Wędrowiec.1984

@Marlett bardzo dziękuję za serduszka! :)

Przy takich celtyckich rzeczach przypomina mi się Król Olch, z miejsca :D

Naprawdę cudowny komplement. Tak, marzenia są cudowne, nawet te niespełnione, bo niespełnione marzenia można spełnić w myślach. :)

I taka interpretacja również doskonale tutaj pasuje! Ach, jakże uwielbiam marzyć! :) Cytat z Wędrowca.1984, 20.03.2019, cieszę się, że Ci się spodobał :)

@WarszawiAnka dziękuję za serduszko! :) Nomad, rider of the stars, through the universe... :)

Prawie odkryłaś tajemnicę tego wiersza... Opowiada on czym lub kim są gwiazdy, a kim są planety i inne ciała niebieskie, które wokół gwiazd krążą. Dziękuję, to bardzo miłe. Inaczej nie umiem pisać, ale i też nie chcę inaczej pisać. To jest mój styl i w nim czuję się najlepiej, najbardziej komfortowo. Bardzo się cieszę, że jest ktoś kto to docenia. To bardzo budujące :)

@Marlett Czyżby żaglowiec w Twoim awatarze był moją inspiracją? ;-) No, może i tak... ale lubię takie klimaty. :-) Ten wiersz jest dla mnie bardzo osobisty, choć może nie wygląda na taki. W ogóle zastanawiam się czy aby nie przestać publikować i pisać sobie do szuflady. Wielokroć stosuję formę i zwroty, które bardzo wielu osobom raczej się nie spodobają i zastanawiam się czy aby nie męczę tym swojego czytelnika. :-) Hmm... może po prostu dojrzałem w jakiś sposób i nie potrzebuję aż tak bardzo aprobaty, ponieważ samo pisanie sprawia mi najwięcej przyjemności...? Sam nie wiem... Zdaję sobie sprawę z tego, że Słowackim raczej nie zostanę :-)

W porządku... przecież nie musi Ci się podobać.

Śmierć przewodnika Gdy zerkam w nocne niebo widzę blask karawan, Co szlakiem gwiazd dziewiczych, pod prastarym niebem, Ze światów swych wygnane, ponad czasu szczebel, Wędrują śród przestrzeni w wiecznych już wyprawach. Dziś lampę wiecznej ciszy łuna zdobi krwawa, Bo ostrze wieków wbite między kraty żeber Znalazło blasku źródło, pod nadziei drzewem, Gdzie zawsze o poranku ich przewodnik stawał. Rozbiła już namioty smutna brać tułaczy By śpiewem dusz zranionych gorycz swą oplatać, Bo życie mistrz przewodnik nagle swe utracił I umrze lud wygnany po tułaczki latach. Lecz planet i księżyców nic już nie zatraci, Bo krążyć będą wiecznie ponad grobem brata. ---

Dokładnie. Myślę o tym prawie codziennie. Co będzie za dwadzieścia lat...? Dla mnie także. Sam nie wiem czy jestem lepszym programistą czy poetą... a może jeszcze kimś innym, kim jeszcze nawet nie wiem, że jestem? Może nigdy się tego nie dowiem...? Hmm... być może dlatego bohater romantyczny jest mi tak bliski? Człowiek, który cały czas szuka swojego miejsca na Ziemi... To jest właśnie fascynujące. :-) Dokładnie i powiem Ci, że słyszałem już podobne zdanie z ust kilku osób.

Odpowiem jak zazwyczaj, czyli: ależ silwuple :))

Tajemniczość jest ekscytująca. ;)

Jakaż to życiowa prawda, aczkolwiek (na szczęście) nie zawsze tak się zdarza. :) Bardzo fajny to wiersz i ciekawa konstrukcja, bo mimo, że opowiada o zawodzie czy goryczy to jest taki... hmm... lekki. Masz talent do tworzenia tajemniczego klimatu :)

Lawirowanie w tym wierszu czuć i słychać. Bardzo fajny, zmysłowy wiersz, zawierający ciekawe alegorie. Podoba mi się to :)

@Aira, @WarszawiAnka - dziękuję, dziękuję :) ...a sonet niedługo się pojawi. :-)

18.03.2019r. Co czyni człowieka nieśmiertelnym? Czy martwe marzenia potrafią jeszcze ożyć w zmęczonym umyśle? A może w umyśle szalonym, który od dziecka marzył, że kiedyś zostanie kimś, kogo świat zapamięta? Czy żywy kiedyś programista ma zostać martwym poetą, który na gwiezdnym szlaku spotyka jeno wygasłe gwiazdy swego powołania? A może kiedyś, wśród starego, zdezelowanego sprzętu komputerowego ktoś odnajdzie tego laptopa i przeczyta zapisane tam kiepskie wiersze? Może mu się spodobają i przyniosą ukojenie? Czy istnieje gwiazda pośród całego wszechświata, która nie zgaśnie zbyt szybko kiedy ledwo zdołam jej dotknąć? Ileż to marzeń kiedyś żyło w tym szalonym umyśle, który dziś tylko we śnie jest naprawdę kimś? Może kiedyś coś o tym napiszę.

No to wyobrażam sobie jaki tam był babiniec ;))

No właśnie powoli przychodzi. Chyba będzie spoko ;))

O właśnie o coś podobnego mi chodziło. :) Na YT, w filmiku do Sonaty księżycowej Beethovena jest śliczny żaglowiec, namalowany w tym stylu ale nie mam teraz za bardzo czasu szukać, choć pamiętam, że mnie ujął. :)

Bez grogu to i tak przegwizdane. Szkorbut murowany.

...i grog. :)

Świetne, romantyczne i mistyczne. Zatopiłem się w tym tekście. ;) Przypomniały mi się poematy o podróżach, które czytałem. Fajnie się poczułem. :)

Jakże lubię takie historie. Fale, ocean, kobieta... To jest świetne. Bardzo romantyczne i zarazem delikatnie erotyczne.

A dziękuję. Coś jednak zaczęło się dziać! :)

Ileż to takich właśnie przypadków się zdarza? To smutne... Sam wiersz? Naprawdę muszę coś tutaj jeszcze pisać? Piękne... :)