lena2_

W cichej zadumie jesieni, znajduję własne odbicie, jakby po letniej zadyszce, po trochu zwalniało życie. Wtapiam się w rdzawe pejzaże, jak liść swe barwy odmieniam. Gdy mgły podchodzą do okien, szukam już w sobie schronienia.

pytasz gdzie leży wygrana gdy nic nie jest proste jak stół czasem najlepszy początek to winę podzielić na pół

@beta_b @joanna53 @Waldemar_Talar_Talar @anima_corpus Dziękuje za komentarze i Wasze refleksje pod wierszem:)

jesień wyciąga po nas ramiona być może kościste i chłodne lecz mimo cierpkiego uścisku należy przyjmować ją godnie

żaden wiersz nas nie obroni choćby wokół zauroczył gdy ma ciągle puste dłonie i unika spojrzeń w oczy

@Waldemar_Talar_Talar @Jacek_Suchowicz @GrumpyElf Dziękuje serdecznie za ciepłe komentarze:)

z wiekiem ilość zmarszczek tym mniej porusza im bardziej z ulgą prostuje się dusza

Pragnę ocalić w sobie przestrzeń, gdzieś na granicy światłocienia, tam się potrafi prosta radość, w dostatek serca pozamieniać. Dopóki jednak nieustannie, światło mocuje się z ciemnością, czasem niejeden okruch chwili, staje znienacka w gardle ością.

płynęłam z nurtem w pośpiechu czasu nie było mi szkoda przysiądę teraz zobaczę jak w słońcu srebrzy się woda

inni używki sobie chwalą niby przed dolą i niedolą a mnie poezja koi duszę lecz czuję się jak dziwoląg

No Grzesiu...dałeś czadu:)

Jest klimat! pozdrawiam serdecznie:)

@Stary_Kredens @Natuskaa @Cor-et-anima @Waldemar_Talar_Talar Bardzo dziękuję za miłe komentarze:) @Leszczym Bardzo Ci dziękuje za uznanie, bardzo się cieszę:)

Zaproś do świata swojego, w jasne, słoneczne pokoje. Gdzie słowa mienią się lekko, a dłonie witają spokojem. Zaproś do swoich półcieni, gdzie wiatr znów chmury przygania, a słowo myślą strwożone, nagle urywa w pół zdania. I zaproś w ciemne podwoje, gdzie mrok, a może i dziwy, bo tylko w drzwiach światłocieni, stać może człowiek prawdziwy.

uwikłani w spojrzenia krzyżujemy siebie wypatrując odrobiny światła w tęczówkach pociemniałych od żalu

@Nata_Kruk @[email protected] @duszka Serdecznie dziękuje za miłe słowa:)

Bardzo mnie ujął Twój wiersz, a najbardziej puenta:)

małe okruchy dobra bez fleszu i rozgłosu cerują serce świata nie obwiniając losu

@duszka Dziękuje Ci duszko:) a wiesz co? może masz rację i warto zakończyć optymistycznym akcentem, zatem poprawiam:)

Wspaniale napisałeś Grzesiu:):)

czułe punkty na mapie serca bolą nieustannie sącząc niegojącą myśl o niespełnieniu jeszcze ją odganiam nadzieją

Żaden wiersz nas nie ocali, żadne słowo nie podniesie, kiedy w dłoniach ciągle mało, a w spojrzeniu późna jesień.

chcę Cię odnaleźć w kwietnych łąkach w spojrzeniu słońca pełnym chwały w gór majestacie wód bezkresie w przymierzu tęczy doskonałym w czynie ofiarnym kiedy nagle swoją dobrocią świat porusza i w oczach dziecka nieskażonych przez które prześwituje dusza

@[email protected] Dziekuję:) @A-typowa-b Cisze się:):)pozdrawiam:) @Nata_Kruk Natko dziękuje pięknie za tak miłe słowa:)pozdrawiam serdecznie:)

czasem otwieram tylko drzwi badam ile słowo zmieści serce otwieram tylko tym które nie udają treści