Berenika97

@Czarek Płatak To ciekawy wiersz o zawieszonej chwili i oczekiwaniu na kogoś. Ten wers "noszę w tobie gałąź noszę w tobie stołek który kiedyś kopniesz" - to ujęcie relacji, gdzie jeden człowiek nosi w sobie drugiego razem z przyszłą zdradą czy odejściem. Ten stołek, który "kiedyś kopniesz", to chyba symbol samobójstwa lub nagłego zerwania. A koniec jest spokojny - pozornie. Brzmi jak rezygnacja albo pozorowanie normalności w obliczu katastrofy. Bardzo podoba mi się tytuł -"reportaż spod skóry" - świetnie oddaje charakter tekstu, relację z wnętrza, coś bardzo intymnego i bolesnego. Możliwe są oczywiście inne interpretacje, ale ja tak subiektywnie odbieram. Pozdrawiam.

@Leszczym Wielkość rękawiczki nie ma znaczenia - liczy się odwaga, żeby ją rzucić! :)

@Mitylene Pięknie! Kocham drzewa. :)

@Leszczym Rzucasz rękawicę Orłom. Więc już milczę. :)))

@Radosław Bardzo dziękuję ! @Czarek Płatak Serdecznie dziękuję!

@Czarek Płatak Drogi Panie - za słowa tak piękne, za szczery ukłon - serdecznie dziękuję! :)))) Pozdrawiam.

@Czarek Płatak Podzielam Twoją opinie, a w wierszu zawarłam takie ostrzeżenie, że tak może się stać. Wojny na ziemi rozwijają technologię niszczenia, już teraz człowiek w kosmosie zrobił ogromny śmietnik. Bardzo dziękuję i pozdrawiam. :)

@Marek.zak1 Bardzo dziękuję! No trochę ma, ale uwierz, że wiem o czym pisałam. :) Pozdrawiam. @A.Between Bardzo dziękuję! Twoje słowa biorę do serca. :) Pozdrawiam. @Wędrowiec.1984 Bardzo dziękuję! Pochwała z Twoich ust jest dla mnie bardzo ważna. Pozdrawiam. :) @Czarek Płatak Bardzo dziękuję! Świetny komentarz! :) @infelia@Rafael Marius@Radosław@hehehehe@Wiechu J. K. Serdecznie dziękuję! :)))

@Marek.zak1 Moje herbaty są ziołowe i owocowe najczęściej, i nigdy nic nie słodzę. A słodziki, nawet te najlepsze, dla mnie nie istnieją. :))) Jestem gorzka jak czekolada. :)

@Omagamoga Jakie inspirujące poszukiwania! Praca nad "rdzennym zapisem" to niezwykle ambitne przedsięwzięcie. Co do liczby jerów - historycznie języki słowiańskie miały dwa podstawowe - jer miękki i twardy, ale Twoja intuicja o większej ich liczbie może odnosić się do szerszego systemu samogłosek redukowanych w praindoeuropejskim. "Wymarzony Ą-tech" to intrygująca nazwa - sugeruje coś między archaiczną materią a współczesną technologią zapisu. Pamiętam konferencję na której mowa była o odtworzeniu języka plemion pruskich. Prusowie też mieli jery i to przysparzało sporo kłopotów w odtwarzaniu fonetyki języka. Zatrzymano się na "Bazowym słowniku polsko-pruskim dla dalszego odtworzenia leksyki" autorstwa Mikkelsa Klussisa. Trzymam kciuki za Twoje badania! To rzadkie, gdy ktoś zagłębia się w takie fundamentalne warstwy języka. Pozdrawiam. :)

@Simon Tracy To ciekawe, jak świadomie budujesz tę reportażową estetykę - rezygnacja z pocieszenia i moralizacji rzeczywiście sprawia, że czytelnik zostaje sam na sam z tym "faktem dokonanym". Ta zawieszona fotografia, o której piszesz, to silny obraz. Łączenie formy reportażowej z filozofią vanitas - to rzadkie i odważne połączenie.

@Leszczym Fajnie wyszło - generalnie lubię poezję śpiewaną. :)

@Marek.zak1 Bardzo dziękuję za wyjaśnienie. Staram się pić wodę, ale więcej piję różnych herbat. No i kawę! Może czas na zmianę nawyków. :)) Serdecznie pozdrawiam też niemal świątecznie. Globalne ocieplenie jest fajnie napisane - dużo dialogów. Jak skończę, to podzielę się wrażeniami. :)))

@violetta Na pewno! :)

@huzarcJa rozumiem ten wiersz jako kulminację cynizmu. Retoryczne pytanie "Czego jeszcze chcecie?" zdradza prawdziwą motywację - "głusz bez historii" (negacja tubylczej kultury) kontra "żyzna ziemia" i "cenna ruda" - to o zasoby naturalne chodziło od początku. Wiersz demaskuje hipokryzję kolonialnego "postępu", który maskuje wyzysk ekonomiczny pozorną troską. Każdy "dar" służy kontroli i eksploatacji.

@andrew widzę tę smycz, masz rację czasem łatwiej płynąć niż stanąć powtarzać słowa które słyszymy niż szukać własnych w ciszy

@violettaBardzo dziękuję! :)

@Marek.zak1 Rada mistrza jest praktyczna i zgodna z współczesną wiedzą dietetyczną - picie wody przed posiłkiem rzeczywiście może pomóc kontrolować apetyt i zmniejszyć ilość spożywanego jedzenia. To ciekawe, że ta prosta zasada była znana już dawniej. Jest tu również życiowa mądrość o samodyscyplinie ("jak będziesz w tym niezłomny"). Fajne!

@Marek.zak1 Bardzo dziękuję! :)))

@Łukasz Jurczyk To była najlepsza decyzja roku! Pozdrawiam. :)))

@huzarc Bardzo dziękuję. Pięknie opisałeś to wrażenie - "cichnie i blaknie". Czasem to, co najbardziej boli, nie wybucha, tylko właśnie po prostu znika. Pozdrawiam. @andrew Bardzo dziękuję za te słowa. Twój komentarz jest pięknym wierszem. Pozdrawiam. @Annna2 Ślicznie dziękuję! Pozdrawiam. 💚 @Amber Dziękuję za tak piękny komentarz. "Nastrojony jak instrument" - to cudowne określenie. Bardzo sobie cenię Twoje słowa. Pozdrawiam! @Łukasz Jurczyk Bardzo dziękuję! Cieszę się, że udało mi się. :)) Tym bardziej, że nie mam wprawy w pisaniu takich wierszy. :) @Christine Bardzo dziękuję!

@Corleone 11 Zawarłeś w opowiadanie piękną tezę, że drzewa są istotami obdarzonymi duszami i świadomością, komunikującymi się z wrażliwymi ludźmi, a las nie jest zbiorem roślin, ale wspólnotą duchowych bytów. Od momentu, gdy przeczytałam książkę "Sekretne życie drzew" patrzę na las w podobny sposób. Pozdrawiam.

@Simon Tracy @Omagamoga Bardzo dziękuję! :) @huzarc Bardzo dziękuję! :)

@Simon Tracy Czuję w Twoim wierszu niepokój, bo na początku Śpiewaczka milknie wobec śmierci synka , jest pełna bólu i bezradności , bo „głos dusz już woła do siebie". Potem barokowy obraz "triumfu śmierci" i nagle na końcu pojawia się samobójstwo. Czyli chodziło o młodego mężczyznę a nie dziecko. Nie ma w Twoim wierszu pociechy - zostawiasz mnie w ciemności, z obrazem krzyża opartego o mur ogrodowy. Jak zwykle Twój tekst robi na mnie wrażenie, działa na wyobraźnię. Podoba mi się.

@beta_b Zawarłaś w wierszu - moim zdaniem - świetny paradoks: samotność i pustka są jednocześnie sprzyjające pisaniu i niebezpieczne. „Gdybym była sama, chybabym umarła” - niemal wyznanie. Pisanie okazuje się możliwe tylko do pewnego stopnia samotności – dalej jest już pustka egzystencjalna, nie twórcza. Bardzo mi się poboba.