Ranking

Z lekkością słowa składasz w chmurki pierzaste na niebie, z których nigdy nie pada, a płyną z wiatru powiewem. Niosą przyjemny chłodek, gdy niebo gorące latem. Zimą słońca ozdobą, są jak podusie puchate. Dbają o rytm i rymy, melodię strofom nadając. Pomysł zmieniając w czyny świat przez nie pięknym się staje. 2008

... a złotem fermentują renklody - bo pszczoła jak pogoda lub barć słońcem przegrzana. Dojrzewa - grając... Kiedy nadal przepełnia się lato niespełnione. Pachną bukszpany z wrotyczem nawłoć świeci Poszedł sierpień na urlop 20.08.2008

Trudno jest wiedzieć że nie byliśmy kochani To jakby stale się jadło czerstwy czarny Chleb Człowiek siedzi nad życiem zmarnowanym I nawet nie ma łez To przed jesienią taka melancholia przychodzi Tu na północy nawet jakby szybciej jest Słychać za oknem wiatr Wyje zawodzi skomli jak zgłodniały pies Lecz na początku były nadzieje Człowiek je przecież miał Tak pamiętam jak na niedziele dzwony biły w kościele Jak się do tych niedziel śmiał W trudzie potem do czegoś dążył Miał poczucie ważności spraw Za czymś zadyszany biegł Zanim wyszło na jaw że to czas był zmarnowany A życie to zwykły blef To przed jesienią taka melancholia przychodzi Tu na północy nawet jakby szybciej jest Słychać za oknem wiatr Wyje zawodzi skomli jak zgłodniały Pies Sacriston północ Anglii sierpień 2024

budzę się już nie śnię raduje błękit myśli nowy dzień przesyła uśmiech słońce w ogrodzie zbiera kwiaty robi bukiet dla ciebie wiatr chłodzi wspomnienia motyle kąpią się w rosie ja przygotuję kawę prześlę wirtualnie będziesz miała miły ranek 8.2024 andrew

księżycowa noc po parku cień wędruje nieruchomych drzew

Beton zatyka aortę uczuć bardzo powoli to nic nie boli nad własnym życiem tracisz kontrolę już się nie złościsz nie jesteś smutny myśleć nie musisz to proces trudny dziś celebryci - nowi bogowie dobrze ułożą Ci puzzle w głowie z kim? ile razy? po co? dlaczego? dadzą instrukcję jak dojść do nieba świat czarno-biały barwią reklamą powód jest prosty tłumu potrzeba beton komercji niszczy uczucia a na ich miejsce buduje trendy Sokrates kłamał że ja to dusza a jak się zmienią co będzie wtedy?

Zagraj ze mną na scenie życia Jakby w półśnie, w blasku zaświatów; Dotknij serca co wszystko splata, Co się w ruchu dobija do gnatów. Rozpal we mnie pochodnie oczu, W tańcu rozbierz do naga wątrobę; Na dobranoc piruet z mych włosów, Zakręć mocno na całą dobę. Zatańcz ze mną do szumu ulic, Zbij mi scenę z sosnowych gałęzi; Dotknij świstem powietrza z płuca W uniesieniu… kolan powięzi. Nie schodź z desek niech życie się zgrywa, Niech się plami kroplami potu; Dotknij gębą piersi mych głębi, Nadaj ustom telemarkiem polotu. A na koniec scenicznych wygłupów, No bo mówmy ze sobą szczerze; Życie zagra nam walca na nosie A reumatyzm kosteczki rozbierze.

Słońce zagubione (Wysoko w chmurach) Twoje boskie ciało (Życie mamy tylko jedno) Krwistoczerwone usta (Noc przyszła za późno) Pocałunek wampira (Strach ma wielkie oczy) Taka piękna M (Jej rozpalone uda) Twoje oczy anioła (Kocham cię) Takie ciepłe dłonie (Jesteś darem od Boga) Tam wysoko na niebie (Zasypiam patrząc w gwiazdy)

Człowieka, nie jedna, dławi jakaś żądza. Tak myślę, najgorsza, to żądza pieniądza. Pieniądze i inne kosztowności świata, z ludzi robią świnie. Wroga robią z brata. Im więcej pieniędzy masz gdzieś pochowane, jesteś większym chciwcem, chytrusem i chamem. Pieniądz robi pieniądz. Rzecz to już poznana. Lecz pamiętaj,"ludziu", -pieniądz nie zna pana. Choć pieniądz, pieniądza, do góry prowadzi. To z pieniądzem łatwo, pieniądz, sobie radzi. I mimo dostatku, Nadal, żyjesz w nędzy. Bo wciąż potrzebujesz, ciągle, tych pieniędzy. Pomimo bogactwa, wciąż żyjesz w bojaźni. Nie wiesz co to życie, w prawdziwej przyjaźni. Pieniądze ci dają, możność poznawania. Równocześnie biorąc, radość, darowania.

@Sylwester_LasotaFajna konwersacja, warto było napisać wiersz :D Pozdrawiam

logoterapia mówią że mam coś z głową tymczasem nie mam głowy do tego a ty mi pływaj rybko puszczaj bańki słów rybko połknę zwrócę

nie dziwi mnie lekkość snu gdy sama śpię - bez pustych słów bez obietnic nie dziwi słodycz zmierzchu - gdy wokół ciche obłoki i ciepły, zamyślony deszcz drogą do górzystych obłoków pójdę nie zdziwi mnie nic...

Nie mogę w nocy spać Twoje włosy już kilka lat Śmierdzą pod moim łóżkiem Wypiłam setkę szybkim duszkiem. Koty błądzą mi po rękach Mój dotyk to dla nich udręka W garderobie wisi sukienka Z napisem "Nadzieja" na plecach *** W pustym mieszkaniu Latają białe, porzucone ćmy W drzwiach stoją buty Chodzą po schodach w każdą noc A kwiaty w wazonie Kwitną tylko w drugą stronę Przyjdź i zobacz Chronione powietrze Smak deszczu jeszcze niesie Mdły okrzyk Tak bardzo na wczoraj Nie bądź, poprostu...

myśli bolą gdy po głowie chodzą szukając ale... myśli czasem ważą więcej niż duży kamień myśl to droga która zawsze gdzieś zaprowadzi myśl to ciągły wzór matematyczna niewiadoma myśli to skarb który czasami wstydzi a czasem nie a my myślimy że myśl to zabawka się bawimy nie patrząc na to że ta zabawa czasem psuje

Prawdzie spójrz w oczy chwila jeszcze a zaskoczy Monumentalnie - banalnie przestrzenna ambicja Może wróżka, wyrocznia? A może Biblia? ... Oparte awersje o kiczowatą egzystencję Kierujesz swą mękę tak uciążliwie permanentnie Tak nieinteligentnie! Tak pusto a zawięźle! Wyporcjowane cierpienia nie stworzą oświecenia! ani zbawienia ani przebaczenia ani ocalenia

liście zgubiła lecz owocem wciąż kusi jesienna jabłoń

Z inspiracji tekstem Waldemara Talara "myśl to wzór, matematyczna niewiadoma" Myśli bolą, gdy po głowie chodzą stale, zwłaszcza gdy roztrząsać im przychodzi jakieś ale... Myśli czasem więcej niźli kamień ważą, gdy w bezładnym biegu lec na sercu się poważą. Myśl to droga, która gdzieś prowadzi zawsze, kiedy pierwszy krok postawisz, inne będą żwawsze. Myśl to jest matematyczna niewiadoma, kiedy odnajdziesz wzór, to i odpowiedź gotowa. Myśli to skarb, który zawstydza nas czasami zwłaszcza gdy błądzą po manowcach wieczorami, A gdy myślimy że myśl dobrą jest zabawką to się bawimy, choć dla wielu jest huśtawką co z euforii szczytów zepchnąć może ego do depresyjnych piekieł niemocy, każdego kto próbując myśleć wbrew predyspozycji błądzi, cierpi, w imię chorych swych ambicji.

Otwarte... Otwarte oczy , widzą moją miłość moje serce jest dla ciebie otwarte moja miłość do ciebie płonie Na stole z rana bukiet kwiatów Oprócz uśmiechu na twarzy mam też miłość Ty i błękitne niebo , nic więcej nie potrzeba Otworzyłem dzień dla nas dwóch Cieszymy się miłością, która płynie prosto z naszych serc Nasza miłość ma kolor serca Nasze serca są otwarte na miłość Lovej. 2024-08-22 Inspiracja . Jeden dzień z naszej miłości

podoba się lecz nie musi być taki ten finał scenarzysta ma drugi scenariusz na tej scenie się miłość zaczyna która tworzy i daje coś światu nikt wątroby rozbierał nie będzie a tym bardziej dobijał gnatów głębia piersi oksymoron to pewnie i przepadnie gdzieś bylejakość życie godnie zmieni wymiary a reumatyzm będzie nieznany czy ktoś wstrzyma na moment zegary po co - świat jest wciąż zaganiany ... :)

Gwiezdni wędrowcy Przychodzą i odchodzą Światłem wypełniają Miejsca niepogodne Żywe pochodnie

Wszyscy pragnęli czerwonego słońca; lecz promień zielony…

kto nie lubi cukierków :)))) @Łukasz Jasiński dzięki - szanujmy podatników :))) @Hiala dzięki i wszyscy mamy ochotę na coś ładnego :))) @AgnieszkaJakiel to miłe mieć lekki poranek z uśmiechem się witać ze słońcem gdy człowiek się budzi wyspany a dzień - oj chyba nie ma końca :)

@Stracony dopóki się żyje człowiek zawsze może znaleźć coś, co go wesprze, pomijając oczywiście sprawy ostateczne, choć ostatnio w jakimś filmie słyszałam takie słowa,, człowiek może złorzeczyć przeklinać swój los, ale w chwili śmierci nie trzyma się urazy", czyli śmierć oczyszcza , ta chwila odejścia, może jeszcze przed nami , a może tuż tuż, kto to wie? Moja mama ma 93 lata i gdy się z nią spotykam( na co dzień jest z siostrą) wzdycha,, jak to długo jeszcze będzie trwało" tak że różnie to u różnych ludzi bywa. W sumie wszystko zmienia czas, płynie i wciąż się powtarza. Wielki tajemnica, że płynie zawsze tylko w jedną stronę jako jedyna wielkość fizyczna. Mnie też jest miło spotykać się z takimi ludźmi jak Ty i wymieniać się słowem Kredens pozdrawia @Marek.zak1 być może masz rację, aż tak dalece nie znam literatury rosyjskiej żeby kusić się o dyskusję. Dzięki za link w wolnej chwili zobaczę Pozdrawiam raz jeszcze kredens @Amber dzięki i pozdrawiam również Kredens

@corival Bardzo dziękuję Ci za ten komentarz. Twoje słowa potwierdziły mi, że celowy zabieg jaki tu zastosowałam jest skuteczny😊 Słowa, o których piszesz znalazły się tu, po to żeby nie zagłaskać odbiorcy "poezją życia". 🙏 @Kwiatuszek Dziękuję Ci pięknie😘. Lubię pobawić się slowem. Ściskam💜

@Hiala Czyta się jak fraszkę. Bardzo mi się podoba niewysublimowana forma, wszak i żądze takie są. Z zaciekawieniem przeczytałem wypowiedzi innych. Ciekawe. Z własnych zasobów życiowych dodam: 1. pieniądza nie ugryziesz ( wypowiedź bardzo wiekowej pani - Baby ze wsi, miała super powiedzenia) 2. pieniądze wiele możliwości stwarzają , ale też rodzą wiele problemów ( wypowiedź właściciela wielomilionowej firmy) 3. im mniej posiadasz tym jesteś szczęśliwszy ( moje z młodości idealistycznej) Obecnie uważam, że jak pieniądze są celem , to kiepsko wróży. Jeśli są produktem ubocznym realizowanej pasji życiowej, to jest ok.

Haiku ma ponad 700-letnią tradycję, zostało zapoczątkowane przez poetów japońskich. To oni zachwycali się pięknem natury, ulotnością chwili i dostrzegali każdy przejaw życia człowieka w powiązaniu z odwiecznymi prawami przyrody. Ich środki przekazu były nacechowane prostotą, to spowodowało, że ta forma poezji stała się w kraju „Kwitnącej Wiśni” jedną z najbardziej popularnych. Długo był to gatunek sztuki zarezerwowany wyłącznie dla obywateli Japonii, dopiero tłumaczenia haiku na język angielski takich znawców orientalistyki jak Henderson czy Blyth spowodowało zainteresowanie tą sztuką ludzi zachodu. W wielu państwach powstały narodowe stowarzyszenia twórców haiku, niestety Polska należy do tych krajów, w których poezja haiku jest na etapie raczkowania. Daleko nam do obywateli byłej Jugosławii, Niemców, Rosjan, Anglików czy przodujących Amerykanów. Haiku u zarania rządziło się swoistymi zasadami. Oto niektóre z nich: 1. Haiku odwołuje się do szczególnego wydarzenia, nie jest uogólnieniem. 2. Haiku przedstawia wydarzenia dziejące się w chwili obecnej, a nie przeszłości. 3. Uwzględnia niektóre przejawy natury. 4. Haiku składa się z siedemnastu sylab ułożonych w trzech wersach – 5, 7, 5. 5. Powinno być obiektywne, wyrażać tak mało osobowości poety, jak tylko jest to możliwe. 6. Powinno unikać takich środków poetyckich jak porównanie, personifikacja i rym, (ponieważ samo haiku może być metaforą). 7. Powinno zawierać odniesienia do poszczególnych pór roku. Od samego początku przedmiotem sporu pozostaje kwestia formy. Są zwolennicy schematu 5-7-5, istnieje też grupa utrzymująca, że norma powinna wynosić mniej niż 17 sylab. Jednak większość optuje za „wyzwolonym” haiku i z zasady rezygnuje z liczenia sylab. Ci ostatni mogą na swoją obronę przywołać fakt, iż około 5 procent klasycznego japońskiego haiku nie mieści się w kanonie 5-7-5, a procent współczesnych utworów jest jeszcze większy. Od lat również istnieją w poezji współczesnej kontrowersje wokół problemu obiektywizmu i subiektywizmu w haiku, nie do końca rozstrzygnięto sprawę różnicy miedzy haiku a senryu, otwarta zostaje też sprawa rozciągliwości gatunku. Większość angielskojęzycznych haiku łamie nie tylko zasadę siedemnastu sylab, ale zdarzają się różne inne odstępstwa od kanonów sztuki haiku. Jeśli formy rodzime przenoszone są na obszar języka obcego, eksperymentalne podejście jest nieuniknione. Wynika to z charakterystycznych cech języka japońskiego. Długość sylab w języku japońskim jest inna niż w każdym innym – żadna sylaba nie może posiadać więcej niż jedną spółgłoskę, zaś długie spółgłoski liczy się jako dwie sylaby. Dlatego 17-zgłoskowe japońskie haiku posiadać będzie w języku angielskim połowę sylab. Patrząc z drugiej strony, 17 zgłoskowe haiku angielskie będzie wydawało się czytelnikowi japońskiemu nadzwyczajnie długie. W rezultacie angielskie haiku kieruje się zasadą „jak najmniej sylab”, aby wierniej uchwycić ducha krótszych tłumaczeń japońskiego oryginału. Początkowo pisanie haiku przez innych poetów ( nie japońskich ) w większości przypadków było naśladownictwem. Pociągało to za sobą stosowanie się do wszystkich reguł gatunku. Począwszy od przestrzegania wzoru 5-7-5 onji, który przekładano na wymagana liczbę sylab w linijce, do czynienia z haiku wiersza o przyrodzie. Każdy wiersz zawierał odniesienie do pory roku kigo. Pomimo tego, że bez wysiłku dałoby się znaleźć odstępstwa od proponowanych wymogów na przykładach klasycznych japońskich haiku, wielu piszących i oceniających tę formę wiersza w swoich rodzimych językach uważało przestrzeganie kryteriów za konieczne. Po jakimś czasie okazało się, że naśladowcy z Zachodu tworzyli swoje haiku w manierze daleko bardziej japońskiej, niż sami Japończycy. Wkrótce niektórzy poeci adaptowali haiku zgodnie z ich osobistymi upodobaniami poetyckimi, wymogami danego języka i kontekstem kulturowym. To oznaczało poszerzenie gamy tematów poza krąg związany z naturą, poeta jako podmiot mógł pojawiać się w wierszu, a podział sylabiczny 5-7-5 przestał być świętością. Obecnie możemy zetknąć się na świecie z różnorodnymi szkołami i stylami haiku. Wskazuje to na dojrzewanie tej formy w różnych językach i tradycjach kulturowych. W 1999 roku globalne drogi rozwoju haiku stały się tematem dwóch bardzo interesujących konferencji. Pierwsza było sympozjum w Tokio zorganizowane przez Gendai Haiku Kyokai (Współczesne Stowarzyszenie Haiku). Wielu poetów z Europy, Ameryki wymieniło tam poglądy z czołówką poetów japońskich. Jeden z wniosków tego sympozjum tyczył się kluczowych słów określających porę roku, uznano, że nie są one konieczne w wierszu, ponieważ nowe kluczowe słowa mogę mieć większe znaczenie dla globalnego haiku. Za nowe słowa o ogromnej sile oddziaływania uznano chociażby takie jak: „matka”, „morze”, „miłość”, „góra” i tym podobne. Podważałoby to znaczenie kigo, elementu niezbędnego w tradycyjnym japońskim haiku. Innym znacznie dalej idącym wnioskiem, było stwierdzenie, że „w żadnym języku rytm wiersza nie powinien jedynie służyć zachowaniu określonej formy. Koniecznym jest wykorzystanie analiz lingwistycznych poszczególnych języków, określających długość brzmienia zgłosek, ich twardość i miękkość w danym języku, celem stworzenia rytmu doskonałego do treści wiersza”. Naturalnym dla japońskiego haiku rytm 5-7-5 onji, w innych językach uległ zachwianiu i tu różnice mogą być znaczne. Najważniejszą konkluzje tego sympozjum zostawiłem na koniec, mówi ona, że w „ globalnym haiku największą wagę należy przykładać do oryginalności poetyckiej”. W kilka miesięcy później w miejscowości Matsuyama ( tam urodził się i mieszkał Shiki ) odbyło się spotkanie poetów z całego świata omawiających podobne kwestie co sympozjum tokajskie. Sformułowano tam deklarację, w której ogłoszono, że wersyfikacja 5-7-5 własciwa japońskiemu haiku, w innych językach nie musi przynosić podobnych osiągnięć. „Wszystko we wszystkim” to ustalono i w Tokio i w Matsuyamie, forma i technika literacka mają być podporządkowane poetyckiej ekspresji i dążeniom twórców , a nie odwrotnie. Wielu współczesnych praktyków haiku, wypracowało własny pogląd na to, czym jest ten rodzaj wiersza. Robert Spiess czołowy autor anglojęzycznej odmiany haiku podaje taka oto definicję: Wolę myśleć o haiku w języku angielskim jako o WIERSZU, który zwykle składa się z dziewięciu do dwunastu słów estetycznie rozmieszczonych w trzech linijkach. (…) Haiku w języku angielskim jest wyjątkowe przez to, że wykorzystując zasoby i geniusz naszego języka, i środki naszej poetyki dla odtworzenia zjawiska przy pomocy słów i pauz, wymaga właściwej japońskiemu haiku podwyższonej świadomości, bezpośredniej percepcji, prostoty i zwięzłości, aluzji i niedomówienia, a przy tym wszystkim konkretu i szczegółu, poetyckiej naturalności. Hackett traktuje haiku raczej jako „sposób życia” niż literaturę. W swojej książce z roku 1969, The Way of Haiku pisze on: Jestem przekonany, że najlepsze haiku powstają z bezpośredniego doświadczenia natury i że to intuicyjne doświadczenie może być wyrażone w każdym języku. W zasadzie uważam haiku za doświadczenie egzystencjalne, a nie literackie. W książce Haiku In English Henderson przeciwstawia się podejściu Hacketta. Cytuje utwory twórców, którzy akcentują czynnik wyobraźni, role poety jako twórcy, i w ten sposób bliżsi są temu, co w tej dziedzinie prezentował Buson. Max Verhart pisze: „ Osobiście uważam, że duch haiku, jego istota są nieuchwytne. Dlatego ujęcie tego, co duchowe w akceptowaną przez wszystkich definicję, nie jest możliwe. Każdy znajdzie swoją definicję haiku , ja ją znalazłem przez porównanie istoty haiku z postacią stracha na wróble. Stracha na wróble można określić jako materialną konstrukcję, sprawiającą wrażenie osoby nającej wystraszyc ptaki, może ona mieć wiele postaci, ale tworzy je sugestią. Podobnie haiku, jest skromną konstrukcją słowną mającą wiele postaci, ale tworzy je sugestia”. Jak widać wiele dróg prowadzi do odkrycia tajemnicy haiku. Moim zdaniem każdy z autorów musi sam na sobie eksperymentalnie dopracować się swoistego stylu. Warto czerpać wzorce zarówno z tradycji japońskich mistrzów jak również ze współczesnych utworów. Trwając jedynie w zaklętym kręgu kanonu 5-7-5 polscy autorzy dalej będą wlekli się w ogonie nie tylko światowego, ale i europejskiego haiku. Bo to przecież nie reguła 17 sylab mówi nam o tym czy napisany przez nas wiersz jest czy też nie jest haiku, każdy może spróbować przetłumaczyć (np. na angielski) i wysłać swój utwór do edytora znanych żurnali internetowych zajmujących się tematyką haiku, jeśli zakwalifikuje się do wydania znaczy to, że obrana przez nas droga jest tą właściwą. OCZYWIŚCIE najważniejsze jest pisanie w naszym ojczystym języku i prezentacja chociażby na łamach takiego forum jak TO. Mamy tu możliwość zaprezentowania swojej twórczości jak również wysłuchania rad ludzi już jakiś czas zajmujących się haiku( chociażby jako pasja czy hobby). Moi drodzy: DO PIÓR!!! *Opracowane na podstawie dostępnych źródeł i własnych przemyśleń.

lata chłopięce spędziłem wpatrzony w poetów, jak w błędne gwiazdki na niebie durzyłem się w powabach anińskich nocy euterpe przychodziła gdy byłem w potrzebie śpiewali gwiazdozbiory i pełnie księżyca każdy następny od przednich piękniejszy każdy następny tylko bardziej mnie smucił żal w duszy rósł tam gdzie urok największy gdybym mógł, wtedy lałbym tam łez mych najczystszych prosto na winne, stare, zżółknięte strofy niebo gwiaździste nade mną bez gwiazdki która mogłaby wyznaczyć duszy mej strony czułem jak gdyby to wszystko był żart okrutnego Boga, ciążącego fatum jak gdybym to ja jedyny nie był wart niczego poza przykrzącym vanitatum i tak niebo nade mną było ciemne i puste nie takie jak wszyscy o nim zwykli mówić w nocy zżerany z zazdrości myślałem co musiał tam widzieć Gałczyński lub Tuwim wodzili oczami na wskroś drogi mlecznej wpisywali harmonię do gwiezdnego mętliku jakimi słowami opisać superpełnię kiedy mógłbym się nawet zakochać w świetliku

Miękkie Ni szturchnęło w Co Flirtując z panną Ością Aż wargę rozciął Zawiało

@Rafael Marius bardzo mi przykro. Mimo wszystko masz co wspominać, a głębokie relacje to bogactwo doświadczeń i zdobywana dzięki nim wrażliwość. Tego nie da się przecenić.

@Jacek_Suchowicz ja bez żartów także powiem, że do bzdur potrzebne zdrowie zwłaszcza kiedy z piedestału prócz głupoty i banałów nowomowa nas poraża ignorantów moc obnaża, potrzeba nam wytrwałości by doczekać normalności. To prawda, przyznam uczciwie, że nawet nie zaglądałam. Dzisiaj zatęskniłam za forum, no i jestem :) Dziękuję za wierszyk :)

Dla mamy było. Ja też miałem ze swoim przyjacielem z przedszkola i podstawówki coś takiego, tyle że to była komunikacja poza werbalna. Przez całe dzieciństwo i młodość razem przeszliśmy.

@Jacek_Suchowicz Leciutko i miło, jak te chmurki. Pozdrawiam serdecznie Miłego dnia

@Poezja to życie ciekawie bardzo🙂

@Jacek_Suchowicz Choć rymy lekkko nieskladne Intencja liczy się przecie Życie to nie doskonałość A jam nie kopciuszek w karecie 😅

@corival Ja już nawet nie wiem gdzie i kiedy ktoś mi powiedział o ciekawostkach w tekście. Choć może dorabiam teraz trochę filozofię do tego co napisałem. Ale wiesz chodzi o umieszczenie w tekście ciekawostek. Żeby ktoś później, oczywiście jak będzie chciał i to do niego trafi, mógł tam sobie coś poodnajdywać. No taki mini rebusik. To mogą być zabiegi formalne, mogą być merytoryczne. Poezję czytam słabo, no naprawdę nie najlepiej, ale pamiętam jeszcze z podstawówki jak siadaliśmy klasą nad wierszem. I no właśnie szukaliśmy takich ciekawostek. Zabiegów, znaczeń, odniesień, metafor, czegoś głębiej, czegoś płycej. I też dyskutowaliśmy o tym w grupie. Jak popatrzysz na raperów też tak ciągle robią. Różnica jest czasem może tylko taka, że jak tak często nieumyślnie i czasem przypadkowo, a oni z pełną kontrolą i świadomością pisarską ;))

@Hiala Jeszcze pomyślę... Nie miałem potrzeby używać pistoletu gazowego, a sam donos już o czymś świadczy - są wśród nas ludzie o złych intencjach, tak przy okazji: mam 43 lata - jestem w średnim wieku, dodam: w latach dziewięćdziesiątych Żandarmeria Wojskowa nauczyła mnie BAS-u na strzelnicy wojskowej - Siekierki - teraz tam jest Most Siekierkowski. Łukasz Jasiński Łukasz Jasiński

@Jacek_Suchowicz Powiem krótko. Autoportret bardzo udany i prawdziwy. Pozdrawiam :-)

@Hiala Ooo nie wiedziałam. To epitafium dla pewnej osoby. Pozdrawiam

@Leszczym @Leszczym Dobry uff, jeśli po nim nie ma buff. Pozdrawiam.

Kawa ma smak twoich uśmiechów Kwiatów wyrwanych z sennych mgieł Trzepot motyli rosą zrosi Codzienność pośród arcy-dzieł 😉

@Jacek_Suchowicz Zrobiło się bardzo puchato, płynnie i melodyjnie... Bardzo pozytywnie. Świat zdaje się być jaśniejszy. Pozdrawiam :)

@Yavanna łzy św. Wawrzyńca-pozdrawiam - 🙂tak kiedyś to nazywali

Ładnie, oczywiście: w komentarzach poprawiam literówki - trzeba mieć szacunek dla podatników, ojej, czytelników... Łukasz Jasiński

@Stracony bardzo mądrze-tak napiszę - pozdrawiam 🙂 @andrew dziękuję i również miłego dnia życzę

@JJS @JJS Trudno doszukać się w tym tekście jakiegoś sensu. A chyba jednakże jakiś tam przekaz z zasady powinien być jakw sądzę. Pozdrawiam :)

@Ewelina A propos szyfrów. Mama mi opowiadała, że w podstawówce z najlepszą i jedyną koleżanką opracowały własny tajny język. Porozumiewały się nim między sobą, by nikt inny nie rozumiał.

@Somalija na zawsze już:) dobrą robotę mi robicie:)

Najbogatszy jest ten, który niczego nie potrzebuje.

@Łukasz Jasiński O, widzisz już Panu wybaczyła wszystkie wybryki... @violetta Nie wiedziałam, że się pokłóciliście...