Ranking

obsypuj tulipanami stanę się sobą na nowo szcześliwą księżniczką wypuszczę łodyżki najpiękniejsze we mnie wewnętrzne kwiaty

Ty i ja to zdaje się caluchny nasz świat cały, calusieński, całkowity (albo przynajmniej tak piszę, mówię tylko) ale jest i kłopot i to zdaje się kłopot na miarę romantyczną bo tylko Ciebie w nim nie ma i mężczyźni, ach Ci źli mężczyźni (szczerzą się tylko - tacy nieszczerzy) (ach jacy tacy zupełnie nie tacy) też tak tęsknią, a nawet czasem mocno... Warszawa – Stegny, 18.01.2025r.

Wtorek ... czyli dwójka, ale to nadal początek tygodnia - wyplata się codzienność i nie w każdej dziurze obecności znajdę radość. Trudno o nią, gdy pakuje się ostatnie odzienie tylko po to, żeby je spopielić, a taką ładną garsonkę miała... wiem, to nie jest śmieszne. W ostatnim czasie milion razy było mi nieśmiesznie - tak dla równowagi, żeby kurze łapki nie stały się stopami Yeti. Za oknami poszum zimy, mglisto, nic nie skrzypi, poza moimi kościami i starą sofą, na której nijak się poturlać. A jednak turlam się - im więcej spraw, tym więcej słońca we mnie, w oczach uśmiech, gdy na zaśnieżonych autach, niczym mała dziewczynka, robiłam rysunki, nawet kruki je podziwiały, dlatego nagarniam słowa... przecież jutro... może mnie już nie być. styczeń, 2025

Jestem zmienną, wzorem, kodem w krajobrazie zwykłej codzienności jak liść na wietrze, gałąź w rzece na nic Przystań Serc, przyrzeczeń gdyż drżące motyle, babie lato Ty i ja — tylko na chwilę @Ewelina

nie widząc czy było dobre natalii szeptusze zgubiła wszystkich zgubiła drogę kiedy psy na znak gromu skoczyły w gon biegła ale została na polu jak oni biegła a las zamykał się wokół niej jak tunel nieostry las przenikał ją w tym celu został stworzony by przenikać i żeby jego przenikano więc pozwoliła mu wtapiać się w siebie głębiej tym samym głębiej go chłonąc wtuliły ją trawy i liście stara wierzba przykryła włosami korzenie oplotły jej nogi oplotły pierś teraz zakwita co rano polaną we mgle

kiedy szalejesz zimowy zły wichrze w przytulnej mysiej norce się zaszywam aby najdalej od świata pomyśleć na przekór tobie o szemrzących rymach z palcem na ustach od ciszy z kącika słowo po słowie wypraszać bezgłośnie żebyś i nawet jednego nie słyszał choćbyś podmuchem drzwi rozwarł na oścież układać strofy z barw tęczy i sepii patrząc jak wznoszą się płyną hen w przestrzeń zdumiony spytać kto je tak przemienił z wyszeptywanych w leciutkie najlżejsze

nieoczekiwanie wtapiam się w krajobraz zwykłe codzienności zbieram chwile jak zasuszone liście na nic róże i kwiaty dzikie na nic babie lato i drżące motyle

znosi kura jajko będzie pewnie lepsze chroni karmi grzeje przed snem czyta wierszem a kukułka cwana czas jej lekko leci zwiedza szydzi fruwa nie myśli o dzieciach wybrać trzeba zatem kukułka czy kura ciągnie mocno życie oby go nie urwać

Znam cię Długo tak I nie mam Nieczystych myśli Wobec ciebie Chcę tylko Być blisko I pokazać ci Piękny świat To wszystko Świat ubrany W poetyckie słowa Czy to Jest miłość? Powtarzam to Ciągle od nowa I od nowa

z biblioteki ma teraz dużo siwych włosów twarz porysowana trochę mądrzejszy trochę spokojniejszy lecz w oczach i ustach lekki smutek co poza słowami?

niewidzialna ręka nie jest już tylko dobra jak jezioro o zbyt wielu brzegach w moim kościele przyjmuje nowy lekarz może zbudują tam wreszcie parking ptakom pozwolą latać

wszystkie te rzeczy które spotykamy w świecie wrzaskliwym a nic nie znaczacym służą nam jako za ciasne kajdany zbiorem są śmieci zniewalających wszystkie te rzeczy cenę mają taką jaką kamienie na polu leżące nie sposób zabrać ich na drugą stronę mnożą się wszędzie nic są nieznaczące wszystkie te rzeczy których wciąż ktoś pragnie bezmyślnie sądząc że szczęście mu dadzą zmieniają ludzi w kukły niemyślące i choć są niczym są człowieka władzą. nie ma morału każdy sam wybiera na czym chce skupić swoje własne życie lecz kto wybierze ducha a nie ciało kiedyś odejdzie w szczęściu i zachwycie.

W cieniu smutnych drzew, Gdzie przydrożne kapliczki bestialsko zniszczone, Smagane nocami porywistym wiatrem, Rzęsistym deszczem o poranku obmyte, Niewidzialne anioły przystają, W smutku pogrążone rzewnie się modląc, A w skupieniu tajemniczych modlitw ich słowom, Stare drzewa się przysłuchują… Tak chciałyby swymi niewidzialnymi skrzydłami, Rozbite rzeźby Maryi osłonić, Przed nocnymi rzęsistymi ulewami, Szalejącymi bezlitośnie wichurami, Tak chciałyby móc uchronić, Rozbitych figur Maryi choć szczątki, By dało się je symbolicznie skleić, Gorliwą pobożnością ludzi dobrej woli… Niekiedy przy księżyca pełni, Stoją tak zadumane anioły, Nieznane ludzkości anielskie swe myśli, Kryjąc w wielkich tajemnic wszechświata skarbnicy, A choć nie słychać modlitw ich słów, Kryją one moc nieznaną umysłowi ludzkiemu, Krzewienia w świecie dobrych uczynków, Czyniąc zadość przedwiecznemu zamysłowi Bożemu… Choć widziały całej Polski maryjne sanktuaria, Bazyliki liczące kilkaset lat, Tym szczególniej zwyczajnie im żal, Wiejskich kapliczek zniszczonych ręką wandala, Choć nie były wpisane do rejestrów zabytków, Zbudowanie ich wiele nie zajęło czasu, Świadectwem były pobożności ludu, Trwając na rozdrożach mimo lat upływu… Widząc bezlitośnie zniszczone kapliczki, Będące niezatartym śladem pobożności, Niejeden anioł skrycie łzę uronił, Ofiarowując Bogu swe gorące modlitwy. I nad bestialsko zniszczonymi wiejskimi kapliczkami, Smutne anioły w niebie ronią łzy, Poruszone do głębi widokiem tym strasznym, Nie mogąc cofnąć tych czynów haniebnych… A skrzące aniołów łzy, Podobne bywają gwiazdom niedosięgłym, Tak bliskie im w swej tajemnicy, Zakrytej przed pysznych ludzi umysłami… A skrzące aniołów łzy, Mają moc kruszenia w sercach nienawiści, Wrogich Bogu grzeszników zatwardziałych, Podnoszących rękę na przydrożne kapliczki…

Wśród zgliszczy miasta postać tułacza nad morzem gruzów dzień pierwszy świta zwycięski dziadek do domu wraca spalona młodość i kamienica Lecz życie pragnie w styczniowym mrozie schronienia dachu nad zziębłym losem sąsiednia brama snuje opowieść o ciepłym gniazdku dziupli uroczej Wnętrze i owszem salon już prawie bez szyb z dziurami w podłodze stropie sąsiad przez jedną zerka ciekawie pradziadek kozę przytargał doszedł Ogień na meblach zupa na niczym mama prababci łącznik z tradycją ojciec na skrawku zwęglonym pisze pamiętaj synu nie jesteś znikąd Koza – rodzaj piecyka do ogrzewania i gotowania. 17 stycznia w PRLu obchodzony był hucznie jako dzień wyzwolenia Warszawy przez armię czerwoną. Obecnie nazywany jest symbolicznym dniem powrotów wygnanej po Powstaniu ludności. Dla nas był to świt 18 stycznia. Pośpiech wskazany, by zająć najlepsze lokale nadające się do zamieszkania. Dziadek po nocnej wędrówce dotarł jako pierwszy. W kolejnych godzinach nadciągnęła stopniowo reszta jedenastoosobowej, czteropokoleniowej rodziny. Również i ja począłem się i spędziłem pierwsze miesiące życia w tej zdobyczy, a mojemu bratu ciotecznemu urodziły się tu dwie córeczki, które stały się szóstym i ostatnim pokoleniem . Kamienicę odzyskali spadkobiercy, sprzedali deweloperowi, który wysiedlił mieszkańców, a ich miejsce schronienia zniszczył prawie do cna. Zostały tylko zewnętrzne ściany nośne z pustymi oczodołami okiennic i tak stoi do dziś, czekając na Godota. Powyższy tekst jest kontynuacją wiersza o Powstaniu. https://poezja.org/forum/utwor/221002-powstanie-w-naszej-kamienicy

Ikona* I w świetle księżyca lekko tańczy spirala niejednorodnych gwiazd - rajskie płatki śniegu, idźmy wolnym marszem niczym do szpitala Świętego Łazarza na Górze Oliwnej i w biegu do tych gniazd bez żadnego gniewu - Świętego Łazarza na Górze Oliwnej powitajmy życie - życie z martwych wstałe i z prawa sławnych gwiazd: posłuchajmy śpiewu dzieci, bogów, dzieci - jak to ocalałe... *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor: Łukasz Jasiński (styczeń 2025)

jedno ziarenko łzami nieba podlane kawałkiem chleba

brudząc czoło popiołem zabawę w kółko graniaste przerwał ksiądz o zabawie w chowanego miał przypomnieć popiół gdy bawiłem się w klasy słodkie zabawy w doktora oraz mamę i tatę przerwał przyjaciel znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie po raz pierwszy bawiłem się w chowanego a popiół zapytał potem grą w chowanego którą ktoś co jakiś czas fundował burzono atmosferę: domina, rozgrywek brydżowych oraz bankruta dziś ja zapytałem popiół o grę w chowanego

co dzień z domu wychodzi ale zawsze wraca nie szuka nowych drzwi i bram bo w jego domu ciągle czeka lepsze czeka uśmiech i miłości pełen kram co dzień wychodząc myśli o powrocie który ma tylko miłą twarz dla niego ten dom to czysta prawda nie ma tajemnic nie wie co to fałsz

@Jacek_Suchowicz gdy symfonia górę bierze to w kulturę już nie wierzę :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Leszczym bywa i takie :) odpozdrawiam :) @Domysły Monika nie ma za co:) jeśli wygląda poważnie, to się cieszę, a jeśli wiersz uśmiechnął, to tym bardziej się cieszę :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Rafael Marius no nie wiem, czy każdy to potrafi :) Dziękuję i pozdrawiam:)

*** szczęście — ziarenko piasku na nosie psa który nie pamięta może poezja nigdy nie chciała pisać wierszy zwyczajnie — razem obserwować przeżywać działać dla czegoś lepszego od niej samej

nie odbiłeś się od dna chociaż w czystej wodzie masz je na wyciągnięcie ręki to twój dom z donicami na parapecie możesz zrobić co zechcesz pies i tak zamerda ogonem na początku nikt nie każe kwitnąć kwiatom za oknem

świat jest piękny ma zaćmienie zorze tęcze świat jest piękny ma kwiaty pustynie kobiety ale życie jeszcze piękniejsze bo ma więcej na przykład wiarę marzenia łzy szczęście tak tak moi drodzy to nie puste słowa czasem sam Bóg przed nimi klęczy

wiersz handmade plus troszkę rozumu i całe serce oto przepis na poezję

@Łukasz Jasiński więcej czytam, słucham, uczę się i dziękuję, was też słucham i czytam:) @Bożena De-Tre jeszcze przed nami, teraz też jest pięknie:)

Niepewne myśli u kresu sił samotna herbata na poplamionym obrusie kroki gdzieś w oddali życia tykanie zegara w takt snu tak mało mam czasu a czas... ziewa bo wszystko już widział

w mróz przytulny dom z rustykalnym napojem błękitnym niebem i słońcem zima końcem i początkiem czekolada z różą pasują jak ciepły uścisk do rondelka dodaję kakao płatki róż syrop klonowy wanilię owsiane mleko sól doprowadzam do wrzenia pokochasz tak samo ja

@Wiesław J.K. ;)) @andreas Tak? Możliwe? Ale jak przestać w 100 %? I jeszcze jedno jak odmawiać politycznym?

Takiego.. jabłka.. nie da się, nadgryźć, trzeba zjeść CAŁE. Masz dryg do pisania, Mariuszu.

@Nata_Kruk W przytulnej norce różne myśli do głowy przychodzą...I dzięki temu udało mi się Ciebie rozmarzyć. Pozdrawiam. @Bożena De-Tre Lubię takie czary - mary. Miłego weekendu życzę.

Iwonka... pomysł fajny... ale mam ale... czytam jw. z sugestiami, czy pominięciem. Dumam jeszcze nad ostatnim wersem.. tak jakoś wyrwany jakby z innego wiersza... może nie czytam dobrze. Bardziej widziałabym... co poza myślami. Sorry... to tylko moja ułomna 'epetyna'. Zdrówka.

konfigurację zamówiłem problemy z lapkiem rzeczywiste lecz pomyliłem telefony okoliczności nieoczywiste

Odbudowa stolicy... no ciekawe. Ostatnio mi matka opowiadała, jak ta odbudowa wyglądała z trochę innej strony. Nie było, że boli. Każde dziecko w szkole musiało płacić złotówkę co miesiąc (a to podono nie było mało) i nie miało znaczenia, że rodzina wieloletnia i się w domu nie przelewa. A w ogóle do Warszawy to ma kawał drogi i inne, lokalne problemy... aż dziwne, że się o tym tak mało, a nawet wcale mówi. Pozdrawiam :)

senność zapatrzona w szarość szukająca punktu odniesienia w przeszłości i przyszłości a także teraźniejszości przerywana PANICZNYM STRACHEM albo EUFORIĄ na glinianych nogach autostrada od jednego dnia do drugiego od miesiąca do miesiąca od roku do roku aż do... sennego końca Starość??

@FaLcorN z tymi kierunkami to różnie bywa, trzeba być czujnym. Czasem nam sie wydaje, że dobrze idziemy a lądujemy na manowcach. Ale to u mnie, błądzę bo mam to w naturze ale ostatecznie dobrze na tym wychodzę 🙂 Wzajemnie - dobrej niedzieli.

smutne są grube czarne skarpetki nieco odstają z mięsistych palców każdy od razu pozna że męskie bo zakrywają wręcz tkwią okrutnie czarne skarpetki ostentacyjnie trzymając fason w cieplutkiej pieczy niepomyśleniu by gilgać mógłby ktokolwiek zacząć — — — — — — — — — —> puch po świętach D fasonuje matera C noclegowni *** Tęsknota — paskudna istota mieszkała od początku. Pamięć mieszka w głowie. *** Wosk czy ciasteczko, jeno okruszki — moc wyobraźni niejednej wróżki.

@FaLcorN hmm, romantyk z ciebie :)

@violetta Co myślisz?

@violetta Hej...ja to nie wiem o co chodzi...''Pusta Głowa '' żem Violo...pozdrawiam serdecznie.. @Bożena De-Tre Violu....Violetto...już milej...

@Rafael Marius dziękuję, z muzyką jest zawsze milej i lżej:) dzisiaj był zimny, wietrzny i słoneczny dzień:)

Teraz to wszyscy tęsknimy za tym:)

@FaLcorN :)

Często gęsto, a nawet prawie zawsze, życie do tego zmusza. Trzeba być takim jak inni by przetrwać.

haa, dobree :))))

.... Jacku.. jutro ZAWSZE będzie, ale mnie... może jutro nie być. Dzięki za wierszowany komentarz.. babciu, zrób zakupy.. :)) Dobrego 'weeka'.

Krew to ciało A ból to przejście W inny wymiar świadomości Czuję to całym sobą W nozdrzach zapach śmierci Każdy odchodzi w milczeniu

Że ten do mety; te modne też.

@iwonaroma może ta mądrość i ten spokój? :) Pozdrawiam:)

Ma tak, tak. Tematy ta metka tka tam.

Kruk Młody kruczek z regionu Pomorze, braci nagania jak tylko może. Nieważne, że bez brody, bez purpury urody. O świcie - koncert - pożal się Boże. styczeń, 2025

@kollektiv bardzo dziekuje 🙂 @Hiala dzięki serdeczne 🙂