Ranking

w tamte noce mnie zabierz które znamy na pamięć po omacku na ślepo jak nikt chociaż pierwsza tak mglista jakby w spadłych już liściach czyś naprawdę zapomniał woń lip to początek był lata jeszcze pełnia nie spała oddychając zachłannie wśród drzew i ja także bezsenna bo myślałam że w wierszach można tylko ulecieć gdzieś hen choć frunęłam przy tobie nawet w zmierzchach już z nowiem to jednego wciąż było tak żal że tej pięknej poezji jak z przestrzeni śródgwiezdnych nie pisałeś rankami ty sam

Wyliczanka jak wytłaczanka dwadzieścia różnych skorupek jajek jednym w okno młynarza celnie rzucę, co mąki od piachu odróżnić nie umie. Pięć dam kotom na pożarcie, ich szarą sierść rozjaśnie. Siódme w komin rzucę, sadzą obrus babie zapaskudzę. Dwa kolejne na patelni rozbiję, złość w apetyt niech mi się wbiję. Tym młodzieńcom, co pod oknem tak się śmieją "kogiel - mogiel" z cukrem sporządze. Resztę na później zostawię, bo mnie to wyliczanie ... Zmęczyło okropnie.

wyjść na spacer z myślami przeprowadzić z nimi rozmowę wrócić siadając przy jednym stole dzielić między sobą ten sam chleb otulam je jak kogoś bliskiego na dobranoc żegnamy się a nazajutrz z powrotem dzień dobry

Trzymałbym czujnie palec na spuście, Wprost spod języka ładował pocisk, Choć proch by zamókł w nim od zazdrości, Wprzód bym rozsądek zastrzelił w półśnie. A gdybym ognia w sobie nie trwonił, Od rykoszetu co noc bym padał, Rad, że nie tylko ja kulą władam, Że tak ci dobrze z lufą przy skroni. Czasem przegrywam bitwę o spokój, Układam wtedy palce w pistolet. Wodzę wspomnieniem twoim po czole - Ponoć broń sama strzela raz w roku.

cisza otula serce zatopione w pustce szukam choć echa tamtych słów teraz w uszach gra tęsknota a na niej nici wczorajszych dni melodia płynie przez moje rzęsy łza podlewa wspomnienia znów noc się dłuży może ukołysze mnie światło rodzącego się dnia

jeszcze raz wróciło do nas lato tym razem po raz ostatni gdybym trzymała mocniej twoją rękę gdybym wtedy krzyczała "na zawsze" los może byłby łaskawszy ktoś zabrał z podwórka naszą ławkę a przecież miłość wciąż się unosi kiedyś mój chłopak zostawił ślady po których wrócił mężczyzna moich marzeń kocham tak samo

Jan, speleolog z Dębowej Góry, Jaskinie, groty i inne dziury Wciąż eksplorował Aż wyparował, Gdy wpadł po uszy z tą bez matury.

nie słyszę swojego głosu wśród wołających o pomoc zadowolony na skraju drogi monologiem rozbawia niesfornie wierzby słuchają płacząc ze śmiechu jak zostawiłem go w otwartej klatce nie wejdzie już pewnie do środka bez zgody rozsądku losowi na przekór wirem karty obrócił pozamiatał liście sprzed lat dwoma słowami pójdę za nim bo nie może tak sam po świecie latać

Śliczna, romantyczna treść... lubię takie, to przyjemność czytania i... cóż powiedzieć tym słowom które zmysły wręcz rwą a ta pani to chyba przespała chwile znane na pamięć i nieważne że mgliste ale drzewa zachłannie w nie brną frazy płoną w umyśle choć niewiekie i dżdżyste słowa lecą kropelką na chustę dookoła polana w między drzewa schowana łka nadzieja i czeka na cud .. jeśli coś nie tak, jakoś na innym torze, wybacz... :) Pozdrawiam.

wiosna przybyła wrzaskiem ogrodów zdumieniem uczuć i skąpstwem barw wbrew kalendarzom

słaby pierwszy wyprowadza cios wygrzebie z garażu magnetron by straszyć promieniem śmierci za wodzem do końca pójdziemy przegra powiesimy dusze Kozaków lęgną się w czarnej ziemi na gołoborzach przedhistorycznych kamieni w tej rozpaczliwej walce obyś nie dał się poznać mężem Boudiki to nie kominkowe przemówienie Roosevelta ani patriotyzm na falach eteru Churchilla to kunszt oratorski po plecach roztaczający ciarki intelektualny przełom śpiesz się bo nie będziesz miał kraju

Na scenie światła we mnie kurier bus i w niedzielę ruszył już ja na scenie w klawiaturę potłuszczoną pstrykam fikam i nic z tego nie przybędzie domiar złego ni kapitał światła we mnie skończył kurs pod krawężnik białych służb dzień się skurczy i przed świtem pór niestałych może spytam nie o taniec nie podwoje teatrów galerii katedr byliśmy wtedy we dwoje by na świat się razem patrzeć Nikt Jedni drugich chcą zabijać. Już nie spory przy obiedzie. Epitety jak olbrzymy z izmów Starych w nowe plemię… Nie wysłucha jego racji — Kto nie słyszy od dekady? Jak oddzielić ziarno kłamstwa, Gdy rozlały się pokłady! A tu dopiero narasta jak tsunami zatrzęsienie. A mi tak się może tylko Wydaje — nikt o tym nie wie… Nikt rąk wcale nie zaciera, Gdy tu naszym nie o przyszłość Chodzi (duże słowo wpisz, narodu). Europejczyk, tak o ścisłość.

życie czasem boli bywa okrutne uczy wojen głodu popiera śmierć jednak mimo to wychwalam je jest mi chlebem moją modlitwą dlatego i wam też tego życzę by było czymś co upiększa dni

wiesz co ci powiem zamiast pióra do ręki wezmę teraz pędzel i namaluję to co widzę pożytku z tego będzie więcej kogo obchodzi to co czuję zwyczajnie całkiem pospolicie wierszami tapetować ściany i się z prawdziwym minąć życiem już od drapania piórem w puentach mam czubek głowy mocno bosy bo niby trzeba czymś przygwoździć a skąd brać młotki basta dosyć i to nie wszystko zanim zacznę jestem u podstaw pełna obaw czy piśnie choćby jednym słowem podoba się czy nie podoba czyż nie jest prościej namalować to co w zasadzie każdy widzi a nie rozbierać się do uczuć ośmieszać albo i bezwstydzić

@andreas Mam tendencję do czytania na głos .... i powiem Ci - zbiegli się i mówią - jakie to piękne !! I jeszcze jedno, żeby mężczyzna taki emocjonalny wiersz napisał z perspektywy kobiety ? 😲. Panie Andreas zachwycił mnie Pan dziś tak aż brak słów. Poezja - Domyślam się że ona jest podmiotem lirycznym wymownej treści . Jednakże tak "apetyczne, zachłannie" zjada treść ... kobieta i jej romantyczne serce.

Zupełnie jak Barbara Niechcic wciąż powracająca myślami do pięknisia Tolibowskiego. "Noce i dnie" we dnie i w noce Lidka spod Żara wciąż marzy niby Niechcic Barbara bo mąż ciągle tylko praca choć ją często zwyobraca to nie da nawet pół nenufara Pozdrowionka.

niejedne lata były ostatnie potem odeszły w mrok zapomnienia lecz jedno mocno zapadło w pamięć dotrwało z nami aż do jesieni gdzie tamten chłopak i ta dziewczyna bo śladów po nich było tysiące po nich kobieta oraz mężczyzna wrócili mając serca gorące :)))

gdy na spacerek ja się wybieram to myśli w domu zamykam prędko aby nie wyszły dojrzały teraz oraz rozkwitły piękną sentencją a na ostatek do ucha szepnę by nikt z tych ważnych nic nie usłyszał myśli nie w cenie bo jest ich pełno dobra sentencja - podporą życia :)))

@Domysły Monika @Jacek_Suchowicz @m1234 @andreas @iwonaroma Miał to być tylko taki przerywnik między trudniejszymi tematami. Wyszło jak wyszło. Przynajmniej co drugi wiersz publikowany na portalach poetyckich mówi o samotności, cierpieniu czy nieszczęśliwej miłości, czyli jest wołaniem o pomoc. Kiedy spotka nas coś dobrego, na przykład miłość, czasem jest tak, że nie potrafimy powstrzymać emocji, które wyrażamy w najróżniejszy sposób. Tekst napisałem na podstawie własnych doświadczeń z dalekiej przeszłości. Pozdrawiam serdecznie

nawet raz w roku broń nie wystrzeli jeśli schowana leży bezczynnie rozsądek zgasi zamiar odpłynie emocje twoje pogoda zmieni ... Pozdrawiam

Gogolowi onegdaj w jego nowelce zaginął nos, a Tobie chyba Twój charakter czy sposób bycia. Pozdrawiam.

Gdzieś na małej wyspie, gdzieś na Karaibach, gdzie bogaci biali kupili hektary jachtowa szósteczka w barze u Bazyla zajada langusty pełnymi szklankami popijając whisky. Karmią rytuały. Gdzieś na Palma Island huragan dokucza, białe grzywy w dali miesza z dachówkami, śmiałkowie przez reling w głębokim pokłonie spazmem poruszeni oddają hołd morzu. Szlak spienionej fali. Na Granadzie było wielkie nurkowanie. Feeria ławicy niebieskawych rybek otacza korale. Jestem zachłyśnięta pięknem rafy. Z rufy skokiem gnębię wodę. Cud świata, Ci powiem. Tańce i lobstery, niezłowione ryby, lazur w oczy bije i spalone czoła. Gdzieś na Karaibach słońce oczy mróży, zachodząc za morze słyszałę już szeptanie, że koniec podróży. To naprawdę koniec.

zegar z kukułką usiadł na krześle starszy pan słuchał kukułki ciągle wpatrzony w tamten miniony czas i w te posiwiałe wspomnienia w zaczarowany zmatowiały obraz

Spłoszone kaczki lądowały na lodzie - po prostu odjazd

"Sprawstwo kierownicze" a chromolić wszystko, na co nas nie stać! zatem – żaden window shopping, ani Get Rich, or Die Tryin'! podążaj moją ścieżką – radzi twój osobisty Kesuke Miyagi, trener rozchwiania osobowości, guru szczeniactwa! odwracaj się (bez pogardy, bo i po co ona) od paniuś z kuriozalnie drogimi torebkami, mającymi na pyskach Diory, Chanele, Cartiery, w gardłach – pozłacane guzy od Tiffany'ego, podobnie, jak ja (nieco ostentacyjnie, przyznaję!) zawsze odwracam głowę w przeciwną stronę widząc kawalkady, grupki, zbiorowośki motocyklistów (wiem, mało to dojrzałe, ale naprawdę nie chcę dowartościowywać właścicieli chromotoczydeł swoją uwagą i, nawet niecielęcym, wzrokiem). pluj na ferrari, którym nigdy się nie przejedziesz, nawet jako pasażerka, oraz na szmaciarskie gazety o szmatach, tak, jak ja pluję na blacharską literaturę dla męskich blachar (Motor, Świat motocykli), pardon, rzygaj na willę na Mauritiusie, w której sobie nie pomieszkasz. może brzmię teraz jak Tyler Durden, ale przyznaj: mało prawdopodobne, że zamienisz się z Rihanną na konta bankowe, mój tato trafi upragnioną szóstkę w totka, a ja znajdę na ulicy nowe prawo jazdy i kluczyki do rolls royce'a. ... a teraz najważniejsze, czego muszę się nauczyć, do czego zmusić: do niemyślenia o wspólnej przyszłości z tobą. bo będzie nam dana podobnie jak działka na Wyspach Kanaryjskich, drogi apartament w przereklamowanym familoku pod adresem Złota 44. wiem: w każdym pocałunku zawiera się półrocze, codziennie rośnie w nas mały, dający się w pełni poznać i przytulić, świat-Furbie. teraźniejszość jest piękna, ziszczona, niemeandryczna. ale wyciągają się spragnione i wilgotne dłonie. po więcej. I want it all and I want it now. ...no już, dalej, siepiesz, roztrzaskujesz marzeńka, przecinasz opony nieistniejącego maserati! – powtarzam w duchu. zapełnia się mój dziennik ćwiczeń tresurowych. wyrabiam w sobie magiczną chwilowość. "Zowąd" nieruchomiejemy. zamczysko wyrosło nagle na środku drogi i gapi się bezczelnie czernią, wlepia w nas poszybowe, okienne dziurska. jest niedokończalne, wiemy to. wielkie i majestatyczne NieMożna, przestrzeń broniąca się przed zasiedleniem i tym samym obłaskawieniem jej. to budynek, którego architekt nosił żałosne nazwisko Ktoinnik i był tak mały, że wtapiał się w deskę kreślarską, linie poprzecznie przerywane na tablecie, znikał pomiędzy pikselami na matrycy laptopa, a jedyne, co stworzył, to właśnie Bezbastion, budynek-rozwiewanie się, warownię będącą jak śmierć dwa kroki przed metą, w której przebywanie mogłoby być równie upokarzające, co aplikowanie na stanowisko pomocnicy sprzątaczki w biurowcu, przejście rytuału inicjacyjnego polegającego na zjawieniu się w środku nocy i, pardon, obciągnięciu wszystkim, stojącym nago i w kółeczku biznesmenom. i nie dostaniu angażu. wzwodzi się most wzwodzony, a my korygujemy kurs. jak najdalej od niegościnnych murów. nie chciano nas, więc i nie będziemy na siłę wieszać w mroźnym powietrzu szklących się żyrandoli, ustawiać kandelabrów na skutych mrozem atłasach. unosimy się honorem. całujesz – wiosna rozrywa się na zielono. spluwam – gaśnie zamek. "Chybaby" jakaś nie za bardzo męska tęsknica rozełkała mi się między synapsami. staram się więc pocieszyć, bawię koralikami wytarganymi z fazy REM. "Wayne Weston jest opalony i ma klatkę piersiową natartą olejkiem.", "W pewnej warszawskiej restauracji, jednej z najdroższych na świecie, jest serwowane specyficzne danie: ser owinięty w inny rodzaj sera.". naprawdę przyśniły mi się te zdania. nie pomaga na chandrę? no to wymyślam bezkrwawych ludzi, którzy muszą ukrywać, podobnie jak wampiry i wilkołaki, swój odmienny od w pełni ludzkiego stan: że są niemal pustym w środku mięsem, że jedynie przepływa w nich, góra-dół, od krocza po krtań (i, tym samym, napędza) maleńka, niezłota rybka. już lepiej. czuję, że przyszła noc będzie obfitowała w prawdziwie nieziemskie marzenia senne: przyjdziesz, kochanie, z igiełką. przekłujesz muskuły pana Westona, ciśniesz serową kulką w moje podbrzusze. drapieżne zwierzątko zatrzepocze płetwami, wyszczerzy ząbki.

@Jacek_Suchowicz Jak zwykle piękny komentarz do wiersza. Masz niebywałą swobodę komponowania wersów i godną podziwu lekkość pióra. Dziękuję :) @andreas Dziękuję za komentarz :) @Nata_Kruk Miło, że odnalazłaś w treści "swoje klimaty". Też jestem fanką piosenkarki... Dziękuję za komentarz :)

@Domysły Monika Moniko,zawstydzasz mnie.Wielkie dzięki.Pozdrawiam. @mariusz ziółkowski Przeważnie piszę na trzy zwrotki,ale i tak są dłuższe niż Twoje.Pozdrowionka.

@andreas aż szkoda, że takie krótkie. Dopinam się do słów Moniki, jeśli mogę...? Zakończenie zatrzymało mnie w na dłużej. Pozdrawiam.

Gdy dąb koronę liśćmi trwoni, czas, jak żebrak, po niebie kroczy - W sękach pnia płacz wieków się gości, a kręgi w rdzeniu to milczących ojców oczy. Rzeka, co głazom pieśń odmawia, nocą do zimnych trumien płynie - Niesie kurz gwiazd, łzy mgieł porannych, A w swym sercu wiecznie już ginie. Człowiek - iskra, co w pyle drży, w szkle godzin twarz próchnem znaczy. Lecz wiatr mu szepcze: „Twój dom nie stoi - W korzeniach burz i w piołunie rozpaczy”. Gdy księżyc krew zastygłą sączy, świt rozcina czarny całun dni… Prawda nie w tym, co trwa, lecz w tym, co pęka, gdzie wieczność z chwilą dzieli rdza. A wiatr ziarna w ziemię chowa, gdzie śmierć i życie dzieli chwila - Każdy upadek to nowa pieśń, Co z martwych liści wiosnę wyrywa.

Zaszyłam się igłą zwątpienia z nićmi niechęci Tylko nie wiem gdzie jestem Raz jest to pustkowie ze śladami bytowania O jakże smutne bo opuszczone Raz morze północne zimne i stalowe A niekiedy nic choć nic nie jest możliwe Więc raczej niepokój i oczekiwanie Ale już nie takie słodkie Jak to przed studniówką czy przed pierwszym balem Oczekiwanie na coś co nieuniknione? A bodajże to - powracający temat aż do znudzenia Spruć to w cholerę wziąć żyletę jakiejś nowej motywacji Ale ileż to energii trzeba na to Kurczę Już mi się nie chce Nie chce się stagnacji i nie chce się nowego Więc właściwie czego? Sama nie wiem stąd niepokój Ale w końcu kogo to obchodzi Uspokój się i śnij Jesteś piękna i słodka Śpij kochanie śpij

cisza rozlała się na podłodze wypełnia przestrzeń swymi warstwami w niej utopiony bezbronny człowiek i roni łzy nad wspomnieniami po rzęsach stąpa lekka melodia i to nieważne tanga czy walca jakby ktoś śpiewał lecz giną słowa może ukoi mnie dziś do ranka :)))

@Monia na spacer chodzę razem z myślami na oczy wdziewam czarny rekwizyt bo tylko ciemność zupełna cisza scala nas z sobą pozwala zbliżyć lecz nie nadążam i nie doganiam z braku wytchnienia i bezradności dlaczego biegną i się nie męczą dokąd u licha trwać ma ten pościg

@sisy89 Trafiłeś w moje przemyślenia. Zupełnie tak, jakbyś wszedł do mojej głowy, usiadł na fotelu i podsłuchiwał :)

@Rafael Marius nawet nie wiem o co miało nie chodzić ale ok :) @M_arianne I dlatego się buja w obłokach... prawda to @Starzec ooo, naprawdę dobrze to ująłeś :) Lepiej niż ja w wierszu...

na wszystko w życiu przyjdzie czas nie pozwól aby bezpowrotnie uciekł dziś zwykłe lody tylko masz jutro najwyższe szczyty górskie :))

Fajne :) Trochę się namieszało w ogonkach tu i ówdzie, zmienia sens "sądzą - sadzą" Pozdrówka:)

Bardzo dziękuję za namiary, wysłuchałam. Nic mnie jakoś bardzo nie zaskoczyło, miłe się słuchało kulturalnej, żywej rozmowy. Zamiast dziennikarza pan profesor, który daje się wypowiedzieć, szacunek do rozmówcy, ciekawość i otwartość na drugiego człowieka, brak tego typowego telewizyjnego staczania się w jakieś bagienko. Bardzo dziękuję:) Skopiowałam jeden z komentarzy: Jestem w szoku - da się zrobić w obecnych czasach wywiad z politykiem, nie będąc z góry nastawionym pozywywnie lub negatywnie. Obecnie jest to naprawdę rzadkość. Mam nadzieję, że z kolejnymi kandydatami poziom będzie utrzymany. Brawo profesor Dudek! Pozdrawiam :) Dziękuję:) Tak mi się jakoś napisało. Zachęcam do wywiadu, o którym pisałam z Iwonką. Pzdr 🌞 (Aczkolwiek to nie był wiersz o panu Slawomirze, ale warto moim zdaniem :)

Zabierzcie sny I otrzyjcie łzy Sprzed moich oczu Uleczcie duszę Tak niespokojną I ciało spowite Tak jakby za mgłą

Och, to ogromnie mi miło :))) Dziękuję i pozdrawiam. @Hiala @Nata_Kruk Dziękuję bardzo!!

i jakie dziś ma wymagania pragnie malutkie i w rosole ja mam nieduże gotowane jeszcze cebulką okraszone cebulka także jest w środku dwie pary jajek oczywiście i doprawione przyprawami by z mięsa smak wyciągnąć wszystek o szpyrkach nawet nie śmiem wspomnieć tak co kilometr na pierogach wiec o talerzach dziś zapomnij kolacja czeka już gotowa :))))

bo ona taka jest że łódź sama płynie bez żagli wystarczy jedna myśl a słońce budzi ze snu uśmiech otwiera nie tylko ptasie mleczko pociągi ustawiają się tam gdzie trzeba i wiozą do celu marzeń może teraz... morze chociaż na jeden dzień zabierze i mnie bo ona taka jest 2.2025 andrew

Nietuzinkowi Rulez !! Warszawa – Stegny, 24.02.2025r. PS - przepraszam szanowne Forum, że nie ten dział. W miniaturach do nowego wpisu zostały mi 3 godziny, ale mam generalnie centralnie i systemowo niektóre rzeczy gdzieś, więc niebawem planuję skok do baru i zniknięcie, a co za tym idzie nie mam cierpliwości odczekać powyższego czasu. Może będzie jeszcze okazja się poprawić, ale teraz planuję raczej się lekko zaprawić. Pozdrawiam - Autor!!

@Domysły Monika Nie powiem. Żartuję ;) Nie lubię siebie interpretować, więc podpowiem tylko, że to raczej utwór "narracyjny". Tak więc nie ma tu jakiejś wewnętrznej dyskusji ze sobą, jest obserwacja i tak, jest pierwiastek bezpośredniego doświadczenia, ale właśnie raczej jako uczestnik, a nie bohater zdarzeń. Stąd wyniknął bodziec.

Jak pogodnie i beztrosko :) Dobrze jest nieraz coś takiego poczytać, nabrać dystansu, a ciemne sprawy, które chcą zdominować myśli i odczucia - po prostu olać :))) Pamiętam, że Agatha Christie podczas jednej ze swoich podróży, wraz ze swoimi towarzyszami utknęła na pustyni bez jedzenia i wody... I, w czasie gdy inni się załamywali - ona po prostu... poszła spać :) I to ją właśnie uratowało :) Pozdrawiam :) Deo

@mariusz ziółkowski Ptaszek wybrał wolność. Nie dziwię mu się ani trochę.

@andreas twój wiersz ogołocił mnie z myśli 😉 Pozdrawiam 😉

@Monia Ileż to człowiek z tymi myślami bitew stoczy. Odpycha, przyciąga, tuli i na mróz wyciąga. Takie trochę włoskie małżeństwo. Podoba mi się ta łagodna wersja. Pozdrawiam 😉

@Rafael MariusNiewątpliwie tak - wojna to nic dobrego, lecz jak świat długi i szeroki, zawsze coś na nim się dzieje. Nawet jeśli gdyby ludzi nie było na tym świecie to zwierzęta toczyłyby bój o przetrwanie pożerając jedne drugich, co czynią od wieków i także obecnie. Pomijając wiarę w Boga, zapewne słyszałeś o Annunaki, Reptilianach, a przekazy o Sumerach są intrygujące. W skrócie mówiąc wszystko jest oparte na energii.

@Deonix_Proszę bardzo! Pozdrawiam serdecznie. 😎 @Deonix_ Lubię takie wiersze z krajobrazem wiejskim. Zapraszam ponownie w odwiedziny mojego wiersza: "Wakacje na wsi." 🙂