error_erros

Podpisuję się obiema rękami!

Ja też nie wiem, ale jeśli mam do wyboru opisanie dwojga ludzi, którzy wolą przy takim stole siedzieć, albo którzy wolą go spalić, dla własnej frajdy wybiorę tych drugich ;] Dziękuję!

Patrzę na wiersz i myślę sobie: ojejku, pewnie przegadany. A tu niespodzianka, wcale przegadany nie jest, ani jedna strofa nie jest tu zbędna. To miłe zaskoczenie. Mniej miłym zaskoczeniem było to, że rymy są dość przewidywalne - czytając jeden wers, praktycznie za każdym razem już w głowie miałem podejrzenia, jakim słowem zakończy się ten, który będzie z nim zrymowany. Ale nie umniejsza to jakoś mocno całości. Bardzo mi się podobało.

Nie spodziewałem się pod tym nickiem tak gorzkiego wiersza. Ale to miłe zaskoczenie, bo jest bardzo dobry.

W nasz stół wbito nóż - zbrodnię na słowie, I chociaż nikt już nie chce pamiętać, Czyj to był rozkaz, a czyja ręka, Każdy ma ciszy równą połowę. Nie ma nic, czego jeszcze nie pożarł. Chęci krojenia gardła lub chleba, A każde słowo, którego trzeba, Pośrodku stołu - na ostrzu noża. Znów doń siadamy, gdy dzień się kończy, A przecież ulgą w porze wieczornej Byłoby patrzeć, jak dom nasz płonie. W nim stół, co nożem dzieląc nas - łączył.

Ja też się nie spodziewałem, ale to satysfakcjonujące ;D

Czy ktoś od Netflixa może przeczytał komentarz Czarka? Przytuliłbym jakieś dolary :P

Przerażający jest ten przymus dążenia. Ale z drugiej strony, czy bezcelowe snucie się bez celu jest mniej przerażające?

Dziękuję bardzo! Taka ciekawostka: w parze, która była inspiracją, sytuacja była odwrotna. To nie kobieta była w tym układzie "księżniczką" ;D

Świetny tytuł, przyciągający. Sam wiersz również jak najbardziej ok, ale końcówki drugiej i trzeciej strofy w moim odczuciu trwonią jego klimat. Chodzi o dobór słów. "Latarnia rozświetli temat", "wdrażając już nowe scenerie". Jasne, że chodziło o rym, ale mam wrażenie, ze te słowa są z innej parafii.

Nie wiem, czy było to Twoim zamiarem, ale wyszedł Ci bardzo heavymetalowy tekst. Bardzo podoba mi się puenta. Nicość okrutna i przenajświętsza - dobre, dobre.

Ja horrory uwielbiam, więc klimat Twojego wiersza łykam z przyjemnością. Bo klimat to on ma, bez dyskusji ;>

Ale fajny komentarz! Jestem zaszczycony, dziękuję :D

Należy jeszcze dodać telenowelę historyczną ;D

Aż wstyd się przyznać, skąd wziąłem inspirację do tego wiersza, więc może po prostu podziękuję za komentarz i na tym poprzestanę xD

Dziękuję, bardzo mi przyjemnie ;>

Jak wiele razy przyjdzie mi jeszcze W beztroski uśmiech ubierać żale, Chyłkiem badając źrenic twych bezkres. Szukać w nich lustra - i nie odnaleźć. Jak się nie dusić tym ciasnym światem I brać za szansę każde świtanie, Gdy w innych ustach wznosisz pałace, A choćby słowa już nie masz dla mnie. Na zawsze w smaku tych chwil utonę, Gdy żar rozsądek w ciałach zagłuszył. Ty zaś nocami sypiaj spokojnie - Jedynie ciszą mogę ci służyć.

Ty tu przychodzisz po wiersze czy po obrazki? :P Gracias! Raczej miałem na myśli po prostu samobójców skaczących z tego mostu, ale Twoja interpretacja jest o wiele ciekawsza ;D Dziękuję. Choć nie wiem, co to te szerpy, ale z kontekstu domyślam się, że to lepiej, że ich nie ma.

Jakieś konkluzje zatem? ;> I żadnych obiekcji od Ciebie? Ani jednej? To chyba popełniłem arcydzieło ;D Bardzo dziękuję za miłe słowa. I za docenienie "między wierszami"!

E tam, smutno. Zawsze zgodnie z aktualnym nastrojem. Dziękuję!

Ja tam nie wiem, sam nigdy raczej się mądry nie czułem, więc chyba nie ma sensu, bym w to wnikał.

Są takie stany emocjonalne, kiedy mądrość, choćby największa, jest bezużyteczna. Ostatecznie emocje rzadko idą w parze z logiką. Poza tym "to mądry chłopak, tylko..." mówi się o właśnie o tych, którzy błądzą najbardziej. I właśnie wtedy, kiedy braku tej mądrości dowiodą. Bardzo dziękuję!

@GrumpyElf Kolega dziękuje za pochylenie się nad wierszem!

Jak trwać, gdy radość jest przyspawana Do twarzy, której spływa z policzka Wiara w ten uśmiech lustrom wmawiana? Jak biegle kłamać? - kolega pyta. To mądry chłopak, tylko zabłądził Pod most, gdzie gniazdo wił chybotliwe. Zazdrośnie stamtąd oczami wodzi, Gdy lecą ptaki wolne od skrzydeł. I chociaż sucho ma pod tym mostem, We śnie coś każe toni dosięgnąć, By palce plotły się w wodorostach. Jak wyschnąć? - pytam nie ja, kolega.

I dzieciństwo, i dorosłość są maksymalnie do dupy. Pamiętam, jak jako szczeniak marzyłem o dorosłości, by mieć możliwość czasem powiedzieć "będzie tak i tak, nie inaczej, bo ja tak właśnie chcę". I okazuje się, że nadal trudno to powiedzieć, tylko w dorosłości przeszkody są mniej jaskrawe.