Berenika97

@beta_bBardzo dziękuję!

@Tectosmith Twój tekst odebrałam jako mocny, surowy, taki, co ściska za gardło. Sceny ciszy i zagrożenia trzymają w napięciu. Rozważania o życiu do aktu czekania z bronią jest przerażająco wiarygodne. Zastosowałeś silne obrazy (mrok, plastikowy brezent, oddech, smród), które powodują, że to się czuje. Zaintrygowałeś zdaniem „gdybym mógł cofnąć dwie rzeczy z dzieciństwa”. Szkoda, że jest to duże niedopowiedzenie, częściowe wyjaśnienie wzmocniłoby może napięcie psychologiczne. Tak jak sugestia apokaliptyczności. Ogólnie podoba mi się. Pozdrawiam.

@Natuskaa Świetnie pokazałaś różnice między światem, który biegnie w pośpiechu, a wartością tego, co dojrzewa powoli i głęboko. Brzoskwinia i „późny owoc” to piękna metafora człowieka, który dojrzewa wolniej, inaczej, w swoim tempie. Jest w nim mądrość i czułość wobec "późnych owoców", które wcale nie są gorsze, tylko bardziej wymagające — a przez to pełniejsze.

@Alicja_WysockaBardzo dziękuję! Teoretycznie wiem, że mogę robić metaforami co mi się podoba. Ale z drugiej strony, nie chcę aby czytelnik się męczył. Pozdrawiam i dziękuję za konstruktywny komentarz. :)

@Waldemar_Talar_TalarTo bardzo dobre haiku! Parkowa ławka zajęta przez cień .... - to jest świetne! Pozdrawiam. :)

@Alicja_Wysocka@MIROSŁAW C.Bardzo pięknie Wam dziękuję! :) @MIROSŁAW C.Dokładnie tak, a jak może zadziwiać i inspirować! :) Dziękuję!

@Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję! Cieszę się, że się spodobało haiku i zdjęcie. Pozdrawiam. :) @Konrad KoperTeż ślicznie dziękuję i pozdrawiam. :)

berberys w rubin zamienił zwykłą szatę płomień w ogrodzie

@StarzecPiekne wyznanie miłości. :)

@zawierszowana Nie musisz niczego palić, by znów odnaleźć dzień. Małe kroki wystarczą — oddech, kubek ciepła, sen. Jesteś więcej niż wymogi, więcej niż waga słów, istniejesz i to wystarczy — pozwól sobie na miłość. (do siebie)

@Toyer W Twoim wierszu świat nie ma sensu, a Lena "uprawia sens". Więc jednak można postawić ten świat na nogi. Twój wiersz jest jak obraz surrealistyczny – pełen przewrotności i gry z logiką. Świat może nagle stracić sens, a może już stracił? Twoje pytanie to świetne zakończenie - do refleksji.

@lena2_ Pięknie oddałaś w kilku słowach to, co najważniejsze – życie i sens. Świetne zakończenie - "uprawiać sens". (a nie np. ogródek :)))

@Maciek.J To piękny, wzruszający wiersz o przemijaniu, napisany z perspektywy jesiennego liścia. Pokazujesz jego świadomość nadchodzącego końca, ale też pogodzenie się z naturalnym cyklem życia. Niesamowity obraz "nitki pajęczyn oplotły mnie jak złe duchy" i ta końcowa refleksja o tym, że człowiek przechodzący alejką nawet nie zauważy tego ostatniego liścia. Bardzo uniwersalne i smutne.

@huzarc Balansujesz na granicy niewinności i pragnienia w niezwykle obrazowy sposób. Odważny i pełen napięcia wiersz — trudno przejść obok obojętnie. Podobnie, jak koło obrazu.

@Alicja_Wysocka No i wcale nie zagwostka! Odczytałaś bardzo dobrze. Morze - to metafora tęsknoty, a fale - symbol obietnicy i nadzieja na przyszłość, ale "głębie" przechowują w nas echo przeszłości. Uświadamiają, że cel wewnętrznej podróży na "drugi brzeg" jest nieosiągalny, bo horyzont - "nadzieja" się rozpada. Może rzeczywiście weszłam za głęboko w metaforę, ale chciałam pokazać potężną siłę tęsknoty, która buduje nasze wewnętrzne światy i skazuje na stan bolesnego niespełnienia. Zwłaszcza wówczas, gdy przeżyliśmy wielką traumę. Bardzo dziękuję :)

@Alicja_WysockaWiem, a robi to doskonale. :) Pięknie oboje piszecie, aż miło czytac. :)

@Waldemar_Talar_Talar Pięć świeczek dziś na torcie płonie, uśmiech niech zawsze gości na Twojej buzi, słodkie Słoneczko w koronie. Niech zabawki tańczą, klocki śpiewają, a marzenia jak motyle spełniać się spieszą i radość Ci dają. Wszystkiego najlepszego, wnuczko Waldemara, byś zawsze była szczęśliwa, wesoła i wspaniała! ps. trochę spóźnione ale bardzo szczere. :)

@Waldemar_Talar_TalarBardzo gościnnie i inspirująco! „zapraszam chwile które nie uciekają zapraszam spojrzenie co w oku zostaje”

@Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję! :)

@Alicja_WysockaPiękny wiersz, ale więcej nic nie napiszę, bo lubię Twoje "rozmowy" z Jackiem. :) Poczekam.

@Jacek_Suchowicz Przepiękny wiersz! Bo Wasza miłość jak te szczyty - wieczna, ponad czasem i wiekiem - nieskończona ...

@LeszczymBardzo dziękuję! :) @huzarcBardzo dziękuję! @Annna2Bardzo dziękuję! @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Tak, płyną we mnie morza barwne, jak opisałeś w celnych słowach. Lecz wszystkie - nawet te martwe - w mej jednej tęsknocie tu chowam. To ona daje im imiona, głębię, bezkresy i złudzenia. I nie zostanie już zamknięta, wszak pochodzi z samego rdzenia. :) @Claire@Rafael Marius@MigrenaBardzo Wam dziękuję!

@LeszczymBardzo dziękuję za miłe słowa. Ale trudno jest pisać "głębokie, poruszające serca" wiersze, nie mając "paliwa" . Trzeba więc szukać wszędzie inspiracji. :) Pozdrawiam.

Morze nie rodziło się z wody, lecz z pamięci , w której powstała tęsknota. Ono pulsowało we mnie, każda fala unosiła obietnicę a każda głębia - echo przed-światła. I wiedziałam, że nie dotknę drugiego brzegu. Horyzonty rozpadały się w nieskończone bezkresne nigdy.

@LeszczymNa szczęście nie jestem poetką, (wierszokletką) więc inspiruję się nie tylko swoimi przeżyciami (chociaż najczęściej), ale również złymi związkami w literaturze. Musi działać wyobraźnia. :)