Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zajechała
na osiedle
między bloki
na plac zabaw

po łup
dla okupu
dla czystej
satysfakcji

by zamieszać
w głowach
dać wodzę
fantazji

że trzeba
uważać
trzymać się
za ręce

nie wchodź gdzie ciemno
w ślepy zaułek
w drogę jednokierunkową

nie wsiadać
nie odpowiadać
nie brać
cukierków

żyć!

Opublikowano

Pamiętam mit o czarnej wołdze. Dzieciaki się bały i chowały się przed takimi. Mit po latach tak samo wiarygodny jak to że wszy z brudu powstają. To były czasy. Pozdrawiam.

Opublikowano

zajechała na osiedle
między bloki
na plac zabaw

po łup
dla okupu
dla czystej satysfakcji

zamieszała w głowach
by fantazji dać wodze
uważać i trzymać się
za ręce

gdy ciemno nie wchodź
w ślepy zaułek
w jednokierunkową

nie wsiadać
nie odpowiadać
nie bierz

cukierków

żyć!

sorki, pomieszałam cokolwiek, by ukryć kilka rymów wewnątz, ale oczywiście to tylko takie tam moje...fanntazje...bez "czarnej wołgi";
zamysł bardzo wymowny dla tych, co znają tamte czasy...oj, bywało, bywało niejedno...spotkanie z "czarną wołgą"

serdecznie pozdrawiam -
Krysia

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


niech ci ręka nie zadrży
gdy tę wołgę czarną
w ulicy pustej trafisz

bo choćby i gwóźdź taki

nawet trafem jakimś
gdyby tępym i rdzawym
się okazał nagle to

nieostrym znaczy

to i w trzecim podejściu
nie rezygnuj
zagwiżdż naostrz go czym
prędzej

nie masz czym

no trudno
trzeba to przylecę
jakim prostym narzędziem

naostrzę ty poświecisz
i wnikniemy w tę błyszczącą
wymuskaną powierzchnię

bez pośpiechu
a niech zgrzyta trzeszczy
aż do blachy
potwór jeden przebrzydły

od pustoty zbiornika
i zderzaków chromy
po pysk atrapy szczerbaty

a na złom z nim
;)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


niech ci ręka nie zadrży
gdy tę wołgę czarną
w ulicy pustej trafisz

bo choćby i gwóźdź taki

nawet trafem jakimś
gdyby tępym i rdzawym
się okazał nagle to

nieostrym znaczy

to i w trzecim podejściu
nie rezygnuj
zagwiżdż naostrz go czym
prędzej

nie masz czym

no trudno
trzeba to przylecę
jakim prostym narzędziem

naostrzę ty poświecisz
i wnikniemy w tę błyszczącą
wymuskaną powierzchnię

bez pośpiechu
a niech zgrzyta trzeszczy
aż do blachy
potwór jeden przebrzydły

od pustoty zbiornika
i zderzaków chromy
po pysk atrapy szczerbaty

a na złom z nim
;)
powitać, powitać a gdzież to się podziewał towarzysz, może się rozbija czarną w. hehe
dzięki za słowo
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wtedy to odsuwali szybę, wystawiali zorkę pięć i cyk do archiwum na krem jechała fotka do wysokiej rangi dygnitarza, a dalej co się działo to nawet dziadek mróz nie wie:)
pozdrowienia
r

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @marekg czytając Twoje wiersze próbuję " złapać myśli" , które wplecione są w wersy, ale są one takie eteryczne, delikatne, wręcz nieuchwytne...Lubię jednak wnikać w ten wyjątkowy świat, gdzie przenikają się ludzkie cechy charakteru z otoczeniem, nadając właśnie przedmiotom rożne emocje. Latarnia, która spala się ze wstydu obnaża doskonale  ludzkie słabości...Bardziej ujmująco i magicznie nie możnaby tego wyrazić...Dla mnie to poezja z górnej półki! Pozdrawiam :)
    • @Radosław czas jest dla nas nieubłagalny. On nigdy nie zostawia reszty, jedyne co zostawia to niedosyt po utraconych chwilach...Powiedziałabym, że jest wręcz bezlitosny...Gratuluję miniatury, jest bardzo udana moim skromnym zdaniem. Pozdr:)
    • @Alixx22 ten szept wiatru przedstawiony w wierszu przenika niepokojem do szpiku kości. To " zawodzenie wśród sosen" jest tak obrazowe, że i ja je słyszę...A " krzyk nasączony szeptem cienia" jest niebanalną metaforą osamotnienia podmiotu lirycznego. Innymi słowy ten wiersz to tzw. moje klimaty. Pozdr:)
    • @Waldemar_Talar_Talar ciekawy wiersz z motywem dwóch scen. Tylko tak sobie rozmyślam, że scena to i może nawet jest jedna tylko jej wygląd ulega niekiedy zmianie , no i role różne w życiu przybieramy. Druga kwestią wartą reflekji jest także stwierdzenie na końcu weru, traktujące o tym , że człowiek  nauczył się grać rolę...Chyba nie zawsze umiemy te role zagrać, niekiedy potrzebujemy wsparcia innych ludzi. Ile razy popełniamy przecież błędy co mogłoby sugierować, że jednak nie do końca umiemy właściwie tę rolę odegrać...Interesujący jest Twój wiersz, lubię właśnie takie, które pozostawiają tyle wolnej przestrzeni do interpretacji! Pozdrawiam!
    • @Leszczym tylko byś powiedział inaczej

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...