Wojny

[adolf]

Już świta. Niebo kładzie swe plecy niebieskie
na ziemię, z której sterczą srebrzyste bagnety -
jak na łoże fakira. Ten spektakl szaleńczy
skończy się nieszczęśliwie: krew zmierzchem pocieknie.

Ileż było by prościej, gdyby wszystkie ostrza
Zamiast wkłuwać się w błękit, gładkością zakwitły
Stopniały grzmoty armat w czas cichej odwilży
Wojennych mgieł szarańcza pod cienie by poszła.

Ale tak się nie stanie, póki jest widownia -
Spektakl ma trwać, aż spadnie, śmiertelna zasłona
aż łąka wzrośnie kwiatem, gnijącym i pustym,

przeinaczy ciała i na drugą stronę
wywinie oraz kości, na śnieg ciemny skruszy
aż nadziemnych kroków powie stukot Morsem:
"już po wojnie"

[gabriel p.]

ktoś kiedyś powiedział, że wojna jest dalszym ciągiem polityki, tyle że prowadzonym innym sposobem...

cierpki pejzaż Pan stworzył, ale duch sytuacji oddany w doskonały sposób.

pozdrawiam

[Pan_Biały]

show must go on - Freedy miał rację
sceniczny utwór autor zobrazował w dobrym stylu
pozdrawiam