Rafael Marius

@duszka U mnie to już, a może jeszcze nie połączone.

Też tak uważam.

@Nata_Kruk Moje to zna cała Polska Grób Nieznanego Żołnierza i okolica. Tam jest taki równy placyk dobry do jeżdżenia na rowerze, na wrotkach, ale i do stawiania pierwszych kroków na własnych nogach. Ale dzieci się tam już od dawna nie bawią. Teraz budują tam pałac saski i podwórka już nie będzie. No ale kogo to obchodzi, że komuś zabrano wspomnienie z lat dziecinnych.

@Waldemar_Talar_Talar A mnie smutek prowadzi do mądrości. Niestety rzadko bywam smutny i stąd niedobór tejże.

@Nata_Kruk Ładny wiersz.

@lena2_ Pytanie tylko, które i kiedy i z kim? Dla mnie to jest duży problem.

To ładne. Pewnie, że wesołe. Taka piękna jesień. I tyle kolorów.

@duszka Ja mam wewnątrz siebie takie Światło, które jeszcze nigdy nie zgasło, a wiatr tylko je podsyca by płonęło tym jaśniej im ciemniej wokół. I czuję, iż każdy je ma, tylko nie wszyscy je widzą w ciemnej nocy depresji, a może tylko na chwilę zapomnieli. Niech im Twój mądry wiersz przypomni.

Wierszyk owszem bardzo skrzatowaty.

Z pogodną akceptacją do losu zmiennego oblicza.

Każdy jest odpowiedzialny tylko za siebie. A koło fortuny kręci się raz jesteś na górze, a raz na dnie.

Ja również. I widzę iż wielu jest takich, tylko trzeba umieć patrzeć To ładnie. Trzeba mieć dużo odwagi.

To ładne.

Mądrze napisane

Pouczające.

@duszka Z wyrazu ust wiele można wyczytać nie tylko sztuczny uśmiech. Wystarczy uważnie patrzeć, co się pod nim kryje.

@dlanikogo Nie napiszę nieszczerze iż współczuje, bo takiego stanu nie jestem w stanie w sobie odczuć. Być może wiersz dotyczy jednak przeszłości, ale jeśli nawet nie, to wkrótce... to o czym mówi też będzie tylko przeszłością. Wszystko przemija.

@Klaudia Gasztold Może zjawa to nasze alter ego? To wrażliwsze pragnące atencji, uśmiechu, miłości. Schowane w zgiełku dnia Nocą łkające w zaroślach splątanych myśli resztek dnia

@duszka Bronić muszą się ci, którzy myślą że mają dużo do stracenia. "a cóż mam, czego bym nie otrzymał" Obrońcą depozytu, który mi powierzono jest sam Bóg. A życie i tak jest wieczne.

Znam dobrze te klimaty z mojej działki. Tam wciąż tak samo cicho jak dawniej. Sąsiad, który jest właścicielem całej okolicy nic nie sprzedaje, bo też lubi ciszę i spokój, a mieszka już tam na stałe.

To tak samo jak u mnie.

Ładnie pokazane

Ze mnie też początkujący poeta, ale co mi tam. W końcu to warsztat, a w tym z narzędziami czuję się całkiem dobrze. Wiersz trochę przegadany i za bardzo "kawę na ławę" w obecnej postaci. Można by w te deseń: Wracam do domu z dali podróży znów odgaduję rodzime twarze szczęściem nasyca z ich oczu blask

@ChesireCat Jak dla mnie dobrze opisałaś powrót z emocjonalnego kryzysu do świata rzeczywistości. Zanany mi dobrze z autopsji. Zatem mogę się z tym utożsamić. Pewnie że nie smutny, optymistyczny.

@Kwiatuszek Miłe złego początki, ale koniec smutny. Ładny wierszyk. Lubię o skrzatach.