Naram-sin

forsycja w kwiatach pod nią przy pustej flaszce błogo śpi menel A może oni są szczęśliwsi od nas?

Nie można się napić morskiej wody (+dopełniacz), albo morską wodą nie można np. ugasić pragnienia. (nawet chyba lepiej, bo łączy się płynnie z drugim wersem).

W jaki sposób?

A co z owocami? Kwiaty nie zakwitają na próżno.

Najlepsze.

Mało tu elementów lirycznych. Czy naprawdę da się całe życie streścić w 14 linijkach - od poznania ukochanej osoby aż do szczęścia z rodziną? Siłą rzeczy nie ma tu nic ciekawego, bo jak się za dużo rzeczy robi na raz, to nic nie wychodzi dobrze. Wątek imienia jako coś,co spaja treść i różne wątki - to akurat dobry pomysł, gorzej z realizacją. A gdzie indziej zapamiętać cokolwiek? Straszliwie oklepane. Pędzisz jak pendolino, tylko liryka została zapomniana na pierwszej stacji. To znaczy co konkretnie? Jak wyżej. Zamiast odwoływać się do nudnych, wtórnych ogólników pokaż, że to co mówisz, jest prawdą. Schematyczne pustosłowie. Wyrzucić, zapomnieć, i nigdy więcej nie dać się skusić na takie kaznodziejstwo. Oczywiście nie neguję, że to słuszne stwierdzenia. Wiersz jednak wcale nie musi mieć racji, nie powinien pouczać, powtarzać dobrych rad ciotki Klotki rzucać pseudofilozoficznych mądrości tzw. życiowych, niczym pereł przed wieprze. Nie dawaj czytelnikowi usmażonej ryby na tacy, daj mu wędkę, żeby sam odkrył dla siebie jakieś przesłanie. Większość dojrzałych odbiorców może poczuć się jak dzieci w podstawówce, bo to mniej więcej przekaz na tym poziomie, a chyba aspirujesz znacznie wyżej.

Czy przedświat może być młody? Jest przecież przestrzenią, która istniała zanim słowo stało się światem. To jest jedna z tego rodzaju metafor dopełniaczowych, od których trzeba się trzymać z daleka, bo zionie na kilometr grafomanią. Puenta ambiwalentna, z jednej strony - do bani, z takim banałem i to na samym końcu, z drugiej - przecież o to w wierszu chodzi, do tego zmierza cały przekaz. Nie wiem, czy np. nie przeniósłbym tego na początek utworu - punktem wyjścia może być coś oklepanego, bo można się spodziewać, że w dalszych częściach zostanie to pokazane od niebanalnej strony. Wiersz dla mnie tu się kończy - a w rzeczy samej wcale nie, bo przecież zaczyna od nowa - jak Uroboros. A w ogóle o tej porze słabo już widzę, więc przeczytałem 'pomagiczny deszcz' i nie potrafię sobie tego wytłuc z głowy. Ze wszystkim znaczeniami, które znajdują w tekście punkty zaczepienia.

Czy to znowu o zadufanych w sobie politykach? Może być o każdym osobniku z przerostem ego i fałszywym poczuciem misji. Fałszywym, bo jest tylko maską, pozą, na którym buduje się wizerunek (tokowanie cietrzewi). Czy to jest minoderia? Tak do końca chyba to ma inny sens.Najbliższe chyba 'działaniu pod publiczkę', co nie musi jednak implikować megalomanii, która tutaj wysuwa się, zwłaszcza w ostatniej cząstce, na pierwszy plan.

Zastanawiam się, czy Calineczka była naprawdę szczęśliwa.

Pierwsza część wiersza uruchamia osobistą historię, całkiem trafnie próbuje zdefiniować niewolę miłości. Później to już klasyczna kawa na ławie. Twoja nieobecność/Sprawiła mi ból - więc co się wydarzyło? Do czego mógłbyś to porównać? Czy to Ci się z czymś kojarzy, np. z jakimiś wspomnieniami? Czego będzie Ci brakować? (mógłbyś odwołać się do konkretnych sytuacji, zdarzeń, obrazów). samotność w czterech ścianach i słodko-gorzki posmak to są fotokopie, obiegowe kalki, które tak spowszechniały i spowszedniały, że nie niosą już w sobie praktyczne żadnej treści.

Jest to jedno z tych zabójczych sformułowań, które zasadniczo zabijają cały wiersz. Ileż to razy napisano, że ziemskie sprawy są banalne, życie szare, ludzie obojętni, świat nas nie rozumie, itd. Nie wiadomo, czy to ma być wiersz rymowany, czy wolny, czy ma mieć jakiś rytm (bo też każda linijka pod tym względem żyje swoim życiem). Pomysł ze znikającym 'księżycem frasobliwym' jak najbardziej do wykorzystania, ale w lepszym tekście.

Nie bardzo widzę tu wiersz. Powiedziałeś po prostu, co myślisz na dany temat.

miły, upiększała, itd., przecież wiersz nie musi ulepszać natury; takie określenia jak piękny, cudowny, uroczy nie mówią w istocie nic o opisywanych obiektach, natomiast wyprzedzają czytelnika w jego własnej ocenie. Mgła kojarzy się z ciszą. W gęstej mgle można odnieść wrażenie, że wszystkie dźwięki gdzieś w nią wsiąknęły i niczego już nie słychać. Całokształt trochę jak oleodruk, trochę jak fototapeta, ale śpiew kosa o świcie wykonuje dobrą robotę.

Jak najbardziej :)

@aniat. Przelicz sylaby w każdej linijce, raz jest 7, raz 8, raz 9. Powinno być po tyle samo. Alternatywnie - może być mieszany układ w zwrotce, np.: 7-7-8-8, ale wtedy w każdej powinno być tak samo. Można też przeplatać zwrotki oparte np. na 7-zgłoskowcu i 8-zgłoskowe, ale we wszystkim powinna być zachowana regularność i konsekwencja.

A jednak nie. Zapomniałeś o instynkcie przedłużenia gatunku.

Mam zawsze przed sobą wiersz i wnioski wysuwam na podstawie tego, co widzę w tekście. Nie znam autorów ani genezy ich wierszy, a Twój tekst jest bardzo upraszczający. Nie wiem, w jakim wieku jest Twój brat, ale skoro piszesz o kacach, no to pewnie już co najmniej starszy nastolatek, więc bez wątpienia zrozumiałby mniej, jak sama to określiłaś, prymitywny przekaz. Może go nie doceniasz?

Trochę za mało na wiersz, to raczej wyliczanka elementów, z których wiersz dopiero mógłby powstać.

@violetta Ta z Małego Księcia miała jednak przekichane. @lena2_ @Marek.zak1 @Alicja_Wysocka Dziękuję.

Do bzu w ogrodzie róża trzpiotka puszcza zalotnie perskie oczka. Stateczny bez nasrożył kiście i mruknął - nie kuś tak ogniście. Ja jestem stary- spójrz -przekwitam. W gałęziach coś mi ciągle strzyka, a w liściach jakieś skurcze łapią. Werwy brakuje nawet kwiatom - - zapach uleciał, barwy zbladły, byle wiatr zrywa ze mnie płatki; a tobie - nie wiem, co się marzy. Może luksusy Abu Dhabi, podróże, flirty i bankiety, lecz to nie ze mną już - niestety. Róża przyznaje - święta racja! Ja sobie roję o wakacjach, o nowych strojach, lansie w necie, tutaj zaś istna nędza przecież. Uschnąć z tęsknoty - brzmi banalnie, singielką również nie zostanę. W czerwonych tiulach i szyfonach wnet zaplanuję nowy romans, obmyślę sprytny skok na kasę i się zakocham - - w złotokapie! Sztambuchodonozor, maj 2025

Wyzwolenie z toksycznej relacji? Wrócisz do korzeni samej siebie?

Bardzo rozpoznawalne, jako stylizacja na romantyczną balladę, słychać echo mickiewiczowskich świtezianek. W tym gatunku literackim (wywodzącym się z ludowych śpiewanek) bardzo ważny jest rytm, który w tym wierszu stanowczo należy dopracować. Obrazowanie, powiedziałbym, poprawne, utrzymane w określonej konwencji i posłusznie nie wyłamujące się z niej.

Miłość bliźniego: Kiedy wydaje się, że wszystko się skończyło, wtedy dopiero wszystko się zaczyna. Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko kocha się za nic. - J.Twardowski

Szczęśliwi i wolni. Czy to ci, co skręcili na lewo? Coś/ktoś mi tu w polityczne dzwony bije. Dość ostrożnie, to fakt, ale nie da się ukryć. To mogłoby być nawet całkiem udane pokazanie przekrzykujących się fanatyzmów rozmaitej proweniencji, ale przytyk do prawicowców odbiera wierszowi rzetelność. A wolność to prawo do świadomego i dobrowolnego wyboru ograniczeń, z pozbawionym strachu wkalkulowaniem konsekwencji. To ja wolę posłuchać mistrza:

Wiem, znowu mógłbym napisać to samo... i nudzić. Zbyt dużo przeczytałem wierszy wielkich poetów, przeciętnych autorów i internetowych amatorów, w których było i o światełku na końcu drogi, i o śmierci, i o lepszym świecie 'po drugiej stronie, żeby znaleźć tu coś odkrywczego. Ale prośba o jak najdłuższe życie (w perspektywie doczesnej) przypomniała mi tę piosenkę (tekst Jacka Cygana, więc to już mówi samo za siebie, zobacz, jak można o tym porażająco napisać):