lena2_

jest wiara prosta i cicha która daje schronienie jak polna kapliczka przed burzą w jej zaciszu rozmodlony wiatr przegania chmury a myślom dopina skrzydła

Dużo tutaj smutnych myśli...no ale puenta daje nadzieję..:)

@ais Dzięki:) @Marek.zak1 Albo pozoranci:) dzięki za refleksję:) @iwonaroma Dzięki za uznanie:)

nie musimy być stale silni tacy twardzi i obojętni kiedy w środku coś cicho płacze i niejedno wspomnienie tętni nie musimy być stale czujni i na baczność prostować ego przecież każda zwyczajna słabość może szansą być dla drugiego

Hm..to trochę jak erekcjato, z niespodziewanym zakończeniem:):)

śliczny, klimatyczny sonet:)

lubię gdy szukasz mnie przez sen wpółświadomie błądzi czułość w opuszkach tyle słów niech trwa nasz senny dialog

Pewien piroman ze wsi Żegota, brakiem zajęcia się nie kłopotał, pomysłów pełna głowa, nie dawała próżnować, w rękach paliła mu się robota.

@huzarc Pięknie dziękuję:) @Somalija Wzruszył mnie Twój komentarz, dziękuję za uznanie:):) @Victoria Wiktorio bardzo Ci dziękuję za tak pochlebny komentarz:):)

sierpień ma oczy zamyślone w źrenicach pewność starych sadów że warto pięknie owocować aby zostawić własne ślady na letniej ścieżce ku jesieni dopalać się spokojnym żarem witając się z kolejnym świtem jak z drogocennym kruchym darem

@Marek.zak1 Dziękuję :) pozdrawiam:)

noc zagląda pod powieki przewracając myśli z boku na bok pytania mnożą się bezwstydnie jakby mrok rodził odpowiedzi jesteś tak blisko w ciepłych załamaniach i ufnym oddechu a jednak oddalony o sen

@[email protected] @fregamo Dziękuje serdecznie:)

Coraz częściej zagląda mi w oczy, bada oddech, gładząc srebrem skronie. Jakby chciała mieć pewność że kiedy, będzie trzeba potrafię ją ponieść. Nie pozwolę zamilknąć zachwytom, nad porankiem, nad zmierzchem gdy płonie. I zaufam, zaufam jesieni, choć wyciąga po mnie zimne dłonie.

@Ilona Rutkowska Dziękuję Ci bardzo za uznanie:) pozdrawiam:)

@Waldemar_Talar_Talar @Marek.zak1 @[email protected] Dziękuję serdecznie za komentarze i serducha:)

pogodzeni z sobą umierają cicho niosąc pod powieką całe dobre życie wolni już od trudu i doczesnych zmartwień które potrafili połączyć z zachwytem nad bezmiarem nieba i sekretem chwili nie marnując żadnej by pretensje rościć zaufali światu podając mu rękę wierząc że pokora jest matką miłości

@Franek K Racja, dzięki:)

@WarszawiAnka dzięki za komentarz i spostrzegawcze oko:):) pozdrawiam:)

Lekko i z autoironią napisane:) fajnie:)

Nie zabiję w sobie poezji, choć nieraz utrudnia mi życie, lecz dzięki niej przecież potrafię, przyglądać się chmurom w zachwycie. I mogę w lirycznej przestrzeni, zamienić niepokój na ciszę, w nadziei że kiedyś pozwoli, by duszy śpiew własny usłyszeć. A kiedy świat znowu pogania, stawiając brutalnie do pionu, powracam wciąż do niej stęskniona, jak z długiej podróży do domu.

*** Gdy przystaję i zawracam, aby nie iść nadaremnie, nadsłuchuję głosu w duszy - bo mądrzejszy jest ode mnie. *** Żeby się podnieść nareszcie i wyprostować pomału, najlepiej zacząć od kroku, który schodzi z piedestału. *** Lubię słowa pełne gracji, czaru, smaku, akceptacji. Jedno wam na ucho powiem - musi stać za nimi człowiek.

śliczny , klimatyczny wiersz:)

nie chcę nic więcej udowadniać ani kołatać w drzwi zamknięte łatwiej się zbierać do powrotu gdy droga nadal niepojęta przyjmę kolejność przemijania wraz z dobrodziejstwem kalendarza a kiedy zadrwi jakaś data leciutko westchnę - to się zdarza

@[email protected] @8fun @jan_komułzykant @w kropki bordo @beta_b @huzarc Dziękuję serdecznie za Wasze refleksje i przemyślenia:) To prawda, dzieciństwo nie zawsze kojarzy się z rajem utraconym, ale bywają ludzie , którzy z tęsknota wspominają dzieciństwo i właśnie " te smaki niezapomniane" ...a poza tym ...wiersz może sobie przecież pozwolić na idealizm :):) pozdrawiam :)