befana_di_campi

W takim razie, przepraszam... :)

Rzeczywiście, ładny wyjątkowo :)))

:(

Ale to nie są szkolne wypisy! Ani "poetyckie warsztaty" w różnych CKiTach. Bo gdyby nie autentyczne emocje, to nie byłoby też tekstu. Szczególnie wyżej zaprezentowanego. Skoro się więc nie rozumiemy, to w takim razie po co przeciągać to pustosłowie, z którego wynika, iż nie wynika?

Jeżeli ktoś nie zna dziejów oraz tradycji kultury, to rzeczywiście uczyni wyjątkowo mądrze, jeżeli uwolni od Siebie mój adwentowy krajobraz ... ;-)

Jest coś takiego jak Szopka Krakowska...

Nic nie uważam, ponieważ nie było / nie jest mi wtedy do (u)śmiechu. Jak w 1994 roku zauważył bardzo mądrze mój (także śp.) Szef, to o czym chcemy zapomnieć potrafi wrócić nawet po dziesiątkach i znowu otwierają się blizny...

Dziękuję pięknie za serduszka x 2 :-)))

"Wahadłomistrz"? Może już lepiej "Wahadłohamulcowy"? ;-)))

Skrzące srebro powietrza w drobinkach anielskich piórek lekkuchne. Z puchów puszki najlotniejsze - I to bajeczne niebo niczym bladoliliowa sępolia z różowym cyklamenem są zawsze najpiękniejsze kiedy drzewa bezlistne prężą zmrożone gałęzie podobne zwitkom wstążek albo drucianym kłębuszkom *. Gdzie gołoledzi szklący parkiet tam świetlne przymarzają anioły lecz że się spoci pełnią odwilż przeto reniferów skórzaste kopytka pociągną sanie. W zaparte. Na nich tobołki z północną zorzą. Cisza tupnie śniegu sterylnym kapciem zapachnie słomą z ostrym chłodem - wtedy Barbara Święta Królewna w zieleniach wygaszonych co ma sarnie oczy ciszy odwiedzi Żupne Ogrody w śniegu futrzanych rękawicach i wokół szyi mieczem pokaleczonej owinie szal pomarańczowego ognia

Już teraz Państwa kojarzę :) Przecież obiecałam modlitwę :-) Bardzo serdecznie :)))

Właśnie tak ma być! Dusza przedziurawiona bez jakiegokolwiek oglądania się na pięknosłowie. Ktoś niedawno napisał, że wiersz nie musi być idealny, wiersz ma być prawdziwy. Nie widzę też u siebie, znaczy w tekście, żadnego "wahadłomierza"? Widzę Boskiego Zegarmistrza, który po to zamienił się w lekarza, aby mi zabandażować tę właśnie, podziurawioną bolesną nostalgią, psyche. Bo nie zawsze czas goi rany, kiedy - ni stąd ni zowąd - zaczynają otwierać się blizny.

"Strużki" od "strugi", nie "stróżki - pani dozorczyni" ;)

Najprawdopodobniej dotyczy czworonożnego Przyjaciela, który przeprowadził się był do swojego lepszego psiego świata :)

Almatei nie Amaltei! "Alma", czyli karmicielka. Resztę sobie poczytaj w mądrościach Wikipedii na temat mitologicznej kózki i etc. ;-)))

Ponieważ jestem "jaśnie panią", więc chłamu nie kupuję... ;-)))

Tak, bardzo osobisty :( bo była wcześniej: La Buona Morte Uprzątnąć posłanie choć nadal zapach wosku pośrodku uciszony oddech i zatrzymany balans serca A w moich dłoniach twarzyczka Umarłej zaraz mi zwiędnie fioletową malwą do przeżółconej strefy chłodu - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - jak medalik z alpaki Mamę przeprowadziła za rękę święta Barbara - Patronka dobrej śmierci, bo do Niej modliłam się podczas odejścia Mamy. Także i Mama niemal przez całe swoje życie, codziennie: jedną "Zdrowaś" prosiła świętą Barbarę o szczęśliwą śmierć. Bardzo serdecznie.

Twój płytki oddech cykaniem pasikonika w moim pokoju Obudzisz się – Mamuś? Kropla za kropelką zamiast medykamentu kapią do miareczki łzy Drżą bezradne ręce - - - - - - - - - - - - - - - - - - A Ten Który zatrzymuje wahadła serc bandażuje mi znowu przedziurawioną duszę

Może być jeszcze i tak jak w V Koncercie fortepianowym Es-dur L. van Beethovena: Zielenią zabłysło zapachniało piorunem - Burza przechodzi bokiem Olśniło gromem zielenią zanuciło - - Deszcz spada najpierwszą kroplą Rumor za widnokręgiem rozgadały się trawy że burza cwałuje obłokiem Szumi podszewką zieleń pachnie mokrym ozonem - - - Burza schowana za krzakiem Wieje zielenią i gromem liście jak fulguryty Burza powraca refrenem - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Czarny bez pachnie białym jaśminem

Przemyśl jeszcze raz, bo chandra nie musi przechodzić w jakość :-)))

Mogę Ci podesłać miękki pled, poduszkę, konfitury... :-)))

Dwa razy "smutku", dałabym "z rozpaczy otchłani", która choć brzmi banalnie, to tutaj akurat podkreśla swój swoiście sztambuchowy wdzięk :-) Serdecznie :)))

:)

To było w czasach, kiedy ja - "dziecko specjalnej troski" - m. in. łowiłam swój "Zielony cień" "Dlatego, że nigdy nie narzekałam na niedobór wyobraźni, więc nie raz i nie dwa nasłuchawszy się rozmaitych traumatycznych opowieści, przez długi, długi czas cierpiałam przez tę swoją sfrustrowaną duszę do tego stopnia, iż dużo ode mnie starsza siostra, określiwszy mianem histeryczki, zaprowadziła kiedyś do psychiatry. Gdy mijała jednak moja, nierzadko połączona z migreną, złowieszcza chandra, natychmiast, wraz z aktualnie czytaną baśnią (byle nie bajką Grimma lub Andersena) ponownie przywoływałam swój Zielony Cień. Do teraz nie wiem, gdzie o nim przeczytałam, kto o nim mi opowiedział, pod którym drzewem go zobaczyłam, kiedy go sobie wymyśliłam. A może pojawił się razem z Żupnym Sadem, pośród którego zamieszkałam i od razu poczułam się tak jakbym w nim oraz nad nim panowała niby jakaś Wróżka z Zielonej Ciszy oraz Narzeczona Zielonego Wiatru? Mój ukochany Sad, do niedawna użytkowany z takim znawstwem i miłością przez specjalnie zatrudnianych żupnych ogrodników już od 1952 roku dzielić zaczął los (wielko)pańskich parków oraz ogrodów. Mimo to wciąż jeszcze się bronił, względnie bronili go zdeterminowani mieszkańcy jednego z wcześniej postawionych salinarnych bloków, więc i też zachowało się kilka nie zadeptanych ścieżek, nie połamanych drzew, parę kęp trawy przypominających do złudzenia łąkę. Zaś zachowało się (wiem teraz dlaczego) ponieważ świeżo zasiedlone małoletnie lokatorstwo, nie nosząc majtek, tam właśnie chodziło za potrzebą. W związku z tym, kiedy podczas osobistych penetracji za Zielonym Cieniem oraz pomimo największych starań, nie udawało mi się wyczyścić murawą obcasa, w kałuży zaś domyć palców u nóg czy pięty, należało zatem – zatykając nos, czyściejszą, bo nie cuchnącą ręką – gnać do chałupy z płaczliwym wrzaskiem. Wszak pewnego razu Mama i moja prawie-dorosła-Siostra, z sobie li tylko wiadomych powodów postanowiły zastrajkować. W związku z czym pewnego poranka bez kropelki rosy, bez śladu jakiejkolwiek kałuży, przy zakręconym hydrancie (jedyna wilgoć to własna ślina), Mama – dławiąc się – nasypała do wiaderka kopiatą łyżkę proszku do prania pt. „Rapid”, wlała tam chłodną wodę, po czym z nie wróżącą nic dobrego miną, wręczyła mi z góry przewidzianą na wyrzucenie, szmatę. Długo trzeba było mnie potem myć, cucić i przebierać. Szorować łazienkę oraz przedpokój. Przy okazji prać Mamine nowe, zakupione w Sukiennicach, wyszywane pantofle. A za to, że po swym otrzeźwieniu śmiałam się głupawo, to oberwałam solidnie po tyłku..." P. S. Wiersz został napisany w styczniu 2005 roku a następnie zadedykowany bardzo dobremu Znajomemu, niemal Przyjacielowi - śp. Profesorowi Krzysztofowi LIpińskiemu - germaniście-literaturoznawcy, translatorowi, poecie...

Chorthippus biguttulus: prostoskrzydły konik pospolity, niesłusznie nazywany świerszczem należy do rodziny szarańczowatych. Spotykany na łąkach, polach oraz w innych, niezbyt wilgotnych miejscach. W letnim koncercie owadzim gra on niezmiennie pierwsze skrzypce! A ów charakterystyczny odgłos samiec wydaje pocierając rytmicznie udami tylnych odnóży swoje pierwsze skrzydła, których część środkową pokrywa siateczka żyłek... Bywało dawniej że podchodziła łąka motylim krokiem pod balkony niby oczy otwarte - pachniało wtedy różą lawendą i miodem koniczyną różowo-białą i niemowlęcą kołyską rumianku Chórem i solo śpiewały świerszcze wśród ogrodowych chwastów a sady spływały zieleni strugą za szmerem grusz kroplistych Z południcą przewracało się słońce w swej niespokojnej drzemce choć lato czuwało jak anioł i skwarem strudzeni żeńcy * Świerszcze czyli wspomnienie czasu szklanej bańki klepsydry sypiącej piaskiem i próchnem miałkiem A konik polny wygrywał po swych odnóżach muzycznych bo smyczka nie miał - lecz tylko wiatru skrzypeczki przejrzyste