Ranking

a u mnie cicho nie ma miejsca na hałas i zgiełk i niepokój wszystko mi wyszło bokiem jest spokój wyglądam przez okno pięknie ptaki szybują kwitną kwiaty poza tym nic mnie nie łączy z tym światem pewnie myślisz, że jestem samotna sterczę w tych oknach patrzę w dal lecz tu gdzie nie ma już nic siebie mam śnieg już dawno nie prószy a jednak czasem z zimna poruszy się motyl i zapłacze żałośnie jest przedwiośnie a może to już maj odejdź samotności trwaj

jesteś moim zakończeniem nitką która się wlecze w nieskończoność jedyną myślą przynoszącą wiarę w szczęście jestem twoją służącą rozważ mnie utul ukołysz przypierdol mi wisłocką a potem rozbierz ze wszystkich tych niepotrzebnych wątpliwości nożem i widelcem

Bać się czy nie odwieczne pytanie co jej odpowiedzieć gdy nas dopadnie Jak z nią negocjować jakich użyć atutów by się powstrzymała by zaznała złudy A może w karty zagrać asem ją przechytrzyć może się zagapi przecież wzrok ma trudny Czy może się poddać jej okrutnej woli a potem ku dobremu odlecieć w gondoli

Żuraw Maraton dnia, już w kącie troski, zmierzch dzieli radości po równo. Zwaśniona lekko roztargnieniem, miarkuję noc na próżno... Na żurawiu zawisnął księżyc, blask, ściany markotne rozhuśtał. Splecione cienie znaczą więcej, tężeje krew w czeluściach. luty, 2024

wiej miękkość i lekkość wesołym jasnożółtym jaskrem w dłoniach wypij ze mną latte z hibiskusową różą przykleję płatki nam do ust przepis: Wsyp do dzbanka kilka płatków hibiskusa i kilka pąków róż, zalej gorącą wodą, wlej do filiżanek i dodaj spienione mleko, na wierzch posyp płatkami róż i cieszmy się razem smakiem :)

wycinam obraz światła tnę ciemność bez opamiętania a ona niewzruszona i cała a może pocięta na strzępy tnę ciemność ślepą będąc nie widząc czy ma warstwy a może lepiej nie wiedzieć myślę z kolejnym cięciem może nie wnikać w ciemność jej gry nie podejmować i tak w wysiłkach się sprężam że obraz światła zawieszam od razu robi się jaśniej

Widzę jak cierpisz Kolejny kieliszek opróżniasz Chyba dwudziesty z kolei I to wszystko Tej jednej nocy Wiem ile przeżyłeś To mnie martwi bardzo Zawsze silny byłeś A teraz chyba się poddałeś Wielka szkoda Twój organizm ledwo zipie Jedno whisky dziennie Mocne dragi pewnie też Na nogach się nie utrzymujesz Z słów pozostał tylko bełkot Nieszczęśliwa miłość Zabrała wszystko co kochałeś Dzieci, dom, rozum Zawsze mówiłeś że sobie poradzisz Że wszystko będzie dobrze Teraz patrzę jak leżysz Odszedłeś w spokoju Przynajmniej już nie cierpisz Lecz jakim kosztem Żałuję że nie zdołałem pomóc Pamiętać o tobie będę Po wsze czasy Zawsze byłeś przy mnie Doceniam wszystko to Co dla mnie zrobiłeś Niechaj to będzie apel Dla wszystkich cierpiących Po pomoc nie bójcie się sięgnąć Nie jest to żaden wstyd Hańbą się nie okryjecie...

Staroduszni bujają się po świecie aczkolwiek nauczyli się próbą i błędem nie błądzić wśród meandrów okoliczności. Dawno temu spróbowali i doświadczyli znają sole łez i potworne bóle wojen wymogi czerni i bieli, prawa i lewa wiedzą już kto czerwony, a kto biały modlili się nieraz oraz wyklinali kościoły byli nawet członkami wszystkich partii i tak dalej... Najpełniej poznasz ich po oczach zmęczonych i nawet ciut przebiegłych A może najniezwyczajniej głęboko ziemistych? Staroduszni rozpatrują już naprawdę niewiele ogarnia ich zastanowienie nad właściwością Czy to co czynią jest właściwe? Czy są właściwymi duszami na właściwym miejscu? Czy pobyt, a jeśli tak to kiedy, dobiegnie końca? Z rozrzewnieniem wspominają ilości dawnej miłości. W goryczy pamiętają poprzednie liczne nienawiści. Często lubują się w sztuce, chcą nawet ją tworzyć i pragną chyba opowiedzieć zawiłe dawności. Czynią tak też chyba dlatego że nie jeden raz rozmawiali z Jimem Jarmuschem i oglądali setki rodzajów filmu „Tylko kochankowie przeżyją”. Inspiracja – Zespół Krakersi.

-Mistrzu, wielu pyta, czemu gorzałki nie piję. -Odpowiedz im po prostu: ślubowanie złożyłem, nie zdradzaj zaś niczego lub zasłoń się przysięgą, wtedy dadzą ci spokój i nastawać nie będą.

gołębim? czy jastrzębim? drobnym sikorkowym? czy wesołym kraski? a może wyrywam bocianie i czapli... na orle mnie nie stać.

Ta nimfomanka, znana we Lwowi, na nimfomance psy wiesza z Wschowi. I tak na przemian, psów całe gremia co było dali - wi, lecz nie powi.

tamten obraz za mną w nim mieszkał strach wlókł blisko za sobą klękam nigdy więcej nie dominuj nade mną przestań zadawać rany opuść w milczeniu jak gdybyśmy wcale się nie poznali

Był tam by odbierać złudzenia, wbrew oczekiwaniom w bieli, powoli przechodzącej w żółć. Grzechot kości nasilał się z każdym błogosławieństwem, spadającym na bruk, niczym zwiędłe kwiaty. Nadchodząca cisza była zwiastowaniem jeszcze gorszych sekwencji, gdy z drobnej rączki ciągle wypadało coś na kształt lalczanej główki, świeżo po dekapitacji. Był tam by po prostu stać, z wiele mówiącym uśmiechem na sini ejących wargach.

Wyroki Grzech wypływa z górskiej skały W rzekę zamienił się cmentarną Aż cokoły krwią niewinną zapłakały Kiedy zimni świadkowie zasną? Twoje kłamstwo staje się wężem Co pełznie pewne siebie do mnie Teraz w dłoniach krzywdy leżę A gwiazdy patrzą i nieba ciemne Twoje dłonie kradną mi radości Wyrywając łzy razem z korzeniami Serce puste jak mnich teraz pości Złodziejski koszmar trwa godzinami Ty sumieniu bez dekalogu kości Ty bez oczu duszo w winie cała Niech w pętach cię koszmar ugości By godzina twoja w mrok upadała Bo wyroki dni są silniejsze od tytanu A siły kosmosu władają bez granic Woła moje serce - Boże weź opanuj Tych co zasady wieczne mają za nic Autor: Dawid Daniel Rzeszutek

Gdzieś w blasku słońca, w rozmigotanej zorzy gorącego lata. Czekasz u stóp strzelistej topoli zamknięta ramionami obcego cienia, w szeleście liści… Na skraju czasu, na skraju widzenia biała smuga po odrzutowcu. Znowu mówię do samego siebie, wsłuchując się w swój własny oddech i szept tak jakby we śnie. I mgły z łęciny płyną nisko polami, nad łąkami płyną daleko, za las. W zapachu skoszonej trawy. Byliśmy tu. Jesteśmy. I jesteśmy wciąż… Choć coraz dalej nam do tej woni igliwia, kiedy sen rozpływa się i taje. Czy ty mnie kochasz? Czy kochasz? Ja kocham. Czy wiesz? Powiedz mi. Powiedz… Nasłuchuję. Nie słyszę… Mimo to widzę coś w tym twoim przelotnym spojrzeniu. Jakieś niedookreślenie. Błysk. Cokolwiek znaczy. Śniłaś mi się i śnisz, śniąc wespół ze mną. Choć śniąc osobno, wiem, że jesteśmy razem.. Idziemy… I gdybyśmy mogli tak iść jeszcze w tej ciszy nadciagającego zmierzchu, w której słońce płonie czerwienią. Chciałem jakoś inaczej, prościej. Lecz, cóż inaczej, kiedy miłość rozdziera serce. I nie wiem cóż mam jeszcze, cóż jeszcze… Lęgną się pod płotem czerwone maki. A między sztachetami blask jaśnieje w tej oto godzinie, w której wiatr tarmosi liście łopianu. W otwartych szeroko oknach opuszczonego domu niewidzące spojrzenia przeszłego czasu. Skrzypienie drewnianych schodów od czyichś kroków. Czyich? Twoich? Moich? … niczyich… Przekrzywiona weranda z rattanowym stolikiem i krzesłem. Coś stuknęło o blaszaną konewkę w rozpełzłej przy ziemi koniczynie. Wśród malw i anemonów. W kosmosie podwójnie pierzastym… (Włodzimierz Zastawniak, 2024-02-12)

zdawało się, że jesteśmy przygotowani. przynajmniej duchowo. mało kto bał się powodzi, praktycznie nikogo nie obszedł trzask pękających tam, zapory obracające się w gruzy. gdy nadeszło najgorsze — rozpłak, szloch, i zgrzytanie siekaczy. zdążyłem uciec na drugą wieś. cokolwiek miałem cennego (rubryki, puste tabele, nieotwieralne terminarze, kilka magazynów o kruchych kartkach, annały zbyt delikatne, by je choćby przejrzeć) — poszło tonąć, rozmiękać na dnie. siedzę na dachu czyjejś obórki pogrążony w czarnowidztwie. schwycił mnie tak wielki pesymizm, że to aż śmieszne. na oczy nasunęły się czarne szkła lenonek (skrzywienie typu: widzisz fajne auto i myślisz: "chciałbym je rozbić, najchętniej bym nim dachował"). zalało cmentarze, na powierzchni pojawili się wypłukańcy. wczoraj widziałem całkiem ładną dziewczynę. płynęła razem z rodziną na mumii Bieruta (mało kto wie, że został zabalsamowany, niczym Wołodia L.). pomachała mi, używaną jako wiosło, małą ikoną. uśmiechnąłem się gorzko. pozornie niespajalne łączy się. w bagnie. w bagno.

Witam - cieszy mnie twój komentarz - Pzdr. Witam - fajnie że się uśmiechasz - Pzdr. @Natuskaa - @Tectosmith - dzięki -

a kiedy odnaleźliśmy klucz Chrystus stał przed drzwiami słońce wyczekiwało po drugiej stronie cień naszych ciał błądził w oddali i tylko dzwon w katedrze uśpiony recytował zagubione wiersze Picasso malował wiatr w kolorze bugenwilli ukryłem się w twoich marzeniach w smaku parzonej kawy dotyku błękitu morza w oddechu piaszczystej plaży

wieczorami pił piwo z pięknymi przyjaciółmi blaski świateł na tafli wody opuszczał przystań nie zasłaniając kikutów łodzie wypływały przypływały nie miał nóg ja z opuchniętymi stopami szłam trzymana w objęciach łowił ryby bez dłoni a potem wracał w ciemnych okularach wstawało słońce siedział obok pustej ławki

gdy pada szyby szlochają łzami w ustach sól

już nie leję tyle wody mówię wprost co mnie boli

Słońce od rana w żółtej czapie, do góry ciężko się wdrapuje. Gdy się przypatrzysz, zda się sapie, wełniany obłok sunie w górę. A ludzie jakby snem spętani, Choć budzi zapach mocnej kawy. Lwią paszczą straszą - swym ziewaniem. Odruch silniejszy - nie da rady! W głowie łóżeczko, ciepły kocyk. Morfeusz gotów wziąć w objęcia. Luty w rachunkach kilka groszy zostawi, chociaż mina smętna. Jest szary, bury oraz mokry. Markotność skądciś już wylazła. W tej indolencji człek samotny: nie wie co myśleć, jak ma nazwać? Tu zaniechali, tam wstrzymano i niewskazany przyszły etap. Wszelkie podwyżki - bardzo słabo. Znów polityka - już uciekam. Z okien nadzieje deszcz pozmywa, siąpiąca wilgoć niszczy radość. Błoto idee nam zakrywa, pogoda życia - kartą słabą. Długie wieczory nikną w mżawce, aura powodzie z rzeką niesie. Przycupnęliśmy już na ławce, aby się rozgrzać - lej po secie!

@Waldemar_Talar_Talar cieszę się, z Twojego uznania 🙂 Serdecznie pozdrawiam ! @violetta cóż za lotny rym ! 😄 Pozdr.

.. no jakże to.. do czytania..:) Mnie się spodobał, ale tytułu jakoś nie "kapię".

Treść podoba mi się, peelce udało się po trudach zawiesić.. światło... :) Możliwe, że ostatni wers 'zostawiam poza'.. w.. jw. dwa imiesłowy, można by pierwszy.. ślepa tnę ciemność.. Pozdrawiam.

@jan_komułzykant Widać to nie tylko moja przypadłość. Słowo się rzekło... Nim nimfomanka spod Tarnopola przestała stroić miny do Tola, to Tolo się połapał krzynę, uznał, że wsadza go na minę i trzeba zwiać do Tyraspola. Pozdr.

zimno pojawia się na dworze a drzewa się chylą ku ziemi kiedy nie jestem z Tobą czy to w domowym zaciszu czy w gąszczu ludzkich spojrzeń wszystko zatraca swój kolor i smak nawet powietrze jest inne jakby zgubiło swój pierwiastek niby życie toczy się dalej ale sensu w nim brak celu i tego czegoś co ja właśnie przy Tobie mam kiedy ja z dala od Ciebie przebywam nic mi się nie chce jeść pić oddychać Klaudia Gasztold

@Leszczym Motyw jest...

Ważne są następstwa i cykle. Rozważam możliwości wiele. Fizycy trzymają się czasu, a ja bronię hipotezy zaciekle. * Istotne jest zdarzenie, a nie wyobrażenie.

@jan_komułzykant Postawiłeś wysoko poprzeczkę. Ale próbuję. Może dam radę odpowiedzieć. Pozdrawiam.

Witam - alkohol nie zaleczy ran - Pzdr.

@Natuskaa Popieram takie "wycinanie" i "zawieszanie" i sama je praktykuję, nie tracąc jednak przy tym świadomości istnienia ciemności, bo ona mnie własnie do tego napędza. Ciekawie, emocjonalnie i obrazowo to ujęłaś. Pozdrawiam :)

@duszka Ten apel nie dotyczy tylko tego, jest wiele innych niestety sytuacji nieprzyjemnych związanych z alkoholem @Florian Konrad w jakim sensie? Jest az taki zly czy jak?

Piękny tytuł.

,, Tyś jest ucieczką i moją radością,, Ps 32 całe zagubienie podaruję Tobie Panie odnajdę spokój ciekawość życia prowadzi w nieznane sny mienią się zachęcają fascynujące pokryte słodyczą często zepsute wewnątrz zaspokajają apetyt zostawiając rany spojrzenie na drzewa kwiaty przywołuje Ciebie to Twoje dary wywołują zdrowy uśmiech czyste piękno jak Ty Panie taki chcę być 2 2024 andrew

@violetta Ciekawa mikstura Aż chce się spróbować... :) Pozdrawiam miło, M.

@Natuskaa I rozjaśnienie, co pogody dodaje I naniesienie, człowiek się z nim nie rozstaje Ciekawe przemyślenia rodzą sie z wiersza Dobrze napisane Pozdrawiam miło, M.

@Nata_Kruk Bo kto powiedział, że się nie da? :) Dzięki, że wytrwałaś :)

@Nata_Kruk :) Dziękuję:) @Kościół Zbawienia Słów Dzięki za głos i refleksje :) Trochę bym polemizowała, że literatura szkodnikiem, wg mnie to zależy, co ona niesie i przynosi... Czasem rzeczywiście czarne, czasem kolorowe, a zdarza się może i jasne? :) Tak czy siak fajnie, że miałeś wspaniały dzień:) Również pozdrowienia @Monia @hania kluseczka Dziękuję:)

mnie też przyciąga, szacun, za rymy

@Nata_Kruk Dzięki Ci, dzięki 🙂 . Tak napisać wydało mi się wtedy - i nadal wydaje - właściwym. Powiadasz - >>(...).maleńka "foremka"(...).? Ano, taki wtedy miałem zamysł. Serdeczne pozdrowienia.

@Nata_Kruk Tak zgadza się. Jednak mamy wpływ na nasz stosunek do kolei rzeczy. Pozdrawiam Nato.

@Nata_Kruk Znasz zapewne wiersz Cz.Miłosza …”kurtyzany co witką drażnią pawia „..bo obraz myślę tak.Czasy mamy jakie mamy ale naszych łez niech nie oglądają wszyscy.Dziękuję za wizytę…

Chyba pierwszy raz czytam wiersz o.. chodniku.. zabawnie jest, nawet jeśli skończył w betonowym grobowcu. Pozdrawiam, nie z chodnika..:))

Najważniejsza to zabawa ludzi w życiu:)

Witam - no niby tak - dzięki za czytanie - Pzdr. Witam - dokładnie tak jak napisałeś - życie to ciągła przygoda - Pzdr.

@poezja.tanczy To prawda, tylko czasami pięć zmysłów to za mało, żeby coś dostrzec. Dziękuję za ślad.

Nieobyte i nienaoczne pitu pitu kompletnie pozbawione racji bytu. Warszawa – Stegny, 14.01.2024r.

@Jacek_Suchowicz Luty, a tak jesienne, nostalgicznie się zrobiło. Bardzo ładny wiersz, pozdrawiam!

@Jacek_Suchowicz Zrozumieć siebie, pomaga. Pozdrawiam serdecznie, Miłego dnia