Ranking

Prawdziwe szczęście zaczyna się z miłością i z nią też kończy.

Chorąży Pan Andrzej spod Orszy To zawadiaka był nie zgorszy Patronów portrety Porąbał niestety Po grzeszkach przeprosić był skorszy

Typowy typ typuje topy. Warszawa – Stegny, 25.12.2024r.

Jeden statek na wschód, drugi na zachód płynie Choć ten sam wiatr w żaglach mają. To żagli ustawienie, Nie wiatrów kapryszenie Mówi jaki kurs wybierają. Jak wiatry na morzu są naszych losów drogi, W czas przez życie wędrowania: To duszy nastawienie Wybiera przeznaczenie, Nie ukojenie lub zmagania. I Ella: One ship drives east and another drives west With the selfsame winds that blow. Tis the set of the sails And not the gales Which tells us the way to go. Like the winds of the seas are the ways of fate, As we voyage along through the life: Tis the set of a soul That decides its goal, And not the calm or the strife.

Chwilowo wzrok zatrzymał, stęchlizną obrzucił, rozpełznął niczym asfalt w zakątki najgłębsze w piwnicy, w której rzadko można spotkać ludzi, niesyty światłem półmrok co zawłaszczył przestrzeń. Zagrzebał jak w pierzynie, gdyż parchem pokryte, tęsknotą wygłodniałe i łase na dotyk. Śmierdzące nędzą samce oznaczyły przy tym, fragment każdej ściany - nocne marki koty. Obdarował przyjaźnią spod trójki staruszkę. Cuchnącą i brudną odzianą w łachmany, żer znajdom przynoszącą, miast do ludzi uciec, w ubóstwie swym pijącą wodę wraz z muchami. Wątpliwość targa sercem, a bezradność złości; czy włada tu egoizm, czy pełnia miłości? 2010

słyszę że mówisz lepiej po niemiecku słyszę że mówisz lepiej po angielsku nie słyszę że ty znowu nie robisz barszczyk pierogi i upominek https://www.tekstowo.pl/piosenka,wham,last_christmas.html

o matuś tak jest spójnie a wokół nie ma wrogów mamusiu - ach dziękuję bom śliczna jak za tobą ty przecież już odrosty przenosisz tu i ówdzie; a ja w pełnej świeżości zielona jestem równiej szeroka w dół, a gęsta jakbyś z rączki malarki o mych z kolei piętrach uszyła pędki wszystkie mamusiu czy się smucisz gdy mą radością tryskam w teraźniejszości zrzucić jakbym z liściastych, igły

Święta Choinka Śnieg Prezenty I delikatne sentymenty

cud cud otworzyło się niebo spadły gwiazdy diamenty pokryły drogę narodził się król świata zbawca ludzkości Idzie w gronostajach z koroną na głowie błogosławi berłem obok płyną karoce pełne złota tak pewnie mogłoby być a On On narodził się ot tak zwyczajnie po ludzku jak ja ty jak ja ty żył… nauczał prawdy Jezu ufam Tobie bądź drogą 12.2024 andrew

@iwonaroma Tak to już czasem bywa Dzięki @Marek.zak1 Każdy wybiera swoje Emocje :) i chwile @andreas U mnie uniwersalnie Ale o ciechocinku - trafnie @Nata_Kruk Bo gdzieś ten uśmieszek musi być Życzenia przyjmuję... z uśmiechem :) @Yavanna @Leszczym Dzięki piękne Dla wszystkich! I życzenia wspaniałego przeżywania każdej chwili Z okazji - dla okazji Święta, Nowy rok, co kto lubi Wszystkiego dobrego dla Was, kochani! M.

droczy się z nami jak małe dziecko i co by nie mówić za nic ma PESEL

Nie pozwól by krzywdy, które ci zadano, puściły korzenie i wżarły się w serce, bo wówczas chodzącą pozostaniesz raną i słodkich owoców nie wydasz już więcej. Te krzywdy, co spadły na ciebie jak ciernie rozpoznaj i przyjmij a potem pożegnaj, za sobą stań murem i kochaj najwierniej a łaski potrzebne u Boga wyjednaj.

*** Inspiracja iwonaroma, dzięki!

🌿🩺⥽⤛↜🐇̗̅̓̐̏́̈̓↝⤜⥼🩺🌿 pan zając był chory i leżał on w gawrze przyszedł pan doktor zajączku co z tobą to samo co zawsze tym razem jest gorzej wyjaśnię dokładniej to znaczy uściślę mam dzisiaj wrażenie że jestem niedźwiadkiem przecudnie zajączku że jesteś też misiem ulżyło mi bardzo to właśnie ja doktor pragnąłem usłyszeć spytałeś dlaczego odpowiem bo umiem bo wiesz misiozając mam nawet aż pewność że wciąż jestem królem *~* pan król jest znów chory w żółtej leży gawrze odwiedził go zając a misiu dał leki te same co zawsze ͟ ̅͟ ̅͟ ̅͟🩹̅̅͟ ̅͟ ̅͟ ̅͟

Pomimo kolejna jesień tak jak przed rokiem szarości zmierzchu za nimi grudzień zapach choinki przed domem czeka żeby rozbudzić pragnienia w ludziach zmarniały przecież nieco wyblakły a to co ważne gdzieś się skleszczyło bo na przedmieścia rzucają wnyki w cyfrowych światach czarne wdowy przy futerałach ludzie zgnębieni szukają piątych czy ósmych skrzypiec a w samym środku kwanty energii znowu próbują serca ożywić grudzień, 2024

Kazali, bo uwielbiają nakazywać, peelowi niniejszego polecieć w kosmos. Rzecz jasna własnymi siłami, a zatem nie dali ani skafandra, ani statku kosmicznego. Oni, którzy są uwielbiają wysyłać w galaktykę wariatów, albowiem tylko ci im nie odmówią tej niemożliwości jednej największej. Poza tym mają z takim przynajmniej spokój na jakiś mniej lub bardziej określony czas, a wiadomo, że spokój to jest generalnie ważna rzecz w życiu na ziemi. No ale stała się rzecz niesłychana. Albowiem wariat peel machając tylko prawą ręką uleciał w powietrze i to nawet gdzieś na wysokość połowy stratosfery. Cóż, okazało się po raz większy niż enty, że w szaleństwie jest metoda. Zawsze była. Była, jest i będzie. No a potem – wiadomo – twarde lądowanie. Warszawa – Stegny, 22.12.2024r.

nakładam maseczkę z hortensją uwielbiam cię w chrupiącym powietrzu słońcem kiedy będę piękna tańczę słodką shimmą

Wszystkim którzy czytają moje wiersze życzę miłych i zdrowych świąt Bożego Narodzenia oraz udanego kolędowania i spełnienia marzeń - Waldemar Talar

~~ Jędrek świętuje u kolegi Felka - przekrwione oczy .. świadomość niewielka. Gardła zachrypłe od kolędowania; lecz wciąż przy stole, gdzie zastygłe dania - wśród nich gdzieniegdzie leżąca butelka .. ... Są też stojące, nie do końca puste - z nich polewają .. pod kwaśną kapustę. ~~

@Leszczym Na topie. (to be on top)

"Szczęście,owszem się zdarza, starczy mieć guzik i spotkać kominiarza."-Sztaudynger. Pozdrawiam.

@Leszczym Gra poetycka !!

i wreszcie wielkie poruszenie zamieni się w kojącą jak balsam ciszę w ledwie słyszalne z oddali szepty zgiełk codziennego rozpłynie się usiądziemy przy świątecznym stole zwyczjanie będziemy się sobą cieszyć cieszyć się że jesteśmy

dziś nie myśli mocno jest już zmęczony odpuścił lecz nie wie czy to fair wobec tego co go czeka przecież starość to nie żart - to coś nieuniknionego może więc warto o niej pomyśleć nie bać się jej ludzie mówią że czasem od tęczy piękniejsza

narodził się w stajence żłóbek do snu koił ludziom oddał serce, nie wywiódł z niewoli* zrodzony aby umrzeć i odkupić winy największy król świata Syn Boga jedyny :) * Żydzi chcieli aby został przywódcą powstania i wygnał Rzymian

Przed nami Święta - Nowy Rok za pasem - życzę nam wszystkim, byśmy mieli kasę na moc wydatków, jakie tu czekają .. Zdrowia też życzę - wszelkiej pomyślności - i tak (po prawdzie!) niezbyt wielu gości takich, co cichcem (poźniej) obmawiają .. Precz z polityką przy biesiadnym stole!! Poglądy nasze wielu w oczy kole - więc innych również ostrzegajmy w porę .. Jedzmy z umiarem, pijmy .. co kto może, częste spacerki gdy ciepło na dworze - spędźmy ten okres z radosnym humorem ..

@Ewelina Bo co siedzieć, nam potrzeba to podzielić, więcej chleba Pięknie! Jest dokładnie tak jak piszesz M.

@andrew Pięknie! M.

@Yavanna Dokładnie tak! :) Szerokości :)

Dobrego czasu Waldku. I wszystkim orgowiczom życzę przyjemnych Świąt BN. bb

@poezja.tanczy no ma, plusy dodatnie lub plusy ujemne :) Dziękuję i pozdrawiam:)

wnyki od zawsze są na przedmieściach i pełno czarnych w cyfrowych światach jednak masz serce a w nim świat lepszy ciepły jak ranek każdego lata :)

@poezja.tanczy Dzięki. Ostatnio nie wklejam limeryków, tylko wierszyki. Pozdro.

@poezja.tanczy :))))))))))))))))))))))))) Dziękuję :))) Deo

@poezja.tanczy ..inkasent dziekuje ogniście 😂

@poezja.tanczy Owszem, wszystko zależy :) Poza tym fazy, okresy, cykle, okoliczności zewnętrzne etc. itd. ;))

@poezja.tanczy :) Podziękowania

Dziękuję. Pozdrawiam

@poezja.tanczy Pozostaje zapiąć pasy i sprawdzić, dokąd ta droga prowadzi. 😅 Pozdrawiam

@poezja.tanczy Pięknie dziękuję 🙏💚 za wszystkie ślady dzisiaj. Czasami mam ochotę to moje pisanie usunąć w cholerę.

Rozważania Czy każda mądrość jest cnotą? Ile dróg trzeba przejść, by na rozdrożu się znaleźć w chwili uderzyć sens Proste krótkie przesłania skrywane w marzeniach są Czy świat ukryty w książkach – nieodgadniony wciąż W głowie tworzyć obrazy stosami układać je Jak Caravaggio świadomie brutalnie podkreślać czas Marząc, że życie trwa. Czy tak jak ongiś Słowacki w wierze odnaleźć sens A kiedy wiary zabraknie – ku Prawdzie skierować się Herberta przesłania próbować zrozumieć choćby przeszkadzał ton IDŹ! NIE PRZEBACZAJ! POWTARZAJ! Prawdy ukrytą moc Boleści szkło wyjmuj z oka Zawsze jest wojny czas. Życie też można odnaleźć w pożogach Poeta tu rację miał Ocalić przeszłość wielkich Szukać swojego cienia wśród nich Być jak kamień przydrożny Choć nie zatrzyma się nikt.

Złote chwile złapane w kadrze, Kodakowa magia na zawsze, Uśmiechy, pocałunki, wzruszenia, Radość, miłość, przyjaźń - pełnia emocji. Kodakowe chwile trwają wiecznie, Zapamiętane na kartach zdjęć, Wspomnienia, które pozostaną z nami, Choć czas niesie przemijanie. Z kodakowych chwil powstają historie, Pokolenia zmieniające się, Lecz na zdjęciach zawsze jesteśmy razem, Wszystkie emocje wciąż żywe i prawdziwe. Kodakowe chwile tak pięknie uwiecznione, Wspomnienia, które zawsze będziemy mieli, Dzięki nim żyjemy tak wiele razy, Stając się jeszcze bardziej szczęśliwi. Daniel Krogulecki

Ruiny i wyrwa na wyrwie Przez okno świadomość wyłazi Topnieją kontury, coś wyje Układa się drżenie w choralik Jak śliczne, to wszystko się zdaje! Gdy sączy się sepia na pejzaż I wschodzą księżyce nad skrajem I bryzą obrywam po żebrach… U źródła próbuję zaczerpnąć Nektaru – posoki żywicznej (Gdzie spadnie, tam trawy uwiędną) Nabieram jej w usta, by krzyczeć Nabieram… świat staje w płomieniach Krew, ciało obraca się w Popiół Rozumny, rozprasza się ziemia… Wtem rozum dochodzi do głosu

Odchodzę o czwartej nad ranem Aleją krokami nietkniętą Gdzieniegdzie godziny utratne W zmarniałych objęciach wciąż więdną Wciąż myśli do boju niezdatne W marazmie poczęły się pławić Nim stłamszą mnie dziennym hałasem Wprost w ciszę wyrywam się z klatki Odchodzę o czwartej nad ranem

Sześciopunkt na prawym policzku Sczytany od skóry do kości Odarty z historii Po krzyku Zabliźnia się ścieżka dotyku Przeżera w głąb bladych kolein Historię cierpienia na wylot Świadectwo zerwanych obietnic Gdy jeszcze sumienie mnie gryzło

Istnieć pomiędzy burzą a tobą śpiew ptaków o poranku moje serce nuci widzę inne życie wyjdę i policzę polne kwiaty Dobroć przez strumień ciebie siedząc pośród kwiatów wchłaniam całą magię każ mi jeść wegańskie oblewającym sobą pyłkiem jak słońce smakujesz

lecący kamień zmienił się w gwiazdę ozdabiam włosy to perłowa spinka nie odpowiem w międzyczasie przeglądam się to nowa wrażliwość twój gorący duch zagrodził drogę nierozmrożana a jednak przypalona uwiodłam się i tak już zmarowałam życie przez znoje delfickich przepowiedni głupotę zastępowałeś wśród zimowych ciemnych nocy wszystko

śnieżnobiała miałka krew buzuje w żyłach z czarnej porcelany światło rozdziera cień na kawałki cień wybacza wszystko boli tak do bólu boli wykradziony jawnie czas żeby wskrzesić przepracowany oddech aby ukoić zakrwawiony szeptem krzyk teraz rozumiem co znaczy ciemność na początku świeżego dnia niezanieczyszczonej ciszy moje ciało trawi czułość której nikt cię nie nauczył duszę rozdrapuje miłość do jakiej się nie przyznajesz

Oczy jak oceany, a w nich magia lata ciepłymi strumieniami sznuruje błękity, turkusowe koronki w kokardy zaplata widok nieokiełznany, głębią niespożyty. Oczy jak krajobrazy zasypane śniegiem białym lekko zszarzałym czekającym wiosny, która łzami popłynie gdzieś prosto do ciebie i kwiatami zakwitnie, spojrzeniem radosnym. Oczy jak baldachimy bezchmurnej przestrzeni wrześniowej melancholii zadumanych myśli, gdzieniegdzie postrzępionej bladej chryzantemy w tańczących z wiatrem liściach złotą jesień wyśni. Oczy jasnozielone z domieszką błękitu, albo czarne, brązowe, piwne wodospady, jeziora falujące co w was jest ukryte, że nazywane jesteście duszy zwierciadłami? MG

Sceneria homo sapiens pejzaże odmienia, oni idą lub pędzą, kochają ulice, przesypują się piaskiem w klepsydrze istnienia, ilu przeszło i przejdzie - chcąc zliczyć, nie zliczę. Czym się różni ten obraz od rodziny mrówek, albo watahy wilków pędzącej przez prerie, od ławicy tuńczyków, ich krętych wędrówek, od bezkresnych, podziemnych, tajemnych draperii. Od obłoków podniebnych i mgławic srebrzystych, od tumanów przemyśleń w skłopotanych głowach, od radosnych uniesień wiosny fal rozbłyśnień uśmiechami rodzących wciąż to nowe słowa. Lubię usiąść na ławce i patrzeć na ludzi, na ich twarze, sylwetki, zamyślone czoła, w zawieszeniu mgnień chwili i natłoku złudzeń, czas nas wszystkich przemieszcza, chociaż nikt nie woła. MG