Poezja to życie

Słońce nie świeci Już dla ciebie Bo w chwilach uniesienia Lądujesz w ramionach ciemności I odliczasz tylko Minuty i godziny By spokojnie odejść Z uśmiechem na ustach To koniec pieśni!

Początek i koniec Jak dwie strony Tego samego medalu (Prowadzą mnie do zguby) I nie wiem czy los Odnajdzie mnie (Szukając po swych krętych ścieżkach)

Nauczyliśmy się Odchodzić w milczeniu Nie oglądając się za siebie

Wiara nie umiera Ale ciało tak I zostaje tylko dusza Która krąży w zaświatach Szukając ukojenia

Spróbuj złapać szczęście Wokół ciebie Nawet w pochmurne dni (Bo jest go tak wiele)

Porywy serca Przyśpieszony oddech I motyle w brzuchu To jest właśnie miłość!

Znowu złamane serce Który to już raz? (Nie wiem sam) Więc lepiej już nic nie mów Bo tylko jedno pożegnanie (Nam zostało) Tyle wystarczy Do pełni szczęścia

Po co nam łzy? Gdy nie możemy płakać Po co nam krzyk? Gdy nie możemy krzyczeć Po co nam ból? Gdy nie możemy cierpieć Po co nam miłość? Gdy nie możemy kochać No po co nam?

Co zostało z naszych Upojnych nocy? Tylko krople deszczu Na twojej skórze I namiętne wspomnienia Których nie można pominąć

Kim jesteś? Głosem który mnie prześladuje? Nie! (Jesteś nikim!) Tylko wytworem mojej chorej wyobraźni I karmisz się moimi koszmarami (Najwyższy czas powiedzieć tobie żegnaj!) Bo zostanę tylko ja sam Na własnych zasadach I zostawisz mnie w końcu w spokoju!

Czy warto się smucić I mieć głowę pełną zmartwień? Czy zostawić wszystko za sobą Jak te otwarte drzwi I mieć spokojną głowę?

Kim jesteś? Czym się stajesz? Czy dobrych ludzi nie poznajesz? I gubisz się w odmętach szaleństwa Powiedz mi prawdę o sobie

Ból gdy rodzi Kobieta niespokojna Jej krzyk budzi Wszystkie krople deszczu A prawda jest światłem Od Boga tego jedynego Już nie zapłaczę więcej tej nocy

Zło nie dotyka gwiazd A dobro dotyka zakochanych Gdy razem Tak trwają dzień i noc I odliczają minuty i godziny Do miłosnego uniesienia A wszystko inne toczy się Tak jakby od niechcenia

Dzień zostawił po sobie Intymny chłód A noc przywitała Nas obłędem Powiedziała: "Tak miło jest upadać i wstawać" (To symfonia upadku i wstawania)

Zło nie wraca Tak jak dzień Karma wraca Tak jak ból A noc dotyka Chłodem czoła gwiazd

Jesteśmy jak Ogień i woda I choć szarpiemy się Gryziemy i bijemy To i tak tylko Jedno z nas będzie szczęśliwe (U kresu życia)

Zostały nam sny Zostały nam łzy Z poprzednich wcieleń A prawda okazała się kłamstwem Zapisanym w pamiętniku Tam głęboko gdzieś na strychu

Gubimy się w świecie kłamstw I żyjemy w świecie chaosu Nie mogąc znieść własnego losu Udajemy że żyjemy A tak naprawdę jesteśmy martwi Tak jak inni (Zwykli ludzie zapisani na kartkach smutnego wiersza)

Nie pytaj o imię Nie pytaj o czas Bo i tak nie ma nas Rozpłynęliśmy się W nocnych światłach miasta Goniąc za utraconymi wspomnieniami Ale to już nie wróci

Miłość to tylko Wypadek przy pracy Przy kształtowaniu Nowej rzeczywistości A słowa i znaczenia Myśli i pragnienia Nie mają sensu W zdemoralizowanym świecie

Jesteś piękna Tak jak odcienie błękitu I sięgasz wzrokiem Tam gdzie nikt nie sięga A twoje ciało jest gotowe Do rajskich rozkoszy Zawsze w ten sam sposób Jesteś moją obsesją!

Uciekam gdzieś Kradnąc twoje sny I zamieniam się W coś nieobliczalnego Co zakłóci twoje życie I przerwie ciszę (Ten koszmar się nigdy nie skończy)

Szczerze to wierzę że Dobro jest ukryte Tam na dnie w sercu U każdego człowieka Chcesz się przekonać?

Czy kochasz się Tak dziko przy świetle księżyca? I gdy patrzysz w gwiazdy Jesteś daleko poza swoim ciałem A piękna noc odkrywa Przed tobą wszystkie sekrety (Upojnych chwil i przyjemności)