dmnkgl

@Andrzej_Wojnowski Ale w kalendarzu nie zapisał ;) Pozdrawiam serdecznie

@Sylwester_Lasota Osobiście jeszcze parę dekad mam nadzieję zobaczyć na własne oczy ;) Z pewnością mylił się ten kto twierdził, że historia jako taka już się skończyła. Uważam, że żyjemy w czasach przełomowych, ale to niekoniecznie coś dobrego. Pozdrawiam

@Kot @Kot Kłaniam się uprzejmie :) Z tym zapychaczem masz trochę racji, toteż zmieniłem. Pozdrawiam

@[email protected] Cieszy bardzo każdy człowiek, Który wyparł sen spod powiek. Jeszcze wielu nam potrzeba Żeby ściągnąć tu skraj nieba. Zdrowia i spokoju :)

@[email protected] Wybić szybę- nic prostszego. Wstawić? Po co? A dlaczego? Dobro wspólne ludziom zwisa Nie mam siły o tym pisać... Pozdrawiam

@Marek.zak1 Nie o winnego tu chodzi, a jakie konsekwencje będzie miało to pęknięcie, bo ono niestety zostanie z nami na długo. Pozdrawiam też nie w najlepszym nastroju

Zwykły dzień wiosny niezwykłego roku, Dzień tak doniosły, a niedostrzeżony. Szukaj go, wertuj kalendarza strony... Nic tam nie znajdziesz, nawet notki z boku. Bo czy kto dostrzegł, że coś wśród nas pękło? Pękło fatalnie i nieodwracalnie. Przez domy, parki, szpitalne sypialnie Linie pęknięcia przeszkliły się lekko? Ściekły do rowów, wyciekły do gazet Z każdym wyrazem siekając osnowę. Musi redaktor łamać sobie głowę By teksty nowe nie szczuły przekazem. Lecz bez nadziei podnosi swe pióro. Warczą ponuro dwa skraje na siebie, I biją brawo, a najgłośniej szurom. O czym tu pisać? Nasz redaktor nie wie. Pęknięć granica wsiąkła w poprzek ulic Tłum w nich się gubi, choć droga mu znana. Gdzie równowaga? Ćwiczy do kankana. Jedna przewaga, że łatwiej się upić. Koty drą koty, opuszczają miasta. Wielka hałastra wybiega z zaułków Z kocich przytułków, spod mostów i murków. Co ją trzymało, to pękło i basta. Głowa przestaje przystawać do karku Choć jak w zegarku do dziś pracowały. Klniesz byle brnąć przez kolejne rozdziały Bo w głowie jazgot niczym na jarmarku. Wciąż rośnie wyrwa, już przepadł wiek zeszły Dekada, miesiąc i wczoraj przepadło. Z hukiem opadło jak młot na kowadło Rozprysły iskry, zasnęły, odeszły. Chciałbyś zawrócić, ale już się nie da. Rozdział zamknięty, epoka skończona. Nic nie zostało, wyciągnij ramiona. Świat krakelura- oto twoja scheda.

@Pan Ropuch Ukrzyżuj go, ukrzyżuj! Nic się nie zmienia, a doktor zgodnie z nowo przegłosowanym planem antycovidowym stoi nie przy szafocie, tylko nie dosypia w szpitalu... Pozdrawiam

@Sylwester_Lasota Bardzo elegancko napisany wiersz, choć pewnie zatytułowałbym go inaczej. Wbrew tytułowi bowiem, nie traktuje wyłącznie o relacji damsko męskiej, która służy tylko za pobudkę do dotykania ogólnych życiowych mądrości. Najbardziej dotknęły mnie fragmenty o dzieleniu świata i wielkiej ciszy (i to pewnie wielką ciszę bym wziął na szyld). Technicznie jedyne do czego mógłbym się przyczepić to chyba tylko piękna-głebsza, reszta się dobrze trzyma. Gratuluję i pozdrawiam :)

@joanna53 Tak, wyżej wspomniany most to zdecydowanie rysa na tym cudeńku :) Pozdrawiam

@Pan Ropuch W takim razie czekam i z pewnością się odniosę :) Powiedzieć, że temat jest trudny, to jakby nie powiedzieć nic, a mówić, że jest czarno-biały, to efekt tkwienia w bańce informacyjnej. Z drugiej strony aborcja jest zawsze tragedią i należy mieć to na uwadze w toczącej się ,,dyskusji". Pozdrawiam

@duszka W trwającej dyskusji (o ile sytuacja zasługuje jeszcze na to miano) nie ma dobrej odpowiedzi, bo rozchodzi się o dramaty ludzkie, ale mam wrażenie że głos najmniejszych został zbyt mocno zakrzyczany. Pozdrawiam

tylko że jeszcze nie wiesz co to prawo choć to nieważne bo nie jest dla ciebie w imię wolności lecz i o tym nie wiesz ba nawet imię jest ci obcą sprawą jest taka książka w której zapisano że dziecko płaci za grzech swego ojca czy to moralne dyskusja bez końca lecz ty zapłacisz choć cię nie pytano nikt nie pamięta matczynego łona a jednak tęskni podskórnie do niego to świat twój cały nie będzie innego nie płacz nie warto każdy kiedyś skona

@Sylwester_Lasota Trudno powiedzieć, ludzie i ich skłonności niewiele się zmienili od starożytności. Mam na myśli, że statystycznie podchodząc do tematu, w obiegowej świadomości krąży podobny procent kłamstw jak wiek czy dwa temu. Inną sprawą będą kwestie światopoglądowe, często odbiegające od standardu, do którego zostaliśmy przyzwyczajeni, ale ponownie, to też nic nowego w dziejach świata ;) @Franek K A ja też bez refleksji się dałem nabrać (jeszcze człowiek nie dobudzony do końca) ;) Wniosek jest prosty, słuchać należy krytycznie :) Pięknie dziękuję za korektę, nie wiem czy dałbym sobie radę na takim dyktandzie. Pozdrawiam serdecznie

@Franek K Bardzo lubię te twoje bajki :) Zgrabnie łączysz w nich zabawę słowem, z sensownym morałem (i to w jakim stylu). Ta jest zdecydowanie niedoceniona. Pozdrawiam

@Kot @Bogdan Brzozka Być może niezbyt jasno się wyraziłem na temat tych ,,ludzi prostych" z ostatniej strofy. Peel ucieka do nich przed burzą, metaforą konfliktu, a jak sam piszesz Kocie: Zatem nie widać wśród nich walki o wyższość jednej ,,prawdy" nad drugą. Jest za to dostrzeganie rzeczy pozytywnych w każdym z przyjmowanych poglądów. Jest dostrzeganie ,,okruchów Prawdy" i brak zakładania złej woli u innych. Ucieczka nie ma na celu zamknięcia oczu na rzeczywiste problemy. Ma być ona wyrazem zwrotu ku postawom pozytywnym i skupienia na samodoskonaleniu. Niewykluczone, że człowiek prosty jest tu postawiony jako wzór, głównie ze względu na naleciałości romantyczne u autora. Przyznaję, że może to wprowadzać w błąd zważywszy, że ,,Prawda" ma niewiele wspólnego z prostotą, ale wydaje mi się, że najważniejszą cechą jaką powinien odznaczać się człowiek chcący coś z tego całego bałaganu zrozumieć, jest uczciwość. Uczciwość, czyli przymiot ludzi prostych. Nie daje też peel ,,ludziom prostym" monopolu na ,,Prawdę". W ich udziale są zaledwie jej okruchy. Moim zdaniem będąc człowiekiem, nie da się poznać całej Prawdy, nie da się poznać i zrozumieć świata w całości. Można się w tym rozumieniu doskonalić, ale bez możliwości osiągnięcia poziomu, z którego dalszy postęp byłby niemożliwy. Mam nadzieję, że nieco rozjaśniłem ,,co poeta miał na myśli" :) Dziękuję za ciekawe (i jakże przychylne) komentarze ;) @opal @MIROSŁAW C. Dzięki za obecność :) Pozdrawiam

Prawdą- odmówić lilii cierni. Kłamstwem- aniołem nazwać biesa. Tylko dwa stany- bieli, czerni, To szkoła Arystotelesa. Lecz czemu prawdę tylko jedną Pragną wyznawać ciemne tłumy? Przecież kolory szybko bledną Nim się przeleją w ludzki umysł. Inaczej każdy czuje, słyszy, Każdy mieć może prawdę własną. Nie da się zawrzeć ich na kliszy Albo też w słowach pięknych zamknąć. Białe jest czarne? To być może. Że jakaś sprzeczność? Inna sprawa. Ja w innym widzę świat kolorze, Choć mnie to szczęściem nie napawa. Ja jeden ogień widzę w świecach, Z jednego słońca pęk promieni, I jeden zakwas w wielu piecach, Z jednego źródła moc strumieni. Lecz zamiast łączyć się na nowo I dążyć wspólnie do perfekcji O prym się biją między sobą Żadnej nie biorąc z tego lekcji. Rwą się do racji swych obrony Jak gdyby zapomnieli zdanie Że dom wewnętrznie podzielony Długo się nigdy nie ostanie. Jakżebym chciał nauczyć słuchać Fale świętego oburzenia. Nie poliprawdy, Prawdy szukać I tylko według niej oceniać. Ale się jeszcze nie narodził, Który nad morzem miałby władzę. Zatem odwracam kurs mej łodzi Bo tutaj nic już nie poradzę. Popłynę tam, gdzie ludzie prości, Od nich się uczyć będę świata Mniej widzieć będę w innych złości, Zaś okruch Prawdy w blasku stawiać.

@artbal Żeby ktoś jeszcze tego poetę czytał... Głównymi odbiorcami poezji są głównie inni poeci, ewentualnie znajomi poetów, katowani ich ,, twórczością" (i mówię tu też o sobie ;)). Widzę w tym wierszu jakąś pogardę dla roli poety, ale i siłę jaką dzierży. W mojej opinii obydwie są mocno przesadzone w porównaniu do rzeczywistości, ale trudno odmówić wierszowi ponurego, wręcz postapokaliptycznego klimatu i za niego leci serduszko :) Pozdrawiam

@Tomasz Kucina Dziękuję za wizytę i dobre słowo :) Pozdrawiam

@Franek K W rzeczy samej, poprawione :) Kiedy zaglądam ostatnio na forum, mam wrażenie, że jest na nim bardziej jesiennie niż na dworze, ale sądzę, że to przede wszystkim zasługa obecnej sytuacji pandemicznej. Jesień da się przecież lubić :) Pozdrawiam

@Tomasz Kucina Brzmi w tym wierszu echo Przesłania Pana Cogito i nie piszę tego żeby wytykać brak oryginalności ;) Jak już wspominałem bardzo lubię twoje rytmiczno-liryczne utwory, a ten zdecydowanie nie zawodzi. Gołym okiem widać ile włożono w niego pracy i serca, toteż uważam, że na serduszko zasługuje :) Pozdrawiam serdecznie

@Nata_Kruk U mnie też, ale przysługuje nam przecież licentia poetica ;) Pozdrawiam

@Kot Dziękuję pięknie :)

,,Zaszarzyło się" Za oknem niebo błękitne tak samo Jak letnim rankiem-tylko chwilę temu. Więc to nie w niebie jest źródło problemu, Że wokół wszystko jesienią skąpano. Zniknęły liście, a wypełzły koce Z ich ciemnych jaskiń gdzie spały z makatą. Zgroza! Dno widać w pudełku z herbatą I znów przy książkach przepędzamy noce. I znów leniwie mijają tygodnie. Z deszczu kroplówką do żyły przypiętą Włóczą się niemal dziś wszyscy przechodnie. I nihil novi, i mori memento. Jeden pies tylko się szczerzył pogodnie Prosto do słońca- tego wiersza puentą.

Wzajemnie ;)