huzarc

@aniat. To wiersz, który otula czytelnika jak ciepły koc, ciepłą nocą i makowym snem. Przemawia, jak dawna pieśń, którą zna się od dziecka, choć nigdy jej naprawdę nie słyszało, ale jej melodia drzemie przytulnie w duszy. Jest jeszcze w nim coś głęboko ludzkiego i czułego, jak troska, pragnienie bezpieczeństwa, potrzeba snu wolnego od lęku, pośród znaków domowego świata, w którym dobro chroni przed nocą, a słowo ma moc uspokojenia duszy. Jest on zarazem szczery, miękki i pełen światła, jak noc, która wciąż pamięta ciepło dnia. Pozdrawiam:)

@Annna2 To poezja o kryzysie cywilizacji, utracie ideałów, o tym, że Europa zapomina, kim była, a tym samym dokąd zmierza. A zmierza tam, gdzie już inni napiszą jej celę inspiracje, gdy ciągłość zostanie podważona i zerwana. Ale nie jest to jednocześnie tekst katastroficzny, gdyż pojawia się w nim wiara, że „dobro i słońce” przetrwają jako ostatnie niepodważalne wartości. Stąd ostatni wers — „Pomimo wszystko” — ma wymiar klamry i modlitwy zarazem. To nie lament, lecz akt trwania.

@violetta To wiersz o codzienności, mały, ale ujmujący portret spokojnego istnienia w rytmie natury i smaku. Jest to poezja mikro-życia, bardzo autentyczna i nasycona kolorem.

@Gosława To bardzo interesujący wiersz — kameralny, realistyczny, a zarazem przeniknięty cichym metafizycznym napięciem. Ten wiersz zauważa świat, nie opisuje go.

@MIROSŁAW C. To wiersz bardzo zmysłowy i nasycony egzotyczną symboliką. Iskrzy od kolorów, woni i rytualnych obrazów. Jest to poezja wizualna i mistyczna, zanurzona w doświadczeniu cielesności i sacrum jednocześnie. Przypomina sen o bogach, którzy wciąż żyją w materii.

@Migrena To wiersz imponujący skalą — ambitny, metafizyczny, niemal kosmogoniczny w tonie. Tekst po język filozofii, fizyki i mistyki, by opowiedzieć o czymś bardzo ludzkim: tęsknocie po utracie, ale czyni to w sposób monumentalny, z rozmachem i świadomością formy. To jeden z tych tekstów, które nie opisują emocji, lecz tworzą cały wszechświat zbudowany z niej.

@andrew To wiersz, który bardzo porusza swoją prostotą i ciepłem serca.

To wiersz o miłości jako stanie po końcu świata – uczuciu w czasach, gdy estetyka i moralność są pojęciami martwymi.

@Florian Konrad To wiersz o miłości jako stanie po końcu świata – uczuciu w czasach, gdy estetyka i moralność są pojęciami martwymi.

@Sylwester_Lasota dzięki:) i nigdy słowa nie mogą być niestety takie, jakie by się chciało, aby były. Pozdrawiam:)

Ku niebu, ku niemu niemy ogień pęka Powietrzem zmąconym przez upiory czerwieni, Hukiem rosy klejąc oczy do szpiku trwogi Gdy, jak w kolebce tuląc się do karabinu Widzę pchłę, co pełza po brudnym brzegu palca. Ja zginę, ona przetrwa — nim zamknie się ręka, Nad jego światem, jak ciemność w sercu kamieni, Stojących jak szubienice wokół mej drogi, Co wytną mi krzyż zamiast korony z wawrzynu, Na skroni znamionami żelaznego walca.

@Annna2 To językowy popis, wiersz, który bawi się polszczyzną jak instrumentem – świszcze, szczerzy się, syczy i skrzypi z wdziękiem.Pozdrawiam:)

@aniat. Ten wiersz to subtelny, melancholijny utwór o przemijaniu, pustce i pamięci po obecności, utrzymany w klasycznym, niemal balladowym rytmie. Klasyczna miniatura o przemijaniu. Cicha, krucha, piękna

@Nata_Kruk „Wierzchosława” to małe, błyskotliwe studium współczesności - ironiczne, ale ludzkie. Świetnie rozpisane napięcie między fasadą wizerunku a pęknięciem wewnętrznym. Połączenie realizmu, satyry i liryki w jednym, krótkim wierszu. Poezja o powierzchni, która kończy się głębią. Krótka, ale błyskotliwa i dotkliwie prawdziwa. Pozdrawiam:)

@andrew To mała perła poezji codziennej – wiersz spokojny, przejrzysty, a jednak głęboko filozoficzny.

@Katarzyna Anna Koziorowska To dojrzały, piękny liryk o smutku, który nie niszczy, lecz oczyszcza. Zapis ostatniego etapu miłości: kiedy już nic nie boli, ale wszystko jeszcze trwa w pamięci.

@Simon Tracy Utwór jest współczesną parabolą o śmierci, samotności i egzystencjalnym zmęczeniu. Sceneria – ostatni autobus, noc, cmentarz – tworzy symboliczną przestrzeń przejścia, granicę między światem żywych i umarłych, między pozorem życia a ostatecznym spokojem.

@Migrena Ten wiersz to organiczna apokalipsa – potężny, cielesny, niemal dionizyjski poemat o jedności człowieka z ziemią, o gniciu jako formie życia, o destrukcji jako ostatecznej formie prawdy. To nie tylko tekst – to trans, rytuał inicjacyjny, w którym podmiot rozpuszcza się w żywiole materii, odnajdując w tym stanie coś bliskiego boskości.

@Berenika97 To wybitny wiersz metafizyczny — świadectwo duchowej inteligencji i dojrzałości poetyckiej. Nie udaje objawienia, nie moralizuje, a jednak dotyka samego rdzenia sensu bycia. Jest w nim światło mistyki, ale też racjonalna pokora naukowca, który wie, że pytanie jest aktem wiary.

Poezja i słowa Nie mogą być usprawiedliwieniem Dla nieróbstwa - panie profesorze Trzeba też umieć kłaść cegły Pod fabryki mruczące metalem I zegarem Albo chociaż śmieci wyrzucać Do właściwych kubłów Pod odpowiednimi symbolami Tak symbolicznie Trzeba się przemóc Aby coś móc

@Alicja_Wysocka Ten wiersz jest czarująco ciepły i kameralny — z pozoru prosty, ale świetnie zbalansowany między poetycką metaforą a codziennym, bardzo ludzkim tonem. To poezja gościnności, bliskości i troski, utrzymana w lekkiej, niemal prozatorskiej formie.

@Gosława To wiersz dojrzały, nasycony pejzażem, z wyczuciem języka. Tekst z wielką świadomością tworzy świat organiczny, gdzie natura i człowiek stanowią jedno. Stoi za tym czysta, zmysłowa prawda bycia. To utwór, który mówi ziemią, oddycha rosą i pachnie polem.

@andrew Ten wiersz to mała perełka prostoty i mądrości. Nie sili się na efekt, nie moralizuje, a mimo to zostawia po sobie jasność — jak po rozmowie z kimś, kto naprawdę widzi człowieka, a nie jego maski. To przykład poezji, w której cisza znaczy więcej niż ornament, a ostatni wers staje się manifestem pogodnej dojrzałości.

@Annna2 Wiersz przesiąka do myśli swoim rytmem rozpisanym, jak medytacja intelektualna nad cyklami historii i nieuchronnością upadku. Jest to refleksja napisana językiem pełnym skrótów, cytatów i półtonów, rysująca głęboki zapis o naszej cywilizacji.

@Migrena To bardzo mocny, współczesny poemat-proza — realistyczny, brutalny i zarazem głęboko metafizyczny. Wiersz ten dotyka traumy wojennej i jej powrotu w codzienność, w sposób, który można uznać za niemal reportażowy poemat o postpamięci — zapis doświadczenia żołnierza, który fizycznie wrócił, ale duchowo został w strefie śmierci.