befana_di_campi

:)

Nic się nie prosi ;)

Bardzo dobry wiersz :)))

Motto: "Wiatr wieje, gdzie chce" (J 3,8) Pełnia się wypełnia Dmie halny Mrocznej zieleni woń zdrewniałych łodyg liści palczastych i zakurzonych pokrzyw Zapach kiełkowania - zapach wzrastania Rozkwitu zapach - woń owocowania złotawy ferment winnej latorośli Oddech powietrza - wydech skraplania Głośny płacz Ziemi lizanej przez ogień Już jak organy pohukują turnie śpiewają góry lasami odziane Dmie halny Wypełnia się pełnia Zapachniało wonną marzanką teraz znów pachnie tatarakiem Księżyc odwiedza znak Ryb

Przecudny wiersz! Najserdeczniej :)))

Chyba "mlecze"? Literówka w drugim wersie od góry :-)))

To ja powinnam być zniecierpliwiona, ponieważ każdy komentator(ka) jakkolwiek ma niezbywalne prawo do najbardziej osobistej interpretacji, to jednak ten komentator(ka) powinien też uszanować wyjaśnienia samego autora / autorki dlaczego "tak a nie inaczej", czyli "co ten autor miał na myśli"? Ja w Twojej interpretacji widzę zwykłe natręctwo typu zaglądania do czyichś garnków. W tym przypadku do ulepszania mojej literackiej zupy, której ja doprawiać nie chcę. I proszę jak najuprzejmiej: zamknijmy wreszcie ten temat!

Zobaczenia (się) obietnicą powiało. Brzdęknęło cymbałkiem w komórce Ach - marzenia przypomnienie nazbyt śmiałe. Że to lato że to ty mój roznamiętniony anioł że dla ciebie zakwitł Honeysuckle kloszową suknią pod twoimi dłońmi rozgrzanymi i wiatrem - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Zima po odwilży bezśnieżnie zielona unosi się w powietrze jak celofan sztywny - a Śródziemie wyśpiewuje z moim telefonem wonią wiciokrzewu i "Pierścieni Władcą"

Odnalazłam ten komentarz, jak się okazało, autorstwa "Egzegety", który był On zamieścił pod wierszem Leszka: "kilka dni temu odbyła się bardzo dobra dysputa pod wierszem Leszka Wlazło, gdzie puentą było stwierdzenie, iż nie ważne kanony, utarte reguły, etc., a ważne, co i jak autor pisze oraz co uważa za stosowne." Ja też napisałam, co uważałam za stosowne, bo to mój - zainspirowany muzyką - cykliczny smutek! W takim razie, Szanowna Komentatorko, poproszę - mimo wszystko - go uszanować. Bardzo miłe z Twojej strony, iż widzisz u mnie tzw. potencjał, jednak stronę literacką tekstu bądź uprzejma mnie pozostawić, bez względu na jej kanciastość, chropawość oraz inne niedoskonałości. Tobie wiersz ma prawo się jak najbardziej nie podobać, o co nie wnoszę najmniejszych pretensji...

I bardzo to pięknie :))) Serdecznie :)))

Trafione w samo południe :-)))

W takim razie, przepraszam... :)

Rzeczywiście, ładny wyjątkowo :)))

:(

Ale to nie są szkolne wypisy! Ani "poetyckie warsztaty" w różnych CKiTach. Bo gdyby nie autentyczne emocje, to nie byłoby też tekstu. Szczególnie wyżej zaprezentowanego. Skoro się więc nie rozumiemy, to w takim razie po co przeciągać to pustosłowie, z którego wynika, iż nie wynika?

Jeżeli ktoś nie zna dziejów oraz tradycji kultury, to rzeczywiście uczyni wyjątkowo mądrze, jeżeli uwolni od Siebie mój adwentowy krajobraz ... ;-)

Jest coś takiego jak Szopka Krakowska...

Nic nie uważam, ponieważ nie było / nie jest mi wtedy do (u)śmiechu. Jak w 1994 roku zauważył bardzo mądrze mój (także śp.) Szef, to o czym chcemy zapomnieć potrafi wrócić nawet po dziesiątkach i znowu otwierają się blizny...

Dziękuję pięknie za serduszka x 2 :-)))

"Wahadłomistrz"? Może już lepiej "Wahadłohamulcowy"? ;-)))

Skrzące srebro powietrza w drobinkach anielskich piórek lekkuchne. Z puchów puszki najlotniejsze - I to bajeczne niebo niczym bladoliliowa sępolia z różowym cyklamenem są zawsze najpiękniejsze kiedy drzewa bezlistne prężą zmrożone gałęzie podobne zwitkom wstążek albo drucianym kłębuszkom *. Gdzie gołoledzi szklący parkiet tam świetlne przymarzają anioły lecz że się spoci pełnią odwilż przeto reniferów skórzaste kopytka pociągną sanie. W zaparte. Na nich tobołki z północną zorzą. Cisza tupnie śniegu sterylnym kapciem zapachnie słomą z ostrym chłodem - wtedy Barbara Święta Królewna w zieleniach wygaszonych co ma sarnie oczy ciszy odwiedzi Żupne Ogrody w śniegu futrzanych rękawicach i wokół szyi mieczem pokaleczonej owinie szal pomarańczowego ognia

Już teraz Państwa kojarzę :) Przecież obiecałam modlitwę :-) Bardzo serdecznie :)))

Właśnie tak ma być! Dusza przedziurawiona bez jakiegokolwiek oglądania się na pięknosłowie. Ktoś niedawno napisał, że wiersz nie musi być idealny, wiersz ma być prawdziwy. Nie widzę też u siebie, znaczy w tekście, żadnego "wahadłomierza"? Widzę Boskiego Zegarmistrza, który po to zamienił się w lekarza, aby mi zabandażować tę właśnie, podziurawioną bolesną nostalgią, psyche. Bo nie zawsze czas goi rany, kiedy - ni stąd ni zowąd - zaczynają otwierać się blizny.

"Strużki" od "strugi", nie "stróżki - pani dozorczyni" ;)

Najprawdopodobniej dotyczy czworonożnego Przyjaciela, który przeprowadził się był do swojego lepszego psiego świata :)