Czarek Płatak

oj, paliło się tak wspomnienia, paliło...

zmysłowy, miłosny zgrabniaczek . Z pozdrowieniem!

Cieszę się, że taki spacer, pod czujnym spojrzeniem smoczyska potrafił zachęcić i się podobać. Pozdrawiam również :)

A gdzie tam!! Babol się zakradł. Dzięki za wizytę i czujność! Ho!

Wiem, to jest straszne.... Co to za weekend?!

A tu się ciekawie wyprawia. Intrygują mnie marzenia peela. Nie lubi zwierząt? Bo śmierci własnym starym chyba każdy przynajmniej jako nastolatek w złości życzył.

Każdy kiedyś musi, ale nie każdy tyle wnosi w życie innych. Pozdrawiam

To ja też z nie wiem :D ale dziękuję za wizytę!

Do mnie wraca jak bumerang.

ii tam ;) Pzdr

*** ściemnia się ściemnia nad Polską dźwięczą niebieskie przestrzenie poprzez wiatr głos do nas woła z chórem cykad co szeptem brzęczą — Kora Kora Kora

Smakuje wyśmienicie. O każdej porze :)

Też właśnie. Inaczej dusi :)

@Stary_Kredens Również dziękuję za wizytę :)

Już kiedyś w innej nieco odsłonie przedstawiłem miasto jako bestię: to betonowe monstrum, umrzyj lub się dostosuj, jeśli chcesz tutaj przeżyć musisz znać na to sposób. W labiryncie ulic, pośród szarawych bloków czekają setki pokus, czyhają niebezpieczeństwa. Tu musisz zapłacić okup za odrobinę szczęścia'. A tutaj rzeczywiście chodziło mi nie tyle o jakąś bestię co o smoka konkretnie, któren to bestią jest wiadomo, ale też zwierzem mitycznym, magicznym, mądrym i pięknym jednak potrafiącym być też śmiertelnie niebezpiecznym.

@madamegloriose, @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję pięknie za odwiedziny :)

Cykały piosenkę świerszcze Cykały piosenkę świerszcze, kiedy noc pochłonęła i wypluła jak pestkę wielką, na obrus nieba księżycową morelę.

Świetny!

@Alicja_Wysocka Podziękowania za wpadnięcie z wizytą :)

Pięknie dziękuję :)

Dziękuję, dziękuję. Pozdrawiam również

@madamegloriose Niezmiernie mi miło :) @JaKuba Dzięki Kuba. Z pozdrowieniem!

Na pewnego zwierza Cegły się rudzą zachodem, jak węgiel żarzy się miasto, i mruczy to duże zwierzę, wciąż niebezpieczne, choć senne, i ziewa zębatą paszczą. W niej kły wież, trzonowce bloków krwisto się błyszczą zmierzchaniem, a lśniące tysiące ślepi, w których przegląda się księżyc mrugają okien szybami. Bucha z kominów jak z nozdrzy dymem, co miesza się z nocą, otula w opary skrzydeł mostów ramiona złociste, sznur ulic zwija jak ogon. Chodnikiem, tym w gadzie łuski na spacer, na spacer pójdźmy.

Twój wiersz przypomniał mi Bobika, kundelka, który zawsze będzie w mojej pamięci związany z domem dziadków. Bobik był kudłatym, czarnym kundelkiem. Latem zawsze zaplątywały mu się sierści rzepy, które potem mu wycinałem. Był bohaterem i przyjacielem z moich chłopięcych lat. Nigdy nie zapomnę tego obrazka: kuźnia, dziadek przy kowadle, Bobik odpoczywający gdzieś w kącie, i polujący na przygodnie zabłąkane osy. Czasem, któraś go ucięła, ale niewiele sobie z tego robił... Dziękuję :)

Właśnie zacząłem się zastanawiać w jakich sytuacjach jestem wszystek, tak do końca. Nie jest ich wiele, miłość, książka, hmm, chyba oj :)