lena2_

rozszeptał się ogród tysiącem liści w złotej poświacie korona drzewa ludzie wzdychają że to już jesień a we mnie znowu dusza śpiewa

gdy dorastamy do słowa dziękuję za wszystko co w nim się mieści powoli rośnie jasna przestrzeń zgody na siebie

Wiersz może wzruszać bawić zmieniać (lecz pilnuj mnie Panie Boże) by nie miał pewności kamienia

Żadna się wartość nie ostoi, kiedy się cierpi na egoizm. *** Nie poznasz do końca co w drugim siedzi, choćbyś na pytania, zdobył odpowiedzi. *** Rychły koniec, takiego związku, gdzie rosną prawa, kosztem obowiązków. *** Człowiek to wielka tajemnica, czasem mnie to przeraża, a czasem zachwyca.

@Maciej Wiśniewski @error_erros @Koziorowska Bardzo Wam dziękuję za uznanie dla wiersza:)

@izabela799 @izabela799 Dziękuje dziewczyny:):)

dziękuję wierszom że potrafią przejąć mój ciężar na ramiona i wiernie służą jako oręż kiedy potrzebna jest obrona przepraszam wiersze za niepewność gdy znów króluje w sercu zamęt wtedy tak łatwo o niewierność I lekko wrzucam je w niepamięć dlatego traktuj mnie poezjo z cierpliwym przymrużeniem oka jak dziecko które jeszcze nie wie że słowa trzeba mądrze kochać

nie podchodź nie podchodź za blisko tężeje serce gdy zahaczy o cudzy cień

@error_erros @Leszczym Bardzo się cieszę, że trafiłam do Was z tym wierszem, jest to dla mnie bardzo motywujące:):)

@error_erros Dziękuje:)

@Piotr.Rosochacki @Dag @Waldemar_Talar_Talar Dziękuje serdecznie za miłe słowa:) @Nata_Kruk Dziękuje Natko, za tyle miłych słów pod moimi wierszami:) miłego dnia:)

jest między nami święta przestrzeń poza urazą krzykiem gniewem to tam pulsuje wspólne światło a dusze mu wtórują śpiewem

jesienią jesteśmy sobie bardziej potrzebni kiedy mgły podchodzą do okien a chmury się gromadzą na czole wsłuchani w rzewną skargę wiatru kołyszemy pytania do snu

@Gosława Dziękuje:):)

która miłość bywa równie ofiarną? gdy syna pięknie wychowasz i innej oddajesz za darmo

@Michał_78 @Dag Dziękuje serdecznie za miłe komentarze:)

lubię smak samotnej kawy odkąd znalazłam w sobie potwierdzenie przestałam słodzić

Pomimo że znamy, niepewną treść jutra i wiemy, jak krótka jest chwila, to jeszcze marzymy, choć oczy już śledzą, taneczny niepokój motyla. Jak drzewa spragnione złocistej jesieni, gdy liść już pokory nabiera, znów chcemy uwierzyć, że los nam pozwoli, kolejne drzwi w życiu otwierać.

*** Choć nie przybywa nam z wiekiem urody, choć nie ubywa nam z czasem wad, wciąż patrzymy na siebie ciepło, przez pryzmat wspólnie przeżytych lat. *** Lubię ciszę, która czasem, nagle zalega między nami. Ona mi czule opowiada, o tym, co poza słowami. *** Dopóki na ciebie się gniewam i póki ty na mnie się złościsz, możemy zasypiać spokojnie - oboje bronimy miłości.

*** Można wciąż spoglądać, w przeszłości odmęty, albo wypatrywać, co jest za zakrętem. *** Jeśli się człowiek z życiem nie wadził, to ze starością, sobie poradzi. *** Potrzeba miłości nie przechodzi z wiekiem i czułość po latach nie szkodzi. Dlatego serce wciąż do niej się śmieje, choć jeszcze, nie wierzą w to młodzi.

@[email protected] @opal @annabelle Dziękuje serdecznie za komentarze:)

w cudzej dawno niewidzianej twarzy rozpoznaję własne przemijanie jak papierek lakmusowy nasiąkam doświadczeniem nabierając właściwej barwy

codziennie dajesz cały świat od świtu do zachodu gdy z głębin nocy wstaję znów gotowa do zawodów którymi częściej życiem zwą (więc ważne wszystkie daty) i uczysz jak dostrzegać dar i jak oswajać straty

@[email protected] Przeczytałam Twój wiersz dopiero teraz, hm..ja raczej w wiersznie piszę na temat wiary, ale przecież każdy interpretuje jak woli :):) pozdrawiam serdecznie:) @corival bingo! pozdrawiam serdecznie:)

Czasem bardziej potrzebna nam pewność, niż nadzieja i jej obietnice. Wtedy prawda dochodzi do głosu, aby wreszcie swe racje wykrzyczeć. Ale pewność też bywa nieznośna, więc się rodzi potrzeba nadziei. Taka prosta i równie niezbędna, jak ta kromka, co pragnie się dzielić.