Naram-sin

miły, upiększała, itd., przecież wiersz nie musi ulepszać natury; takie określenia jak piękny, cudowny, uroczy nie mówią w istocie nic o opisywanych obiektach, natomiast wyprzedzają czytelnika w jego własnej ocenie. Mgła kojarzy się z ciszą. W gęstej mgle można odnieść wrażenie, że wszystkie dźwięki gdzieś w nią wsiąknęły i niczego już nie słychać. Całokształt trochę jak oleodruk, trochę jak fototapeta, ale śpiew kosa o świcie wykonuje dobrą robotę.

Jak najbardziej :)

@aniat. Przelicz sylaby w każdej linijce, raz jest 7, raz 8, raz 9. Powinno być po tyle samo. Alternatywnie - może być mieszany układ w zwrotce, np.: 7-7-8-8, ale wtedy w każdej powinno być tak samo. Można też przeplatać zwrotki oparte np. na 7-zgłoskowcu i 8-zgłoskowe, ale we wszystkim powinna być zachowana regularność i konsekwencja.

A jednak nie. Zapomniałeś o instynkcie przedłużenia gatunku.

Mam zawsze przed sobą wiersz i wnioski wysuwam na podstawie tego, co widzę w tekście. Nie znam autorów ani genezy ich wierszy, a Twój tekst jest bardzo upraszczający. Nie wiem, w jakim wieku jest Twój brat, ale skoro piszesz o kacach, no to pewnie już co najmniej starszy nastolatek, więc bez wątpienia zrozumiałby mniej, jak sama to określiłaś, prymitywny przekaz. Może go nie doceniasz?

Trochę za mało na wiersz, to raczej wyliczanka elementów, z których wiersz dopiero mógłby powstać.

@violetta Ta z Małego Księcia miała jednak przekichane. @lena2_ @Marek.zak1 @Alicja_Wysocka Dziękuję.

Do bzu w ogrodzie róża trzpiotka puszcza zalotnie perskie oczka. Stateczny bez nasrożył kiście i mruknął - nie kuś tak ogniście. Ja jestem stary- spójrz -przekwitam. W gałęziach coś mi ciągle strzyka, a w liściach jakieś skurcze łapią. Werwy brakuje nawet kwiatom - - zapach uleciał, barwy zbladły, byle wiatr zrywa ze mnie płatki; a tobie - nie wiem, co się marzy. Może luksusy Abu Dhabi, podróże, flirty i bankiety, lecz to nie ze mną już - niestety. Róża przyznaje - święta racja! Ja sobie roję o wakacjach, o nowych strojach, lansie w necie, tutaj zaś istna nędza przecież. Uschnąć z tęsknoty - brzmi banalnie, singielką również nie zostanę. W czerwonych tiulach i szyfonach wnet zaplanuję nowy romans, obmyślę sprytny skok na kasę i się zakocham - - w złotokapie! Sztambuchodonozor, maj 2025

Wyzwolenie z toksycznej relacji? Wrócisz do korzeni samej siebie?

Bardzo rozpoznawalne, jako stylizacja na romantyczną balladę, słychać echo mickiewiczowskich świtezianek. W tym gatunku literackim (wywodzącym się z ludowych śpiewanek) bardzo ważny jest rytm, który w tym wierszu stanowczo należy dopracować. Obrazowanie, powiedziałbym, poprawne, utrzymane w określonej konwencji i posłusznie nie wyłamujące się z niej.

Miłość bliźniego: Kiedy wydaje się, że wszystko się skończyło, wtedy dopiero wszystko się zaczyna. Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko kocha się za nic. - J.Twardowski

Szczęśliwi i wolni. Czy to ci, co skręcili na lewo? Coś/ktoś mi tu w polityczne dzwony bije. Dość ostrożnie, to fakt, ale nie da się ukryć. To mogłoby być nawet całkiem udane pokazanie przekrzykujących się fanatyzmów rozmaitej proweniencji, ale przytyk do prawicowców odbiera wierszowi rzetelność. A wolność to prawo do świadomego i dobrowolnego wyboru ograniczeń, z pozbawionym strachu wkalkulowaniem konsekwencji. To ja wolę posłuchać mistrza:

Wiem, znowu mógłbym napisać to samo... i nudzić. Zbyt dużo przeczytałem wierszy wielkich poetów, przeciętnych autorów i internetowych amatorów, w których było i o światełku na końcu drogi, i o śmierci, i o lepszym świecie 'po drugiej stronie, żeby znaleźć tu coś odkrywczego. Ale prośba o jak najdłuższe życie (w perspektywie doczesnej) przypomniała mi tę piosenkę (tekst Jacka Cygana, więc to już mówi samo za siebie, zobacz, jak można o tym porażająco napisać):

Chyba Bóg teraz spełni każdą kierowaną do Niego prośbę, żeby nie powstawały już więcej takie wiersze ;) W/w czerwienie - o komunizmie piszesz? Jak domniemywam, to ma być o kryzysie religii (chrześcijańskiej) we współczesnym świecie i o braku zdecydowanej reakcji 'z góry', co może prowadzić do podania w wątpliwość boskiego autorytetu. Utwory tego typu (polityczne, religijne, ogólnospołeczne, ideowe) to pola minowe, gdzie łatwo się 'wysadzić' przez: przesadną podniosłość, posługiwanie się ogólnikami, powierzchowny ogląd tematu, egzaltację, słaby styl i język. Wiersz nie wchodzi głębiej w opisywane zjawiska, niż medialne paplanie. O wiele lepiej by wybrzmiał, gdyby opowiedział jakieś osobiste doświadczenie, prawdziwą historię, przeszedł przez filtr wyobraźni i wrażliwości piszącego. Inaczej tekst nikogo do niczego nie przekona, nie zachęci do refleksji, choćby nie wiem jak istotne kwestie usiłowałby naświetlić.

Jak w grze w okręty - trafiony/zatopiony ;) Tych dziwnych dni się namnożyło: Dzień Jazdy Nago na Rowerze (10.06), Dzień Łapania za Biust (05.07 - podobno w Rosji wymyślili), Międzynarodowy Dzień Pończoch Nylonowych (dziś, 15.05), Dzień Arbuza (03.08), Międzynarodowy Dzień Pantery Mglistej (04.08.), Światowy Dzień Geodety (21.03) i wiele, wiele innych. Polecam posprawdzać sobie, jak komuś zabraknie w domu wódki, efekt o wiele lepszy.

Ten wiersz znów mi przypomina lirykę barokową, gdzie liczył się przede wszystkim błyskotliwy koncept i doprowadzona do perfekcji forma, oparta na przemyślnym zastosowaniu środków poetyckich. Metaforyka i styl dobrze wpisują się w ten kanon, pozostaje kwestia rytmu w wierszu. Masz 13-zgłoskowiec, więc powinieneś ustawić sobie średniówkę (przerwa dzieląca wers na dwa dystychy) w stałym miejscu, np. 7+6 byliśmy przecież jednym (7 sylab) // jak splecione dłonie (6 sylab) i trzymaj się tego w każdym wersie. Rym męski w pierwszej zwrotce słabo wkomponowuje się w melodię całości. Użycie tego typu rymów zawsze wiąże się z wprowadzeniem mocnego zaakcentowania, stworzeniem klimatu dynamicznego, dziarskiego, krzykliwego, podczas gdy tutaj operujesz spokojną, melancholijną zadumą.

Słyszę w wierszu głos w dyskusji o tym, gdzie szukać prawdziwej poezji i czym ona jest. Można wznosić się na piedestały (sztuczności), tworzyć górnolotne i kunsztowne 'obiekty artystyczne', a jednak to w pozornie pogardzanej, niepozornej codziennej szarzyźnie i w ledwie zauważanych drobiazgach kryje się energia, liryczne paliwo. Umiejętność dostrzegania tych źródeł jest jednym z kluczowych elementów tego, co się powszechnie uważa za 'talent' (ja wolę słowo - potencjał) poetycki.

Ciekawie napisany, tylko powinno być - czystym tchnieniem (literówka). Samo to jest już oddzielną, fascynującą całością, żywą tkanką tekstu. Utwór odnajduje przestrzeń do tworzenia ekspresyjnych, przejrzystych obrazów w obiektach pozornie pozbawionych jakiejkolwiek właściwości lirycznej, co jest oczywiście ukłonem w stronę nieprzeciętnej wyobraźni.

Ok.

Te (zło)życzenia nieźle wyszły.

Nie przekonał mnie ten wiersz. Sprawia wrażenie, jakby pisała go bardzo młoda osoba, która niewiele wie o prawdziwym dorosłym życiu i sugeruje się powierzchownymi wyobrażeniami. To nie jest utwór kogoś, kto z niejednego pieca jadł, a raczej rodzaj apostrofy - do siebie samego(samej) jak już będę duży (duża), napisany z bardzo naiwnej perspektywy. Spróbuj nie wymyślać sobie tematów, których nie dotknąłeś (dotknęłaś) własnym doświadczeniem, bo wtedy wiersz jest tylko pustą skorupką i traci wiarygodność. I zanim zaczniesz używać mowy wiązanej, zapoznaj się z tzw. bazą - jak stworzyć regularny rytm, jakich rymów unikać (np. gramatycznych: upadków/wydatków, wzmacniamy/doceniamy, itp.). Nie wiem dlaczego początkujący poeci z uporem porywają się na wiersze rymowane. O wiele łatwiej zacząć od wierszy wolnych, gdzie można skupić się na treści, obrazowaniu i języku.

Brzmi jakoś niepokojąco. O gwałcie to jest?

Jakby relacja z terapii przez rebirthing.

Myślę, że Twoja odpowiedź ma sens, jeśli weźmiemy pod uwagę to bardziej 'lightowe' znaczenie słowa masochizm, takie, o jakim piszesz.

@Poezja to życie W tym wierszu ich nie ma.