Ranking

artysta jeszcze nie skończył obrazu jednak rozmyty kontur ciała wygiętego na szezlongu przyciąga wzrok widzisz zieloną tkaninę otulającą prawą pierś znikającą między udami puszystej modelki a lewa lewa pierś wabi lekko zasłonięta ciemnoblond włosami tak okrągło ponętna że masz ochotę zaśpiewać albo wiersz o niej napisać podchodzisz do płótna niebieskie oczy obiecują uniesienia jak w "Szale" Podkowińskiego wyciągasz notes i pióro

wierszy się nie pisze wiersze się podnosi spośród suchych liści i zwiędłych paproci wiersze są schowane wiszą sobie lekko trzeba je odnaleźć i utulić ciepło żeby były mądre żeby nas kochały żeby żyły nami naszymi sprawami

Chińskie róże Dla mnie kwiat tylko żywy — wie pani, tak poprosiła mnie żona — którego nie ożywia się w pralce ani w żaden inny sposób; o kruchych płatkach, chociaż marszczących się; o miodnym i lepkim zapachu brudzącym palce; kolor może nawet zasychać, ale zostawia przecież herbaciany posmak dla dwóch palców, bo wystarcza na chwilę, gdy patrzysz na mnie zza wyniosłego marmuru. Szus Nic ważnego się nie stało. Żaden przełom, nic takiego. Powieki słońce ogrzało. Zajął pierwszy ptak się śpiewem. Żelaznych części nie trzeba rozpracowywać i trybić. Ot, z kasztanka zakiełkować. Uśmiechnąć się w czymś do ludzi. Obyś niegodną łupinkę miał lub pędzel diamentowy. Zarysował ornamentem cech niepodważalnych wzory.

Raz pewnej nocy depresją zgiętej w smutnym ogrodzie pełnym odniesień kwieciste słowa zwabiły usta zjedzone jabłko spadło człowiekiem Na mroczną przestrzeń spowitą cieniem pragnącą wrócić znowu do światła pośród zawiei i oddalenia przytulić miłość póki nie zgasła Nadzieją tli się płomyczek w ciele przez ciemność biegnie radosny krasnal wciąż między dwojgiem jest połączenie świt drzemie ale jeszcze nie zasnął

Witam Cię serdecznie zimo nieostrożna. Zmroziłaś moje myśli i wspomnienia. Nie wiem czy tak można. Ale nadal naciskasz w stronę poznania, A ja znikomy w tej całej bajce Wciąż wyszukuję naszego pojednania. Witam Cię serdecznie moja miłości. Tak bardzo pragnę szronu, mrozu,zimna, Szumu i wibracji moich ułomności. . A Ty wciąż rysujesz drzewa zamrożone Na szybach mojego mieszkania. Już sam nie wiem czy to zamierzone. Czy nadal zmierza w stronę zakochania... Nie wiem czy tak można Zimo kochana.

Posiada kolce i budzi duży respekt. Prezentuje się.

a może to nic na pewno nic zanim zacznie padać w słońcu wszystko wygląda inaczej dwie kropelki pod serwetką zmienione w bursztyn proszą o szansę jak fortepian zza ściany chociaż są tylko chwilą zamkniętą we łzach wierzby na rozstaju

zaplotła się prawda nie w warkocze przecież w gęstym lesie pustych słowach w Internecie szukasz jej w potoku zdjęć postów głupoty gdzie każdy kłamie rachunek wystawia potem tik tak bije zegar jego serce tańczy miarowo tik tok krzyczy w sieci i świeci pustą głową idź zatem boso poczuj ślady ścieżki polnej ciesz się własnym życiem póki jesteś wolny

budząc mnie w środku nocy odkrywając się powiedziała nie mów nic nawet cichutko przyłóż ucho i posłuchaj jak wyraźnie bije nasze nowe serce

środek pustyni tylko samotny kaktus spragniony słońca

-Mistrzu, one mnie nie chcą przez mój wygląd nędzny. -Jak którąś oczarujesz, będziesz dla niej piękny.

Bo w każdej chwili czuję namiętność, Złocisty posmak ust przemijania. I właśnie teraz, kiedy mnie nie ma, Rozkwitła barwność wiecznego oddania. Mam i dotykam! Wciąż tęczą się bawię. A Ty kochana rozlana w promieniach, Mienisz się w barwach, jakby opalem I ciągle czekasz, i ciągle zmieniasz... Bo w każdej chwili czuję Twą miłość, Szmaragdu odcień przegniłej zieleni. Bo wtedy właśnie, kiedy mnie nie ma Czuję te smaki wszystkich odcieni. A Ty kochana odmawiasz poznania, Wplatasz warkocze w moje wspomnienia, Rozkwitasz dumnie w jasnych oparach I ciągle mamisz przysięgą istnienia.

Pod megafonem gruchają gołębie. Ktoś ciągnie na pogrzeb, ktoś do sanatorium. Ktoś skacze w ramiona głodny jak nigdy, ktoś się przegląda w szybie wagonu. Scena powrotów, śmiałych decyzji, łez, którym ciężko sprostać. Kupisz bilet, gazetę i kawę naprędce, poznasz kogoś, odważysz się rozstać. Jedni są tu przelotem. Inni w poczekalni.

to jest tylko podwórko pod bzem i krzewem jaśminu warto płacić czynsz za kilka oddechów i trzymanie psa bez smyczy między prawdą a marzeniem może nie być nic wystarczy że jest trochę moje brzozy też wspinają się na dachy

Pisanie, cóż, jak to pisanie, skraca niekiedy długopis. Oj, długopis wydaje się czasem mocno za krótki nawet na pojedynczą kartkę. No ale powstała książka może być już jego przedłużaczem. Pisanie, jak to pisanie, skraca twoją rozmowę, bo żeś odległy, trochę odstrzelony, w pewien sposób niepodległy i przyjęty w grono światopoglądowych. No ale twoja opowieść może być niekiedy ciekawa, a nawet może być ciekawsza niż zwyczajowo. Pisanie, jak to pisanie, jest szukaniem prawdy lub kłamstwa, nie przeczę, ale prawdy lub kłamstwa nie uwikłanych, lub ewentualnie mniej uwikłanych, najmniej uwikłanych, a taka prawda lub kłamstwo są czymś z kategorii innego rodzaju, lub odmiennego nieurodzaju. Długopis, kartki, prawdy i kłamstwa już tak mają. Taka ich natura, a w dodatku właśnie w pisaniu mocno ze sobą powiązana. To właśnie w pisaniu i właściwie tylko tam wszystkie powyższe się zazębiają. Warszawa – Stegny, 05.02.2025r.

gdy blaknie granat nocnego nieba i gwiazdy tracą swoją moc usypiam sny niech nie przeszkadzają mi żyć za dnia bo tylko noc nosi twoje imię niezmiennie to samo od lat marzenia zostawiam pod kołdrą nawlekam korale codzienności kolory maskują miejsca gdzie czegoś brakuje dopóki to też straci znaczenie

guziki mają to do siebie że się spinają rozpinają wymaga to jednak trudu ich dotykania macania zamek błyskawiczny jednym ruchem od dołu do góry sprawę rozwiązuje do jednego się to sprowadza lenistwa wygody z tego się czasami próżność rodzi z próżności pycha i zuchwałość dalej jest już tylko gorzej od autora: skazani na fizyczny niebyt nie szukajmy przyczyny w tym co z góry przesądzone

w ciszy garnie się do zimowego chłodu zeszłoroczna melancholia z wolna mroźny świat wiruje szkliście wokół choć na wschodzie świta wiosna ciągle nie zakwitły białe przebiśniegi krokus jeszcze się nie żółci szarym polom łąkom burym smutnym ścieżkom wiosna z dala cicho nuci drzewa szumią martwym krzewom pieśń o lecie sikorkami milczą knieje śnią o niebie pełnym gwiazd i świerszczy śpiewie bo ze wschodu wiosną wieje

w świetle neonów połyskuje pustka przykładam dłonie do gładkiej struktury szukam odbicia idę przez lustrzany labirynt zagubiona chcę odnaleźć siebie nagle widzę go czarne oczy przeszywają jak zardzewiała pinezka papier gdy śmieje się szkło pęka biegnę jest tuż za mną nie ucieknę ślepa uliczka sprowadza na manowce ściany napierają z każdej strony gdzie jest powietrze błysk ostrych zębów przegryza ciemność ręce miażdżą szyję chcę oddychać chcę tylko oddychać mdleję gdy otwieram oczy znowu widzę lustra mój krzyk rozdziera je na kawałki rozpadają się jak zraniona męska duma skrawki przecinają skórę krew ścina z nóg ostatnie co pamiętam to śmiech diabelski śmiech otwieram oczy czarna tkanina zasłania tafle on stoi z boku więzi mnie wściekłym spojrzeniem nie odwracam wzroku im wyższy puls tym on jest większy zachowuję spokój podchodzę bliżej uśmiecham się a on maleje wyciągam rękę jest coraz mniejszy przytulam go zrywam zasłony patrzę na swoje odbicie

jesień do drzwi zapukała za nią było babie lato starość lekko posiwiała bociek ze złamaną nogą a na końcu stała tęcza nie zdążyła się schować którą podrywał wiatr bardzo mu się podobała to wszystko otulał szal z udanie barwnych liści w których jest to coś co prowadzi w minione jesień do drzwi zapukała a ja jestem szczęsliwy bo widzę to czego inni nie umieją zobaczyć tylko dlatego że się jej boją oraz nią wstydzą jak by była dużo gorsza od tego co już było

Śpij i śnij o życiu I jego tajemnicach Czytaj neony Na zbrukanych ulicach Koczuj jak bezdomny W zrujnowanych kamienicach

Dla krwistego konia potrzebny jest mocny powróz.

przyroda ubrała się karnawałowo szron mieni się bielą choinki przypruszone śniegiem gałęzie drzew lśnią w promieniach słońca białymi diamentami trawy paprocie z opali kwarców kamieni księżycowych tworzą baśniowy krajobraz snu podarunek przebudzonej zimy 2.2025 andrew Jest ślicznie, bardzo Zatańczyć w takiej sceneri…

Smak lata Został w moich ustach A potem przyszedł chłód Rozgościł się w moim sercu Tak na dłużej I później tylko deszcz Przyniósł ukojenie Dla mojej duszy

wystarczył jeden gest a zdałem sobie sprawę że mógłbym z tobą iść nawet dalej niż na koniec świata

@sisy89 ..."straci znaczenie"... Oj to jest już "klops" nic się wtedy nie chce ..a kołdra tak czy siak wszystko schowa. Prawdziwe, życiowe do refleksji 👌 Pozdrawiam 😉

@Rafael Marius Tak, oczywiście że tak.

A autor jeszcze bardziej.

@aff no tak, jak najbardziej! @Wędrowiec.1984 niestety nie pasuje to do naszego dzisiaj... 😪 @Manek dzięki i pozdrawiam również! @Rafael Marius najwięcej wiosną! Dziękuję wszystkim za słowa miłe i pozdrawiam serdecznie!

@any woll oj fantastyczne... Powiało świeżym czystym powietrzem ... Miło się czyta. optymistycznie 👌

@mariusz ziółkowski bursztyny są piękne, tęsknię za naszym morzem :)

@Ewelina dziękuję za przystanięcie! :)

@Rafael Marius ja dzisiaj sobie chodziłam, nie spiesząc się wracam z pracy do domu:) pojawiają się już nowości w butikach. Część pensji pójdzie na wiosnę. Teraz modne są takie małe niuanse, różyczki. 🌹 🥀

Ja też na tyle na ile mi zdrowie pozwala, a pozwala na niewiele. Tym bardziej te krótkie chwile cieszą. Kiedyś było dużo więcej do tego stopnia iż wolałem nawet sam się gdzieś wybrać niż spędzać czas w miłym towarzystwie, ale pod dachem. Niestety rzadko kiedy udało się kogoś namówić i to tak przeważnie na siłę. Ludzie w Polsce uwielbiają przebywać tylko w pomieszczeniach zamkniętych, pomimo że deklarują co innego. Gdy ktoś powie sprawdzam prawda wychodzi na jaw.

Życzę zatem udanych poszukiwań. Na pewno znajdziesz ich dużo więcej ode mnie, bo ja tylko działam w najbliższej okolicy i do tej pory spotkałem tylko ciemierniki, bratki i przebiśniegi. Dzisiaj była bardzo ładna pogoda.

Cudne, przeurocze :))) Ale też pełne czułości i lekkości. Pozdrawiam :) Deo

Sceneria trochę jak u Alicji z Krainy Czarów :) Ale tu akcja i narracja bardzo dynamiczne. Jak dla mnie to wiersz o pokonywaniu własnych lęków i ograniczeń. A ja lubię takie tematy, oj lubię :) Pozdrawiam z uśmiechem :))) Deo

@Konrad Koper Zaklinacze znają inne sposoby (zważają na percepcję zwierzęcia).

@violetta Kiepska ta zima w tym roku, ale zawsze można powspominać. Dziękuję i pozdrawiam. @A-typowa-b Dziękuję Ci bardzo. Pozdrawiam serdecznie. @Kwiatuszek Faktycznie dawno Cię nie było, ale mnie jeszcze dawniej. Chyba ponad rok nic nie napisałem. Dziękuję Ci bardzo i pozdrawiam serdecznie. A z tymi przypadkami to różnie bywa :-)

@aff ja również je bardzo lubię. dziękuję i pozdrawiam cię serdecznie Ao. ☺️

@mariusz ziółkowski Nieprawda, oceny subiektywne wydają ludzie, którzy nie myślą samodzielnie - polegają na emocjach, a emocjami jest bardzo łatwo manipulować, człowiek, który myśli przyczynowo-skutkowo - nie ocenia innych ludzi, tylko: wydaje sądy na postawie obserwacji - używa logiki i merytorycznych argumentów, jak widzę: nie ukrywa pan twarzy, także: imienia i nazwiska - godności, więc: jest pan wiarygodny, jeśli pan już przy tej swojej subiektywności stoi, to: zadam obiektywne pytanie - po co pan adoptował braci mniejszych? Łukasz Jasiński

Jak ten, co śliwką przeważył kamień, smakuję nioizuke Przygarbiona kobieta siedzi pod murem w słońcu Dziecięce babki rozmywa słona fala "kierr" mewy śmieszki Dzikie wino oplata kolumny starej bramy Świąteczny kiermasz rozbrzmiewa koźlim głosem skórzanych miechów Gwiaździsta noc przetacza korowód bohaterów nioizuke = 'przez zapach' - łączenie strof w pieśni wiązanej

@Nata_Kruk Dziękuję Ci bardzo.

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję za dobre słowo Waldku. Pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_Talar Mnie tam się nie śpieszy i tak to nic nie da.

@Radosław Na stacji życie.

Fajna miniaturka. Taka w punkt :)

te popękane w nas zostaną i omijanie ich nic nie da zacerowane zrozumieniem uchylą nam kawałek nieba zaowocują nam na wiosnę zapachem mięty lub lawendy może otworzą coś na oścież lub pozostaną jak te smętki :)

Haiku z mojego tomiku "Boku no yukiguni" Wyd. Riderò 2024.

Wędrówka brzegiem morza i chęci celem i falą wdzięk naturalności przez bliskość odpływ do głębi wnętrza pozorem skryta rajska muszelka Pruderia zrzuca tekstylne więzy obłok rozwiany przed prawdą nagą na piasku leży piękne olśnienie stopniały lody wstydliwej twierdzy Luzem rozwiane fruwają gesty swobodnym czuciem z dłoni do drugiej nieśmiałość dłużej przeszkód nie czyni w otwarte karty gra się najcudniej