Wojciech Bieluń -Targosz

samo życie. Pozdrawiam

Dziękuję bardzo za głos. Pozdrawiam

W moim kolejnym wierszu........kosztowałeś codziennie wiarę, nie wiedząc, że pewne jej rodzaje...... Przeczytałem jest o czym myśleć. Pozdrawiam

Przestała pić?. Byłem czytałem. Pozdrawiam

liryczny i lekko łzawy. W sumie ładny opis jakby z okna pociągu. Pozdrawiam

Patryk Robacha, dziękuję że byłeś i czytałeś. Pozdrawiam

karenka - dziękuje za przeczytanie wiersza i komentarz. Wiersz nawiązuje do dzisiejszych czasów, pewien wyraz, to konstytucja itd.... Pozdrawiam

dziękuję za głos. Pozdrawiam

Maria_ M - w twojej wersji wiersz zmienia istotę rzeczy. Pozdrawiam i dziękuję

poczwarka - dziękuję, może metafizycznie ale nie jest w nim trochę dnia dzisiejszego. Pozdrawiam

kiedy zacząłem łączyć w całość dobrodziejstwo prawdy ze zbiegiem okoliczności doszedłem że przeszłość przepada w czasie i przestrzeni zmienią to tylko rozmowy wiedzy z wiedzą a bezgraniczna noc trwającej cierpliwości zakończy przegrana egoizmu zacznę studiować na nowo litery pewnego wyrazu przestrzegać nietykalności porządku kiedy to nie wystarczy zaczekam aż ujawni się tajemnica tego-co-się- dokonało

dla mnie za szybki. Pozdrawiam

oczywiście dziękuje za głos.

piszę tak, żeby czytelnik poszukał sobie coś, co tylko dla niego będzie wartościowe. Pozdrawiam

dziękuję za głos. Pozdrawiam

dla mnie trochę za długi, widzę pewne skróty myślowe. Pozdrawiam

budził się świtem niby jasny niby szary stały gość domownik prawie wysyłałem wtedy myśli w dojrzewającą niebieskość sięgnąć to co będzie dostrzegałem czas- milczącego kreatora doczesności zszywał dni w których zapisywał cudze strachy przestawiałem krzesło z półcienia na słońce ze słońca w półcień uwzględniałem dzień kolejny

Czyżby nadchodził czas rozliczeń. Też się zastanawiam. Pozdrawiam

Dziękuję również za głos.

Dziękuję Mario za komentarz. Pozdrawiam

Zostałeś przyjęty. Pozdrawiam

Teraz wiem, że nie jestem sam. Jest nas dwóch. Dziękuję że przeczytałeś. Pozdrawiam

Dziękuję za głos

wołały mnie korytarze szedłem szukałem świętego Graala cierpliwości całunu wyświechtanych pragnień zapis ceglanego muru pozostawał z tyłu to znowu był przede mną rozprawiał o chwilach ważnych które uciekają i nie można ich przywołać bo już nie istnieją czułem się bezimiennym podmiotem idącym wszystkimi korytarzami naraz toczyłem krążek światła w stronę niewiadomego zakrętu.

Dziękuje za głos. Pozdrawiam