error_erros

Wybacz, ale nie rozumiem, co usiłujesz powiedzieć :<

Już kiedyś z właściwą sobie przekorą zweryfikowałem to powiedzonko o nadziei, nadałem wierszowi tytuł "Nadzieja umiera przedostatnia" ;P Komentarz bardziej poetycki niż sam wiersz ;D Dziękuję! A już na pewno nie można oczekiwać od przyszłych chwil, by były piękne, bo ta trwająca teraz akurat jest - to nigdy enie jest racjonalnym argumentem ;>

Ha, widzisz! Moryc bawi, uczy, wychowuje ;D Bardzo mi się podoba, że użyłeś określenia "okrutny". Znak to, że w końcu coś mi wychodzi zgodnie z zamierzeniami. No i byłoby chyba osobliwe dość, gdybym napisał nie-smutny wiersz ;D

Że twoje sidła niczym precjoza Blaskiem jak ulał na nas leżały, A im ciaśniejsze - tym słodszy pożar W krwiobiegu głodnym ognia wzniecały, Żeśmy płodzili wspomnień demony, W gnieździe uwitym z ulotnej chwili, By, jak bękartom, odmówić domu, Gdyby, zziębnięte, do drzwi waliły, Przebacz, miłości nasza, a w zamian Za rozgrzeszenie wszelką nadzieję Na stos rzucimy - bez przekonania, Że mieć ją warto, gdy nie istniejesz.

Albo przytulić ŻEBY wybuchł 😁 Dziękówa, ziom!

Zapewne, jak to Ty masz w zwyczaju, znalazłeś w tym wierszu dla siebie porządny sens. I tak, to jest najważniejsze 😉

Nawet najtwardsi w serca bliskości Wieszają granat ręczny paradnie, By tam pod order miejsce wymościł. Ale gdy tylko z ręki wypadnie, Kiedy zawleczka wypowie wierność, Głuchy, kto granat w locie zobaczył. Prawdę mu tłumi ściana pancerna, Że granat wybuchł - lecz najpierw płaczem. Ja bym go czule do piersi tulił, Chociaż oszczędzić smutków granatom Wszystkim - nie sposób, lecz temu ulgi Mógłbym przysporzyć - czuję, że warto.

Ach, no tak, moja naczelna frustracja 🤭

Bardzo dziękuję, jest mi przemiło. Choć nie rozumiem, czym miałbym się przejmować ;>

Ta noc gwałtowna przywieje zmory, Szalone strzygi na sen łakome, Mary upiorne potrząsną domem, Gdy na poduszkach złożymy głowy. Wiatr bezlitosny obróci w zimno Odwagę, z którą zeszliśmy z jawy, Koszmar przed krzywym lustrem postawi Wszystko, co koił dzień, nim przeminął. Rankiem zdziwimy się, że choć myśli Mącił nam wicher - nie tknął pamięci. Na kość zmarzniętych marzeń oszczędził - Nikt się nikomu w tę noc nie przyśnił.

Ale jak już znajdują kamienie, to w nerkach, a nie w sercu. Dziwne, nie? 😝

Dziękuję! Jak na wierszyk, który powstał niemalże na kolanie, i tak wysłowiłeś się aż na wyrost 🤭

Dziękuję, poczułem się doceniony! 😀

Pięknie dziękuję!

Podejrzewam, że ten optymizm to bardzo subiektywna kwestia i nie każdy uzna finał wiersza za optymistyczny. Taką mam przynajmniej nadzieję - starałem się, żeby to był zwichnięty optymizm, taki w moim stylu ;D Miłość to materia tak zwinnie wymykająca się logice, że tu nawet wskazanie, kto pierwszy rzucił kamieniem, często niewiele wyjaśnia ;P

Ileż to razy u twoich okien W dłoni ściskałem serce z kamienia, Gotowe, by nim strzaskać z łomotem Jak szyby - wszystkie nasze wspomnienia. Na nich to przecież serce twardniało, One mu tępą nadały bryłę. Łap więc, co twoje - tę sercoskałę. Może cię trafi i nie przeżyjesz. I niczym kamień z serca mi będziesz, Padając trupem jak tamta miłość. Serce zachowam - z czasem rozmięknie, Wszak miało nie bić już - a zabiło.

Dziękuję!

A to po prostu rozterki związane z nadużywaniem słowa "miłość" w poezji ;> Święte słowa. Powinny być pierwszym przykazaniem początkującego poety ;P

Palce ma mokre od słodkiej śliny, Którą poetów niosły języki Na papier biały - czarne liryki, By się w pryzmacie czucia mieniły. Ukradkiem liże każdy opuszek, A cukru nie ma w żadnej ze stronic. Wśród pochopności smak się roztrwonił, Jałowy frazes gardło jej krztusi. I z pocałunkiem nie sposób oddać, I na podłogę wypluć niechlujnie. Nie dokończyła pisać, co czuje - Wiersz porzuciła pusty. Bez słowa. Dziękuję @GrumpyElf za pasjonującą rozmowę, która przyniosła mi inspirację.

Oczywiście, że tam jest literówka! Aż dziwne, że przez tyle czasu nikt nie zauważył, włącznie ze mną. Dziękówka, już poprawiam!

Tak! A już zdążyłem utwierdzić się w przekonaniu, że znowu nikt nie wie, o co mi chodzi w wierszu!

Jestem zaszczycony, że mój wierszyk był dla Ciebie inspiracją! Myślałem, że już nikt mnie tu nie czyta, a tu proszę, jaka miła niespodzianka :D Twój wiersz jest bardzo ciekawy. Te przerzutnie trochę nieoczekiwane, przez co wybijają nieco z rytmu, ale mnie osobiście podoba się taki zabieg, jest interesujący. Co do czasowników w ostatniej strofie, to rozumiem, że niektórych mogą kłuć w oczy, jak kolegę powyżej, ale ja osobiście bym się tego nie czepiał. Dla mnie taka wyliczana wygląda spoko.

No! Jedna, co załapała konwencję 😆

Dzięki piękne! 😉

Dziękóweczka 😉