Poezja to życie

Marcowe dni Wiosnę czuć W powietrzu

Słońce Niebo Gwiazdy Noc I księżyc To zostało w nas Jak ślady w naszej pamięci I pierwsze pocałunki wiosną

Świat ciemnieje Kolory tracą barwy Serce już nie bije Planety umierają Noc gubi oddech A życie jest tajemnicą Wymyśloną przez poetów

Twój krzyk Mnie nie zaskoczy Tak jak oddech Którym się dusisz A potem toniesz Cała w deszczu Który to już raz? Niech odpowiedź Przyjdzie nocą I powie całą prawdę

Nadzieja to słowo Zapomniane przez Boga A miłość to oddech Piekielny na jej nagim ciele Gdzie prawda umarła Już bardzo dawno Chłostana przez kilku katów Na miliony sposobów

Chłód nocy Odcisnął na mnie Swoje piętno A wczorajsze dni Nie miały już zapachu Słodkich czerwonych Pomarańczy w zimowej herbacie I goździków

Zabierzcie sny I otrzyjcie łzy Sprzed moich oczu Uleczcie duszę Tak niespokojną I ciało spowite Tak jakby za mgłą

Papier Kamień Nożyce Twoje oczy Jak te dwa Lśniące księżyce Papier Kamień Nożyce Twoje ciało Jak rzeźbione dłutem Widać różnicę! Papier Kamień Nożyce Gdy tylko się pojawiasz Pustoszeją ulice!

Za słońcem My i horyzont I piękny moment Uchwycenia Tego co nieuchwytne I przekroczenia Tego co nieprzekraczalne Czy w naszych sercach Znowu zakwitło lato?

Nocą śpiew Ptaków ucicha Bo miasto Rządzi się Swoim prawami Gdzie króluje Strach i przerażenie A w ludziach Narasta agresja Powodowana przez Kolorowe neony

Ciało to jedno A dusza drugie Tak samo jak serce I nie pyta się O wiek ani czas Bo to zwykła Matematyka Nieskończoności

Wśród cieni Wśród szarej jesieni Spotkamy się Będąc kruchym istnieniem A to co zostanie Za nami będzie tylko Odległym wspomnieniem

Miłość kwitnie A potem upada Jak kwaśne winogrona O bruk I nie ma nic więcej Poza westchnieniem Młodej kobiety Ona umarła niestety Tak jak nadzieja W moim sercu

Śmierć stanęła Za moimi drzwiami Nie przestraszyłem się jej Bo bardziej boję się Żywych niż umarłych

Słowa zapisane na wietrze Prawda objawiona na drodze Życie lekkie jak piórko I nocna podróż w głąb lasu

W bezsenne noce Gdy w sercu zakwitnie dobro Czas na trochę miłości Przywitam ją Z otwartymi ramionami Jak ciepły wiatr Witający brzask A cały ból zniknie W mgnieniu oka I wszystkie rany się zasklepią Jakby nigdy nie istniał dzień

Poezja to sztuka Zaklęta w czasie I próba operowania Słowem w ciekawy sposób Aby ten jeden wiersz Dotarł do wielu osób Pisany prosto od serca Bo przecież tak trzeba Kochajcie piękną poezje O wielkie nieba!

Miłość Wiara I wspólne zrozumienie Łączą ludzi Tak naprawdę Do końca życia

I czegóż nam Szukać w tym życiu? Dokładać tylko Kolejnych zmartwień? Czy wspinać się Po drabinie Jakubowej? Gdzie dwa ciała Obracają się w nicość I tylko nocna mgła Nadaje sens kruchemu istnieniu

Myśli uciekają Jak tlen Gdy nie mam Ich ze sobą I tylko dwie Wypchane kieszenie Pozwalają mi przetrwać W tym świecie O słodko gorzkim zabarwieniu

Łzy smutku czy radości Nie smakują tak jak dawniej Tak samo jak gorycz porażki Tylko noc przychodzi Zawsze taka sama Piękna w swej brzydocie Zadając pytania Na które nie ma odpowiedzi

Jestem jej kruchym istnieniem Jestem jej słodkim wspomnieniem Jestem jej ostatnim wydanym tchnieniem

Śpij i śnij o życiu I jego tajemnicach Czytaj neony Na zbrukanych ulicach Koczuj jak bezdomny W zrujnowanych kamienicach

Smak lata Został w moich ustach A potem przyszedł chłód Rozgościł się w moim sercu Tak na dłużej I później tylko deszcz Przyniósł ukojenie Dla mojej duszy

Czy życie ma sens? Gdy nikt nie otwiera ci drzwi Do niebiańskich rozkoszy Ale słychać jakieś szepty Po tamtej stronie To musi być piekło! Tam jest zabawa!