Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wzeszłaś pięknym kwiatem w moim ogrodzie,
Jeszcze dziś pamiętam... gdy Cię ujrzałem.
Twoje oczy... jak na mnie patrzyłaś,
Miłością w sercu z miejsca dojrzałem.
Mocą przeznaczenia Ty do mnie przybyłaś.

I tak zostałaś ze mną na wieki.

Dziś jest uczucie w pełni dojrzałe,
Dziś patrzę na Ciebie z duszy spokojem.
Tyś moje życie poukładała,
Znosząc cierpliwie moje nastroje.
Na resztę istnienia rękę mi dałaś.

Z Tobą ciemności już się nie boję.

Dziękuję Stwórcy za Moją Miłość,
Za jej rozsądek i mądrość życiową.
Dziękuję Stwórcy za jej spojrzenie,
Za to że wspiera, przez życie prowadzi.
To Ona spełniła moje marzenie.

Dziękuję, że jesteś już tyle lat.

Opublikowano

"Dziękuję Stwórcy za Moją Miłość,
Za jej rozsądek i mądrość życiową.
Dziękuję Stwórcy za jej spojrzenie,
Za to że wspiera, przez życie prowadzi.
To Ona spełniła moje marzenie."

Gryfie, jesteś Wybrańcem... nie tylko Szczęściarzem... Z całego serca gratuluję :))) Z wielką przyjemnością, i nie będę krył - również z nutką zazdrości, przeczytałem Twój piękny utwór:))) Pozdrawiam :)))

Opublikowano

Witaj Gryfie, Tak pięknie wyraziłeś swą wdzięcznośc dla ukochanej kobiety.
Wasaza mądrośc i rozsądek zaowocowały trwałą miłością, przy jednoczesnym wsparciu
i łsce Najwyższego. Piękny wiersz, szczerze gratuluję. Pozdrawiam serdecznie.

Opublikowano

Takie słowa chciałaby usłyszeć chyba każda kobieta.

Gryfie miły
Twoje piękne słowa
Wiarę mi wróciły,
Że są wśród nas jeszcze tacy,
Którzy wiedzą, co miłość znaczy.

Piękne słowa, piękny wiersz, piękna miłość.

Pozdrawiam :-)

Opublikowano

Witaj przyjacielu.
Pięknie napisałeś.
Szczęściarz z Ciebie.
Ale jak to mówią:
„Każdy jest kowalem własnego losu.”
Więc na pewno zasługujesz na takie uczucie.
Życzę Wam, aby Wasza miłość nigdy nie ustała.
Pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
    • @Relsom Pięknie! Ciekawe jak brzmi to z muzyką? Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...