huzarc

@FaLcorN To bardzo łagodny, kołysankowy tekst – czuć w nim prostą, ale szczerą potrzebę ufności.

@Whisper of loves rain To bardzo mocny, zaangażowany tekst.

@markchagall Młot w dłoń i ciosać twardziela:) pozdrawiam

@Sylwester_Lasota To bardzo czuły i mądry wiersz. Taki, który zatrzymuje człowieka na chwilę w świecie pełnym hałasu i obrazów. A słowo to taki osobliwość, która potrafi zarówno zranić, jak i ochronić.

Masz dla mnie krzyk, złość, obelgi. Masz wściekłość, niezgody i gniew, wytatuowany błyskawicą w różowej fryzurze. Bunt. Ulica, ekran, walka. Ja nic nie mówię. Mam uśmiech za przyłbicą i gaz w rękawicy dłoni, który rozpylę brokatem w twe oczy. Unieważnię cię.

@aniat. zatem niech ucieka:)

@viola arvensis Jest w tym tekście dobro, miękkość i cicha prawda.

@Migrena Idę, idę, ale czy dojdę i gdzie:) To pytanie zostanie otwarte:) pozdrawiam

@aniat. To jeden z tych wierszy, które poszukują obecności, przywołują ludzki dotyk, patrzą na prosty gest, na cielesny wymiar istnienia. Ma w sobie przy tym lekkość, która potrafi zatrzymać i przyciągnąć oddechem obrazów, które słowa w nim spinają w sens, sens szeptu.

@lena2_ Jesteśmy pamięcią swego dzieciństwa:) pozdrawiam

@Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.

Skaleczyłem się zaimkiem. Trzeba uważać na język, jak obraca się czasem w czasie — szorstki pogrzebacz Boga. Ukłon przed przyimkiem dla orientacji w przestrzeni bytu, pozostawionego bez opieki. To ważne, aby zgubić się bez celu, ale w dobrym kierunku. Takie czasy — jaka w nich geometria odniesienia koloruje fraktale w jednorodne pasiaki. Dobrze leżą — lepiej niż miękka skóra.

@Migrena To jest bardzo dobry, dopracowany, szeroko oddychający wiersz filozoficzny, który przemawia jak metafizyczna przypowieść o człowieku w jego poszczególnych warstwach. Są one odkrywane poprzez długą, powolną i narastającą iluminację, której ambicją jest obejście ograniczeń wymykających się językowi, lecz w jakiej znajduje się w centrum rozważań świadomości pytającej o swe źródło i znaczenie.

@hania kluseczka mmm, zdejmowania;)

@hania kluseczka noszę tylko czarne skarpetki:)

@bogumiłjoachim Bardzo silna, cielesna wyobraźnia, jak łódź, którą się płynie ku jądrze ciemności.

@hania kluseczka Tylko człowiek potrafi ekstazie nadać wymiar jednocześnie religijny jak i zmysłowy…

@KOBIETA Ten wiersz jest jak nocny list pisany w półśnie, lekki i lepkosłodki – rezonujący dotykiem poza ciałem. Ma też sobie czystość marzenia i czułość delikatnej emocji, która próbuje uchwycić coś z pogranicza snu i pragnienia. Esencję pożądania.

Noc gładką poświatą asfaltowego mroku zadarła fałd światła spieniony w jej zakolu. Archanioł, nabity na szpikulec drzewa, wyciekał powoli płowym znakiem skrzydła w nicość lepką jak jej czuły pocałunek. Wilgocią ud powietrze zamyka mnie w sobie i nadchodzi jak dotyk języka na skórze. Ostatnia głębia ruchu i blask zapałki złamany w palcach napiętnowanych boską blizną przeznaczenia i pustej skargi.

@Migrena Ten wiersz jest wyznaniem pisane w półmroku, operując łagodną frazą i tłumiąc to, co nachalne i krzykliwe, rozpływa się miękko w duszy, pulsując przy tym rodzajem intymności, która nie potrzebuje wrzasku, by się obronić i zaznaczyć moc obecności. Zaczyna się od pytania, które samo w sobie jest już poezją, następnie otwiera przestrzeń, w której miłość nie jest emocją, lecz wydarzeniem wielkim kosmicznym zdarzeniem — czymś, co nadaje światu kształt.

@Berenika97 To świetny, pełny emocjonalnie i wizualnie wiersz. Spokojny, elegancki, bardzo malarski i bardzo dojrzały.

@wierszyki Dlatego nie pamiętam:)

@wierszyki Nie pamiętam już tych czasów…

@Klaudia Gasztold To jest wiersz, który rodzi się z bezsilności i tęsknoty, to czuć od razu. Tekst przemawia z wrażliwością filozoficzną, mące sobie wyczucie metafory i intuicję. Najszlachetniejsza w nim jest uczciwa melancholia - nie nachalna, nie patetyczna, tylko cicha, pytająca.

@Wiesław J.K. Ten utwór niesie w sobie coś niezwykle autentycznego, czym jest powrót do dziecięcej wyobraźni, do momentu, w którym świat był większy, bardziej niepokojący, ale też bardziej fascynujący. Wiersz działa jak migawka pamięci niby rozmazana, miękka, pełna światła po burzy, ale jest emocjonalnie automatyczna.