lena2_

błękitu nieba wystarczy dla wszystkich wiosna tak hojnie znów się dzieli słońcem nie zepsuta władzą nie zrażona gniewem ofiaruje życie najmniejszej biedronce

@[email protected] dziękuje Grzegorzu:):) @Sylwester_Lasota Bardzo Ci dziękuje za ten i inne miłe komentarze pod moimi wierszami:):) Ciepło pozdrawiam:)

Jeszcze śpisz słodko w zanadrzu serca, marząc o słonku, pachnącej trawie i jeszcze nie wiesz, że dzisiaj dzieci, muszą uciekać z kraju w nieznane. Jeszcze wtulony w ciepłym przedświecie, karmisz się szeptem troskliwych myśli i kołysany oczekiwaniem, śpij mój maleńki, świat lepszy wyśnij.

w powietrzu wisi lęk złość i żal za utraconym światem który kolejny raz zawiódł wiosnę

Składają się we mnie wersy, jak dni przez życia koleje. W jednych rytm bije dokładny, z innych, do dzisiaj się śmieję. Bywają wersy bezradne, jak sny spłakane nad ranem, gdy niebo znowu zamknięte, a w duszy wieczny remanent. I są też strofy safickie, w ich żyłach płynie odwaga, do walki z wiekiem ( nierównej) więc z puentą, jeszcze się zmagam.

gdy wiersz krąży w krwiobiegu bezradnie szukając właściwych słów daremno rosną wersy a poeta nie mieści się w sobie

Uroczy, rytmiczny wiersz:)

Gdy dostrzegamy rzeczy małe, stać nas na większą chwałę. Gdy pośpiech nie towarzyszy, człowiek czuje, widzi, słyszy. Mniej nas będzie w innych złościć, przez pryzmat własnych słabości. Kiedy sił nam własnych szkoda, karierę robi wygoda.

Może wystarczy świt spokojny, barwiący niebo srebrnym blaskiem, by dzień w zaciszu jasnych myśli, pozwalał trwać pomimo wszystko. Może wystarczy ciepły wieczór, z czułością dłoni dobrze znanych, gdy zachód ufnie żegna słońce, choć nie wie co jest za górami.

Lepiej czasem dawać upust swojej złości, niźli pielęgnować poczucie świętości. Lepiej jest odmówić niejednej osobie, żeby w oczy spojrzeć móc samemu sobie. Lepiej ponazywać swoje doświadczenia, niż podkręcać chęci, by drugiego zmieniać. Lepiej pisać wiersze, choćby nie do pary, niż zamieniać myśli na senne koszmary .

jaka wiara chroni przed buntem pytań skrojonych na ludzką miarę czy mądrość kolan zdradzi odpowiedź

dopóki możesz chwytaj światło niech zalśni chwila w łez mgławicy aby rozpoznać w sobie drogę wieczność pozostaw Tajemnicy

Dobre:) utożsamiam się z peelem:)podobny wiek i umiłowanie wanny:):)

Super:) wspaniale opisałeś pokrętną logikę świata, dla ludzkości niestety prawdziwą...

tam gdzie świat odwraca oczy albo szyderczo się śmieje z serc co przewodzą czułe światło poezja znów czerpie nadzieję

@Leszczym Dziękuję:)

@Gosława Dziękuje:)@Wiersze rymowane Masz prawo do wszelkich dyskusji:):)@Franek K No właśnie, każdy jest inny i na swój sposób odbiera wiersze, mnie wystarczy przyjąć wiersz i albo go czuję albo nie:):) dziękuję za komentarz:)@Michał_78 Dziękuje Michale, że podobnie odbierasz rolę poezji:):)

@error_erros @beta_b Dziękuję za Wasze refleksje:) beta_b..dokładnie tak, jak napisałaś ! :)

między wersami rośnie przestrzeń historii własnej cień się snuje każdego wiersza trzeba słuchać dlatego z nim nie dyskutuję

@Jacek_Suchowicz Dziękuje:) mądra Twoja rada:)

najlepiej zrozumiesz drugiego jego cierpienie i trwogę gdy własnej dotykasz blizny bo sam przeszedłeś przez ogień

każdy oddech jasnej chwili troski dużej i tej małej wszystko było cennym darem szytym wprost na moją miarę

@Gosława @OloBolo @Waldemar_Talar_Talar @iwonaroma @Dag Serdecznie dziękuje za życzliwe komentarze:) Życzę Wszelkiej Pomyślności W Nowym Roku:)

zobacz zima już dojrzewa w naszym sadzie obejmuje kruche drzewa w białym walcu jakby chciała wypróbować czy potrafią znieść zawieje i śnieżyce w mroźnym tańcu nim zaśmieje się gałązka jasnym kwieciem nim skowronek zawtóruje jej w zachwycie oglądajmy poprzez szybę oszronioną spektakl który się przeplata z naszym życiem

kiedyś jak para drzew chroniliśmy tylko gęstwiną liści jesienny wiatr ogołocił odsłaniając ciasno splecione konary na których można się wesprzeć