Poezja to życie

Ciepłe dłonie Szukają ukojenia W myślach rozproszonych

Święta Choinka Śnieg Prezenty I delikatne sentymenty

Unoszę się Nad tobą wysoko I zanurzam się w błękicie Tak toczy się moje życie A gorące słońce Oślepia moją twarz Jestem cały ze wspomnień

Ciało pragnie A dusza odmawia Kilku prostych przyjemności A ja zasypiam Patrząc nocą na gwiazdy Już nigdy nie będziesz Taka sama beze mnie

Ciepło i dobro W sercu To coś pięknego W ten świąteczny czas A zatem pojednajmy się Z naszymi nieprzyjaciółmi To będzie coś pięknego! W ten świąteczny czas!

Jedno ciało Jedna dusza Jeden sen (Jestem cały twój) Jeden pocałunek Jedno zbliżenie Jedno westchnienie (Ręce wyciągnięte do nieba) Jeden dotyk Jedna bliskość Jedna miłość (Bo kochać przecież trzeba)

Jesteś ty Jestem ja I spada nam na głowę Cierpienie całego świata Spada nam na głowę Ból siostry i brata Obudźmy się z tego koszmaru!

Życie to dar Od najwyższego A ty nie pytaj dlaczego Tylko rozkoszuj się Słodkim istnieniem I bądź poety natchnieniem Nawet wtedy gdy Deszczowa jesień Puka do twych drzwi Bo nadzieja na coś dobrego Jeszcze się w duszy tli

Słońce nie świeci Już dla ciebie Bo w chwilach uniesienia Lądujesz w ramionach ciemności I odliczasz tylko Minuty i godziny By spokojnie odejść Z uśmiechem na ustach To koniec pieśni!

Początek i koniec Jak dwie strony Tego samego medalu (Prowadzą mnie do zguby) I nie wiem czy los Odnajdzie mnie (Szukając po swych krętych ścieżkach)

Nauczyliśmy się Odchodzić w milczeniu Nie oglądając się za siebie

Wiara nie umiera Ale ciało tak I zostaje tylko dusza Która krąży w zaświatach Szukając ukojenia

Spróbuj złapać szczęście Wokół ciebie Nawet w pochmurne dni (Bo jest go tak wiele)

Porywy serca Przyśpieszony oddech I motyle w brzuchu To jest właśnie miłość!

Znowu złamane serce Który to już raz? (Nie wiem sam) Więc lepiej już nic nie mów Bo tylko jedno pożegnanie (Nam zostało) Tyle wystarczy Do pełni szczęścia

Po co nam łzy? Gdy nie możemy płakać Po co nam krzyk? Gdy nie możemy krzyczeć Po co nam ból? Gdy nie możemy cierpieć Po co nam miłość? Gdy nie możemy kochać No po co nam?

Co zostało z naszych Upojnych nocy? Tylko krople deszczu Na twojej skórze I namiętne wspomnienia Których nie można pominąć

Kim jesteś? Głosem który mnie prześladuje? Nie! (Jesteś nikim!) Tylko wytworem mojej chorej wyobraźni I karmisz się moimi koszmarami (Najwyższy czas powiedzieć tobie żegnaj!) Bo zostanę tylko ja sam Na własnych zasadach I zostawisz mnie w końcu w spokoju!

Czy warto się smucić I mieć głowę pełną zmartwień? Czy zostawić wszystko za sobą Jak te otwarte drzwi I mieć spokojną głowę?

Kim jesteś? Czym się stajesz? Czy dobrych ludzi nie poznajesz? I gubisz się w odmętach szaleństwa Powiedz mi prawdę o sobie

Ból gdy rodzi Kobieta niespokojna Jej krzyk budzi Wszystkie krople deszczu A prawda jest światłem Od Boga tego jedynego Już nie zapłaczę więcej tej nocy

Zło nie dotyka gwiazd A dobro dotyka zakochanych Gdy razem Tak trwają dzień i noc I odliczają minuty i godziny Do miłosnego uniesienia A wszystko inne toczy się Tak jakby od niechcenia

Dzień zostawił po sobie Intymny chłód A noc przywitała Nas obłędem Powiedziała: "Tak miło jest upadać i wstawać" (To symfonia upadku i wstawania)

Zło nie wraca Tak jak dzień Karma wraca Tak jak ból A noc dotyka Chłodem czoła gwiazd

Jesteśmy jak Ogień i woda I choć szarpiemy się Gryziemy i bijemy To i tak tylko Jedno z nas będzie szczęśliwe (U kresu życia)