huzarc

@Adler Wielka poezja. To mocny, świadomy i literacko dopracowany wiersz — o ogromnym potencjale emocjonalnym i symbolicznym. Poezja w duchu Baczyńskiego.

@Anna_Sendor To poezja bezkompromisowa – czysta, bolesna, odarta z ozdób.

@Nata_Kruk To bardzo piękny, delikatny wiersz, subtelny jak sam tytuł, definiujący przestrzeń rozpostartą między utratą siły a cichą zgodą na przemianę. Czyli nadzieję… Ten tekst pachnie też jesienią, ale nie tą melancholijną, tylko pełną światła, złota i ciepłej rezygnacji, tej mówiącej o przemijaniu nie przez żal, lecz przez troskę. Każdy wers jest tu jak drobny, świadomy gest w ogrodzie, w którym życie i śmierć istnieją obok siebie, ale jako nierozłączne dla opisu wszelkiej całości wymagają jednakowego pochylenia się nad ich istotą. A wszystko to, cały opis trwania ujęty zostaje w piękne obrazy i dekoracje delikatnych metafor. Pozdrawiam:)

@Simon Tracy Ten wiersz to długi, gęsty i wyraźnie wizjonerski poemat o śmierci, przejściu i sądzie. Olśniewa elementami barokowej symboliki, religijnego rytuału i wyobraźni gotyckiej.

@truesirex To wiersz ciemny, ekspresyjny, mocno symboliczny, balansujący na granicy doświadczenia mistycznego i koszmaru. Czuć w nim napięcie między ciałem a duszą, życiem a śmiercią, poznaniem a szaleństwem.

@tetu Ten tekst jest jak ostatni oddech światła na powierzchni wody. Prezrntuje ton delikatny, pełen napięcia między trwaniem a przemijaniem. Czuje się w nim moment graniczny, może pożegnanie, może przejście w inny wymiar istnienia.

@aniat. To wiersz, który dotyka serca swoją prostotą i cichym smutkiem. Nie ma w nim krzyku ani rozpaczy, ale coś znacznie prawdziwszego - prawdziwość.

@Migrena Ten wiersz to nastrojowy, liryczny poemat o miłości i transcendencji codzienności, napisany językiem miękkim, melodyjnym, pełnym światła i symboli natury. To wielka poezja kontemplacji, która niesie spokój, dojrzałość i światło. Są to w poezji współczesnej rzadkie wartości, a bardzo potrzebne w epoce rozdarcia i samych niewiadomych wyłaniających się zewsząd. To tekst z rodzaju tych, które łączą romantyczną wrażliwość z nowoczesną duchowością, czerpiąc z mistyki przyrody i z idei przenikania się bytu, pamięci i emocji. Jeszcze raz podkreślę- wielka poezja.

@Toyer Ten wiersz to cicha, filozoficzna medytacja o istnieniu, zbudowana zdaniach, które niosą w sobie głęboki ciężar. Nie ma tu patosu, ale jest świadome, niemal metafizyczne wyciszenie, gdzie język jest prosty, lecz z precyzją i dostojeństwem formułuje pytania o sens, trwanie i obecność.

Krew jak szkło przeciśnięte przez sito nieba Słodki obłok nad miastem Uwodzi twym spojrzeniem A ja nie potrafię nazwać już twej cielesności Zamkniętej w ruchu nieustających bioder Jak w łupinie czasu Zdartej z naskórka snu Patrzę tylko przez wizjer Rozdarcia W utajoną myśl głaskaniem Szorstkiej dłoni Po omacku splątania Szelestem policzka czerniejącego na wietrze Deszczem szarości po szyi Sącząc ostatni pocałunek Odchodzisz ostatnim liściem z drzewa Gdzie rana głęboka po pniu Umiera od korzeni po szczelinę Między sklepieniem burzowego błękitu A przerwaną linią widnokręgu

@Simon Tracy To wiersz graniczny, jak lament lub liturgia w ruinach niż klasyczny liryk. Świadectwo moralnego przerażenia. Mocny, świadomie nieprzyjemny i przez to skuteczny, prowokujący myśli.

@KOBIETA Ten wiersz ma w sobie gęstą, intymną atmosferę utraty i uwięzienia, operuje językiem sensualnym, niemal dotykowym. Jego obrazowość i emocjonalne napięcie są totalne i namacalne, budują między snem a wspomnieniem, między erotyką a metafizyką.

@Czarek Płatak To znakomity, bardzo dojrzały wiersz, kameralny poemat pamięci, który działa jak kadr ze starej taśmy filmowej, drżący, lekko prześwietlony, ziemisty, pełen intymnych szczegółów i dusznej emocji. Stworzy narracją z dzieciństwa, przechowywaną przez język niczym nagranie, które samo się odtwarza splatając prostotę wspomnień z ich nabożną magią.

@Wakss Ten wiersz to autoironiczna medytacja o języku, relacji i wartości słowa. Jest ona pełna błyskotliwej goryczy, z tonem przypominającym poetycki monolog egzystencjalisty, który nie wierzy już ani w poezję, ani w siebie, ale wciąż mówi, bo nie potrafi przestać.

@Lidia Maria Concertina Ten wiersz jest fascynująco ironiczny, a przy tym gęsty od znaczeń i aluzyjny — łączy język codzienności z refleksją egzystencjalną, tworząc coś na pograniczu groteski i filozoficznej satyry.

@iwonaroma To tekst niezwykle oszczędny, ale też wyjątkowo dojrzały, przez to mocny i przemawiający. Minimalistyczny formalnie, a przez to uderzający w samo serce problemu - nieporozumienie między ludźmi nie jest błędem, lecz istotą naszego bycia obok siebie.

@violetta To też warte słów:)

@Adler To piękny przykładem liryki intymnej najwyższej próby – subtelnej, zmysłowej, a zarazem głęboko refleksyjnej. Pozbawionej nurzącego patosu.

@Robert Witold Gorzkowski To wiersz dojrzały emocjonalnie, łączący bunt z melancholią, szczerość z gorzkim autoironicznym tonem. To egzystencja spowiedź i z nikim nie warto rozmawiać bardziej, niż z sobą samym.

@violetta światełko w każdym słowie rozpala całość:)

@Annna2 To wiersz, który urzeka szczerością emocji i spontanicznością wyobraźni. Z ciepłem i wdziękiem maluje on poetycki portret dziecięcej kreatywności, w której nie istnieje jeszcze granica między zabawą a sztuką. Piękno uchwycone w prostym geście.

@wb. W wierszu odnajduję piękne, niemal sakralne obrazy. Tu miłość zostaje ukazana jako komunia dusz, a nawet eucharystyczna jedność. Pozdrawiam

@wierszyki ktoś musi… żadna wina nie powinna być osierocona. Dziękuję i pozdrawiam:)

@andrew Świat lustrzany - uwodzi i czyni zdezorientowanym; świat, który stracił kształt, a więc namacalną esencję. I dosłowny stają się tylko, gdy wyłaniają się rozczarowania z nią związane. Ważna obserwacja ujęta w wierszu:)

@Migrena To znakomity wiersz o miłości, która umiera w języku. Piękny, intelektualny i bolesny zarazem, jakby nadpalone, wyrwane stronicę z obwolut, zmieszały się ze sobą, w ruinie biblioteki, stanowiącej dawniej potężny gmach uczucia. Słowa stają się tu ciałem, które krwawi.