Migrena

@Alicja_Wysocka z filozoficznego punktu widzenia Miłość to największa siła napędowa dążenia do Piękna i Dobra. natomiast Przyjaźń to najważniejszy element szczęśliwego życia. te dwa słowa nie są najważniejsze, ale są najpiękniejsze :) jak to się cudownie dzieje, że istnieją na świecie ludzie którzy potrafią o tym pisać wiersze - to Aluś o Tobie :)

@Alicja_Wysocka Aluś. Ty wiesz, że bardzo Ci dziękuję ! @Annna2 Aniu. ten wiersz już kiedyś tutaj zamieściłem. ale ponieważ napisałem go z własnego smutku, to dzisiaj..... kogo Bóg zabiera to tajemnica życia i śmierci. Ty żyjesz bo Bóg tak chcę. i mnie też się to bardzo podoba,że jesteś !!! smutny dzień...... dziękuję.

@Alicja_Wysocka głęboka refleksja na temat natury poezji i aktu twórczego. wiersz jest de facto ożywionym dialogiem z samym dziełem, które staje się autonomiczną istotą. to manifestem artystycznej wolności oraz apoteoza poezji jako bytu pochodzącego z głębszego, duchowego źródła. w drugiej części ten proces jest eksternalizowany i skierowany na zewnątrz. do czytelnika. to ja nadam mu imię: PRZYJAŹŃ. Aluś. piękny wiersz popełniłaś !!!!

Było westchnienie. Bo było ciągle gorzej. Skóra ledwo rozciągała się na kościach. Jak prześcieradło, które już nie pasuje do łóżka. Ciało - które kiedyś przecież tańczyło, śmiało się, jest teraz ciężarem, którego nikt nie chce nieść. Nawet ono samo siebie. Juz prawie obce, chociaż ciągle twoje. Rurki. Zapach środka do dezynfekcji. Woda w butelce na szafce obok - jakby czekała na jutro. Pielęgniarka mówi cicho. Nie do ciebie... Do innego czasu. Do strzykawki, wenflonu, kroplówki. Ból nie ma teraz barwy. Ani kształtu. Rozlewa się jak woda z kubka na brzuchu, a życie nie ma już siły prosić o wytarcie, o suchość. Cisza tu nie jest spokojem. To sól. Wchodzi pod paznokcie. Nie pytaj, co boli. Boli wszystko, wszystko co jeszcze pamięta życie. Ktoś postawił kwiaty. Nie pachną. Ktoś zostawił kartkę: „Myślami z tobą” Choć nikt już tu nie czyta ani słów, ani znaków. Trzeba było wtedy tylko usiąść. Obok. Bez słów. Nie próbować ratować oddechu, ani uspokajać dłoni. Ciało znało tę ciszę. Znało jej ciężar, znajomy jak brzęk aparatury w nocy bez zmiany. Skóra przyjmowała obecność jak kroplówkę - powoli, nie wiedząc, że to już ostatnia. Potem już nic. Prawie nic. Aparat pikał życiem jeszcze przez chwilę. Potem zapadła cisza. Nie absolutna. Tylko taka, której nikt nie miał siły nazwać tym jednym, jedynym słowem. Zza drzwi dobiegł stłumiony szept. Zmieniono pościel. Zamknięto okno. Subtelny dzwięk wentylacji dopełniał ciszę. Kubek wciąż stał na stoliku. W wodzie - twój włos. Jak jedyny ślad po kimś, kto właśnie przestał być.

@Wiesław J.K. piękny wiersz napisałeś Wiesławie !

@iwonaroma wiersz klarownego przekazu i siły metafor. to jest głęboka refleksja poetycka. największą siłą jest oryginalne ujęcie śmierci jako Sprawiedliwości i Wymogu Pokory. bardzo dobry utwór !!!

@Kamil Olszówka cudowny wiersz. pozdrawiam.

@Simon Tracy czy każdy to raczej wątpię :) ale Twój wiersz i ich piosenka - świetna sprawa.

@Simon Tracy

@Alicja_Wysocka to ja też ściskam :)

@Alicja_Wysocka Aluś. sam się już pogubiłem. zmysły, cielesność, dotyk - a przede mną tylko mój smartfon. o ja nieszczęśliwy :) dzięki Al.

@Alicja_Wysocka to ja też się sprzeciwiam !!!!

@viola arvensis wiersz głęboko kontemplacyjny i teocentryczny. bardzo osobista liryka, która doskonale oddaje nastrój czasu zadumy nad przemijaniem. i czas nadziei na powrót do domu i spotkanie z miłością Bożą. puenta to stan pogodzenia i pokoju, i miłości wobec tych, którzy pozostają. pięknie Wiolu oddałaś dzisiejszy nastrój. dziękuję.

@Berenika97 Bereniko. czytam Twój komentarz......i tak bardzo dodajesz mi odwagi, że żałuję, że nie dopaliłem się na maxa. a korciło mnie jeszcze aby nie skreślić trzech mocnych metafor jakie w wierszu już umieściłem. ale strach zwyciężył. dziękuję, że jesteś. czuję się silniejszy :) dziękuję Nika. @Nata_Kruk i ja zgadzam się z Tobą Nata. a przed chwilą przeczytałem, że Trump dostał zgodę na przekazanie ukrainie pocisków Tomahawk. Już odpowiedział Miedwiediew - jeżeli ukraińcy ich użyją to będzie ostatnia rzecz jaką zrobią. to będzie ich koniec. a tak jest pięknie. jesteś......a po niej przyjdzie maj !!!!! kasztany, jaśminy, bzy. dziękuję Nata. serdeczności :) @[email protected] podziękowanie piękne :) wszystkiego dobrego :) @MIROSŁAW C. obawiam sie Mirku, ze to pytanie retoryczne :) dziękuję. pozdrawiam :)

@viola arvensis Wiolu. Ty jako dobry duszek poezji mówisz, że to nienasycenie ducha, a ciało to tylko..... słodki dodatek, to ja się z Tobą, z radością zgadzam :) dzięki piękne :)

@Robert Witold Gorzkowski Robercie. bardzo, bardzo dziękuję za Twoje słowa. pisząc te swoje wiersze zaczynam się obawiać czy nie przekraczam granic. granic własnego JA. dziękuję. @Annna2 Aniu. to że wracasz jest cudowne. dziękuję. @huzarc co tu powiedzieć..... serdecznie dziękuję.

@Robert Witold Gorzkowski cóż ja tutaj...... Ania i pięknie i głęboko napisała wszystko. to ja dodam tylko, że Twój utwór filozoficznie bada wolność bycia przeklętym. wartość indywidualnej myśli ponad ciałem i obrzędem. oraz bunt przeciwko uniwersalnemu porządkowi w duchu egzystencjalnego wyzwania. potężne obrazy Robercie wyzwoliłeś. i ten dzisiejszy klimat, zadumania nad najbliższymi którzy odeszli..... dzięki wielkie za Twoją poezję !

@KOBIETA nie piłem ! natomiast gin z tonikiem i plasterkiem pomarańczy z Azorów jest pyszny. zawsze !!!!!

@KOBIETA ja też. z przytulaniem.

@KOBIETA @KOBIETA ja, Panu Bogu.......nie ! tylko tak "se" uplastyczniam. Dominiko. jesteś. to i słońce wyjrzało zza chmury ! i brzozy się śmieją szeptami traconych listków. jesteś i jest pięknie ! dziękuję :)

@huzarc mądre słowa. ciekawie napisane. warto pomyśleć. dziękuję bardzo !

@Leszczym widziałem naprawdę twardych mężczyzn którzy płakali z bezsilności. utwór w Twoim stylu. dobry jest.

@Marek.zak1 dziękuję Marku. pozdrawiam :) @Annna2 Aniu. "miłość zmienia świat, świat zmieniają ludzie i ludzie zmieniają ludzi." doskonałe !!! dziękuję.

@Annna2 Aniu. tym wierszem mnie zaskoczyłaś :) czytając zobaczyłem Cię znów młodą, studentkę, dziewczynę. tak jak kilka tygodni temu pytałem Cię czy studiowałaś na ASP. bo tak mi do Ciebie przylgnął pewien obraz. była tam dziewczyna, trochę niezwykła bo mądrzejsza i poważniejsza od nas. ładna. warkocz czarnych włosów, zniewalający uśmiech, piękna kobiecość. i kiedy tutaj przyszedłem, zacząłem czytać Twoje wiersze. i tak mi się od razu skojarzyło. miała na imię Anka. takie moje refleksje ...... bo Twój wiersz pulsuje wieczną tęsknotą, gorzkim kontrastem i nieśmiertelnością nadziei. zawsze piszesz świetnie. ale ten dzisiejszy wiersz......skubaniec mnie przeniknął !!!!!

Twoje ciało spadło we mnie jak meteoryt - rozpruło przestrzeń, zapaliło wodę. Nagle stałem się światłem, które krwawi. Twój dotyk - błyskawica we wnętrzu ciała. Twój język - modlitwa bez Boga. Kiedy mówisz, planety zmieniają tory, a śmierć na chwilę zapomina o swojej pracy. Między nami nie ma cienia. Jesteśmy ogniem i jego odbiciem. Ziemia pod nami płonie jak papier, a my dalej tańczymy - nad przepaścią, w której rodzi się życie. Kochamy się jak dwie galaktyki w kolizji - ciało o ciało, światło o światło - aż rzeczywistość traci oddech. Nie ma nic łagodnego w tym dotyku: każdy gest to eksplozja, każde słowo to rana, z której wycieka niebo. Twoje biodra to kontynenty, które drżą. Piersi - dwa księżyce pożerające moje dłonie. Oczy - czarne słońca, w których gubię kierunki i sens. Miłość nasza nie zna miary. Nie jest uczuciem - jest kataklizmem. Bóg patrzy na nas z góry i uczy się od nowa, czym jest stworzenie. A kiedy odchodzisz - świat się kurczy, czas zawiesza w gardle. Zostaje po tobie echo, które bije jak serce wszechświata: nieśmiertelne, niezrozumiałe, wieczne. Miłość to ogień, który sam siebie pożera - a mimo to świeci. W tym świetle jesteśmy wszystkim, czym Bóg chciał być - ale nie odważył się.