Znajdź zawartość

(Nie)planowany spacer W dniu kiedy będę umierać, Ubiorę dżinsy zdarte. Niczego nieprzeczuwająca Zostawię drzwi otwarte. Pobiegnę wzdłuż pól rzepaku O tam - gdzie kwitną bazie! Wsłuchana w ćwierkanie ptaków Zapomnę, że zupa na gazie. W dniu, kiedy kopnę w kalendarz, (zresztą całkiem niechcący) , Zostawię z chleba okruchy I płomień świecy gasnący. I znaków na niebie nie będzie, I żaden obraz nie spadnie, Pójdę na spacer i cicho odejdę, Bez pożegnania (nieładnie). W dniu, kiedy mój zegar stanie, Nie powiem Ci ani słowa, I na czwartkową kawę Nie będę o ósmej gotowa. I chociaż w planach ją miałam, To wybacz - coś mi wypadnie. Napotkam włodarza czasu , Co chwile mi ziemskie skradnie. W dniu, kiedy ciągle tu jestem, Czerpać chcę z życia łapczywie! Popełniać błędy, upadać i wstawać I śmiać się, i płakać prawdziwie! Chcę żyć tu i teraz, więc złap mnie za rękę I biegnij ze mną przed siebie! Chcę dzisiaj nosić tę piękną sukienkę, A nie na własnym pogrzebie! Bo jutro może nie nadejść wcale, Więc po co ci plany na jesień? Celebruj momenty, zachwycaj się chwilą, Ukochaj co życie przyniesie!

pod powiekami upłynnić światy i ląd odległy w sobie odszukać nie chcę nic więcej - niech mnie zabierze po białe brzegi pełna szalupa barwnym koralem opaść w głębiny a jego dotyk w dłoń moją zakląć gdy wytęsknionej dosięgam perły świece - latarnie morskie - niech patrzą i wreszcie bliżej jesteś - kochany przychodzisz w sztormie i pianie wonnej której jak brzytwy jeszcze się chwytam nim zimnym wrakiem na dnie zatonę

Nie ma, nie ma jej już Odpłynęła w krainę z milionem róż Ona przepadła, zniknęła Śmierć ją do siebie wzięła Nie ma, nie ma jej już Łzę do oka dla niej włóż Ona przepadła, zniknęła Choć tak przez życie dzielnie brnęła Nie ma, nie ma jej już Jest gdzieś tam, wśród zranionych dusz Ona przepadła, zniknęła Od dawna w oczach niknęła Nie ma, nie ma jej już Uciekła ze świata pełnym łez mórz Ona przepadła, zniknęła Do świata bez zła odpłynęła Nie ma, nie ma jej już Swe twarde serce dla niej skrusz Przepadła, zniknęła Na stronę śmierci przeniknęła

Śmierć nie rozumiem gdzie jest sens? Tuż po jej pogrzebie spacerowałam mijając zniszczone groby dzieci niknące w blasku złotych grobowców bogaczy A pomiędzy tym wszystkim myśl o niej Miała dwadzieścia lat może więcej głowę pełną marzeń i znojów grała jazz i malowała węże pisała i tęskniła do domu Nie znalazła go tutaj a że wierzyła w cuda strzeliła sobie w głowę "tym razem się uda"

To przybądź mój Synu w sobotę o pierwszej Czeka tu uczta i dobro i łaski Lazur morza obłoki białe piaski I nie czuj przede Mną obawy najmniejszej Bóg

Przedstawienie Z nieba poplamionego watą cukrową Spadło pisklę, o martwą ziemię uderzyło, Oko wbiło się w przestrzeń nad głową, Nikt mu nie pomoże, stało się - to stało. Niby pijana Fortuna nigdy się nie myli, Ale małe życie - i tak głupio przerwane? Przecież nikt żywy nie zapłacze, nikt się nie pochyli Nad tym, co tak śmieszną śmiercią pokalane. Jedynie rudy kot przechodząc chyłkiem, Odmówi ostatnią modlitwę nad swoim posiłkiem. Za wiersz otrzymałam I wyróżnienie w konkursie o Laur Wierzbaka 2021; Dziękuję!

Dostałem telefon, od mej zapłakanej matkizaspane oczy, lecz szeroko otwarte Tam tylko jedno zdanie, mój umysł wyszedł z klatkiW nocy straciłem ojca, gdzieś tak koło czwartejLecz w moim sercu nadal ta niewzruszona tundraCzekałem na rozpacz, lecz przyszła tylko ulgaTaki dostałem prezent na minione mikołajkiostatnia wiosna była jego ostatnią wiosnąwe krwi był alkohol, a w kieszeni były fajkiZamilknął hałas, w którym musiałem dorosnąćTeraz zawsze przed snem, gdy kładę się do łóżkaCzekam na rozpacz, lecz przychodzi tylko ulga

każdy na tej Ziemii posiada swój zegar który pokazuje pozostały człowiekowi czas wisi nad głową, żeby nie dało się na niego spojrzeć co zrobię, gdy on stanie, gdy posłaniec Hadesa zapuka do mych drzwi? nie chcę się przed nim chować ani desperacko uciekać chcę żyć tak, by być gotowym na jego przybycie by oprócz zgnilizny pod powierzchnią, coś po mnie pozostało i żeby mój byt na ziemii, faktycznie można było nazwać życiem

-Mistrzu, dlaczego ludzie śmierci się lękają, skoro wierzą, że życie wieczne otrzymają? -Ludzie zawsze się boją wszelakiej odmiany bo muszą wtedy zmieniać nawyki i plany, a przecież nawet wierząc że tam lepiej będzie nie jesteśmy świadomi, jak to się odbędzie. gdy bez ciała nam przyjdzie zacząć nowe życie, czy wtedy poradzimy sobie należycie.

Z każdym tchnieniem zatrzymana By nie zaprowadzić nas do Pana Trzymana tak uparcie Ona zamknięta w glinianej lalce Tchwi w niej tak uwiziona Zamknięta osamotniona Szepcze nam ciche kazania Do czasu z światem rozstania

W szaty ciemne odziana, Dalej zabijała. Bo w głowie myślała, Że nie zostanie pokochana. Swoich mężów pochowała, Jednak z pieniędzmi zostawała. Pieniędzmi jaki ryby wabiła, A potem ich dusiła. Czarna wdowa na nią mówiono, Jednak rzadko ktoś zdążył rzec "żono".

Ciemność... Ciemność to nie pustka Ciemność to nie to, co nas pochłania Nie to, co nas przeraża NIe to co gnębi Ciemność to siła Ciemność to nadzieja Ciemność to wstęp do jasności

Samotna dziewczyna na dworcu autobusowym Dziwnie szaro błękitne obłoki Flagi powiewają Jeden organizm podczas tajfunu Wciąż skulony czekaniem We własnym bezczasie Pisząc własną ewangelię bez końca Krew jest życiem Krew jest śmiercią Za linią drzew Czaiła się jego przyszłość Niepozorna i krucha szyja wyciąga się by go pocałować Co uczyni dłoń? Gwałty i zdrady od nowa? Rękę odepchnie rękę? Idąc przez czerwone zachody Przezroczyste powietrzne białości Piaski mórz i lasów Ucieczka od razem do osobno Wielkie wyczekiwanie horyzont umiera Nowa tułaczka między zatokami Kolejne kuszenie na pustyni Piętnastolatka z papierosem w kącie ust Chcesz mnie? Co powiedzieć gdy palec krwawi? Jak długo można iść niosąc zielony owoc? Zasadź swoje marzenie W dobrej ziemi dzięki złączonym dłoniom Proszę w ten mglisty ranek Umrzeć młodo lub żyć długo To właśnie los Powtarza On znów idzie Krok za krokiem z drzewa ewolucji i Księgi Rodzaju Ona staje nad ukrytym jeziorem Nie chcę iść dalej Uciekłam tak daleko jak chciałam tak daleko że się boję Jego ucho zamknęło się jak muszla na jęki śmiechy i własny głos Oko Boga wschodzi z morza Miasto wciąż śpi Wielorybia fontanna Znów otoczyły go cienie lasu Kobiety tak naturalnie ładne Znów rozpinają przed nim czarną tajemnicę Odsłania się kolejna biel Na ramieniu przy ognisku Oddycha miłość i strach Eksodus z przestrzeni między ramionami Wyszedł z królestwa rozchylonych nóg Stąpał po piasku jak dawniej Ale nie chciał już zasypiać bezgłośnie Uciekać uciekać żeby już nie czuć Wędrującego smutku Choć wie że nic go nie ukoi Spazmatycznego bólu Choć nie ma odkupienia Ranne dobro Zapomnij o mnie Powtarzane jak zaklęcie szamana Ostatni upadek Dalej nie ma siły iść Patrzy jeszcze na ostatnie zbiory Cieszy się ze zwykłego życia Dopiero teraz na progu gdy Zimno nakłada mu swój płaszcz Uśmiech na skamieniałych ustach Wiecznie żyje krajobraz Sen łączy się z obrazem Śmierć dopełnia życie

Rany toną W twoich oczach tonę, Znowu Cię okłamuje, Opatulasz mnie swoimi rękami Twój wzrok błagalny na mnie pyta czemu mnie tak ranisz Odwracam wzrok od Ciebie, żeby było łatwiej Unikam odpowiedzi i Ciebie również Wychodzimy na dworzec W blasku cienia stoisz księżyc oświeca nasze drogi Uciekamy znowu z domu Szukając odpowiedzi Zagubieni szukamy drogi Której nie widzimy Znowu płaczesz, A ja zakładam uśmiech mówiąc, będzie dobrze Nocami słychać pisk opon Za oknem porywisty wiatr, Dookoła ja i moje myśli Otaczające czarną przepaścią Być może kiedyś zrozumiem Że cię ranilem Gdy stanę w końcu przed Twoim grobem z zapalonym zniczem

Natalii powoli wracała przytomność, dziad piach zmorzył ją niemożebnym sypnięciem w oczy. Zasnęła w momencie, w którym nordyccy wojowie mierzyli się z trollami w boju o skalp wilkołaka, którym mieli przekupić armię najętych goblinów, by przestała najeżdżać ich zachodni obóz. Teraz, nie do końca jeszcze przebudzona, trąciła śpiącego w fotelu Sieciecha. – I co z tym skalpem? Dokończ bajanie, kuzyn. Dokończ. Kuzyn nie kontaktował. Jessika i Kamila leżały na podłodze, musiały się zsunąć z siedzisk. Wreszcie obudziła się do końca, przetarła oczy i spojrzała na wyświetlacz dekodera pod TV. Blisko czwarta nad ranem. – Dupa-cyce, co mnie ten skalp. Przez otwarte okno wpadał srogi ziąb, firanka lekko falowała, światło księżycowe przedostawało się do salonu, rozświetlając snopem pochrapującą Jessikę. – Brr… za zimno. Rozedrgana opatuliła się narzutą z sofki i przemanewrowała pomiędzy kończynami siostry i kuzynki, by zamknąć okno. Cichcem przymknęła i wtedy dostrzegła, że księżyc rozświetlał sterczący groźnie pal na działce. Stał niczym trupi paluch, gotowy by zadać nieszczęśnikowi długie, bolesne męki. – Brr, za trupio mi tutaj. Idę na górę. Umyła dla zasady zęby i w pokoju dotarło do niej, że i stąd pal śmie ją obserwować. Spuściła zasłony. Trzeba spać. Kolejne dni mijały głównie na rozmowach o zawodach, Jessika i Sieciech wpadali codziennie po treningach i sączyli z Kamilą te swoje pożal się Boże czekolady z termosów. Natalii odpowiadały ich często wizyty, zwłaszcza, że Kama pozbawiona bodźców kuzynowskich męczyła siostrę palem. Żarciki, wzmianki, docinki – byle psychicznie dobić krewniaczkę. Również Sieciech trochę przesiąkł palem, bo rzucał frazy pokroju: „Jak tam, Nati? Przysposobiona psychicznie do kary?”. Tomek chodził zaś z mrocznie pochyloną głową i „nieco się do niej uśmiechał”. Pal wlókł się za Natalią, obserwował ją, gdy kładła się spać, gdy czytała coś w salonie, gdy wyjeżdżała na trasę rolkową raz, gdy śnieg zdawał się odpuszczać. Kiedyś trochę odkopał się z gleby, gdy zerwała się wichura – buczał, trzeszczał i skrzypiał, przechylając się w tę i we w tą. Dzierlatka tej nocy oka nie zmrużyła. Zawodnicy łyżwiarze pakowali się proteinami, nasiąkali pozytywnymi treściami i wreszcie nastał dzień zawodów, Kamila, Sieciech i Jessika mieli zabawić w Januszowie Świętokrzyskim parę sportowych dni. To był dla Natalii najspokojniejszy okres od dawien dawna. Jessika jako jedyna wróciła z zawodów żywa. Przywiozła ze sobą zwłoki Kamili i Sieciecha zawinięte w worki po ziemniakach i w miarę obficie obłożone solą, aby za bardzo nie podgniły. I cóż, i nic. – Te zawody to jakieś Głodowe Igrzyska były, że pomarli? – Anetka zakpiła i rzuciła na razie trupy w kąt salonu, aby za bardzo nie przeszkadzały w codziennej krzątaninie. Postanowiono, że nie ma sensu grzebać takich młodych ludzi, już przygotowano formalinę, aby zalać nią młodych martwych i wystawić w szczelnych gablotach pokazowych na korytarzu. Pierwsze co, łyżwiarka i Natalia zagotowały sobie herbatki, aby usiąść w salonie i odpocząć. Ostro popsikały odświeżaczem do WC, bo zwłoki niemożebny odór wydzielały. Jessika relacjonowała wypad na zawody z wypiekami na zmarzniętej twarzy, przez różnicę temperatur policzki dzierlatce parowały. Natalia wyjrzała przez okno – rajuśku, biedny Ziga, dalej przebywał za karę na działce. Dopiła swój trunek i zwinęła z lodówki resztki sałatki, żeby chociaż trochę miał dobrego od życia. Odwiedziła wuja na działce z plastikowym talerzykiem wypełnionym sałatką z indyka. – Witaj, Natalio, jak zawody? – Nic w sumie nie zajęli, jakoś słabo im poszło. Kamila i Sieciech się tam pozabijali, nie znam szczegółów. – Cóż, było do przewidzenia. Młode serca często krocząc nieroztropną ścieżką, wpadają w sidła śmierci. Natalia powstrzymała się od skomentowania apatycznej reakcji. – O, sałatka to dla mnie? Natalio… – skarcił ją ze śmiechem – wcale nie mam tak źle, spójrz. Pokazał jej swój talerzyk. – Wyobrażam sobie, że to indyk. – Wskazał na wijące się dżdżownice. – To sałatka z curry. – Wskazał zeschłe liście posypane glebą. – A tutaj mam ryżyk. – Pokazał larwy. – Nie, nie pozwolę, żeby tak wujek był traktowany. Będę nosiła wujkowi regularnie trzy posiłki dziennie! To cale zakuwanie na działce to moim zdaniem gruba przesada! Nie mogę pojąć, dlaczego inni tego tak nie widzą. Sieciech kiedyś zbił dzbanek w kuchni i też się zgodził na kajdany. Jessika odbębniła karną rundkę, jak poplamiła tuszem dywan. Ziga obserwował bunt Natalii z marsem zatroskania na czole. – Natalio, nasze działania odnajdują ujście w konsekwencjach – potwornie dziwił się, że dzierlatka nie rozumie takich podstawowych prawd. Odpuściła, to nie miało sensu. – A jak się mają stopy wujka? Już się odmroziły? – Nie do końca, to jednak była martwica. Na szczęście Tomek okazał się tak dobry i odkroił mi stopy nożem kuchennym. Zafundowali mi z Anetką protezy, spójrz, Nati, cyberpunk, nie jestem już człowiekiem. – Podniósł nogę i pokazał metaliczny prostopadłościan z rurek w miejscu stopy, który przenosił siły z nogi do podłoża – Boże, to już jest przesada! Nie mogli wezwać lekarza? – Natalio, zasady tego zabraniają, gdzie byśmy zawędrowali bez jasno określonych ram i norm? – Ale wujek straszliwie cierpi, i to tylko za oplucie stołu whiskaczem! – Muszę wyciągnąć lekcje ze swoich przewin. Nasze czyny, zapamiętaj to sobie, zawsze odnajdują ujście w konsekwencjach. Wkrótce potem pożegnali się, Ziga zaznaczył, aby Natalia zabrała ze sobą sałatkę, ponieważ to wbrew regułom zakucia działkowego. Cały pozostały dzień toczyła bój z rodzicami o skrócenie kary, wreszcie dopiero wieczorem cokolwiek ugrała. – No dobra – Tomek westchnął – jeszcze musi trochę odpokutować, ale niech chociaż wraca na noc do domu. Bo jeszcze do kompletu ręce mu się odmrożą. – No właśnie – Natalia gratyfikowała słuszne spostrzeżenie. Ziga zawitał w dom, na co dawno bardzo nie miał okazji. Trącił worek stopą. – To zwłoki mego syna? – Chyba tak – Jessika sennie odparła, ślęczała na fonie, pisząc z przystojniakami. – Albo Kama, nie wiem, te wory jakoś nam się przemieszały w podróży. Ziga zasiadł na kanapie obok Natalii, na stole paliły się świeczki, mroźne powietrze nocy zakradło się przez lufcik, Jessika szczelnie owinęła się kocem, zaciągnęła aż na łeb. – Ziga, pijesz coś? – spytał Tomek, wsuwając głowę. – Cokolwiek byle nie whisky! Cha, cha! – zaśmiał się pełną piersią. – Tak – uciął Tomasz. – Myślę, że to rozsądna decyzja. – Zniknął w kuchni. – Już nawet pożartować nie można. Siedzieli chwilę w ciszy, Natalia grzała dłonie kubkiem z grzańcem. – Nie żal wujkowi, że syn mu zmarł? Mars konfuzji. – W sumie to o tym jakoś nie myślę. Z tego co się orientuję, on i Kamila byli dość lekkomyślnymi chochlikami pełnymi chorej brawury, pewnie po prostu przegięli pałkę tam na lodowisku, gdzie tu jakiekolwiek miejsce na żal? Doprawdy nie mam pojęcia, normalny cykl przyczynowo skutkowy. Konsekwencje, Natalio, konsekwencje! W życiu zawsze były i będą konsekwencje! Nie uciekniemy przed konsekwencjami! Konsekwencje, Natalio! Każdy czyn do nich prowadzi! Do konsekwencji! Konsekwencje, Natalio! – Wujku, zrozumiałam. Tomek przyniósł Zidze rozgrzewającą herbatę ze śliwkami, truskawkami, cynamonem i imbirem, po czym znów zniknął. – Mmm, o Jezusie, jak dawno nie piłem niczego ciepłego! Czuję się jak żul przyjęty do luksusowego przytułku! – Siorbnął sobie łyk. – Natalio, masz ochotę na łyka? – Niech wujek pije, nie lubię cynamonu, poza tym niech wujek się nacieszy herbatką po całości. Dawno nie miał wujek takiej miłej przyjemnostki żadnej. Rozległ się dzwonek do drzwi. – To pewnie listonosz, otwórz Nats – ziewnęła Jess. – Nie ma szans, żeby tak późno przyszedł. Z lękiem, ale poszła otworzyć. Za drzwiami stała ponuraszcza aż do zmartwienia członków persona. Obwisłe policzki, przesmutne wargi wygięte ku dołowi jak ułożona na brodzie sflaczała dętka. Czarny płaszcz, przykryty białym puchem śniegu, czarna laska, czarny cylinder. Szorstkie, zaniedbane z deka bokobrody. – Panienka Natalia? – spytał smutno. – We własnej osobie. – Moje kondolencje, stracić siostrę i kuzyna. To potężny cios. Natalia poczuła ciarki po tym miękkim głosie, wreszcie trochę ciepła ludzkiego. – Panienki siostra długo walczyła o życie w szpitalu. W spazmach i kaszlach zdołała napisać do panienki list pożegnalny. – Do mnie? – Natalia była w szoku. – Napisała do mnie? – Tak, jestem jej prawnikiem. Prosiła, bym panience to wręczył, jeśli nie uda jej się ujść z życiem. Zatem, niestety, przybywam. Przyjęła białą kopertę, pan wyraził ponownie wyrazy współczucia i pomknął z powrotem przez śnieżycę do dorożki. Zniknął wraz z tupotem końskich kopyt. Jessika złapała Natalię, gdy tam przechodziła obok salonu. – Natalia, choć pooglądamy seksi fitnessowców na necie! – Poczekaj chwilkę, tylko skoczę na chwilę do pokoju. Weszła na górę, siadła na krześle przy biurku i rozerwała kopertę. List tworzyło chwiejne pismo umierającego człowieka, biel kartki zaplamiona licznymi plamami po szlochach i licznie wylanych łzach podczas sporządzania tekstu. Droga Natalio, Nim umrę, chciałam Ci tylko napisać, że jesteś mą najdroższą siostrą Plama. Wiem, że bywało różnie, lecz Plama pamiętaj, że w mym sercu byłaś dla mnie żywym Plama diamentem, wiecznym hardym obeliskiem przyziemności Plama oraz innych pięknych cech. Nie mam więcej Plama sił pisać Ci, jak wielce Cię kochałam, lecz pamiętaj, że mojej miłości nic nie mogło przerosnąć ni znieść Plama. Poczuwam się również w obowiązku do wytłumaczenia swego zachowania czasy Plama ostatnimi, gdy jeszcze tryskałam, ku Twej uciesze, zdrowiem oraz energią. Plama, Plama. Mianowice owe trzaskanie czekoladą. Domyślam się, że to mogło Cię Plama męczyć, irytować lub może nawet Plama wpędzać w nerwicę, lecz wiedz, że czyniłam to z owej miłości, o której tyle otwarcie piszę Plama. Może Ci się to wydać Plama Plama Plama dziwne, lecz w ten sposób szukałam u Ciebie miłości. Całym sercem pragnęłam, aby trzaski czekolady uświadomiły Ci Plama jak to wspaniale byłoby pić z nami czekoladę po treningach i tym samym Plama jeździłabyś z nami na łyżwach. Tworzylibyśmy razem zwartą ekipę, nawet nie wiesz, jaka bez Ciebie pustka tam panowała na tafli, ile ja razy Plama Plama zapłakałam przy bandzie. Twój pierwiastek, siostro moja Natalio, jest bardzo, bardzo cenny. A jeśli chodzi o Twego walenia w piersi, to we snach widziałam, że on i Ty daleko Tu list się urywał, biedaczka nie dała rady ukończyć potoku myśli. Natalia włożyła całą pięść do ust, stoczyła się na podłogę i jęła rzęzić tłumionym szlochem. Spazmy miotały nią po panelach, obróciła się na drugi bok i przyjęła pozycję płodową. Jakie to było oczywiste, że siostra trzaskaniem chciała ją zachęcić do łyżew, a czyniła to z czystej miłości, jakie teraz to było wszystko logiczne. Natalia czuła się tak głupio, tak głupia. Wypłakała się tego wieczora za wszystkie czasy, srogo przy tym halucynując – w nozdrza uderzał mocny zapach kakao, zaś trzaskanie przedostawało się przez uszy, wprowadzając mózg w narkotyczny rezonans.

Jan, mieszkaniec Górnej Perci, w ogóle nie bał się śmierci, był przygotowany i zawsze zalany. Na trzeźwo nie miał z nią chęci.

Nie pójdę zapalić zniczy Ani jednego Wszystkie groby mam w sobie Te, o których powinienem pamiętać

Przecież to nie żadna ściema zgaśnie światło i mnie nie ma. A jak będę gdzieś daleko, to tam na was będę czekać. To moja wersja wydarzeń. Czekam na Waszą, w formule jak oryginał, bo temat warty dyskusji:). Pozdrawiam.

siadasz tam gdzie czujesz się bezpiecznie przy kimś możesz słuchać nawet jeśli zaśnie i chrapie jak stary silnik zakładasz ręce za głowę myślisz – moje życie jest cudowne przypomina naleśniki skropione miodem z bananem przymykasz oczy nie słyszysz jak samotność woła szarpie koc którym byliście przykryci śmiejesz się głośniej niż traktor on też czasem krztusi się własnym paliwem ostatnie minuty dobiegają końca szybciej niż królik czkawka szturcha filiżankę która wyje bardziej niż stary czajnik wodzę po ostatnim geście i słowie uśmiechu pod nosem mól zjada żołądek nadszedł czas na napisy końcowe

Dotykałem cię wzrokiem na przystanku między tramwajami stałem nieruchomo, jak dąb na polanie chciałem zobaczyć twoje oczy ty na mnie nawet nie spojrzałaś twoje białe gładkie dłonie tak blisko, a tak daleko usta, tak czerwone jak księżyc zwiastujący apokalipsę twoje nogi… zamknąłem oczy próbowałem jeszcze raz ogarnąć cię wzrokiem nie mogłem byłaś tak piękna jak perła skąpana w krwawej pianie tak niedostępna… twojego ciała dotykali inni nic nie mówiłaś otulili cię w czarny worek i zabrali... @Igor Osterberg aliceD ten cover nie jest o tym co piszę, ale ma coś wspólnego...

Nie wiem od jakich słów zaczyna się wiersz Ile minut gotuje się ziemniaki Jak nie potknąć się o własne myśli Nie wiem co znaczą twoje słowa gdy milczysz Czy ci dziś ciepło Czy wierzysz że śmierć nie istnieje Bo nawet w kałuży odbija się Niebo

- Mistrzu, niektórzy sądzą, że poezja zginie. - Niech się martwią o siebie, ich śmierć nie ominie.

Brakuje mi ciepła, a jest takie miejsce Gdzie o to człowiek się martwić nie musi Leżąc spokojnie, mimo potoku litanii Nie usłyszy nawet wołania cierpienia Choć miejsce to smutne, a łzami podlewane Chryzantemy więdną razem z nadzieją Na oznakę życia, twoje zmartwychwstanie Choć ciężko jest wyjść, z tego raju pod ziemią

Pozostawiłeś mnie z wiarą że przeżyje, Teraz poszukuję cię z nadzieją że żyjesz. Biorę garść gwiazd które rzuciłeś na ciemne niebo, I chowam je dla siebie aby nie zapomnieć tego. Pozostawiłeś mnie z nadzieją że wrócisz, A ja martwiłam się że życie sobie skrócisz. Idę drogą życia którą wspólnie wytoczyliśmy, Jednak razem do celu dojść nie mogliśmy. Pozostawiłeś mnie z myślą że nie wrócisz, A teraz modle się że z głębokiego snu się zbudzisz. Widzę jak twe ciało znika pod gruzami, Tę tragedię wciąż mam przed oczami. Pozostawiając mnie zmarła w sekundę moja nadzieja, A teraz nie mam dość nadziei że życie się moje znów poskleja. Z ranami twe ciało pozostawię w pamięci, Teraz moje serce nosi większe rany po twej śmierci.

- Jak dobrze dbać o zdrowie? - raz mistrza spytano. - Mało jedz waść wieczorem, za to więcej rano, inaczej w brzuchu gazy się nocą wzbierają i w sypialni powietrze mocno zatruwają. Wielu te gazy wdycha, a to powoduje, że zdradliwa trucizna chorobą skutkuje. Szczególnie w zimie gdy się okien nie otwiera, niejeden przez te gazy nad ranem umiera.