic, że żona złożyła pozew o rozwód i zawiadomienie w pobliskim komisariacie o znęcanie się fizyczne i psychiczne za czochranie " potarganej grzywki" między innymi, kiedy łona inaczej chowana była... mam nadzieję, że Twoje teksty spodobają się też starszej, chudej, samotnej i brzydkiej sędzinie...

Ania_Ostrowska

Ania_Ostrowska

Opublikowano
Opublikowano

Nie sposób wobec takiego tekstu przejść obojętnie - pytanie tylko czy to wprawka, czy fragment czegoś większego? Właśnie od kontekstu wszystko zależy, może być OK, ale może też być okropne. Jako samodzielny utwór chyba bez szans. Podoba mi się zdanie z posklejaną bryłą bo jest wieloznaczne, nie to, co symfonia miłości :) Pozdrawiam - Ania

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Marianne_
      Boob

      Przez Marianne_ · Opublikowano

      Koma: a zrób mi "bob", im bór za amok.  
    • Migrena
      Nic

      Przez Migrena · Opublikowano

      I tak. I tak. Jestem. Nie wiem. Nie czuję się nic. Oddech przechodzi przez szkło stworzenia, rozbija się o własną przezroczystość, a jego odłamki tańczą w próżni - jak anioły, które zapomniały, po co mają skrzydła. Czas spada jak popiół z wypalonej wiary, a jego płatki śnią o ogniu, którego już nie ma. Dno chwili rozsypało się w pył - a w tym pyle milczą ogrody, które aniołowie podlewają łzami zapomnienia. Nic nie wraca. Nic się nie zaczyna. Ten wdech - to echo cudzego istnienia, cudze serce bije we mnie, jakby ktoś inny próbował pamiętać, że jestem. W mroku słychać modlitwy, których nikt nie wypowiedział, i ciszę, która drży, jakby sama chciała zostać imieniem. Ruch – bez znaczenia. Widok – obcy. Świat – zamknięte oko Boga, który śni siebie w zapomnianym języku światła. Kamień – pamięta gwiazdę, która już dawno zgasła, ale jej blask jeszcze trwa w nim jak wspomnienie raju. Człowiek – cień własnego pytania. Nie zostawia śladu, bo nawet cień ma już dosyć towarzyszenia pustce. Cisza kruszy się w palcach istnienia, a powietrze nie zbiera głosu, jakby słuch samego Boga został zatopiony w oceanie jego własnego milczenia. Nie pamiętam, czy to ja oddycham, czy to pustka oddycha mną. Każdy gest – dotyk po śmierci światła. Każda myśl – pył, który zapomniał, że był gwiazdą. Każdy moment – spadanie w dół, w nieskończoność, gdzie czas zamienia się w ciało nicości, a nicość - w puls serca Boga, który zapomniał, że jest Bogiem. I tak. I tak. Jestem. Nie wiem. Nie czuję się nic. Tylko chłód, co pachnie końcem, jakby noc rozłożyła skrzydła nad resztkami istnienia, jakby ciemność chciała uczyć światło, jakby cisza chciała śpiewać, a śpiew - płakać. Nic. Nic. Nic. A jednak - pod popiołem drży iskra: maleńki błąd nicości, który przez ułamek sekundy pomyślał, że chce być. I w tym błędzie - rodzi się światło. Rodzi się czas. Rodzi się miłość, która nigdy nie miała prawa zaistnieć. Bo nawet nicość, gdy się zapatrzy w siebie zbyt długo, zaczyna marzyć o miłości.      
    • Posem
      12#

      Przez Posem · Opublikowano

      Idę do ciebie po trochę relaksu by pomnożyć myśli i spaść w wir  upojnego snu   następny dzień pisze swoje wiersze o niedalekiej przyszłości i patrzy na stos wielkich informacji   próbowałem się zmienić jednak świt zmieniał się w pył i odchodził za noc gdzie szukał kilku słów.
    • Amber
      Tajemnica Świtu

      Przez Amber · Opublikowano

      @Dekaos Dondi „Czy bywa tak, że to, co zasłania światło, jest ważniejsze od blasku, który może oślepić”. Światło oglądane przez pryzmat ciemności ciekawy tekst w naszej paranoi przed światłem.
    • Tectosmith
      Betlejem

      Przez Tectosmith · Opublikowano

      Pozwolę sobie odnieść się do faktów historycznych, bo w dyskusji pojawiły się stwierdzenia, które nie są zgodne z źródłami. Polowania na czarownice oraz skala przemocy religijnej była głównie domeną sądów świeckich w Europie (XVI–XVII w.), nie Inkwizycji. Szacunki współczesnych historyków są następujące: – polowania na czarownice: ok. 40–60 tysięcy zabitych (głównie sądy świeckie) – Inkwizycja (łączna skala): ok. kilkanaście do 50 tysięcy egzekucji – krucjaty: ok. 1–3 miliony ofiar (wszystkie strony konfliktów łącznie) Powyższe liczby nie są “opinią”, tylko konsensusem badań historycznych (XX/XXI w.). Jeżeli w wierszu pojawiają się zdania: „tylko ubodzy dostąpili spotkania z Nim” to to również stoi w sprzeczności z Ewangelią i faktami historycznymi — bo Jezus rozmawiał również z bogatymi, faryzeuszami oraz elitą. W dyskusji pojawił się także wątek współczesnej polityki. Tu także warto zostać przy faktach: – Kościół jako instytucja nie zawsze opowiadał się po stronie wolności – sojusze z władzami autorytarnymi występowały wielokrotnie w historii Dlatego proponuję rozdzielić: wiarę osobistą → może być autentyczna, głęboka narrację instytucjonalną → bywała w historii sprzeczna z etyką To jest jedynie przypomnienie, że: fakty są weryfikowalne — opinie nie muszą być.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...