Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

w ciemności chmara trzmieli
rozgarnia smugi niepokoju
złowrogo brzęcząc

wtulam w poduszkę
nieposłuszne siąpienie
wytrąca sen

bez poczucia pory
próżno ignorować
niepewność

drąży boleśnie niemoc dłoni
bezszelestnie przesuwa
paciorki westchnień

za pomyślność
za pokój ducha
za nas

owocuje biała noc

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


umiesz się wczuwać...zapewne znasz "takie" noce?
ta bezsenność jednak może "owocować" :)))))
dziękuję za zrozumienie

serdecznie pozdrawiam Rafale :-)
Krysia (mikroklimatyczna)
Opublikowano

Noc nie jest dobrym doradcą, lepszym jest ranek
po przespanej nocy. Cóż jednak jak te trzmiele
brzęczą, kreślą smugi, budzą myśli?
Nie śpimy, wydaje nam się, że świat się wali?
Tak, wtedy może zaowocować biała noc!
Głębokie przemyślenia, podoba mi się wiersz.
Z uściskami
- baba

Opublikowano

Oj, owocuje biała noc! Krysiu! "chmara trzmieli
nagarnia smugi niepokoju
złowrogo brzęczy"
tak mi się bardziej, ale wiesz, tak rzadko coś proponuję!? Wybacz wtrącalstwo! Wiersz cudny, jak wszystkie Twoje! Tak czy siak! Buziaki, Para :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


nieposłuszne siąpienie, katar czy łzy wszystko jedno co, i tak nie daje spac , a noce są dłuuugie, oj długie
a co ty na taką zmianę, coby korzyść dała niepewnośc :)

cmook Krysiu
Stasiu, ależ korzyść niepewności jest...tylko ukryta w czymś, czego dotąd nikt nie wypatrzył :)))
dziękas serdeczny i cmoook :)))
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


I właśnie to jest to! Można cierpieć na bezsenność i jęczeć,
ale można sobie "przemyśleć", próbować dotrzeć do sedna,
"dokopać się" do ...nie dokończę, żeby za duzo nie zdradzić :)))
Dziękuję Ci za wnikliwość czytania i za Twoją obecność.
Serdecznie ściskam -
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Aniu, Twoja sugestia jest ok, ale trochę zmienia moje "widzenie";
"nagarniać" tzn. ku sobie, jakoby w jedno miejsce, natomiast "rozgarniać" to jakby rozpraszać na wszystkie strony, bełtać, mącić...cosik w tym stylu :))))
Dziękuję ślicznie za "cudny" :)))). Skoro tak odbierasz, to chyba wybaczysz, gdy zostanę przy "rozgarnianiu' :))))

Serdecznie cmoookam :)))
Krysia
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Witaj Jimmy! Jak dobrze, że jesteś :)))
Ogromnie mnie cieszy Twoje podobanie,
bo znam Cię na tyle, by wiedzieć,
że umiesz mówić prawdę w oczy.
Dziękuję :)))
Serdecznie i ciepło -
Krysia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @wierszyki Dziękuję za komentarz, choć chyba trochę inaczej to widzę :) "Obserwator" w wierszu to po prostu czytelnik — każdy, kto otwiera książkę i patrzy na słowa, dzięki czemu wiersz staje się sobą. Nie przemycam tu AI ani niczego ponadludzkiego, tylko mówię o tym, co dzieje się między poetą a czytelnikiem - że poezja istnieje w tej przestrzeni między nami, w tym "przeświecaniu" przez szczelinę. Zgadzam się, że poezja nie istnieje w oderwaniu od twórcy — ale też nie istnieje bez tego, kto czyta i w tym sensie jest "stanem kwantowym" - dopiero spotkanie sprawia, że się materializuje. Cieszę się, że wiersz był miły w czytaniu, nawet jeśli się nie zgadzamy :) Ale jako czytelnik masz obsolutne prawo interpretować wszystkie teksty tak, jak uważasz. I to jest też piękne w poezji.  Pozdrawiam serdecznie.  @Waldemar_Talar_TalarZgadzam się z tym. Bardzo dziękuję za czytanie i serdecznie pozdrawiam. :) @tetu Bardzo dziękuję!  I tak, właśnie to! "Inaczej między nami wibruje" — to może najpiękniejsze zdanie o poezji, jakie dziś przeczytałam, bo wiersz to nie obiekt leżący na stole, to pole, które nas łączy i w każdym z nas rezonuje inaczej. Może dlatego wciąż zadajemy pytania i nie mamy odpowiedzi,  bo poezja nie jest odpowiedzią, jest tym pytaniem, które wciąż się zmienia, kiedy przechodzi przez kolejnego czytelnika.  "Fizyka poezji" — określenie dla czegoś, co chciałoby być zmierzone, ale istnieje właśnie w tym wymykaniu się miarom.  Dziękuję! :) @Robert Witold GorzkowskiBardzo dziękuję! :) 
    • @lena2_ Zgrabna miniaturka. Życzę sobie więcej takich słownych westchnień.
    • @huzarc To wiersz z gatunku tych, które zostają i dotykają głębi 
    • @violetta małe firmy mają klimat bardziej domowy, sama teraz w takiej pracuję, inaczej się patrzy na człowieka  @Wiesław J.K. dokładnie, cicho i spokojnie :)) @Annna2 bardziej czuję się zmuszona, tak bym to nazywała  Dziękuję:))
    • @violetta Bardzo dziękuję! :) Energii jeszcze mi nie brakuje, ale na jak długo? Tego nikt nie wie! :) Pozdrawiam.  @andrewBardzo dziękuję za ten piękny wiersz. Za te krople deszczu w betonowym świecie.                     Serdecznie pozdrawiam.  @Amber  Bardzo dziękuję! Ale mnie zaskoczyłaś takim oryginalnym porównaniem. Czyli fizyka i poezja to dawni kochankowie, którzy udają, że się nie znają. Siedzą teraz przy osobnych stolikach, wymieniają spojrzenia ponad menu, a kelner podaje im danie główne - kwanty z metaforą. :) @Annna2 Serdecznie dziękuję! Pozdrawiam.  @viola arvensis Dziękuję za te słowa — rumieniąc się i to bardzo. Jeszcze raz  dziękuję i pozdrawiam.  @m1234Bardzo dziekuję! Świetnie, że  ta restauracyjna scena nabrała własnego życia! Lubię ten obraz -  nieszczęsny bohater za ścianą z książkami, zegarek nadający s.o.s., a czas stoi w miejscu jak kelner z menu czekający na zamówienie.  Może właśnie tak działa poezja i fizyka razem- jedna mówi "uciekaj", druga "zostań i oblicz", a Ty siedzisz między nimi i zastanawiasz się, kto zapłaci za deser. :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...