Ranking

W zimnej przestrzeni wśród aspiracji na drodze ptasim usłanej mlekiem piękne gwiazdeczki czekają tęsknie co im fortuna w darze przyniesie Lecz nawet w chłodnej kosmicznej próżni pragnienie ciepła brzmi cicho przecież dystans topnieje pieszczony szeptem bliskość przytula zawsze najlepiej Czułym promykiem aury dziewczęcej przyciąga Marsa w słodką orbitę na szlakach czasu oswaja szczęście nim chwila zniknie gdzieś za zakrętem

W zima to ciamno chućko uż je. Pozietrze szpetniejsze i zimne deszcze. Roboty zawdy za gwolt i dzie dość. A to słómó dżwyrze żywam łobzijać, coby nie pomerzło, maszyny mus smarować, coby nie zadrzeniało. Rznóńć drewka i w sztafle pozogować, ornung brok jek Gris Gott. Ziamnio z Łojców korzanna. Bez colan cias myśle o Tobzie, am nie ziam kedy tygo nie robzie. Warnijo z Matulki zawdy Śwanta. Bez ranki mniłowanie eszcze przewlykam. Spsie i spsie i spsiywam. Zimowe gorsze i ciemne powietrze. Mroźne, mocniejsze też deszcze. I pracy zawsze zbyt dużo i nigdy dość. A to zwierzętom słomą drzwi trzeba obić, aby nie zmarzły a to maszyny zasmarować, by nie zardzewiały. Drwa porąbąć w pryzmy poukładać, porządek musi być, na chwałę Boga. Ziemio z Przodków tyś rdzenna. Myślę o Tobie i wtedy przytulam, i nie wiem, kiedy tego nie robię. Warmio z Mateńki na zawsze Święta. Przez palce miłości przesiewam. I śnię i śnię. I śpiewam.

ruszyliśmy w podróż zabraliśmy ze sobą kilka wierszy i smutków wydobytych ze szczelin minionego czasu kawałek nieba uchylonego w przyszłość i odrobinę sekretnego buntu Witam wszystkim na portalu, jestem tu pierwszy raz. Czuję się zagubiona, ale postaram się "odnaleźć". Przepraszam z góry za moje błędy popełniane w tym niezwykle ciekawym świecie literackich twórców. :)

Chodzę po suchym piasku ziemi i szukam takiej, z gwiazd tysiąca, która oświetli cień mej duszy zgłuszonej niczym miedź brzęcząca. Sądzą mnie tutaj bez ustanku, zawsze bez prawa do obrońcy, bezprawie więc zalało całkiem mój kamień serca - cymbał brzmiący. Już nie pamiętam życia w raju, gubi mnie niewolnicza praca. Czemu więc znowu chcesz mnie wygnać, kiedy już nie mam dokąd wracać? Karzesz mnie piętnem - potępieniem, w którą bym nie szedł świata stronę. Jakby przerosnąć miało tamto już od początku przyrodzone od przodków, którzy znali Eden - dzisiaj brakuje nam ich wiary, kiedy z krwi cudzej oraz własnej składamy dary i ofiary. Ruszam więc w bezcelową podróż krainą suchą, niebezpieczną, tworzoną przez zaledwie tydzień, byśmy gubili się przez wieczność. Uznałem siebie za coś więcej, co moje - miałem za wspaniałe, uciekłem do nowego raju, który samemu zbudowałem. Mam więc ten świat - bez kar, osądów, gdzie nie ma murów ani bram, w końcu bez strachu, sprawiedliwie - zostałem sam, zupełnie sam.

biec ale dokąd... przed siebie? kiedy już tak późno i drogi nie widać biec... a może wystarczy sprzedać marzenia "kto da więcej?" "kupisz?" za nadzieję je sprzedam biec ale dokąd...

dawno dawno temu za niezliczoną ilością gór oraz lasów świetlnych wszechświat zaskoczyła Myśl stworzenia niczym Afrodyta w porannej kąpieli zmysłami rozmyta głęboko westchnęła Ziemia posypały się iskry namiętnych spojrzeń

najdrobniejsza myśli towarzyszona jest cielesnym tsunami draśnięciem wnętrza czasem intensywnie żywym snem niosą mnie cienie niedokończonej bliskości subtelnego słowa w najstarszym języku świata

w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza. jest tak wyjałowiona (krucha, cicha, głucha) monokulturą pragnień i błędów wrośniętych, więc leży sobie bez ruchu i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących. choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi... wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści. podszyta wspomnieniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.

zdążyłam! trzymam cię mocno i nie wypuszczę więc się nie spiesz bo musisz posadzić pomidory postraszyć szpaki żeby nie wyjadły czereśni zrobić dżem z porzeczek i nie słuchaj nocnych szeptów „tempus fugit, aeternitas manet.” jeszcze nie teraz jeszcze nie czas

dojrzałe papierówki zalewają żółcią sad gdzieniegdzie widać liście chrzanu przez okno wpada ciepłe światło konary drą je na maleńkie smugi twoje myśli unoszą się znad poduszki dłońmi wodzisz tuż nad obojczykiem w zagłębieniu szyi wyczywalna twardość nie opowiadaj mi o łabędziach one tak brzydko śpiewają teraz gdy szeleści wiatr tul mnie tak jakbym chciała wypłakać z siebie wieczne zimno może kiedyś mnie oswoisz

cisza i zawieszone w próżni nadzieje, dalej już nic poza wąską kreską - między bytem i niebytem w dalekiej przestrzeni czasu bez echa serce wciąż bije ogromne niespełnione nadzieje, płonne marzenia, nic już nie czeka... zamknięto mosiężne drzwi, ktoś inny dostał szansę i klucz... zdumiona unoszę brwi

trudno napisać wiersz gdy smutek stoi obok a serce nie bije tak jak powinno trudno napisać wiersz gdy wena jest na nie los nie pomaga bo nie jego dzień trudno napisać wiersz gdy dzwoni kościelny dzwon upamiętniający kogoś kto odszedł trudno napisać wiersz gdy spacerując po lesie widać worki pełne śmieci czyli ludzką głupotę trudno napisać wiersz gdy myśli dokuczają a na horyzoncie nie widać nadziei

Tyle imion, tyle twarzy, a mi wciąż się jedna marzy, co niezmienna jest jak skała i w uczuciach zawsze stała. Co nie zdradzi, nie oszuka... Tylko gdzie jej dzisiaj szukać, kiedy święte i nieświęte, wszystkie dawno są zajęte. Książę już nie taki mały, jeśli szuka swojej skały, to się może rozczarować, łatwiej różę wyhodować. A gdy trafi się już skała, taka, co by księcia chciała, to mu zwykle rzednie mina, bo jak skała... bywa zimna. i dobrego nic nie wróży spoglądanie w stronę róży, już z planety nie odleci, jeśli skała go przygniecie. Tutaj morał sam zapukał do księciunia pustej głowy, skały lepiej niech nie szuka, gdy sam nie jest brylantowy.

Ach, to oczy te są znowu, Co tak miło mnie witały, I to wargi te są znowu, Co mi życie osładzały! Nawet głos ten sam jest znowu, Com go słuchał zachwycony Tylko mnie tu nie ma znowu, Bo wróciłem odmieniony. W czułym i mocnym objęciu Jej ramion, pięknych i białych, Głowę składam na jej sercu, Posępny i otępiały. I Heinrich: Ach, die Augen sind es wieder, Die mich einst so lieblich grüßten, Und es sind die Lippen wieder, Die das Leben mir versüßten! Auch die Stimme ist es wieder, Die ich einst so gern gehöret! Nur ich selber bins nicht wieder, Bin verändert heimgekehret. Von den weißen, schönen Armen Fest und liebevoll umschlossen, Lieg ich jetzt an ihrem Herzen, Dumpfen Sinnes und verdroßen.

myśli potrafią dokuczyć bywają jak zły sen myśląc trzeba uważać nie ulegać im bo każda krzywa myśl to trudna droga która może zaboleć jak czyjaś śmierć

każde wspomnienie to inny horyzont inne drzwi każde wspomnienie inaczej pachnie usmiechem i łzą każde wspomnienie jak lekarstwo w każdym sens życie bez wspomnień to trudna droga noc bez snów życie bez wspomnień studnią bez dna czyli nicość życie bez wspomnień wielką przepaścią to przegrana

powiało wiatrem drzewo niewytrzymało zasmucony las

@DagnaWielkie dzięki za miły komentarz. @Rafael MariusTakiego przyjęcia się niespodziewałam, serdecznie dziękuję. A atmosfera jest rzeczywiście niezwykła. :) @Rafael Marius Bardzo dziękuję. Rzeczywiście jest tu bardzo miło, ale coś źle zrobiłam, bo komentarze się połączyły. Muszę się jeszcze dużo nauczyć. :)

Mój Pomek jest słodki to piesek jest mój nie jakiś lis dziki wilkołak czy zbój. A kiedy się łasi to liże bez przerwy i jemu w szaleństwie nie ścisną się zęby. I skacze i prosi okręca się w pół to tak jak ten jeżyk wiewiórka mój mój. A kiedy zaleziesz Pomkowi za skórę obszczeka odgoni ma taką naturę. A gdy mu coś powiesz nie bardzo miłego to pyszczek odsunie i widzisz brwi jego. Ściągnięte w zadumie a oczy świdrują poszukaj se koleś głupszego w rozumie. Bo nie jest to facet a piękna dziewczynka zastukaj gdy futro ma myte kruszynka. A gdy ją umęczy zabawa wszelaka zasypia na kości lub wręcz na stojaka. Bo oczy otworzy gdy tylko zaszurasz i znowu w zabawę z piłeczką się uda. I cieszyć się będzie i biec w szczyty schody i czekać aż zniesiesz do jej samochodu. A jak by Ci przyszło do głowy pogłaskać to lepiej się walnij przyrządem do ciasta.

@Roma Pożyteczne wagary nareszcie Ziemia w Aśce z Prudnika zawirowała w cieniu młodnika choć gajowy był dość stary to przydały się wagary bo uwierzyła w myśl Kopernika W tym sęk gdy w Amazonii Anka z Lichenia stwierdziła straszny stan wylesienia rzekła sęk w tym że te rżnięcia przeszły obok mnie dziewczęcia straty nadrabia z wodzem plemienia Ekologicznie eko-fanatyk farmer w Teksasie siał pędny rzepak z modą na czasie do żniw wołał grubą Mary i częstował mocną cherry lubił pomłócić w świeżej biomasie Pozdrowionka PS W trzeciej zwrotce chyba drugi i trzeci wers niechcący w jednej linijce. A może celowo?

pierwszy dzień lata co zapyla o zmierzchu żółty wiesiołek

My wszyscy jak wieszcze Adam z Juliuszem niezgodni jesteśmy a każdy geniuszem

A rzeczywiście, już poprawiam. Dziękuję za podzielenie się wierszami, jak zwykle nie zawodzą :) @Rafael Marius nie mogę się z Tobą nie zgodzić. Trzeba o takie miejsca dbać. Dobrej nocy :) @Waldemar_Talar_Talar dziękuję ślicznie. Branoc :)

Trudno uwierzyć, że Polacy nie mogli wyjeżdżać i że nie znali języków...

Już się zastanawiałem, gdzie przepadłaś. Pewnie

@Rafael Marius faktycznie, miły dla mojego serca wiersz 😊 w sam raz w ten pochmurny czerwcowy dzień:)

@Rafael Marius no właśnie... Czy to możliwe? Pytanie pozostaje otwarte.

Dla mnie to te wiatry są najgorsze. Reszta może być. Mieszkam w rejonie najwyższej zabudowy i między tymi drapaczami chmur zawsze mocniej wieje niż gdzie indziej.

@Ewelina Ale pesymistycznie, choć czasem tak bywa. Doświadczyłem na własnej skórze. Miło Cię widzieć po dłuższej nieobecności.

Rozumiem. Tak to bywa czasami dla odpoczynku. Życzę powodzenia, choć ostatnio tutaj też było pustawo.

@Rafael Marius Jestem tu cały czas myślami. Takie mam ostatnio dni wyciszenia. Może tu się rozgadam? ;-)

@Rafael Marius Również mi się podoba. Jest taki delikatny, ciepły... Pozdrawiam serdecznie:-)

@Bcmil "Każdy samotnik, choćby się zaklinał, że tak nie jest, pozostanie samotny nie dlatego, że lubi,ale dlatego, że próbował stać się częścią świata, ale nie mógł, bo doznawał ciągłych rozczarowań ze strony ludzi". Pozdrawiam.

Witam - ciekawie piszesz - Pzdr.

Witam - przyjemny wiersz - Pzdr.

Gdy mnie zobaczyła tak się uśmiechała i takie sałatki wyszły:)

@Rafael Marius Nie, to nie taka działka. Czereśnie to straszny niewypał, bo u nas nikt ich nie je, tylko wspomniane szpaki, które przylatują i chrupią chrup chrup. Dziękuję i pozdrawiam!

@violetta Jak maleńkie dzieci...

Dziękuję za serduszko i komentarz. Ja się od dziecka interesuje się psychologią, bo z takiej rodziny pochodzę zatem mam wiele perspektyw na ludzi z różnych nurtów tejże. Choć pewnie wielu zrozumie jako erotyk podobnie jak kilka innych moich wierszy. Oto jest dylemat? Nie wiedziałem, że byłaś marudna. A może tylko troszkę... Ja nie byłem podobno. Nie ma to jak w domu. To ślicznie. Będzie mądra.

Czy moja wnusia jest szczęśliwa, gdy mnie widzi, ma ogólnie niezdecydowaną minkę. Jest marudna jak ja:) choć u mnie w domu się dobrze czuje, mam jasno i rozgląda się. Najlepiej lubi się bawić silikonowymi akcesoriami kuchennymi:) byłam z nią sam na sam na spacerze, także poznała południową część Powiśla i północną. Cały weekend z nią spędzam czas wspólnie. Takie małe szczęścia z nas:) Robiłam sałatkę z kolorowymi arbuzami, to razem wyrywałyśmy listki kolendry, trzymała w ręku listki, chciała złapać. Uczyłam ją jak się robi sałatkę. :)

@Bcmil … pięknie… nie jest to bezcelowa podróż, skoro PL szuka, choć, czy gdy odnajdzie szczęście, to je rozpozna, skoro ma skłonność do myślenia utopijnego? Może by tę postawę eremity wykorzystać do samooczyszczenia, głębszego rozpoznania, ale niekoniecznie w kontrze do świata, lecz by rozpoznać swoje potrzeby, określić granice…? pozdr.

Dziękuję za miłą opinię i serduszko. U mnie zawsze są jakieś głębsze sensy pod powierzchnią zwyczajnych słów. Ja już tak świat postrzegam na wielu poziomach jednocześnie.

@Waldemar_Talar_Talar Psychika przyrody !! +++++-

turbo obrut Rota Roda adorator

Witaj - dziękuje za czytanie i polubienie - Pzdr. @Ewelina - @Robert Witold Gorzkowski - dziękuje -

Witaj - miło że ładnie - dziękuje - Pzdr.serdecznie. Witam - cieszy mnie twoja zgoda i słodki komentarz - dziękuje - Pzdr.serdecznie.

Ono dla Marka na kram, Aldono?

@Corleone 11 Bardzo fajnie Ci te opowiadanie wyszło. I trafia w pewien sposób, celne jest, kobiety tak czasem odmawiają. Coś im się nie widzi po prostu. Coś im wybrzmiewa nie tą bajką co trzeba. I czasem tracą też na tym nawet. Zresztą mężczyźni też tak miewają. Takie życie i doskonale to uchwyciłeś i merytorycznie i formalnie. No i bardzo przewrotnie, ale to u Ciebie norma.

A miałam zapytać co wolisz, dobra, niech będzie :)

To się przecież nie dzieje nie dzieje się naprawdę mam taką cichą nadzieję nadzieję mam na prawdę wcieram słońce w me oczy ono się żarzy i parzy zdjęcie utulam umieram umieram po tysiąc razy. Patrzę się w portret czule Twe piersi palą gorące mówisz do mnie i mówisz a śmiech Twój płynie bez końca głowa mi pęka od wspomnień krew zastyga mi w żyłach to pamięć wraca do głowy ulotna odtwarza się chwila I trze mój palec bezwiednie kształty na Twoim odbiciu a kciuk roluje roluje papier na moim życiu w proch już starłem Twe piersi uśmiech ramiona i minki nie ma już Twojej buzi nie ma już mojej blondynki. I ciągle trę fotografię i ciągle nie mam Cię dosyć na ziemię ścinki się sypią jak skała roztarta na proszek miotają mną puste wspomnienia w głowie pojawia się zamęt rwą się ulotne chwile w rękach zamykam testament. I widzę przede mną czuły jasny marcowy poranek zdjęcie to popiół na stole już nie mam Cię w ręce kochanie wiatr rozwiał proch po stepie obraz zwykłego żywota twarz się za mgłą spowiła ... zastygła chwila ulotna.