Obawa listopadowa (wersja beta)

[adolf]

świece na ołtarzach sztywnieją i gasną
Wiatr zatacza kręgi kluczem ptaków w górze
O sobie zapomnieć i rzucić mam własną
przyszłość gdzieś na ziemię, gdziekolwiek przy jutrze.

Rdzawe pióropusze: drzew, czerwonych twarzy
Do wrót się cmentarzy zbliżają i krypt
Oskalpować zmarłych chcą i ciała zażyć
Rozłożyć do liści i wejść sobą w nich.

Żeby Bóg, Nasz Ojciec, zdążył dotrzeć na czas
Nim ostatnia padnie w ust szańcu modlitwa
Powoli w mej piersi obawa narasta

Jeśli się zejdziemy, nawet, po tej śmierci
w stare ciał mozaiki, lecz stąpać będziemy
po łące, co ją Bóg, wyrzucił z pamięci.