Ranking

Warmia - kraina w czerwonym szalu, miękka od zboża, cicha od żalu. Krucha jak rosa w pajęczej nici, gdy świt nad Łyną rozciąga sieci. Ziemia, co pachnie deszczem i sianem, przeszyta ścieżką, krzyżem drewnianym. Płynie przez nią wspomnienie i pieśń, jakby mówiła:"Zostań, życie zmień". ps. Inspiracja Anny2

Ledwo przed poranka bramą świt na chwileczkę przystanął w błękicie nad horyzontem zawisł upierzony koncert Słowik w parze z rokitniczką jak solista z baletnicą, kukułka, a nawet wrona brzmią w brzóz podniebnych koronach. Krople rosy przeźroczystej rzeźwią źdźbła traw, kwiatów liście. Noc w fałdach kurtyny drzemie gdy dzień krząta się na scenie

wetrzyj sen w moje oczy niech zapachnie tarniną niech słowa dawnych wyznań ostatni raz popłyną odkurz wszystkie banały i zanieś do ogrodu zamieć strych i głowę od kostek aż po podłogę bo choć wszystkie plony wciąż leżą na komodzie w twojej mowie nie ma malin a w mojej miodu.

Z werbli serc już dawno zetlałych, Czy krzyk duszy można opisać, a w niebach kocha się w amarylisach? Gdzieś w oddali spobielałych, mknie sznur procesji wełny cisza. Z werbli serc już dawno zetlałych. Ogród już cały w cisach zzieleniałych, Chmury jaśminem spinają wszystkie słońca, a w niebach kocha się amarylisach. Deszcz zaceruję umieszczę tu w drzewach. I znów jak co rano słowik głośno śpiewa. Na werblach serc już dawno zetlałych. Drżą cienie pełgoty w światła tęsknotach, uśmiech znów łasi się jak grzbiet kota. A w niebach kocha się w amarylisach. Siostra- słowo i wszystko w treściach. Nie udaje mi się ta bez Ciebie droga. Cała z werbli serc już dawno zetlałych, i w niebie co kocha się w amarylisach.

Pewien obraz z muzeum w Albany mówił do drugiego: zejdźmy ze ściany! - Dyskretnie wrócimy do życia. Potem zerkniemy z ukrycia, jakie teraz "wisielce" ozdabiają tu ściany.

w żywym śnie innego czasu jesteś mi współzmysłowy przedłużenie o nieświadomość stawia mnie ciągle dziką twoją pierwota umysłu zanosi tobą dni nasenna nieobojętność przepływa w pocałunku

z całodziennego milczenia wydech stwórcy zapleciony w warkocze chmur niesie nad zieloną taflą jeziora w masce morza pieśń wielorybów w rui rozlewa błękit pod wszystkie kamienie świat przewrócił się do góry nogami ulga skryta w bursztynie rusza skrzydłami

Dziewczynki, którymi jestem? Czuję jakbym sięgała po coś co dawno nie czuło moich rąk. To jak klucz do siebie samej, do pytań dlaczego lubię ciszę do pytań dlaczego lubię pisać w samochodzie, dlaczego nie lubię waty cukrowej. Czy uśpiłam siebie samą? Czy już się nauczyłam oddychać pomiędzy tymi betonowymi ścianami, które dał mi los? Niewinność, tajemnica, świeżość, zmiana planów biegnąc za głosem serca. Gdzie dobiegłam? Na jakim pełnym maków polu jestem? Każdy z nich jest czymś innym, każdy piękny, każdy zasługuje na kilka słów. I tak zostawiam, jadąc, cała droga jakby magią. Ktoś inny napisałby coś innego. Która dziewczynka z tych we mnie teraz rozkazuje klawiaturze?

Wydaje mi się, że jeśli chce używać w stosunku do siebie miana "poety" to musze napisać wiersz o pisaniu wierszy, oczywiście przypadkiem. Ciągle usuwam i piszę na nowo, Ostatnie zdanie, ostatnie słowo. Pomysł jest dobry, lecz nie o to chodzi, Bo pomysłowość kosztuje drogo. Początek zły, nie czuję nic — Może tu potrzeba jakichś emocji? Gdy jest mi dobrze — wodę na pic. Najlepsze wersy pisane w złości, I w samotności, i gdy za późno, lecz czuję, że to może być to. Chyba ze złości, na ciągły brak weny… Ostatnie słowa — to jednak „dość”.

- Jesteś tam? - Jestem, a bo co? - To jesteśmy dwie, czy jedna? - Może dwie w jednej? - Jestem twoją duszą. - Znaczy mną? - No tak. - Czyli jak? Moja noga, to też ja, moja ręka, to też ja, - Więc jak? - No jestem duszą, jestem tobą. - To znaczy jestem czy mam? - Oj Ala, filozofujesz, jesteś czy masz, nie wszystko jedno? - No nie, to samo, być osłem, a mieć osła – nie to samo przecież. - To o zwierzętach będziemy gadać? -Oj, nie! - O tym, że wiersz napisał. – Wiesz… przez lata słuchałam w nocy Marsza żałobnego Chopina. – A teraz? – Już mi zbrzydł. Teraz słucham, jak skrzypią skrzypce. „Karnawał wenecki”, Montiego. Ten dla odmiany wprawia mnie w dobry nastrój. – Dla odmiany? – No właśnie. – To o wierszu chciałam. - Dla ciebie napisał? - Nie dla mnie, o mnie, do mnie, o nas. - No i co z tego? - A to, że to nie on chyba, bo on nie żyje. - Jak to nie żyje i napisał? Skąd wiesz, że On? - bo za dużo szczegółów zna. Nie żyje od piętnastu lat, bo przecież gdyby żył, toby się odezwał, prawda, - Czytałaś ten wiersz, nie wiesz co chciał przekazać, jak myślisz? - Co chciał, nie wiem, co ty chcesz? Powiedz mi co ty chcesz? - Właśnie nie wiem, chciałam to przegadać z tobą, ale jakoś nam nie idzie. Nie wiem co myśleć, nie wiem co zrobić… - Ala, daj spokój, spać nie dajesz, nie wiesz co chcesz, zwariować można z tobą, spij wreszcie. - No dobra, pomyślę o tym jutro, jak mawiała Scarlet, w ‘Przeminęło z wiatrem’.

kilka nocy już pada dni też nie lepsze więc lato się smuci czeka na lepszą pogodę bo nie lubi gdy turysta w alkoholu szuka racji zamiast leżeć na plaży podziwiać morskie fale cieszyć się lotem mewy

Jeju, Andrzeju* Joanna Kołaczkowska Znowu za szybko Piosenka porzuconej Jeszcze Kabaret Hrabi 17.07.

świat kwiatów i miłości które nie więdną świat prawdy wyrozumiałości która racje ma świat ciągłego dobra które na tęczy gra świat gdzie białe jest zawsze białe nie ma plam plam które kłócą prawdy o prawdzie nie mówią właśnie taki nie inny świat ujrzałem parę myśli dalej

nie każda iskra jest powrotem czasem to tylko refleks na ścianie wspomnień nauczyłam się czytać ciszę bardziej niż wersy bo to milczenie bywa prawdziwsze nie pytam kto pisze nie pytam po co jeśli chcesz mówić – powiedz bez masek czasem trzeba iść nie do kogoś ale od czegoś

marzenie lata miłość do czerwonych róż szekspirowska noc

@Rafael Marius@Leszczym Bardzo dziękuję!

@Rafael Marius Hahaha 😅, cześć 🙂

Spieszą się wszyscy, nie ma nic z przodu, jedynie pieniądz - czy wart jest zachodu? Wszystko na " wczoraj", " teraz ", " od zaraz"! Każdy jak może bardzo się stara. Depcząc po innych, wszyscy się spieszą, będzie "marchewka" za dobry miesiąc. Czy w lustro spojrzą? Dziś mało ważne. Wypiorą sumienie za pełną kabzę.

nowe wspomnienia poranka w moim ogrodzie gdzie róż kwitnią krzewy stoi drewniana altanka gdzie kocham czytać książki gdy smętnie zachodzi słońce kwiaty rozkwitły w kolorach tęczy nim przyszła wiosna nie zdążyła rozłożyć skrzydeł strumień wody ledwo odmarzł a już życie nabrało dech w piersi biały lotos przy brzegu lśni dodając lekturze kunsztu aromatu każdej kartce kolejne wspomnienia poranka leniwie muskają starannie spięte włosy poruszając już zaspane zmysły altanka ma dach na wzór pajęczyny na której wiszą lampiony a reszta jest tylko resztą moja poezja moje Eldorado ogród różany z drewnianą altaną i cóż jeszcze potrzeba ? jednego słowika na harfie ? czy duszy na ramieniu? Klaudia Gasztold

@Łukasz Jasiński no, zobaczymy jaka to będzie prezydentura

szukasz słów pasujących do zjawisk piszesz kreślisz zawracasz z manowców rymowaniem uśmierzasz niepokój zaklinając liryczne przypadki może dla mnie zmyśliłaś to wszystko noc figlarną gwiaździsty korowód w żywym srebrze koncerty smyczkowe ciepły wiersz z kocim grzbietem i bliskość gdy mój chłód pragniesz wtulić odważnie w wersy z puchu - łagodna i ufna - więcej widzisz niż grymas inkuba który cieniem na kartce się kładzie Sztambuchodonozor, lipiec 2025

dzieci - naprawdę dorośli - poważnie starzy - śmiertelnie

In praeses elect* I tak na tobie rwą ojczyźniane szaty jakbyś był samym mną - nie człowiekiem z waty i nie bądź cudzą grą jak te zgniłe kwiaty upodlone kłamstwem, znieważone wadą, splugawione życiem, zniekształcone zdradą, uderzone chamstwem, zniewolone radą i na przekór temu z podniesioną głową w dniu szóstego sierpnia z wolnościową mową skromną złóż przysięgę na tą nihil novą. *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (lipiec 2025)

Byłem u ciebie dziś, nic się nie zmienia – napisy coraz ciemniejsze jedynie i niebo, z którego lunie za chwilę, mocząc wyschnięte łodygi dalii. Nic się zmienić nie może – świat opisany zero-jedynkami, tak lub siak, w tę lub we w tę – w tę drugą stronę i tak samo splątany jak my kiedyś, dwie cząsteczki złożone z atomów – niedaleko, jak mówią, pada jabłko od jabłoni. Postałem przez chwilę, mówiąc, o co mam żal do Ciebie, do innych, samego siebie. Obok człowiek, trzymający kwiat w ręce, znicz w drugiej, miłe dzień dobry - nic we mnie nie rezonuje od miesięcy. Zabić – wieczny głos w głowie, krzyk obsesji – zabić pustkę przy pomocy leków albo, nie czując nic, wstrzyknąć insulinę w pieprzyk ku utrapieniu patomorfologa. Zdechnąć. Pod mostem – o ile jest rzeka (tu nie ma wody i schną rośliny, spójrz, marnieją posadzone kwiaty). Tak czy siak – w tę drugą stronę, skończyć (włóczęgę) godnie. Byłem u ciebie dziś - obserwowałem przechodniów: nestorów, oldbojów, damy, emerytki gryzące wargi w bezzębnej modlitwie – na nic. I starzejące się litery – kabalistyczne formy zaklęć. Nic się nie zmienia i zmienić nie może - stąd bliżej nam do siebie, jak kiedyś, Tato.

Przerabiam sukienkę w rękawach, bo są za ciasne, poczułam krawieckie wibracje...

@Annna2 Dziękuję 😊 Brak mi cierpliwości 😅

@Annna2Pięknie dziękuję! Dzięki Tobie zaczęłam inaczej patrzeć na krainę w której przyszłam na świat, patrzeć bardziej sercem. :) Dzięki. Dopiero się ucza. :

Ulewne krople zacinają są biczem gubią widoki

Gratuluję sport to zdrowie.

@wierszyki Bardzo ją lubiłam :(

@Somalija Aga, nazwałem cię mistrzynią (pamiętasz?) i tak w istocie jest

@Berenika97 Bo każdy człowiek to osobna historia. Dziękuję, pozdrawiam.

@Alicja_Wysocka tym razem nie poprzednim razem jak mnie prosiłaś zmieniłem, a potem nie pojawiłaś się z powrotem. Mnie to nie przeszkadzało tak jak i tu mi nie przeszkadza, więc muszę być konsekwentny. Nauczyciel zadaje pracę, a potem nie sprawdza, więc idę na wagary. @Berenika97 dziękuję

@Annna2 Panu Prezydentowi Elektowi Karolowi Nawrockimu jest dużo bliżej do Romana Dmowskiego aniżeli Józefa Piłsudskiego - będzie dużo bardziej racjonalna od romantycznej - ważne są pierwsze sygnały: - zaostrzenie polityki wobec Ukrainy i Niemiec, - odbudowa Grupy Wyszehradzkiej, - jeszcze bardziej silniejszy sojusz wojskowy ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki Północnej (w tym wypadku nie mamy żadnego wyboru), - prosocjalna - pod opiekę zostaną wzięci ludzie w średnim wieku o poglądach patriotycznych, którzy mają ukształtowane życie, prezentują jakieś wartości i mają doświadczenia zawodowe w administracji publicznej, - jak sama pani widzi: aktualna koalicja prowadzi Polskę na same dno - w tym rządzie na jednego - mądrego człowieka przypada dwadzieścia głupców - debili, - Jarosław Kaczyński i Tadeusz Rydzyk już teraz krytykują przyszłego prezydenta Polski, a Radosław Sikorski dał sygnał, że nie należy pokornie słuchać Watykanu - wysłał Stolicy Apostolskiej demarche. Łukasz Jasiński

@Annna2Aniu, wzruszające rozważanie o przemijaniu, pamięci i trudach życia bez bliskiej osoby. Wiersz bogaty w symbolikę, np. amaralisy - kojarzone z pięknem i dumą a także z przemijaniem. Tak bardzo emocjonalny i osobisty. No i wybór vilanelli - nieprzypadkowy.

piękne strofy w pięknej formie vilanelli i pełne romantyzmu słowa Aniu, ty naprawdę jesteś POETKĄ choć może myślisz czasem inaczej

Witam - miło że sympatyczny - dziękuje - Pzdr.serdecznie. Witam - miła Alicjo - możem owe rymy nie z górnej półki - ale to stary wiersz z archiwum - dziś raczej nie piszę rymowanych - miło że czytasz - dziękuje - Pzdr.zadowoleniem. @T.O - @Rafael Marius - dziękuje -

wiwat republice! nie chcemy żyć w ucisku! niech żyje proletariat! wychodźmy na ulice! wiwat republice! nie dajmy w siebie pluć! szturmem! noc trwa samosądów! na wersal? nie, granice!

@Wiesław J.K. o tak, milość....

Witaj - podoba się - Pzdr.

@DagnaAch, jesteś… aż mi serce bije, choć Ty nie wiesz dlaczego. Nie piszę wolnych wierszy – ale dziś… coś mnie trzepnęło. Porządnie. Dobrze Cię tu widzieć. Dziękuję :)

Nie ma mnie u siebie Dzwoniłem, pytałem Nic nie łączy duszy Z nierozumnym ciałem Nie ma mnie u siebie Pusto dźwięczą ściany Jestem niemal pewien Że byłem tu widziany Nie ma mnie pod kołdrą Pod donicą z kwiatem Pod wycieraczką nie leżę Umówiony ze światem Nie ma mnie u siebie Choć znam miejsce pobytu Wróciłbym z najchętniej Na ścieżkę rozkwitu Coś mi jednak szepcze Coś brzęczy do ucha Widzieć się nie mogę Z właściwym mi duchem I trwam tak nie u siebie I gorzkie krople spijam I tęsknię wciąż do ciebie I sam się z sobą mijam

lecą bociany czekają puste gniazda wiosna się cieszy

Karata tumani pani i napina mu tatarak. Sara, to taras. Trans nart. AI zabobony z celi leczy no bo bazia Oni one, no i on.

@violetta A najbardziej romantyczny film: Łukasz Jasiński

Pytasz, gdzie tak patrzę, unosząc wzrok ku niebu. Pytasz, o czym myślę, gdy patrzę na drzewa. Nie wyjaśnię ci czegoś, na co słów nie ma. Dla ciebie to drzewa, dla mnie – energia. Dla ciebie to ptaki, dla mnie – muzyka. Dla ciebie to kwiaty, dla mnie – Boskie dzieła. Poczuj – nie zadając pytań.

O wierszopisaniu słówek kilka Wedle rymów jako pierwsza Zaszumiała w myśli mgła, Aby zrodzić piękno wiersza W parze z jaźnią wolno szła. Rozmawiały wpierw o niczym, Czy o wszystkim... ? Któż to wie. O tym, że finezja milczy, O tym, że pisarczyk chce. Sedno jarzy się i blednie, Rytm na metrum taktem grał, Trochę mądrze, czasem biednie Huczy sypkich synaps szkwał. Pióro kleksem błąd bazgrało, Oślim uchem papier śmiał Aż wyskoczył nad powałę Diablik nanizanych zdań. Się ukłonił, nawet grzecznie, Wyrzekł, piękni się dziś dzień I wysupłał dość dyskretnie Z zawiłości treści sens. Marek Thomanek 18.03.2025

wszystkie te rzeczy które spotykamy w świecie wrzaskliwym a nic nie znaczacym służą nam jako za ciasne kajdany zbiorem są śmieci zniewalających wszystkie te rzeczy cenę mają taką jaką kamienie na polu leżące nie sposób zabrać ich na drugą stronę mnożą się wszędzie nic są nieznaczące wszystkie te rzeczy których wciąż ktoś pragnie bezmyślnie sądząc że szczęście mu dadzą zmieniają ludzi w kukły niemyślące i choć są niczym są człowieka władzą. nie ma morału każdy sam wybiera na czym chce skupić swoje własne życie lecz kto wybierze ducha a nie ciało kiedyś odejdzie w szczęściu i zachwycie.

Fajansowe figurki w szklanej oranżerii, wybudzają się w nocy, prowadzą rozmowy. Złote oko księżyca po niebie już krąży, do walca w mig ruszyły, w blasku gwiazd misterni. Król z królową i słudzy, śliczne damy dworu, różnorodność księżniczek... cudne krynoliny, Karoce podjeżdżają - dzisiaj się bawimy, jak światło twarz pokaże, pląsy błagam - porzuć. Laleczka z porcelany przybyła ostatnia, z książęciem pięknolicym balet zatańczyła. Wszystkie pary ustały, oni w gwiezdnych pyłach, na krawędzi kredensu... czarowna Arkadia. Noc astralna na tańce, do pierwszego słońca, zakochani na umór, czyżby zapomnieli? Porażeni promieniem w bajecznej scenerii, laleczkę z porcelany w kawałeczki strąca. Jakże miłość przelotna - jest - czasami - nie ma, trzeba złapać chwileczkę, do serca przytulić. Zagubiona bogini, a finał ponury... ...bo zostały odpryski - kruchość - to jej cena. "Ty nie jesteś plastikiem, rozgryzłem cię... jesteś jak... porcelanowa lalka, która najlepiej wygląda na wystawie za szybą, każdy chce cię mieć, ale tak łatwo cię rozbić." - Dirty Girl.

ciepły promień wpadł oknem z zaproszeniem myśl o nim zimna