befana_di_campi

I bardzo to pięknie :))) Serdecznie :)))

Trafione w samo południe :-)))

W takim razie, przepraszam... :)

Rzeczywiście, ładny wyjątkowo :)))

:(

Ale to nie są szkolne wypisy! Ani "poetyckie warsztaty" w różnych CKiTach. Bo gdyby nie autentyczne emocje, to nie byłoby też tekstu. Szczególnie wyżej zaprezentowanego. Skoro się więc nie rozumiemy, to w takim razie po co przeciągać to pustosłowie, z którego wynika, iż nie wynika?

Jeżeli ktoś nie zna dziejów oraz tradycji kultury, to rzeczywiście uczyni wyjątkowo mądrze, jeżeli uwolni od Siebie mój adwentowy krajobraz ... ;-)

Jest coś takiego jak Szopka Krakowska...

Nic nie uważam, ponieważ nie było / nie jest mi wtedy do (u)śmiechu. Jak w 1994 roku zauważył bardzo mądrze mój (także śp.) Szef, to o czym chcemy zapomnieć potrafi wrócić nawet po dziesiątkach i znowu otwierają się blizny...

Dziękuję pięknie za serduszka x 2 :-)))

"Wahadłomistrz"? Może już lepiej "Wahadłohamulcowy"? ;-)))

Skrzące srebro powietrza w drobinkach anielskich piórek lekkuchne. Z puchów puszki najlotniejsze - I to bajeczne niebo niczym bladoliliowa sępolia z różowym cyklamenem są zawsze najpiękniejsze kiedy drzewa bezlistne prężą zmrożone gałęzie podobne zwitkom wstążek albo drucianym kłębuszkom *. Gdzie gołoledzi szklący parkiet tam świetlne przymarzają anioły lecz że się spoci pełnią odwilż przeto reniferów skórzaste kopytka pociągną sanie. W zaparte. Na nich tobołki z północną zorzą. Cisza tupnie śniegu sterylnym kapciem zapachnie słomą z ostrym chłodem - wtedy Barbara Święta Królewna w zieleniach wygaszonych co ma sarnie oczy ciszy odwiedzi Żupne Ogrody w śniegu futrzanych rękawicach i wokół szyi mieczem pokaleczonej owinie szal pomarańczowego ognia

Już teraz Państwa kojarzę :) Przecież obiecałam modlitwę :-) Bardzo serdecznie :)))

Właśnie tak ma być! Dusza przedziurawiona bez jakiegokolwiek oglądania się na pięknosłowie. Ktoś niedawno napisał, że wiersz nie musi być idealny, wiersz ma być prawdziwy. Nie widzę też u siebie, znaczy w tekście, żadnego "wahadłomierza"? Widzę Boskiego Zegarmistrza, który po to zamienił się w lekarza, aby mi zabandażować tę właśnie, podziurawioną bolesną nostalgią, psyche. Bo nie zawsze czas goi rany, kiedy - ni stąd ni zowąd - zaczynają otwierać się blizny.

"Strużki" od "strugi", nie "stróżki - pani dozorczyni" ;)

Najprawdopodobniej dotyczy czworonożnego Przyjaciela, który przeprowadził się był do swojego lepszego psiego świata :)

Almatei nie Amaltei! "Alma", czyli karmicielka. Resztę sobie poczytaj w mądrościach Wikipedii na temat mitologicznej kózki i etc. ;-)))

Ponieważ jestem "jaśnie panią", więc chłamu nie kupuję... ;-)))

Tak, bardzo osobisty :( bo była wcześniej: La Buona Morte Uprzątnąć posłanie choć nadal zapach wosku pośrodku uciszony oddech i zatrzymany balans serca A w moich dłoniach twarzyczka Umarłej zaraz mi zwiędnie fioletową malwą do przeżółconej strefy chłodu - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - jak medalik z alpaki Mamę przeprowadziła za rękę święta Barbara - Patronka dobrej śmierci, bo do Niej modliłam się podczas odejścia Mamy. Także i Mama niemal przez całe swoje życie, codziennie: jedną "Zdrowaś" prosiła świętą Barbarę o szczęśliwą śmierć. Bardzo serdecznie.

Twój płytki oddech cykaniem pasikonika w moim pokoju Obudzisz się – Mamuś? Kropla za kropelką zamiast medykamentu kapią do miareczki łzy Drżą bezradne ręce - - - - - - - - - - - - - - - - - - A Ten Który zatrzymuje wahadła serc bandażuje mi znowu przedziurawioną duszę

Może być jeszcze i tak jak w V Koncercie fortepianowym Es-dur L. van Beethovena: Zielenią zabłysło zapachniało piorunem - Burza przechodzi bokiem Olśniło gromem zielenią zanuciło - - Deszcz spada najpierwszą kroplą Rumor za widnokręgiem rozgadały się trawy że burza cwałuje obłokiem Szumi podszewką zieleń pachnie mokrym ozonem - - - Burza schowana za krzakiem Wieje zielenią i gromem liście jak fulguryty Burza powraca refrenem - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Czarny bez pachnie białym jaśminem

Przemyśl jeszcze raz, bo chandra nie musi przechodzić w jakość :-)))

Mogę Ci podesłać miękki pled, poduszkę, konfitury... :-)))

Dwa razy "smutku", dałabym "z rozpaczy otchłani", która choć brzmi banalnie, to tutaj akurat podkreśla swój swoiście sztambuchowy wdzięk :-) Serdecznie :)))

:)