Czarek Płatak

Luty rośnie dzień jeszcze stalowoszary na chodnik broczę znów sobą samym luty popsuty wyje i wieje rzucam mu słowa on mi kamienie

Świetnie płynie, a treść mi bliska. Spokojnej niedzieli

Ziemia jeszcze zdąży się odrodzić.

Czasami miewam podobny problem. Na szczęście nie z alkoholem ;)

A to prawda jest

Masz ci los :)

Z jajem, ale i z głową :)

Świat niestety już umiera... A tekst b. dobry

Cytując pewną legendę: nikt nie umiera dziewicą. Życie dyma nas wszystkich. Pozdrawiam

@_Marianna_, @bartosz313, @Karina Westfall, @Tomasz Kucina, @Luule, @Nieznajomy Niewidzialny, @Allicja, @Sylwester_Lasota, @łucja z chebu Dziękuję ?

Dzięki Paweł. Pozdro!!

Dziękuję. Zawsze z przyjemnością ugoszczę. Pozdrawiam

Dziękuję. Z tego co się orientuję sam Wszechświat można pisać dwojako. Jedynie w liczbie mnogiej pisze się z małej litery. Odpozdrawiam

Dokładnie tak :)

Dziękuję Waldku. Dziękuję za uwagę. Pozdrowienia

Dziękuję. Z pozdrowieniem!

Dziękuję

Bardzo dziękuję i równie bardzo pozdrawiam :)

Dziękuję. Cieszę się, że tak odbierasz. Ślę pozdrowienia i koleżeńskie ukłony :)

Fajnie, że zajrzałaś :) Pozdrowienia

Dziękuję Marku. Wiosna to tej zimy właściwie norma. Na przemian z jesienią. A o lutym coś już wkrótce. Pozdrawiam

Tracą na sile bo dochodzi do rozładowania :) Dziękuję Dag!

Rad jestem z akceptacji. Pozdrawiam i życzę koleżance udanego, acz spokojnego weekendu.

Dziękuję. Ślę nieco mniej perłowy, ale szeroki uśmiech :)

Epoché Ziemia w słoiku zamknięta, dłońmi ze szronu ogrzana, wyszczerza się, śpiewa, Wszechświat pochłania nas, spada na nas taki soczysty i bliski, że gwiazdy zrywać jak śliwki. Pod niebem o sowich oczach trójwymiarowo czelustna noc elektryczna, pachnąca ozonem i twoje usta z moimi w jedno scalone w ten moment co był eonem. Odległe światła w rozmazach tańczyły klatka po klatce, a ich poświata wołała przez ciemność nas ku zatracie, i straciliśmy się wtedy w sobie bez reszty, po niebyt. Żeby przedświtem skąpani, w łąk mleku brodząc za rękę, ku słońcu pójść tacy sami, siebie bogatsi, ja jeszcze wierzę, wrócimy do tych łąk, gdzie metaforą jest wszystko.