error_erros

Biorę sobie do serca każdy komentarz, który daje mi wrażenie, że był podyktowany dobrymi intencjami i życzliwością - również, jeśli jest krytyczny. A nie mam poczucia, by Twój nie był nimi podyktowany. Co do nadrzędności tematu nad formą - pozwolę sobie patrzeć na tę kwestię od drugiej strony - wierzę, że dobra forma jest w stanie ocalić nawet najbardziej banalny, najnudniejszy temat ;> Dostosowywać się do gustów czytelników - po moim trupie. Jeśli kiedykolwiek zobaczysz, że nastawiam się na kolekcjonowanie lajków, uprawiając jakiś pseudopozytywny poetycki coaching, przyjdź i mnie dobij bez litości :P

Właśnie uświadomiłeś mi coś równie prozaicznego, jak przerażającego :P Nie wiem, dlaczego, ale rozczuliła mnie Twoja szczerość ;D Szkoda, że forma nie przypadła Ci do gustu, bo do teraz żyłem w poczuciu, że wierszyk wyszedł mi całkiem zgrabny. Ale z pokorą to przełykam, może innym razem uda mi się bardziej trafić w Twój gust ;>

Z pewnością są to cechy wrodzone, ale jestem w stanie przyjąć, że ekstrawertyk też czasem potrzebuje poskromienia swojego ekstrawertyzmu. Ja też nie wyobrażam sobie siebie jako ekstrawertyka. Na samą myśl, że miałbym z własnej woli stać się czynnym składnikiem tego całego chaosu, zaczyna mi się kręcić w głowie :P No właśnie zawsze takie zapisywanie "bo ucieknie" wydawało mi się głupie i pretensjonalne. Ale musi być jednak pożyteczne, ponieważ odwrotna metoda pracy zupełnie nie działa - wiem po sobie. Nie zliczę sytuacji, w których przez cały dzień noszę w głowie jakiś zajebisty pomysł z myślą, że wieczorem, tuż przed snem, wszystko spiszę. No i siadam tym wieczorem, a tu pustka totalna xD

Trzeba jednak mieć na uwadze to, że poczucie zgiełku w muzyce jest bardzo subiektywne. Dla mnie zgiełkiem jest dubstep, a sam słucham różnych odmian metalu - tam, gdzie dla postronnych zgiełk jest oczywisty, ja widzę harmonię. Jedno jest pewne - metal wymaga jednak wcześniejszego wyciszenia, inaczej nawet dla mnie bywa nieznośny ;D Ileż to razy robiłem sobie "przerwy", gdy czułem, że tylnymi drzwiami wkrada się wymuszanie na sobie tej (tfu!) regularności. Ale zawsze po kilku dniach takiego detoksu łapałem się na tym, że i tak "myślę wierszem" - mimowolnie wychwytuję inspiracje, jakieś intrygujące zestawienia słów. Rymy praktycznie układają mi się w głowie, mimo że nawet nie próbuję robić tego świadomie. No nie ma ucieczki, nie ma ;D

Wydaje mi się, że jeśli rzucasz sobie komendę "siądź i napisz", to to nigdy nie zadziała w satysfakcjonujący sposób. Dla mnie osobiście znacznie lepsze efekty przynosi całkowite wyzbycie się tej presji regularności pisania, którą sami sobie narzucamy. Kiedyś tę presję miałem niesamowitą, a gdy wyczerpał mi się zapał, czułem się z tym bardzo źle. Ale jeśli odpuścisz sobie na jakiś czas, to pomysły, wena i chęci przychodzą wraz z tęsknotą za pisaniem ;) Świat jest coraz mniej przyjazny introwertykom, a z drugiej strony produkuje ich w zawrotnym tempie, bo coraz mniej ludzi jest w stanie funkcjonować w zgiełku i ucieka od niego do wewnątrz siebie. Taki paradoks.

W stu procentach wiem, co masz na myśli! Najgorsze jest to, że przez cały dzień przesiąkania tym szaleńczym rytmem, potem, kiedy można już odpocząć i się wyciszyć, samemu trudno już wyhamować. A muzyka - cóż, najlepiej smakuje nałożona na ciszę, a nie z trudem wydobywana z nadmiaru. Gdzie się nie ruszysz - radio i te wszystkie miałkie piosenki. Nasłuchasz się tego przez cały dzień, a potem nie masz już siły słuchać tej własnej, ulubionej muzyki. Albo, co jeszcze bardziej przykre - drugiego człowieka.

Co ucho schwyta, winno w rezonans Iść z pulsem, budzić ciał rozedrganie - Nam to nie dane - my w dźwięku ścianę Wbiliśmy szepty. Zgiełk nas pokonał. Słowa drętwieją w końcach języków, Kiedy je głuszą refreny z radia, Ciszy niedobór miażdży nut nadmiar - Jazgot sam siebie mieni muzyką. Gdyby tak postęp w mrokach utonął Jaskiń i ognisk z troską wznieconych, Zgiełk by się ścisnął w ledwie dwa tony: Trzask drew palonych i serca łomot.

Jak mi przyjemnie z tym, co mówisz! Jesteś zatem kroplą w morzu czytelników, którzy zrecenzowali mnie tu w stylu "rzadko zgadzam się z tym, co napisał, ale pisać to on umie" ;D

Zawsze mi ogromnie miło, kiedy coś mojego Ci się podoba 😊

Różne potwory ludzie trzymają pod łóżkiem. W zależności od tego, czego ktoś się boi ;>

Bardzo mi miło, szalenie wręcz, ale satysfakcji to bym się nigdy nie spodziewał 😀

Pod moim łóżkiem jest potwór W starym pudełku po butach - Jak niespełniona pokuta Gnieździ się widmo powrotów. Powieki mamy sprzężone - Gdy zamknę, on swe otwiera, Bym nocą oślepł na teraz, A w przeszłym ujrzał przyśnione. Do świtu tka we mnie hałas - Westchnienia na listów kartkach. Szelestem wracasz mi taka, Jak wtedy, gdy je pisałaś.

No, w sam raz do kąpieli 😝

Mnie tej zimy udało się od koca niemal uzależnić. O dziwo, nawet to uzależnienie potrafi być niebezbieczne. To jeszcze takie produkują? Ostatni raz miałem z takim styczność na początku lat 90, jako dziecko.

Aż się zastanowiłem, czy znam kogoś, kto by w ostatnim czasie nie chorował... i nikt mi nie przychodzi do głowy :P W ogóle ludzie wokół mnie jacyś tacy sfatygowani, wymęczeni. Albo może ja - sfatygowany i wymęczony - tak wszystkich widzę. Że wiosna nadejdzie - teoretycznie to pewne. Ale ile się czasem trzeba namęczyć, by samemu do niej dotrwać.

Ładnie, przekonująco opisana chwila. Czuć ten klimat nocnej zadumy w samotności, podoba mi się.

Ten fragment biorę sobie za klucz do całego tekstu. Ile jest autora w wierszu? - tylko ten, kto je pisze, wie, jak śliska i drażliwa to kwestia :P Chyba stanę w lekkiej opozycji do tezy, którą wyczytałem w wierszu (chyba, że wyczytałem źle, niewykluczone), ale wydaje mi się, że nawet kiedy na potrzeby wiersza powołujemy do życia alternatywny świat, jakąś postać itd., zawarcie w nich cząstki nas samych jest nieuniknione.

W strukturę koca wniknąć drobnicą, Okruchem lichym, co nie nasyci Żadnego oka wpadnąwszy w sito. W żadnych pustościach nie dać się zliczyć. Przepaść pomiędzy kłamliwe sploty Obiecujące kołyskę ciepłą, Jakby z litości milczące o tym, Że grzeją ciało tym, co zeń zbiegło. A jeśli trzeba - w kaprys sezonu Winę przetoczyć i tak się rozśnić, By - przegapiwszy otwarcie schronów - Nie mieć okazji dosięgnąć wiosny.

Bo o żonie najłatwiej ładnie napisać ;D

Dobre z tym ratlerkiem, nie znałem tego xD

Gdzieś tam w komentarzu wyjaśniłem, o co chodzi z tą piżamą. Rozumiem Twoje skojarzenia, i że moje własne są, powiedzmy, dość subiektywne. Nie masz wypaczonego gustu, po prostu nie masz mojego kontrkstu. Nie mógłbym mieć o to pretensji 😉

Dlaczego Cię odrzuca? Opowiedz.

Tak moja żona nazywała kiedyś swoją grubą, mięciutką zimową piżamę i choć tej piżamy już dawno nie ma, mnie wspomnienie o niej wciąż kojarzy się z bezpieczeństwem i pokojem ;> Dziękuję! Fakt, dobrze jest wiedzieć, że w domu czeka ktoś, kto zapanuje nad chaosem w głowie.

Dziękuję i pozdrawiam z macierzystego portu!

Nim się poskarżę w progu na wściekłe Świata krawędzie, które orały Grzbiet, gdy sił resztką do niej wracałem, W oczach mych dojrzy, cokolwiek rzekłbym. A co widziałem i co ze wstrętem Pod powiek wiekiem zmęczonym cisnę, Wydłubie, na dnie zostawi iskrę, Ust łagodzący położy stempel. Niech mnie pancernej piżamy miękka Przystań zatrzyma na szeptów cumie. Tam w szczerby muru choć palec wsunę, Na westchnień hejnał forteca pęka.