Poezja to życie

Kłamstwo ubrane W ładne słowa (To jednak zawsze będzie kłamstwo) A prawda choćby Bolesna i szczera (Zawsze będzie prawdą) Która trafia Prosto do serca

Okruchy nadziei Umarły w zimnych dłoniach Czy poczułaś ból? (A potem przyszła noc) I nic nie było takie same Poza biegnącym czasem Czy poczułaś ból? (A potem przyszła noc)

@FaLcorN Zmienione. Również pozdrawiam.

@FaLcorNNo w sumie tak nie za bardzo pasowało. Poprawiłem już.

Zbawca ludzkości Ofiara dla potomności Syn jedności Psalm miłości Płomień wieczności Otchłań nicości

Jesteśmy Jednym oddechem Jednym ciałem Jednym światłem I trzymamy ten Niespokojny świat Na swoich wątłych barkach I upadamy (nie umieramy) Z prawdą na twoich oczach Dobry Bóg wie że to już zbyt wiele!

Żyjemy w świecie Wymyślonym przez globalne elity (Żyjemy w Matrixie) I oddychamy skażonym powietrzem Śpimy, pracujemy i konsumujemy (Robimy to co nam każą!) A świat coraz bardziej Pogrąża się w chaosie (O dobry losie!) Obudź nas z tego koszmaru I pozwól żyć w normalnym świecie!

Mogłaś być Natchnieniem mojej poezji Mogłaś być Iskrą która spowoduje wybuch Mogłaś być Słowami które zamienią się w czyny Mogłaś być Miłością która przynosi radość (W moim sercu) Mogłaś być ciepłym domem Które daje schronienie przed deszczem Mogłaś być Kimś bardzo ważnym w moim życiu Mogłaś być Mogłaś być...

Twoja krew Będzie moją krwią W noc pożegnania Bo co takiego Zostanie po nas? Łzy rozpacz I ból rozstania!

(I wciąż tacy sami) I z tego samego miesiąca Choć ja z początku a ty z końca To rozumiemy się bez słów A nasza miłość jest jak z pięknych snów I czerpiąc z życia pełnymi garściami Wciąż jesteśmy tacy sami!

Bo nie ma nic innego Oprócz czterech ścian Bo nie ma nic innego Oprócz nas Bo nie ma nic innego Oprócz naszych wspomnień Bo nie ma nic innego Oprócz pustych słów Bo nie ma nic innego Oprócz małych łez i smutków Bo nie ma nic innego Oprócz ciebie i mnie Bo została tylko tęsknota Do tego co było między nami

Bo nie ma mnie Bo nie ma ciebie Bo nie ma gwiazd na niebie Bo nie ma słońca Bo nie ma cierpienia końca Bo nie ma gorzkich łez I w sercu już nie kwitnie bez

Gdzie zaprowadzi mnie Moja tęsknota? Czy do twojego ciała Spowitego spazmami rozkoszy? (Czy też nie...) Tylko czas zna odpowiedź (I Bóg i wszyscy święci i trójca jedyna) Właśnie się budzę mamo!

Nowy rok nadchodzi Niech dobrem obrodzi I zmyje smutek Codziennych trosk Z naszych twarzy I niech nam się darzy 3, 2, 1... Wybiła północ!

Wszystko przemija Nowy rok nadchodzi A blizny na skórze wciąż te same

Nadzieja umiera ostatnia I nadzieja matką głupich (Tak przecież mówią) A ty gubisz się W tym wszystkim Szukając odpowiedzi Spoglądasz w niebo (I pytasz się Boga) O drobne wskazówki W swoim życiu (Nie doszukuj się w tym żadnego sensu)

Wiara to twarz Anioła o błękitnych oczach

Ciepłe dłonie Szukają ukojenia W myślach rozproszonych

Święta Choinka Śnieg Prezenty I delikatne sentymenty

Unoszę się Nad tobą wysoko I zanurzam się w błękicie Tak toczy się moje życie A gorące słońce Oślepia moją twarz Jestem cały ze wspomnień

Ciało pragnie A dusza odmawia Kilku prostych przyjemności A ja zasypiam Patrząc nocą na gwiazdy Już nigdy nie będziesz Taka sama beze mnie

Ciepło i dobro W sercu To coś pięknego W ten świąteczny czas A zatem pojednajmy się Z naszymi nieprzyjaciółmi To będzie coś pięknego! W ten świąteczny czas!

Jedno ciało Jedna dusza Jeden sen (Jestem cały twój) Jeden pocałunek Jedno zbliżenie Jedno westchnienie (Ręce wyciągnięte do nieba) Jeden dotyk Jedna bliskość Jedna miłość (Bo kochać przecież trzeba)

Jesteś ty Jestem ja I spada nam na głowę Cierpienie całego świata Spada nam na głowę Ból siostry i brata Obudźmy się z tego koszmaru!

Życie to dar Od najwyższego A ty nie pytaj dlaczego Tylko rozkoszuj się Słodkim istnieniem I bądź poety natchnieniem Nawet wtedy gdy Deszczowa jesień Puka do twych drzwi Bo nadzieja na coś dobrego Jeszcze się w duszy tli