Czarek Płatak

Zgadzam się z Ithielem :)

Szczęśliwy trumień Kiedy cmentarny zaskamle dzwon, żalnik otuli szarość i mrok, gdy przez kałuże kondukcik sunie, gdy w szumie o bruk z chmur deszczyk kapie, a parasole jak żagle wiatr gnie, z nory wyłazi szczęśliwy trumień. I strzyże uchem, ucho ma w szpic, ni zwierz, ni ludyczny mit, ni zwid, skrzą ślepia, lśnią kły w pysku kudłatym, do tego cudaczny, pędzlasty chwost, w porywach wszystkiego z pół metra coś, nos zaś wciąż marszczy, węsząc miazmaty. Gdy funeralnie trąbka coś łka, brnie pogrzeb, tonąc w deszczu i łzach, gdy skrzypią drzewa, hukają sowy, spomiędzy grobów swą paszczę szczerzy ciemny, wilgotny, zimny, grób świeży, wśród mogił błądzi radości skowyt. Potem, gdy czarny wyskrzeczy sęp sztampę i wszyscy już pójdą precz, to kołysankę trumień o tryznach, zza krzyża tsyka, szepcze i mruczy, wraz ziewa sztywniak, czas w drogę duszy, wtedy się ziemia nad nim zabliźnia.

Szkoda czasu na suffitusy zaś pozycja sztangi może być całkiem szerokokątna jeśli się chce patrzeć Ciekawie, ale i zabrzękło struną niepokoju o losy peela.

Dobry wiersz, aż go pozazdrościłem :D Kłaniam się

@Tomasz Kucina Tak było. Dzięki za odwiedziny i poświęconą chwilę. Z pozdrowieniem @jan_komułzykant Cała w tym frajda żeby się plotło. Dziękuję i pozdrawiam!

@Worldovsky Dziękuję. To prawda, że miłość zawsze się potrafią przecisnąć, niezależnie od pory roku. Na marginesie, chyba każda miłość jest prawdziwa. Czy może istnieć miłość udawana? Z pozdrowieniem!

@bajaga1 Dziękuję za wizytę i jej ślad :)

Dokładnie zawiść, zaborczość oraz obłuda. Tak w skrócie. Cieszę się niezmiernie z magntezyzmu wiersza.

Czarny humor mi się załączył. Po tych wszystkich buntach lat nam przybywa tak, że po tym to już naprawdę z górki. W stronę .... dołka. No, ale po drodze może wnuki, etcetery :)

Niektórzy, a ja na pewno jeszcze po prostu lubią takie jak burza żywioły. Oczywiście kiedy nie zagrażają obserwatorowi :) Udanej soboty!

@Justyna Adamczewska Dziękuję jeszcze raz J. Cieszę się, że wiersz zdaje się mieć moc przyciągania, skoro jak piszesz już po raz kolejny doń powracasz :) Tak Lilith to rzeczywiście bardzo tajemnicza postać. Wolałbym pozostawić trochę niedopowiedzeń, uchylę jednak rąbka tajemnicy dodając, że wszelkie twarze Lilith niemal idealnie pasują do opisywanych wypadków z przeszłości z tą uwagą, że nie odzwierciedlają cech, czy zachowań adresatki wiersza, a osób trzecich i niejako otoczki, która towarzyszyła wszystkiemu co zaszło pomiędzy jedną, a drugą jesienią. A Afrodyta, wiadomo ;)

Na marginesie, strzeliłem autokorekcyjnego babola, tzn. wkleiło mi się 'nie' w czwartej strofie - 'ani ty nie chciałaś' zaburzając liczbę sylab, z których równej liczby ten bazgrocik jest zbudowany. Nie wiem, czy ktoś z was dostrzegł ten dysonans. Jeśli tak to był on wynikiem błędu, a nie celowym zabiegiem. Z pozdrowieniem. AutoR ;)

Podziękował i macha łapą z pozdrowieniem serdeczniastym :)

Uwielbiam ludyczność. Dziękuję, bo tego nie znałem. Działało? ?

@MaksMara @le_mal Cieszę się, że moje pisanie działa pobudzająco na rymotworzenie :D

Nie należy się zbyt nachylać nad gromnicą, coby się nie przypalić. Swoją drogą to przypomniał mi jak moja taka od chrzścin była przy okazji kolejnych awarii prądu sukcesywnie wypalana. Miłego!

@Deonix_ Dziękuję Deo! Wcale się nie dziwię. Osobiście, gdyby miał kategoryzować to przedwiośnie należy chyba do najbardziej znielubianych przeze mnie pór roku. Cóż, w Anglii jako takie nie istnieje więc mi nie dokucza tak jak tutejsza nijaka zima. Odściskuję :)

@le_mal Bywa, ta była i taka i piękna. W każdym wypadku na pewno nie żałuję ni chwili. Pozdrawiam @MaksMara Wybaczy, wybaczy ;)

@Alicja_Wysocka Bardzo dziękuję Ala :) @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję. Cieszę się. Z pozdrowieniem!

Nie dopisałem - dziękuję za uwagę. Cieszę się, że przypadł do gustu :)

Niestety tak wyszło, zły los i źli ludzie rozszarpali to kochanie wbrew wkraczającym w temat sygnatariuszom. Ale zbudowało nas to wszytko na resztę drogi. Dużo dało i wiele nauczyło. O sobie i o miłości.

Ano szeleściły skubane. Dziękuję. Pozdrawiam.

Dzięki Marcin. Wiesz, za każdym razem tak samo to by nudno było i banalnie ;)

Księżycowej Przyjaciółce. Dwie Jesienie Mówią: „ech! zakochać się na wiosnę”, lecz powiedz — czy nie trąci banałem? Ja wiem, tu rośnie kwiatek, tam słońce, ja wiem, rysuje światłem, tak ładnie wyplata z żonkili wianek. I myśmy pletli, lecz takie z rudawych liści. Wiosną to prosto, wiosną to rozkosz, świat boso gna przez zieleń pijany. Amory, choć coś fruwają skośno, to jednak w cel bez pudła ślą strzały w szumie motylim. Nam szeleściły w mgłach suche trawy i skrzydła Lilith. Klucz dzikich gęsi firmament kreślił, a nam się rozlał marzeń ocean, i w jego fale na łeb spadł księżyc, a kiedy leciał, to dla nas śpiewał pieśń Afrodyty. Wtedy byliśmy dwa w jedno serce odlane byty. Jesień złączyła nas, i rozdarła, po drodze była też jedna wiosna. Choć ni ja chciałem ani ty chciałaś, a jednak trzeba było się rozstać w poranek mżysty, nierzeczywisty, dałaś mi pukiel włosów swych i łzy.

Tak, być Tatą to wyzwanie. Kto wie, czy nie największe, bo jedno z największych na pewno.