Deonix_

Piękny wiersz. Mam słabość do kosmosu, przyrody,ludowości i mitologii w literaturze, cudnie to wszystko spoiłeś ze sobą w tym sonecie, do tej pory miałam bardzo nieciekawe doświadczenia z tą formą, wręcz nabrałam do niej obrzydzenia, najwyraźniej trafiałam na wtórne, płaskie i beznadziejnie napisane. U Ciebie jest zupełnie inaczej :) Żadnych zastrzeżeń z mojej strony :) Nie rozpisuję się więcej, bo jestem szczerze oczarowana i zachwycona :)))))))))) Pozdrowieństwa :))

Ok, nie ma problemu, zgadzam się co do pleonazmu, nie wiem dlaczego nie zwróciłam na to uwagi. Choć podtrzymuję, że można się zastanowić nad innym rodzajem wyrównania, ale tu już oddaję Ci wyłączną inicjatywę, bo nie mam pomysłu i wiersz nie jest mój :) Pozdrawiam również :)

Ładny wiersz, spodobał mi się, może również dlatego, że dawno nie czytałam dziecięcej poezji. Plusem powyższego utworu jest również rąbek oryginalności, wyczuwam w nim jakąś indywidualną cząstkę, coś innego od wierszy dla dzieci i satyr, jakie do tej pory napotykałam na tym portalu. Jedynie ostatni wers pierwszej strofy czytam sobie z wyrównaniem rymu: podnieść mógłby go do góry. Z tym że na ogół doceniam i wolę rymy mniej dokładne, tutaj wyjątkowo odczułam inaczej :) Mam nadzieję, że jeśli jakiemuś dziecku ten wiersz przeczytasz, to nie będzie tak marudne jak ja :)) Pozdrawiam :)

Dobre, mocne, aż odczułam te uderzenia. Choć osobiście drugi wers czytam sobie: własnego ego; Co prawda powstaje wewnętrzny, groteskowy rym, który brzmi jak echo, ale do tego wiersza mi to jakoś pasuje :)) Pozdrawiam :))))

A dla mnie z kolei ostatnia zwrotka od razu jawiła się jako najlepsza, lepka, fizyczna, fizjologiczna, mojacionajest :))))))) Pierwsza też dobra, spełnia swoją funkcję introdukcyjną (że tak brzydko napiszę), trochę zgrzyta wysoka koncentracja zaimków, ale nie sposób się jej wyzbyć. Najmniej podoba mi się środek, długo się do niego przyzwyczajałam, wydał mi się jakiś elektroniczny, sterylny i nieerotyczny. Domyślałam się, jakich doznań dotyczy ten opis, ale zanim to jakkolwiek odczułam - upłynęło sporo czasu :) A moim zdaniem w erotyku opisy fizycznych przeżyć powinny być od razu zmysłowo odczuwane przez czytelnika. Obojętnie czy to podniecenie, strach czy wstręt, chcę coś odczuć somatycznie, jeśli czytam wiersz o ciele. Jeśli czytam o duchowych przeżyciach, to tutaj metaforyka jest jak najbardziej ok, dosłownego nazywania emocji i przemyśleń wręcz nie lubię, wolę gdy są zawoalowane :) Ale to tylko moje zdanie, nie musisz się nim przejmować :)) Serdeczności :)))

Klimatycznie, nostalgicznie, zimowo. Ta zimna cisza pochłania przy czytaniu. Jednakże, osobiście, w ostatnim wersie bardziej by mi pasowało "mroźny poranku". Pozdrawiam :)

No właśnie, też mi się tak pomyślało, chyba że to odwołanie się do fallusa ma niekoniecznie zgodny z własnymi poglądami charakter, można się przecież odwoływać do jakiejś filozofii nie zgadzając się z nią. Ale jeśli bohater utworu rzeczywiście, tak jak pisze Teslicus - nienawidzi przedstawicieli obu płci - może trafniej byłoby go nazwać po prostu mizantropem? Tak mi się umyślało po przeczytaniu. Z tym się zgadzam w dużej mierze, zwłaszcza interpretacja "głupiej poezji" i odniesienie do sytuacji życiowej Peela zdaje mi się tu bardzo trafione. Hmm, a tu ja z kolei "bardziej czuję niż wiem", ale trafia we mnie ten symbol bardzo mocno. Zielony tulipan może być nierozwiniętym pączkiem, więc umieranie przy nim jawi mi się jako symbol śmierci bez uprzedniego osiągnięcia samorealizacji, czy jakiegokolwiek rozwoju (niekoniecznie osobistego). A jeśli ten kolor charakteryzuje już rozwinięty kwiat, to też może oznaczać śmierć bezpośrednio po poprawieniu się sytuacji, pojawieniu się promyków nadziei, jakiejś zmiany (coś jak śmierć Mojżesza po doprowadzeniu swojego ludu do Ziemi Obiecanej). Chociaż ten kolor tulipana może też mieć prześmiewczy charakter, mało kto gustuje w zielonych kwiatach, uchodzą za dość ekscentryczne. Samo słowo "grządka" sugerowałoby raczej warzywo, czyli coś bardziej pospolitego i brzydkiego niż pełniące zazwyczaj rolę ozdobną tulipany. O roślinach ozdobnych zwykle mówi się, że rosną w rabatach. Ta "grządka zielonego tulipana" nasuwa mi też na myśl "Dom wschodzącego słońca" ze starej piosenki, czyli jakąś metaforyczną strukturę, która (teoretycznie) miałaby takim osobnikom pomagać, a staje się poczekalnią, umieralnią, hadesem. Ale to tylko moje luźne skojarzenia :))) Dobrze by było, gdyby się Autor odezwał, wtedy moglibyśmy skonfrontować swój tok myślenia z jego :) Choć nie powiem - fajne są teksty, które skłaniają do zastanowienia się :) Pozdrowienia :)))))))))

@Wędrowiec.1984 Dziękuję uprzejmie :)))

:) Dzięki Just :) :)))

Musiałabym poszukać. Ale pamiętam, że sporo ich było jakieś 2 lata temu, więc może wygrzebię...

Odniosłam wrażenie, że przez swoją groźbę odejścia mogłam coś na Was wymusić i głupio mi się zrobiło. I w sumie nadal jest... Dziękuję Iwona <3

Dziękuję przeserdecznie za tak obszerny i mądry komentarz. Cieszę się, że dostrzegasz potrzebę takiej dyskusji. I generalnie zgadzam się też do komentarzy pod wierszem, tylko bywają one tym, o czym pisze WarszawiAnka, niczyimi tworami, nieuczciwą konkurencją. A przynajmniej takie wrażenie czasem można odnieść. Dobrze też, że odniosłaś się do egzekwowania swoich praw w rzeczywistości, bo to jest duży problem. I to jest jedna z tych rzeczy, które mnie najbardziej martwią, może nawet za bardzo... Jeszcze raz wielkie dzięki, za każde słowo :) Bardzo ciepło pozdrawiam, D.

:)))))))))))))))))))))))))))

Ładny, głęboki i liryczny wiersz. Naprawdę mi się spodobał. Pozdrawiam :)

Pierwsza zwrotka interesująca, później już gorzej. Początkowo nie byłam przekonana do tych jabłoni, prędzej jabłka mogłyby być soczyste. Jednakże soczyste, czyli wyraźne może być również odbicie sylwetki drzewa w pustym, wyglancowanym naczyniu i to mi zasmakowało :) Nie podoba mi się ten zwrot, sztuczny, niezgrabny językowo. Osobiście zwykle zostawiam coś "szeroko" albo "na oścież" otwarte. Ten wers nasunął mi też na myśl tekst piosenki "Niech żyje bal!", ale to bynajmniej żadna wada, przeciwnie. Utwory mają prawo ze sobą korespondować. Trochę to wymaga przeredagowania, moim zdaniem. Po pierwszym dwuwersie, aby być konsekwentnym - należałoby (wg mnie) - postawić przykładowe pytanie. Spójnik "i" w wersie o modlitwie jest zbędny, a nawet szkodliwy, pozbyłabym się go. Przytoczenie tekstu modlitwy w tej zwrotce też uważam za niepotrzebne. Ostatni dwuwers wystarcza, jest mocny. Ale mam też nieodparte, niemiłe wrażenie, że kiedyś spotkałam podobną metaforę i nie pisałeś tego do końca samodzielnie, sorry. Ostatnia zwrotka jest tu dla mnie nadpowiedzeniem, nie pełni żadnej istotnej funkcji w tym utworze, w moim odczuciu. Ale pamiętaj, wszystko co powyżej to jedynie mój punkt widzenia, wiersz pozostaje Twój. Ponadto sądzę, iż poruszyłeś istotny temat i oddałeś w nim swoją wrażliwość, a ja cenię u ludzi tę cechę. Powodzenia :) D.

Piękny wiersz, poruszył mnie. Dla mnie jest gotowy, niczego bym nie zmieniła i wolałabym, abyś Ty również nie zmieniał. Zabieram do siebie :) Buziaki :*

I jeszcze tak na koniec - chciałabym serdecznie podziękować za wszystkie ciepłe słowa skierowane do mojej osoby, było mi naprawdę miło je czytać, choć zdaję sobie sprawę, że mogły być trochę wymuszone, za co przepraszam. Ukłony i pozdrowienia :)

@Alicja_Wysocka No, co Ty, daj spokój i się mnie nie bój :) Nie pamiętam, abyś napisała u mnie cokolwiek niewłaściwego, za bardzo się przejmujesz. Serdeczności :)

Janko, przepraszam, że dopiero teraz odpowiadam, mam sprzęt wybitnie złośliwy :) A wypada podejść indywidualnie, bo ciekawą sprawę poruszyłeś. Osobiście żyję w przekonaniu, że do parafrazy stosuje się takie same regulacje, jak np. do filmowej adaptacji książki. Czyli nie jest naruszeniem. Ale do tego dochodzi jeszcze problem pseudoparafrazy, która już może nim być. Też pozdrawiam.

Tak jak i wielu innych pewnie :) Wielkie dzięki za wizytę :)))

@Nata_Kruk Dziękuję pięknie :)

Jest blisko :) Ale jeszcze się nad nim zastanawiam.

:)))) Dzięki Marcin :)

Słyszę i widzę :))) Dzięki Dziewczyny :))

@8fun Dzięki za serce i wizytę :)