Berenika97

@Simon Tracy Wiele warstw, dużo historycznych odniesień, trudnych dziejów Rzeczpospolitej. Wiersz stawia pytanie - czy duch tamtego magnata-uciekiniera – dumny, waleczny, choć pokonany – jeszcze w nas żyje? Czy potrafimy jeszcze powstać "na dźwięk powstania", czy tylko stoimy jak chochoły, wpatrzeni w relikty przeszłości (róg), bojąc się podjąć ostateczną walkę? Czy szlachcic herbu Jasieńczyk to Twój szczególny wybór?

@Whisper of loves rain Ten wiersz to przemyślana gra oksymoronami, która buduje spójny obraz współczesności. Żyjemy w paradoksie i paradoks w nas.

@MigrenaPoddaję się, bo w jednym jesteś nie do pokonania.! :))))) Wiesz w czym! :))))

@infeliaBardzo fajny! Sąsiad puka rano: „hej, kończymy dziś sufit?" Żona śmieje się: „jasne! Ale tym razem w kropki!" Dziecko już gotowe z wałkiem i farbą, Kot ucieka na drzewo – mądrzejszy o jeden dzień.

@huzarc gęstość barokowej metafizyki, te obrazy - "drżenie wnętrza oceanu spojrzenia", "rozbierany ze śpiewu przez mrok słowniczku" - to poezja hermetyczna, trudna, wieloznaczna, nie chce być łatwa

@MigrenaBardzo dziękuję Ci za ten piękny wiersz. To był niezwykły podarunek. Przepraszam za moje rymy częstochowskie - ale nic mi nie przychodziło mądrego do głowy. :)

@hania kluseczkaDzięki za odpowiedź, bo się zastanawiałam, czy to nie AI. Ale , że wyszło przekonywująco i bardzo ładnie (lubię poezję śpiewaną) to chciałam się upewnić. :)

@Migrena Bardzo dziękuję! Napisałeś o "drżeniu między istnieniem a sensem" - i teraz widzę, że właśnie tam mieszka poezja. Mówisz, że słyszę drżenie między sensem a istnieniem, ale to ty je stworzyłeś - każdym przecinkiem, milczeniem. Ja tylko podążam śladem, który sam stworzyłeś, światłem, które w słowach swoich jak latarnię zapaliłeś.

@KOBIETABardzo dziękuję, chronić siebie i rodziny @Waldemar_Talar_TalarBardzo dziękuję!

@hania kluseczkaNo świetnie wyszło! Czy to Twój głos?

@obywatel Lepiej mieć czipsy na kolacji, niż znowu słuchać o inflacji.

@Sylwester_Lasota Ona mu daje przepis na życie wypisany drobnym drukiem na kartce ale on gotuje na czuja, bez miary i dziwi się, że wszystko mu się pali

@Marek.zak1 Z wagą, prawda, coś nie gra, choć wciąż mówi: „to nie ja!” Metabolizm — stary drań — zwolnił, zanim zrobił plan.

@król asfaltu Skoczyć - to chwila, iskra, błysk efektowny gest dla oka Skakać - to tysiąc takich skoków po kolei, dzień po dniu bez oklasków, bez świadków tylko ty i twój rytm Łatwo podjąć dietę na tydzień, trudno zmienić nawyki żywieniowe na stałe. Łatwo powiedzieć "kocham", trudno kochać każdego dnia przez lata.

@JuzDawnoUmarlem Może ta róża też Cię kochała — tylko nie wiedziała, jak nie kłuć. Urodziła się różą - taką naturę miała.

@Radosław i wtedy serce otworzyło drzwi — rozum się uśmiechnął: „więcej tak mów mi.”

@Robert Witold Gorzkowski Prowadzisz dialog z samą sobą i z Bogiem, stawiając pytania retoryczne, które pozostają bez odpowiedzi – bo być może odpowiedzi nie istnieją, albo są one bolesne. Szczególnie gorzka jest ta relacja z Bogiem – pełna buntu, ale i dziwnej intymności. "Boże czemu we mnie wierzysz" to pytanie przepełnione autoironią i desperacją. Często bardziej boimy się wolności niż zniewolenia. Wydaje mi się, że wiersz napisałeś też z myślą o siostrze. To bardzo refleksyjny i mądry wiersz.

@Leo Krzyszczyk-Podlaś Podoba mi się ta lekkość i muzyczność - wiersz sam jakby "biegnie" tym rytmem. I ten zwrot na końcu - "że kocham przecież wiesz" - to świetne domknięcie. Nie wiadomo do końca, czy kochasz góry, czy kogoś konkretnego, czy samo życie, czy wszystko naraz. Ta wieloznaczność jest ciekawa.

@andrewBardzo dziękuję! Piękny wiersz, jak wyrzut sumienia. Pozdrawiam. @obywatelBardzo dziękuję! Staram się czasami przypominać o tej ludzkiej tragedii, o której milczą społeczeństwa europejskie. @LeszczymBardzo dziękuję!

@Migrena Od samego początku ustawiasz miłość nie jako zwykłe ludzkie uczucie, ale jako pierwotną, kosmiczną siłę, która "rozsadza horyzont świata". Porównania do światła, ognia - pokazują ją jako byt samowystarczalny, absolutny, wręcz tożsamy z aktem stworzenia. Zamiast mówić, czym miłość jest, definiujesz ją przez to, czym nie jest. To właśnie ta "lista bez" jest najważniejsza - "liczy się tylko to, co zostaje, gdy odejmiesz już wszystko". Po tej całej kosmicznej podróży, przez ogień i puls wszechświata widzę intymny obraz - łączysz absolut (światła, ciszy) z konkretną, ukochaną osobą. A ostatnie pytanie – "czy jesteś, czy tylko światło uczy się milczeć po Tobie?" – jest pięknym i rozdzierającym pytaniem o obecność i nieobecność. Piękny wiersz, znowu pokazujesz miłość w jeszcze innej odsłonie.

@obywatelBardzo dziękuję za te słowa z nazbyt optymistycznym zakończeniem. Skoro Wielka Wojna niczego nie nauczyła europejskich społeczeństw , mimo, że pisano o niej dużo, to cóż można zrobić teraz? Pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_TalarBardzo fajnie, właśnie tak zaczynam każdy dzień. Uśmiecham się do Twoich słów. :)))

@andrew Tak, czas biegnie – to prawda święta lecz gdy ONA w nim się pojawia to nawet szary dzień rozkwita o czas jakby zanika

@Gosława Napisałaś wiersz pełen świeżości i zmysłowości, w którym natura objawia się przez drobne, intymne szczegóły. Szczególnie urzeka mnie to, jak łączysz obrazy wizualne z zapachami i dotykiem – ta "zielonością zabrudzona dłoń", "zapach skrzypu z drożdżowym zaczynem". To bardzo konkretne, zmysłowe doznania. Piękna metafora rosy zmieniającej słońce w tęczę jest zachwycająca – delikatna i pełna światła. A zakończenie nadaje całości niemal sakralny wymiar. Piękny, ciepły wiersz.

@FaLcorN Nie w baloniku, nie w złotej mgle — szczęście to chwila, co cicho jest w tle. Może w spojrzeniu, gdy ktoś się uśmiecha, może w milczeniu, gdy serce nie zwleka.