Czarek Płatak

Nowy początek, czasem trzeba umrzeć, by móc narodzić się na nowo. Mi zdarza się raz na jakiś czas. Nie, że kompletny reset (ten na końcu drogi), ale czasami nachodzi mnie taka nieodparta potrzeba. Nie wiem jednak jak to jest we dwoje. Z pozdrowieństwem i życzeniami spokojnej niedzieli!

Fajnie jakby przywiał do nas takie zmiany..

Dziękuję serdecznie. Gro tego spokoju upycham chyba w wierszach, w życiu, na co dzień czasami mi go jednak brakuje...

Właśnie taki Słuszna racja

Nic nie powiem. Sam wybierz :)

Klincz Słońca promienie leniwą strugą z żył mi się sączą, gasnące kapią z westchnieniem na ziemię rudą, powoli się w sobie topię. Dusi mnie jakaś duszy nadduszność i ciężkie, miejskie powietrze, sen-ptaki tutaj już nie gniazdują, a ja chcę, nie wiem gdzie lecieć. Jak wtedy kiedy konało lato, blask gasząc w oczach wyrostka, z dzieciństwa jednak coś mi zostało w poobgryzanych paznokciach. Ogarnia mnie dni fibrodysplazja — struna zamknięta w laminat — nie może pęknąć, nie może zagrać, nie umie tego wytrzymać. W przestrzeni mikry ledwie punkt czarny, wciąż jestem i już mnie nie ma, do bólu można się przyzwyczaić, lecz nie da się do tęsknienia.

Przepraszam, bo pomieszałem. W sensie kulinarnym to dla mnie rzeczywiście to samo - nie jem niezależnie od gatunku. Pozdrawiam

Zgrabnie, ciekawie z trafną puentą :) Cześć Marysiu

Podoba mi się ten nieomal filmowy opis sytuacji, choć jarosz we mnie wyje, gdy czytam o tych węgorzach.. Z pozdrowieniem!

Dziękuję. Miło. Tym bardziej, że wiersz przeżywa drugą młodość dzięki takim odnalezieniom :) @Wędrowiec.1984 Hej Wędrowcze :) Dzięki, że aż tutaj zawędrowałeś. Pozdrawiam

Jest, jest. Ta pogoda. Idealna, by się w sobie zatopić ;)

Najlepiej to chyba taka fuzja ABC ;)

Ktoś kiedyś mądrze powiedział: zawsze poruszamy się w cieniu tych, którzy byli przed nami. To chyba o tym jest ten wiersz. Z podobaniem :)

Cholerka, lubię neurastenię wyłażącą spomiędzy Twoich tekstów. Ten wiatr włosów i kroki stóp kroczących za peelem, ta odcięta sumieniem głowa .. Trafiają do mnie

Wszyscy jesteśmy upadłymi aniołami...

Oj, to działa

Dziś przeczytam moim dzieciakom :)

Ten tekst obudził moje wspomnienia o nieszczęśliwej (z przyczyny osób trzecich) bardzo silnej, bo pierwszej, młodzieńczej miłości kiedy to rozdzieleni przez tych trzecich, tysiące kilometrów od siebie skazani byliśmy jedynie na listy. Wtedy z taką tęsknotą, którą znalazłem w powyższym wierszu spoglądałem na skrzynkę na listy za każdym razem kiedy ją mijałem z nadzieją, że może znajdę w niej list od niej. Ech, nostalgia... Pozdrawiam

A ja jakoś od dziecka w*rwiony na zastałą rzeczywistość. Już się tego nie wyzbędę. Pozdrawiam Waldku

Toż to i wzruszeń i rymów jarmark ;)

Świetny! A życie rozkładające stragany życia w mieście rządzi!

Wszystko ma swój czas i miejsce, ale wspominać bliskich powinno się chyba nie tylko w listopadzie. Pozdrowienia

Chyba najbardziej w tym wierszu ujęła mnie autoobserwacja Peela w pryzmacie codzienności. I kryjący się pomiędzy smuteczek. Ukłony

Zdaje się, że mamy kolejny wspólny mianownik. Pozdrowienia z środkowej Anglii :)

Nie ma co pękać, bo i bogów tu żadnych nie ma :)