Naram-sin

Delikatne, lekkie, kobiece pióro.

O, widzisz, w tym wierszu to Ty wiesz, czego chcesz. Norwidowskie "Odpowiednie dać rzeczy słowo!" nie jest łatwe, kiedy poeta staje naprzeciw ciągłości i musi po swojemu ją zorganizować na nowo, mając wokabularz za jedyne narzędzie, do tego niewystarczające. Bo tak to jest z poezją. Kroisz rzeczywistość znaczeniami. Sam do tego doszedłeś. Teraz pytanie - jak to zrobić, żeby... ...?

Zamienić słowo "namiętnie" na coś bliskoznacznego?

Biały powinien mieć regularny rytm. W takim razie do poprawienia. I rymy do schowania albo usunięcia, bo zwracają na siebie niepotrzebnie uwagę.

Popracuj nad rytmem, jeśli chcesz pisać sonety. Odkop ze szkoły wiedzę o metryce, akcentach, średniówce itp. rzeczach. Formy klasyczne nie wybaczają potknięć.

Czy to miał być wiersz wolny, biały czy rymowany?

Dobrze jest. I puenta otwarta dla wyobraźni.

Kolory mogą więc być potraktowane jako coś nadmiarowego i stać się wręcz rozpraszaczem przy próbie oddania istoty rzeczy. Zbędne jest romantyczne ubarwianie, zwłaszcza sercem i łzami.

Słowa w tym wierszu mają wszystkie cechy (a więc wady i zalety) ludzi. Autor postawił tu wyraźny znak równości, nie bez kozery, zresztą, bo słowa są krwiobiegiem relacji między człowiekiem a światem i między człowiekiem a innymi ludźmi. Utwór jest wart rozwinięcia i mądrego podsumowania, tylko proszę zachować do końca poczucie humoru.

Znowu masz słuszność, co do zasady. Należy jednak brać pod uwagę wpływ tradycji i wartości przekazywanych z pokolenia na pokolenie, które mogą (choć, przyznaję, nie muszą) determinować aktualne polityczne decyzje, przekonania albo sympatie. Nie ma opcji, żeby otoczenie, w jakim się wzrasta, nie wpływało w żaden sposób na człowieka i jego światopogląd.

Posługiwanie się na forum poetyckim podstawowym fachowym słownictwem (z zakresu wiedzy szkolnej) jest dla mnie oczywiste. Naprawdę, każdy autor może do tej elity dołączyć, wystarczy chcieć. Słownik terminów literackich jest dostępny w każdej bibliotece. Zdarza mi się nie oszczędzać niektórych wierszy w komentarzach, bo są przypadki, gdzie trzeba zdecydowanie zresetować kuriozalne zapędy autora, aby go zmobilizować do poszukania nowej ścieżki od podstaw.

Słuszne spostrzeżenie, choć polityka historyczna to też polityka.

Nie rozumiem, dlaczego ludzie kultury (na forum portalu szczytnie mianującego się literackim) mieliby na siłę robić z siebie troglodytów. Żeby było miło i przyjemnie? Bo jeśli tak, to lepiej iść na spacer, ładna pogoda jest.

„Naród, który nie szanuje i nie ceni swojej przeszłości, nie zasługuje na szacunek teraźniejszości i nie ma prawa do przyszłości" Józef Piłsudski.

Nie ma za co przepraszać - jeśli w czymś pomogłem, to ok.

@Waldemar_Talar_Talar Dobra, pozytywna filozofia. Trzeba osiągnąć pewien poziom dojrzałości, aby umieć zapełnić każdą pustkę. Ale z perspektywy krytycznoliterackiej nie jest dobrze z tym wierszem. Plecak został wypchany bardzo oklepanymi elementami - w tym miejscu należałoby solidnie pocisnąć wyobraźnię. Ostatnia cząstka to irytujące posumowania i wnioski. A przykazanie pierwsze dla piszącego powinno brzmieć: nie zanudzaj czytelnika swego...

Bardzo dobrze, atawistycznie, ze słowiańską dzikością. Poezja podróżuje do swoich pierwotnych przeznaczeń.

Podmiocie liryczny, wstań od kompa, wyjdź na dwór, przespaceruj się po ulicy i znajdź trzy osoby, którym możesz dziś w czymś jakoś pomóc. To się zmieni ocena świata, a i może jakiś sensowny wiersz przyjdzie do głowy.

Zamień może szyk w pierwszym wersie ostatniej - i gdy tak dopiero - to się rytm nie będzie potykał o własne nogi.

Całkiem całkiem. O pewnym typie "ludzisk (ów)" albo "ludzic".

Plastyczne potraktowanie języka jako tworzywa na początku robi dobre wrażenie. Słaby rym w ostatniej zwrotce sprawia, że wiersz niestety oklapł.

Zajeździsz człowieka.

Oczywiście nie zarzucam pisania z pomocą AI, to tylko wrażenie wynikające z niedoskonałości tekstu.

A ja mam zupełnie inne zdanie niż poprzednicy. Biorąc jednakże poprawkę na granice błędu statystycznego zacząłem szukać sposobu, jak uratować ten wiersz (który oryginalnością nie grzeszy). Chyba można go przerobić na piosenkę (tylko bynajmniej nie na płomienną pieśń), wykorzystując ciepłą, pozytywną nastrojowość. Z zastrzeżeniem, że wtedy trzeba z rytmem porządnie wziąć się za bary...

@Leszczym Militarnie, może i tak, ale ekspansja gospodarcza to też jednak, jakby nie patrzeć, podbój.