Lidia Maria Concertina

Wszystko przemija - stara nienowość ... codziennie zakrywana i odkrywana Kłopotliwa kołdra - zbyt krótka na marzenia, zbyt ciepła na koszmary Wszystko przemija. Nawet to, co nie jest Bogiem. Jak i to, co jest prawdą. Kolejna doczesna wieczność przymierza woalki Kolejny swat szuka lepszego świata do pary ... z wszystkim tym, co rozdygotanymi sercami i umysłami próbujemy kurczowo zatrzymać Łokcie na parapecie. Aloes i niemiecki elemetarz. Gwóźdź z Krzyża Chrystusa, który postanowił opuścić spektakl Rzeczywistość zajada się problemami Zjem kanapkę. Sofa jak purchawka - każda sprężyna syczy, gdy głośno zastanawiam się, kto wymyślił bombę Czy nie mogę przestać? Czy muszę rozwiązywać tego gatunku rebusy? Czy nie mogę zająć się hodowlą cytrusów albo szachami? Nie. Taka jest wola Boża. W Boga już mało kto wierzy ... Czyli - wola niczyja? Wszystkich? Idę podeptana przez każdą ulicę, na której czułam się głodna: życia, ruchu i Saturnaliów krzyczących jaskrawą gliną: wszyscy jesteśmy ulepieni z tej samej Kołdra wreszcie idealnie przylega ... Przemijamy.

Tak! Cymbały brzmią, a miłości nie ma! Wciąż nie ma! Wyszła z domu bez dachu, bez ścian, bez okien i drzwi.... Wyszła z domu, którego nie było. Gdzie się miała narodzić?! Gruzowisko na pustyni. Ktoś pojawił się, aby posprzątać. Uszczypnął się w ramię ... Nie uwierzył. Kogut wciąż pieje na bezkońcu świata I nadal nikt nie wierzy ... A przecież miłość trwa bez końca ... ! Tektonicznie. (..."Tylko niech pomylą adresu.")

Córka zawsze ma do mnie pretensje, że dałam jej na imię Horloge. Liczę, że ta złość minie - z biegiem czasu ... Czas to linoskoczek - na tłocznych promenadach. Żal - kiepski tancerz, wierzga i zawodzi ... Nigdy punktualny, zawsze cumuje przy pustym molo i czeka, aż ktoś kupi mu parę deko rekina w portowej smażalni. Ludzie żyją nie wiedząc o zmianie, bo całe życie poświęcają stagnacji - pieszczą ją odmechacaczem i miotełką do kurzu, kupują zapasową pościel i kapsułki do kąpieli Gdy przychodzi śmierć - staranie wybierają szlafrok: jedwabny, czy satynowy i kolor ma znaczenie ... Ciesz się teraz. W tej minucie. Tak, żebyś nie musiał występować w programach przy herbacie opowiadając, jak to choroba cię odmieniła, jak to spokorniałeś po ocaleniu z wypadku, jak zmieniłeś priorytety, kiedy odeszła żona z trójką dzieci (albo, co gorsza, ty - z piątką) Nie. Takie zapiski w dokumencie twego życia nie są potrzebne. Doczekasz się jedynie plagiatów. Nie czekaj na wszystkie plagi po to, by móc docenić przylaszczki i przebiśniegi, dym z fabrycznych kominów czy zmarszczki na czole babci (...) Rozmawiaj przez telefony, odpisuj na maile, zamieszczaj zdjęcia z wycieczek po wszystkich pagórkach, żeby później nie żalić się na narożnych sofach przyjaciółek, że chcieliście to wszystko zrobić, ale w międzyczasie "ten ktoś" umarł i już nie będzie szansy, nie nadrobisz, nie powiesz, że kochasz i nie wiadomo, czy spotkacie się na tamtym świecie, bo nie wiadomo, czy tamten świat jest. Ludzie byliby znacznie mniej dramatyczni w zbieraniu owoców własnej głupoty, gdyby w życiowej sztafecie podawali pałeczkę mechanizmowi przewidywania. Zanim doczołgają się sadu. Lub warzywniaka, jeśli komuś jest bardziej po drodze. (Moja papierówka? Kwaśna jak diabli!) Tak samo z wiarą: nigdy nie jest za późno, by się nawrócić. Jednak sporo czasu można oszczędzić, jeśli się nie zbacza z drogi. Inaczej konsekwencje - zbaczają wędrującym. Nowego Boga nikt nie odkryje, tak jak nikt nie odkrył drugiej ziemi czy repliki słońca. Już i tak jest tłok w departamencie deizmu. Dziś przykładna pani domu smażąca chrupiące na złoto frytki może założyć swój kościół, napisać swój własny dekalog. (I może dlatego tak wielu mężczyzn uważa je za prostytutki ...) Dekalog, przejścia podziemne, powroty z pracy i samotność przegryzana gorzkimi pomidorami z puszki ... A jednak dostrzegasz niebo bez lunety, drugiego człowieka bez nadziei i każdy cud - bez złudzeń. Spoglądam na swój zegarek, który ma tylko jedną wskazówkę: sekundy. Powoli będę uciekać ... Już czas!

Najważniejsze, to znaleźć dom w środku dnia Patrzeć na pranie powiewające na 30-stopniowym mrozie Pić lurowatą herbatę z własnego złotego Graala Nie otwierać drzwi tzw "dobrym obyczajom" Wolność jest ważniejsza niż biennale na zamkach, kreska jest ważniejsza niż całe płótno w misternym pejzażu Zatrzymaj się i krzycz, zabij kwiatek i kamień - popołudniowym ziewnięciem. Zapewne jest wiele rzeczy, których mi się odechciało - i wiele tych, do których podbiegłam, popatrzyłam i zmieniłam zdanie ... Bo nie muszę istnieć. To bzdury, że TRZEBA się koniecznie nad kimś litować, współczuć i wyciągać z dna studni. Najpierw trzeba dać mu wody. A później sam zdecyduje. Ja? Oczywiście, że mam serce. Tylko po prostu na co dzień jest mi niepotrzebne, więc go nie używam. Przyda się kiedy indziej. Sejsmicznie - moje emocje są uśpione. Nie rzucam sztućcami ani szarym mydłem. Przechodząc obok ludzi widzę tajemnicę - naszego wielkiego jutrzejszego nieistnienia. Kocham modelarzy i rolników, szukam siebie o podobnej matrycy - tymczasem zamiast rodzić coś własnymi rękoma, odnajduję zaledwie jakiś rozedrgany bazgroł apatii i paniki. Cóż, jak cię widzą... To tyle archeologii. Często odzywa się we mnie chciwość niechcenia. Przesiewam ją starannie, tę gorączkę tombaku ... A gdy temperatura spadnie do zera - zaczynam żyć.

Smażone ryby i radiowozy... Nie znasz mnie. Spotykamy się już od jakiegoś czasu. Nie widzisz mnie. Nawet mam siły dopytywać czasu, co będzie za minutę. Robisz to za mnie, nerwowo, ale - przynajmniej znasz 'konkrety.' Mam dość nietypowe nazwisko: Apokalipsa. Nienawidzą mnie na planach filmów, jak i w garderobach Odgrywają każdy scenariusz z obawą dopytując, czy firmuję go swoim nazwiskiem. Dziwne, bo co miesiąc podpisuje się w urzędzie pracy. Wszyscy chcą mi pracę dać, ale ostatecznie - każą czekać w nieskończoność. A przecież mam możliwość ją, tę nieskończoność dokończyć! Nikt nie korzysta. Pasjami wyplatam kosze z rattanu. Ćwiczę rzut za jeden punkt: małą piłką o intrygującej nazwie "ziemia." Ciągle nie trafiam. A ćwiczę konsekwentnie: jest tylko jedna szansa. Ach! Zapomniałam dodać: jest to piłka lekarska ...

Cisza jest hałasem - jeśli ktoś na nią odpowiada

@Konrad Koper Los boi się gońców, bywa, że nawet przed nimi ucieka. Do wieży. ;)

@[email protected] No cóż.... :)) Nie te skojarzenia "poeta miał na myśli," ale w końcu nie dla swoich myśli się pisze, tylko dla myśli odbiorców :) Pozdrawiam z innej bajki! ;)

Uśmiecham się szeptem Wybucham muzyką Świat nie jest nikim innym poza mną. Opycham się, zagarniam wszystko, inwestuję setki milionów w czubek własnego nosa Żeby dobrze błyszczał i jednocześnie był odpowiednio matowy Dlatego mam milionowe długi i wciąż wpadam w nowe. Nie chcę pozbyć się życia nad kubkiem kawy i popołudniem, które nawet w starości dopatruje się obietnicy I ona jest: obietnica zniknięcia, zamienienia się we fluorescencyjny pył lub opary z szamba, czy zwyczajnie - powietrze. To stąd ta wielka nieobecność na wszystkich dziedzińcach świata. W niewielkiej karafce hoduję zaskrońca. Właśnie wyrwał mi ząb jadowy. Smakuję świat ustami, które modlą się za wszystkich bladych z przerażenia ludzi w miejskich autobusach, wszystkich próżnych, którzy wrócili zmęczeni ze swego targowiska, wszystkich, którzy chcieli zostać porzuceni, a pozostawiono ich za kratami "miłości" Pusty kraj. Pusty świat. Pusty wszechświat. I co teraz robimy? Całujemy tablety, wtyczki i ładowarki. Temperament! Ściągam pliki! I piorę pościel w złym śnie, który wymaga odwirowania. Kropki i średniki na twojej twarzy. Jestem analfabetą. Jestem jak słownik, w którym nie ma ani słowa. Jak chcesz, to poczytaj...

@Wątpiciel Bo wspaniałe jest to, co napisałeś. :) Zatem nie ma się co dziwić - świerny wiersz! Pozdrawiam :)

Ciekawe, jakie wspomnienia po mnie będzie mieć moja śmierć. Czasami umieramy w najmniej odpowiedniej chwili. Ostatni raz umarłam na kosompolityzm w jakimś mieście prowincjalnym, malując brązem pejzaże skupienia Turkusowe turbany i grupki pederastów jedzących deserowe pomarańcze Ale to nie było tam. Nic. To nic. Największe miasta są prowincją dla tych budowli, które nigdy nie zostaną wzniesione ze względu na brak konceptu dla wyobraźni. Ho! To prawdziwa wyobraźnia, jeśli nie mieści się pod kapeluszem i w dodatku odgryza mu rondo! Gdy jadę miejskim autobusem bardzo chciałabym się tam komuś spodobać. Tymczasem ludzie narzekają, że zajmuję tylko miejsce i przewożę przestarzałą żywność w wielkich siatkach Trolejbus zatrzymuje się przy ulicy Kubusia Puchatka. Wsiada jeden pasażer. Twierdzi, że przypominam mu Pinokia A on mi - Świniopasa. Wysiedliśmy razem na następnym przystanku "Było mi bardzo miło," mówię pocierając nosem jego nos jak eskimos Zapraszam go do swoich ud - tam istniejemy w prawdzie, przepraszając świat, za to, że się na niego spóźniliśmy Wszystko, z pop artem włącznie, istniało przed naszą erą. Oglądam się za siebie Szylkret postępu pokrywa całą moją emocjonalną skorupę A pod nią jest ślimak. Obdarowuję zmęczeniem każdy dźwięk i obraz, mój dalmatyńczyk gubi łaty plątając się po balkonie ... Ambonka ... W końcu to Werona! A ja jakoś wciąż nie mogę poślubić żadnych wartości. Tu w trolejbusie jedzie mężczyzna o imieniu Romeo Skarży się, że ostatni raz spał z kobietą o imieniu Maryja, ale uciekła nad ranem - zaślubiona i ma męża i syna Gapię się tępo w ścianę i jest mi zimno. Skądś znam tę historię ... Piec jest w naprawie. U Pana Boga ... ... nic się nie psuje W to wierzę. Jutro wracam do domu. Strajk trolejbusów.

@Wątpiciel "O, to dobre!" - rzekł Bóg. "Nareszcie coś o mnie." ;) Pozdrawiam! :)

Brzozową miotłą wzroku sprzątam puste ulice: katafalki i ołtarze Nie boję się, choć ... tak bardzo się boję Stagnacji i wydarzeń Chciałabym zobaczyć w świecie jakąś prawidłowość - nie tragedie, nie śmierci, tym bardziej nie - choroby Na porzuconym K2 już czeka: Boska pomoc A o tym, że przybyła - zwykle nie mówi nikomu Być może jutro będę się kochać: w upalnym świetle księżyca Możliwe, że "niemożliwe" ma moje stępiałe lica Co rusz, to się wydarza, znika, szlocha - dzień jakiś, a także miłość Podnoszę się z siennika: "BYŁAM." (Reszta się tylko śniła) Zza parawanów horyzontu patrzy na mnie smutek I rozstępuje się morze ... akurat zakładam buty ...

Godzina 2:26 nowego roku, a nic się nie zmienia.... Tylko cyfra w legendzie wieków przewraca pustą stronę. Wypijam kielich słodyczy. Ciemnia wywołuje moje kolaże petard. Powinni je pokazać w Madam Tussaud's - są moją głową. "Wysiadło" światło. Chcę zobaczyć kawałek świata. To całkiem ambitny plan. Ten "kawałek" oczywiście okaże się pobliskim sklepem samoobsługowym, najbliższym śmietnikiem, przystankiem oraz galerią handlową. Zawsze tak się kończy, bo nie mam nawet punktu wyjścia. Bezpieczniejsze są punkty odejścia lub wyjścia. Ktoś tłucze lampy naftowe w środku nocy W telewizji kankan w niebieskiej sukni - niebywale utalentowana artystka pokazuje światu, że ma nogi. Nie każdy je ma. Ludzie, którzy nie mogą się poruszać o własnych mają często tyle energii i entuzjazmu, że mogliby być prezydentami ludzkości. A ludzie, którzy nie oddają dziękczynienia za kończyny i wszystkie zmysły - kapryszą, że wafelek jest bez polewy, termiczne legginsy dostępne tylko online i że w tym roku, niestety, domówka... W starym pudełku na tytoń trzymam płatki róż i kawałek własnego ciała. W razie, gdyby zginęła gdzieś dusza być może uda się ją odnaleźć na podstawie tego strzępku skóry. Odtworzyć DNA wieczorów spędzonych ... w stronę - Boga, olśnień zasianych przez naturalny świat, myśli, które budują domy sprzed pokoleń, ale z nowoczesną infrastrukturą. Mam lepszą umiejętność koncentracji. Teraz, kiedy wiem, że minęła już trzecia godzina roku i nadal nic się nie zmienia. Śpię czujnie, bo w każdej chwili snu może wydarzyć się jawa. ... Zapuka do mych drzwi i ... nie wejdzie. Nie zna kodu. Ja znam tylko pierwszą cyfrę i to w nagłych wypadkach Po co więc kusić los? Niech chrapie.

@Zawierucha7 Świetne! Dlaczego jeszcze nikt na to nie zareagował?! ❤️ Pozdrawiam :)

@iwonaroma Genialne! :)

@marekg Uwielbiam takie "Katarzynki" :) Pozdrawiam!

Napisz coś! Mario Krystyno, Wiktorio Antonino! Zanim wszyscy umrzemy - na jedną chorobę: śmiertelność. Fakty i autentyczność, fanatyzm i wierna niewierność ... Wszystko to plącze się w wiosnach, warkoczach na lotnisku, zapachach zwietrzałych perfum Umrzemy! No, pisz coś! Artystko! Spłakana muzo krzycząca żółcią - w telewizory Zaszczep nas kroplą poezji! Vinci! Błagam, tylko z humorem! Kiedy odejdą już mroki, pustkami ziejące Wersale stłucz świat rzucając weń kielich Jaki kwiat ...? Każdy. Z kroplą goryczy. Więdnący. Ukorzeniony w żalu.

Zorza odległości tuż ponad biegunem naszej bliskości ... Oddal się! Postanawiam ... siebie. Z lekko mocnym postanowieniem poprawy. Wiatr tnie na kawałki ciszę. Myślenie nie jest moją najmocniejszą stroną. Zresztą zawsze jestem po niewłaściwej. Ale uważam, że trzeba dać jakiś pejzaż siebie pełen soczystej naiwności, kłamstw i histerii, jakiś pamiętnik epoki, która nigdy nawet nie zaistniała (ale trwa - bez końca) Wieczory, kiedy brzoskwiniowo różowe płótna tańczą tanga i błagają o odpoczynek w nadziei. Przecież nie można się ciągle modlić i śmiać! Bez sensu ... ? Najbardziej lubię brodatych mężczyzn w miniaturowych binoklach. Lubię fakt, że dzielą nas epoki, a ich portrety są w lepszym stanie niż moje. Płaczę nad faktem, że nigdy się nie spotkamy i cieszę się, że nic im nie muszę udowadniać (choć patrzą na mnie dość wyczekująco) Pożółkła kapituła, rozdział bez kartek. Linieję, gubiąc po drodze pośpiech. Zapominam o miłościach tkanych siłą babiego lata W jesieniach kocham także to, że zawsze kwitną liście: kruchością i kolorem i tym, że też jesteśmy tacy: zdobywamy szczyty, latamy na konferencje, a na drugi dzień umieramy zmieniając rolkę papieru w toalecie Dusza powinna się mieścić w człowieku. A człowiek nie powinien jej zatrzymywać. Wsadzać w ramki, pudełka, kosze, bieliźniarki ... Dusza jest jak cwany lis: wróci, gdy zapieje kogut. O, na stole Biblia! Widocznie było włamanie. No bo chyba przypadkowo nikt nie zostawił ... ?

@Dag A jaki bystry komentarz! :) Pozdrawiam!

Ciepłe skarpety do snu... Już późno, przybywa kolejny wiek. Uśmiechasz się - ten uśmiech jest jak sól na krwawiące serce Bochen marcepanu na chybotliwym stole Stół ma jedną nogę: butelkę spirytusu, a śnieg wala się płatkami po brudnych klepkach i wcale nie chce się stopić.... .... Z nami - w gorące 'jedno.' Czy jesteśmy dnem? Nieasyconym, głodnym jak wilk i kojot tłukący razem się w czarnej studni... A my? Nad potłuszczonym atlasem szukamy lasu pełnego krzyży, gdzieś na Białorusi. I wyjemy jak kojoty, bo w świeżo wykoszonym ogródku przed naszą willą też jest ich kilka, tych krzyży, ale nie aż tyle! Ech, nigdy nie chciało mi się żyć! Nigdy nie czekałam na powrót do chwili narodzin, a przecież tylu ludzi o tym marzy: ponaprawiać błędy, nagiąć przeznaczenie, zacząć od nowa ... Nie. Ja i ja. MY. Spokojnie trwamy w swoich urodzinach - co dzień. Nie ma gości, ale też i nie ma domowników. Ważne, że Bóg się narodził. Sto lat!

Życie kończy się w momencie, kiedy przestajemy mówić sobie, że dokończymy coś jutro. Bo "jutro" straci sens, zniknie już nawet zza lekarskich parawanów, z zakupów online i spotkań w tribecach wszystkich kontynentów Życie kończy się też wtedy, gdy pochylony nad szklanką herbaty, pytasz: "dlaczego patrzysz mi prosto w oczy?!" (Faktycznym problemem jest to, że ty nie patrzysz jej.) Czy to już starość? (Dramat w niejednym akcie) Zajęłam się układaniem gier obrazkowych. Robię to w wolnych chwilach, bardzo odprężające: mogę sobie układać kombinacje słów i liter tak, by przywołały jakieś wspomnienie, którego nie ma na załączonych obrazkach. Trudne, bo dla mnie wszystko jest wspomnieniem, każdy nowy dzień, a nawet przyszłość, jest sentymentem, którego nie przeżywam. Szamocę się ze sobą we śnie, 5 rano, sumo z nieważkością w tle. Złośnica! Faza REM. Faza nieposkramiania. Dlaczego marzeń nie ma w amerykańskich podręcznikach do psychologii? Dlaczego nikt ich nie sklasyfikował jako mrzonki?! A moje się spełniło. Zieloną petardą, programem na żywo i słoikiem kawy w promocji, po który nie udało mi się sięgnąć. Zatem to nie mrzonki. Jednak się zdarzają. Marzenia się ZDARZAJĄ. W momencie, kiedy wszechświat powiedział mi, że zrywamy kontakt, grająca szafa ludzkości, wrzuciła fałszywą monetę i poprosiła, bym zaśpiewała jakąś melodię. Nie jestem w stanie. Zbyt dużo trupów w tej szafie, a przecież nie wypada śpiewać, kiedy nie zna się nut ...

Życie jest polem, co daje i ziarno i plewę Ten, kto nie oddziela - nawozi: Boskim gniewem.

@[email protected] ;)

Chcesz wszystkiego, wiem. Nie odsuwaj szuflady z moimi pragnieniami Nie rozsuwaj kotar rzeczywistości Ale ... możesz zostać. Ja i tak już muszę wychodzić. (Mówiłam sama do siebie.) To dziwne, z jaką pedantycznością porządkuję wszystkie długopisy ... kolorami, grubością wkładu A nie jestem w stanie uporządkować własnego życia Barwa nienasycona, wkładu - praktycznie nie ma: nie oddaję życia za bliźnich i nie jestem wolontariuszką przy świątecznych paczkach... Uwielbiam torebki od Lui Witą (chyba tak się to pisze? Nie wiem, nie chce mi się sprawdzać) O! A gdybym na przykład umarła w tej dokładnie sekundzie, to czy ktoś wrzuci o tym posta na fejsie? Zrobi żałobną fotkę, żeby dać to na insta? Co ze spłatą karty kredytowej?! Zabukowaniem lotu do Darwin...? Dobrze, że mogę myśleć o tym teraz - za to trzeba cenić życie. Bo po nim, trzeba będzie jedynie oddać obiegówkę: brudny tobołek z pościelą, sny i sumienia, które nieraz zamiast budować - rujnowały życie. Nastąpi wylogowanie się ze wszystkich złudzeń. Prawdopodobnie będzie padało, będą spore korki i ludzie wyjdą z pracy, albo też - wejdą do domu Ja wtedy z przerażeniem namacam się po to, by odkryć, że już mnie nie ma ... Ale przyjmę to ze spokojem - już spory czas temu powiedziałam Bogu, czego nie chcę, czego ma nie robić. I chociaż jasno stwierdził, że "nie da rady," to jednak obiecał, że "jakby coś," to wrzuci na mojego insta jakiś ciekawy kubizm. Może nawet ... ziemię.