error_erros

No nie można... ale da się! 😁

Skoro taka wizja Ci pasuje, to uznajmy ją za właściwą ;> Dziękuję, lubię tworzyć historie. Zresztą, nie mam innego wyjścia, bo wiersza typowo opisowego, bez fabuły, chyba nie potrafiłbym napisać :P Wiersz jest bądź co bądź o kradzieży, więc w pewnym sensie może służyć jako instrukcja do pozyskania absolutnie wszystkiego ;D No i masz rozszyfrowany cały wiersz ;>

Jedynie lustro było świadome, W jakich jestestwa swego przestrzeniach Wiersz mój mierzyła - wszak zza zasłony Nieodgadnione uszły westchnienia. Choć w owych strofach odcień metafor Zgodnie wśród odbić zatańczył z barwą Oczu łakomych - w czas swój nie trafił, Miejsca w jej życiu dla słów mych brakło. I choć zdawała się nie dbać o to, Dla kogo wersy były pisane, Gdy opuszczała sklep szybkim krokiem, W progu alarmy za nią wołały.

Masz rację. Jakkolwiek nie jestem zwolennikiem odruchu potępiania samobójców za sam ich czyn, bez wdawania się w niuanse ich tragedii, tak uważam, że w pełni godne potępienia są przypadki, gdy samobójcy na przykład odkręcają sobie gaz, mieszkając w bloku pełnym ludzi albo rzucają się komuś pod koła. Jedna śmierć to i tak za dużo, nie ma uzasadnienia dla ciągnięcia za sobą niewinnych ludzi.

Droga Evelyn, nie żyw urazy, Gdy - choć nie miałem nigdy jej ujrzeć - Na ścianie wieszam spokój twej twarzy. Lżej mi z nią, kiedy życie się dłuży. Choć mówią: w świecie nie ma przypadków, A skutek zawsze jest po przyczynie, Los, gdy twa dusza staje do aktu Śle kronikarza i limuzynę. O losie wiedzieć musiałaś zatem, Że jest kapryśny po drugiej stronie - Wiem to, odpowiedź na list ostatni Pisząc co wieczór, choć nie był do mnie.

Dobrze, że Ci się rzuciło, bardzo mi na tym zależało, by się rzucało. Mam nadzieję, że wyszło gorzko i przewrotnie i mogę uznać wiersz za typowy dla mnie ;>

Coś Cię oślepiło tak, że nie widzisz wiersza? Jak chcesz, to Ci go wyrecytuję :P

Powinnaś wydać atlas przyrodniczy pisany wierszem. No kurde, kupiłbym ;D

"Without small garden" :P

Dziękuję! Bardzo mi miło, że doceniasz!

Pan świat oglądał przez dziury w skrzydłach, A gdy piór sięgał - jak brzytwy ostre, Dłonie mu cięły. W obietnic sidła Ufny zbawienia, pchał swą istotę. I stróż uwierzył - trwać mędrcom w ustach Wystarczy, aby pan szczęście spijał Z pustych słów cebra - że go porusza Marchew wiązana na końcu kija. Raz jeden panu okazał serce - Gdy rozpacz murem porosła drogę. W stróżu zrodziło się miłosierdzie, Zydel spod pańskiej wytrącił nogi.

Nie mam pojęcia, o co Ci w tym momencie chodzi.

Dróg jest zawsze do wyboru wiele, jednak dostrzegam te dwie najpopularniejsze.

Może obracam się w Internecie w specyficznym towarzystwie, ale jestem zewsząd bombardowany kanapową psychologią, coachingiem emocjonalnym itd. W moim odczuciu natężenie tego trendu ociera się już o grotrskę. Ale z dwojga skrajności wolę już to niż topienie wszelkich emocjonalnych rozterek w alkoholu, jak to czyniły pokolenia naszych rodziców i dziadków. W porządku, niech będzie, że upraszczam ;>

Znam ten stan bardzo dobrze! Tym bardziej pękam z dumy, że w kimś taki wywołałem 😀 Ja też uważam, że myśl zawarta w to w gruncie rzeczy nie jest taki całkiem negatywny przekaz 😉 Cieszę się, że Ci nic nie zgrzytnęło ;> W co jak w co, ale w tego typu podmioty liryczne to ja potrafię się wczuć 😁

Bardzo się cieszę! 😉

Ależ proszę uprzejmie, polecam się 😀

Obawiam się, że nie rozumiem Twojego wiersza :<

Nawet z najbardziej banalnego motywu da się ukręcić ciekawy wiersz. Nie jestem jednak przekonany, czy Tobie się udało. Mam poczucie, że podobnych westchnień nad chwilami uwiecznionymi na fotografiach widziałem już setki. Ale ogólnie nie brzmi źle. Do wiersza chyba powinno być dołączone wyjaśnienie dla potomności, czym jest Kodak. Bo dzisiaj, kiedy już od dawna mamy aparaty w telefonach, nie zdziwiłbym się, gdyby spora część czytelników tego nie kumała ;P

Bardzo się cieszę, dziękuję! ;>

@izabela799 Fanie, że wiersz, w którym zawarłaś tezę, że "rodzi się z niego piosenka" ma również w rymach słowa jednosylabowe - to nadaje utworowi śpiewności. Ładne!

Osobiście jestem uczulony na tego typu patetyczny patriotyzm i mocno mi z nim nie po drodze, ale przyznać trzeba, że wiersz jest bardzo zgrabny.

Nie rozumiem, ale bawi mnie brzmienie tej rymowanki xD

To się dopiero nazywa stracić kontrolę nad metodą małych kroczków ;P

Zaimkoza to jest jakaś pieprzona hydra! Głowisz się nad pozbyciem się zaimka w jednym wersie, a nawet nie wiesz kiedy, w kolejnym masz nagle dwa. I tak dalej xD