error_erros

Z interesami i wojną to bez przesady, raczej zawęźmy obszar interpretacji do relacji międzyludzkich ;> Ale miłość, przyjaźń, nienawiść - czemu nie wszystko na raz? Bo bywają tak porąbane stosunki między dwojgiem ludzi, gdzie występują te uczucia naprzemiennie, albo i wszystkie na raz. No i jak taki stan wtedy nazwać? Tzn. można na przykład paranoją xD Ale poszukiwanie nazwy uczucia łączącego to wszystko, a nie nacechowanej emocjonalnie, byłoby trudne.

Z pewnością powstają, może nawet już są, tylko peelowi się wydaje, że jego emocje są tak unikalne. Ale o to właśnie chodzi w tym wierszu, jak w wielu innych moich - o pewien stan świadomości w danym momencie, bez analizowania jego słuszności. W końcu to o emocje chodzi, a te lubią rozmijać się z rozsądkiem czy logiką ;> Chętnie poczytałbym o tych różnych interpretacjach ;D

Zdarzyło nam się czucie bez nazwy. Ballady nie tkał nim żaden pieśniarz, Żaden uczony nie spiął w indeksach, Nie ma go w piśmie, ni w mowie żadnej. Żar był w tym czuciu i ziąb śmiertelny, Dłonie to tulić chciały, to dusić. I lżej, i ciężej było na duszy, Kiedy osobno przyszło nam tęsknić. I taka więzi nas dziś niestałość, Że choćby czucie waliło w bramy Pamięci naszych - wciąż nienazwane, Jak gdyby nigdy miejsca nie miało.

Wcale się nie dziwię ;D Dla mnie to jest wartość dodana, że czytelnicy potrafią dostrzec w moich wierszykach coś innego - często coś, na co ja zupełnie bym nie wpadł. Sprawia mi to frajdę. A Marek po prostu ze swoją interpretacją totalnie mnie zaskoczył ;D No i rozkminione wzorowo, panie ;D W takie właśnie skojarzenia celowałem ;> Na szczęście lub nieszczęście (jak kto woli) mózg nie da się oszukać, że zbicie szybki cokolwiek w pamięci zmieni. Bardzo dziękuję! Dziękuję pięknie! Głód jak najbardziej emocjonalny, tak. Z tym upychaniem w ramy to bardzo ciekawe spostrzeżenie.

Bardzo Cię przepraszam, ale nie ;> Ale mogłoby być, bo jak mówiłem, ta interpretacja wydaje mi się jak najbardziej do obronienia! ;D

Marku, jeszcze nigdy nie byłem tak zdumiony Twoją interpretacją! Często znajdujesz w moich wierszykach znaczenia, o których sam bym nie pomyślał, ale Tym razem przeszedłeś samego siebie, gdyż tekst wcale nie jest o głodzie ;D Tzn. słowo głód w nim występuje, ale w sensie metaforycznym. Najbardziej frapujące jest to, że kurde, to faktycznie można tak odczytać i na upartego taka interpretacja miałaby nawet ręce i nogi xD No, ale nie, przykro mi, to tylko moje kolejne tęskne bajdurzenie, tym razem o niszczeniu pamiątkowego zdjęcia :P Niemniej, jestem zachwycony Twoją wyobraźnią ;D

Ta garść odłamków łzą przyprawiona, Której przez gardła supeł wykrztusić Nie sposób - trzewia na drugą stronę Wywraca, jednak czemu tak kusi? Skąd ta tęsknota, która po brodzie Krwią ścieka z serca - czemu otwarte Do łóżka każe się kłaść o głodzie, Negatyw rzuca na czystą kartę? Może wszystkiemu winna ta rama, Znosząca szybek bitych cykliczność? Nawet rzucana z żalu po ścianach Ocala pamięć fotograficzną.

Kurczę, no powiem Ci, że każdy Twój wiersz to jest pasjonująca podróż. Czasem kręta, ale zawsze satysfakcjonująca.

Albo żyć prawdziwym życiem i przestać z uporem maniaka wmawiać sobie coś, co faktycznie nie istnieje. To chyba jednak lepsza opcja.

Spokojnie, załapałem ;D I mam nadzieję, że mają rację! Wydaje mi się, że właśnie im spokojniej staramy się żyć, tym bardziej doskwiera nam ten cały hałaśliwy pęd dookoła. Ale być może w Twoim siadaniu na ławce pod blokiem też jest metoda - obserwowanie tego pędu z dystansu, w poczuciu, że on się dzieje obok, manifestacja nie bycia jego częścią - to także może przynosić ukojenie. Co to za tindery pod moim wierszykiem?! xD

Imię twe skryte w pieśni tysiące Wołałem nocą jak pomylony, A gdy śpiewałem, biegły na koncert W zachwycie obie księżyca strony. W mantrę spętlone czułe refreny Jak klin wbijałem wierszem pod czaszkę. O tym, że kiedyś razem będziemy, Po dech ostatni w ciebie się wpatrzę. Tak bardzo chciałem miraż wysłowić, Życie dać temu, co niosła strofa. W bólach poezję świat mój poronił - Jak nie kochałem cię, tak nie kocham.

Osobiście celowałem w zupełnie odwrotną puentę, ale tu już chyba interpretacja w pełni zależy od czytelnika i jego oczekiwań względem grobu ;D

Spoko, przywykłem :P

No tak, nie powiem, bym się nie spodziewał, że zaraz coś takiego przeczytam pod tą rymowanką :P

Gorzej, gdy głaskany obiekt Choć się cieszyć tym potrafił, Po latach przypomni sobie, Że są na to paragrafy. Choć mruczeniem nagrodziła W głaskaniu zajęczy talent, Dzisiaj zeznania zmieniła. Zając gnije w kryminale. Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać :P

Rozumiem, że Twoja wypowiedź dotyczy moich wątpliwości co do tytułu. Tak tylko się spontanicznie zastanowiłem, czy by go nie zmienić, ale ostatecznie i tak nie ma to większego znaczenia i nic więcej nie wniesie do treści, bo - jak mówisz - i tak można się domyślić, o jaki rodzaj śmierci chodzi. Zaś zdanie o uwieraniu hałasu, to zapewne nawiązanie do wczorajszego wiersza, który też traktował o ciszy i hałasie ;> Jakoś tak przypadkiem postawiło mi się tutaj te dwa wierszyki jeden po drugim. O ile tamten był świeżutki, ten dzisiejszy napisany był już dość dawno ;>

Grobowa cisza zabiera wszystko do grobu i nie ma już nic. Może więc nie do końca przemyślałem tytuł. Może to powinna być cisza pozagrobowa. Albo pogrobowa. Muszę to chyba jeszcze przemyśleć ;D

W sumie to jest pewien romantyzm w unikalności tej chwili, kiedy do głowy przychodzi wiersz. Tekst żmudnie układany o wyznaczonych godzinach pracy, to już nie to samo. Może i ja powinienem czasem do lasu pójść, w reszcie byłoby trochę natury w moich wierszykach ;P Znam ten dyskomfort w tłumie. Mnie się czasem w głowie kręci nawet od przebywania w galerii handlowej przez dłużą chwilę. Łączę się z Tobą w cierpieniu!

Stało się wreszcie - padliśmy trupem. Słowa o zęby na wióry starte, Końce języków gniewem otrute, Jedynie czucie - fałszywie martwe. Czasem to czucie wyrusza w drogę Na śmierć i życie po nitce cienkiej, Kiedy my - zdrajcy ciszy grobowej - Tęskne milczymy sobie piosenki.

Proszę mi tu nie wyjeżdżać z kościelną terminologią, to jest bardzo zły adres ;P Ja Twoją Warszawę przebiję! Mieszkam co prawda w bloku w małym mieście, ale za to mam dwójkę dzieci, przy czym jedno w stadium rozwoju najbardziej krzykliwym. Najwyższe rejestry hałasu mam w promieniu kilku metrów :P Z racji tego, ile osób wyraziło już tutaj podobną potrzebę, ośmielę się przypisać sobie autorstwo wiersza nad wyraz uniwersalnego ;D

Ten niepokój w związku z ciszą dał mi do myślenia. Możliwe, że często boimy się w niej przebywać, bo wtedy zostajemy sam na sam ze swoimi wewnętrznymi głosami, a te nie zawsze są mile widziane. Być może czasem łatwiej karmić się zewnętrznym chaosem, niż stanąć twarzą w twarz z własnym. Genialny? O ja Cię, no to dzięki! <3

Ja przyjąłem formę 3x4 zupełnie nieświadomie, w drodze ewolucji, że się tak wyrażę i na tym poprzestałem. To dla mnie idealny układ, bo czuję, że gdybym miał dać sobie większą wolność, to popłynąłbym całkowicie albo nie napisał ani słowa. A tak mam jasne, wygodne pole manewru, a zmieszczenie w nim myśli to fajny trening dla umysłu. I oczywiste jest, że opinie czytelników będą podzielone - jedni zobaczą w tym ograniczanie się, inni znak rozpoznawczy. Na szczęście nikt mi w tej kwestii na ambicje nie wejdzie, gdyż ja nie jestem z tych ambitnych ;P

Jest na wodolejstwo bardzo dobry sposób - przyjmujesz jedną formę wiersza, jeden układ, który męczysz w nieskończoność. I ile byś nie miała do powiedzenia, masz się w nim bezwzględnie zmieścić. Na przykład trzy strofy po cztery wersy - bardzo wygodny system, tak słyszałem ;D Wybacz, jeśli teraz wyda się, że nie znam Twojej twórczości od dechy do dechy i na pamięć, ale zauważyłem coś ciekawego - użyłaś w tym wierszu pierwszoosobowego podmiotu lirycznego, a to u Ciebie chyba nieczęste, o ile w ogóle miało miejsce wcześniej.

No właśnie mój komentarz miał mieć wydźwięk zupełnie odwrotny, ziomuś ;]

Znamienne i symboliczne jest dla mnie proszenie wojnę o wybaczenie. Za cokolwiek. Doszliśmy jako ludzkość do dziwnego, chyba już lekko paranoicznego momentu, w którym czujemy się winni, gdy nie sprowadzamy samych siebie do "słusznego" zestawu emocji wobec jakiejś tragedii. A przecież ludzka psychika jest wielowymiarowa, pełna niuansów, zależna od niezliczonej ilości zmiennych. Ona nie działa tak, że podporządkowujemy się w pełni jednej emocji i funkcjonujemy wyłącznie pod jej dyktando. A przynajmniej nie powinno tak być. Prędzej czy później, każdy - nawet w obliczu najboleśniejszych wydarzeń - musi z tego wszystkiego ponownie wyłuskać siebie, swoje potrzeby, codzienność. W moim odczuciu właśnie świadomość tego zagubienia pokazałaś w wierszu. I dlatego jest wspaniały, bo jest absolutnie szczery.