Ranking

Kropił jesienny deszcz, nam się nie chciało jeść, bo byliśmy tak sobą zajęci. Kelner kiwnął na znak, że już pora iść spać, nie zjedzone spaghetti al dente. Założyłeś mi płaszcz, co kupiłam na dniach, zauroczyć cię chciałam czerwienią. Wzięłam swój bukiet róż. Ach, wręczyłeś mi tu! Me uczucia się nigdy nie zmienią. Wieje jesienny wiatr, nam się nie chce iść spać, podrepczemy alejką wtuleni. Kelner zamknął już drzwi, w mroku: cienie i my. Cienie -smutne, my- rozanieleni.

Miłość Chciałbym wyłowić z bezbarwnej otchłani ostatnie kolory tej pięknej jesieni. Chciałbym przywołać myślą wiosenną raz jeszcze czas, którego już nie ma... Chciałbym malować twoimi dłoniami ten świat niebieski, który już znamy, zapisać strofy w srebrnych zwierciadłach, I zamknąć w przestrzeń ten czas niemały. Chciałbym... Kocham ten moment, kocham niezmiennie. Imienia nie znam bo jeszcze nie wiem, Jak przyozdobić słowa srebrzone, Jak zapamiętać chwile bez ciebie... Chciałbym napełnić dzbany barwami, Niech płyną w odmęt, niech płyną stracone. Niech stanie się światło, niech gwiazda mami, Niech będzie przyszłość zaraz za słońcem. Chciałbym... ... Wiersz powstał pod wpływem dyskusji dwóch pań na naszym forum o tym jak banalna i beznadziejna jest miłość i w ogóle taki tytuł wiersza. Czy naprawdę jest banalna, oceńcie sami.

Small Talk Naprawdę się w tym gubię, no bo ileż można? Stanęła przy mnie w windzie jakaś tam osoba, I pyta o kanapkę - że jej się podoba, Że niby bardzo pyszna, ładna i najzdrowsza. Wysiadła, no nareszcie, super, że już poszła… Kolejna znów nadchodzi, wsiada i od nowa Zaczyna się łańcuszek: Ależ się pan schował, Jechałam dzisiaj z panem, pewnie pan nie poznał… I wciąż ich to nie nudzi, w kółko, wciąż to samo, Jak gdyby się martwili, że znów nie zrozumiem Sentencji, które przecież słyszę co dzień rano, A które już z pamięci recytować umiem. Uciekam, by kanapką móc się wreszcie zająć; Z daleka ktoś mnie wzrokiem szukać już próbuje. --

Czyżby to był koniec? Nic już więcej nie ma? Ściana za wysoka i zamknięty temat? Czyżby nic już w dali nie czekało na mnie? Czyżby to był koniec, tak dziwnie i nagle? Czyżby żadnym sprytem nie dało się obejść? Ani nawet cudem wspiąć się, przejść, przeboleć. Takie rozwiązanie spada prosto z nieba. Co ma zrobić umysł, gdy już więcej nie ma? Nici z targowania i Bóg nie pomoże. Koniec trasy. Koniec! to nie pauza w drodze.

Tak samo grał już kiedyś - pamiętam, Nałgał gałęzi nagiej batutą, Że nam pisane jest jakieś jutro. Strzeż się, nad wszystko strzeż dyrygenta! By nie tknął szyby, ręce mu utnij. Nie może sięgnąć złudzeń membrany, Bębnić, że dla nas są przewidziane Wspólne melodie inne niż smutek. Wiał dziś podstępnie - szumem w harmonię Wejść usiłował z moją pamięcią, A gdybym w okno nie huknął pięścią, Nuciłbym za nim - byłoby po mnie.

znów zapragnąłem mielić palce lizać saletrowe suszone lśniące pętko najlepszej wierszokiełbasy od rzeczy... do rzeczy wzrusza mnie powaga to ujęcie spraw na teraz prześlizgnął się jeden dzień wyglądając szorstkiego jutra za mało mam choć nigdy więcej wczoraj podpowiedź już znasz - kolejne zdjęcie kota *** post scriptum przepraszam ale za cholerę o czym wiersz ***

Gdybyś tylko wiedział… Ile myśli w mojej głowie o tobie. Ile westchnień nad niedopitą kawą. Ile snów ułożonych pod poduszką. Ile dni pustych co płyną niemrawo. Gdybyś tylko czuł… Jak łza z tęsknotą spływa po policzku. Jak obejmuje Cię moje spojrzenie. Jak każdy dowód twojego istnienia serce moje delikatnie wprawia w drżenie. Gdybyś tylko wiedział… Poprawiłbyś lekko kosmyk moich włosów i powiedział: „ Daj spokój”.

że ograbiam z siebie świat niebo ziemię miłość i że po kawałku jest ich - bez mojego ciężaru i kształtu mniej musiałam sama się rzeźbić i nieść nie wiedziałam jak

obojętne o boje boje toczą wciąż na powierzchni

A przejrzysty będzie czas, Transparentny - niezauważalny, Żar naszych emocji, chłodny Gdy poddamy się tej chwili, Teraźniejszości poczujemy się godni Zaplątani w cudzego życia sieciach, Postradaliśmy zmysły, żyjąc tylko nimi Przekomarzając się z odbiciem w lustrze, Wierząc w swoje własne twarze Zostaw wszystko czego nigdy nie posiadałeś, Zabierz to co już masz w sobie, Ujrzyj płótno co kryje się pod obrazem Z dala od krainy marzeń, przeszłości poparzeń, przyszłościowych wydarzeń.

Ja od dzieciństwa tak nie miałem Jak inni mieli — nie widziałem Jak inni widzieli — pasji mych Nie czerpałem ze źródeł wspólnych— I nie ze wspólnych źródeł brała Się ma rozpacz — ani nie grała Radość w sercu do tych samych gam— To co kochałem — kochałem sam— Wtedy — w dzieciństwie — gdy zaczęła Się burza życia - wypłynęła Z głębin tego co dobre i złe Tajemnica co wciąż wiąże mnie— Z krynicy gdy wodą broczy— Z cynobrowych górskich zboczy— Ze słońca kiedy mnie otacza I jesienny blask roztacza— Z błyskawicy co przebija Niebo i chmury gdy mnie mija— Z huku grzmotów, aż po burzę— I z kształtu ujrzanego w chmurze (Gdy reszta Nieba niezmącona) Zobaczyłem tam demona— I Edgar (1826): From childhood’s hour I have not been As others were—I have not seen As others saw—I could not bring My passions from a common spring— From the same source I have not taken My sorrow—I could not awaken My heart to joy at the same tone— And all I lov’d—I lov’d alone— Then—in my childhood—in the dawn Of a most stormy life—was drawn From ev’ry depth of good and ill The mystery which binds me still— From the torrent, or the fountain— From the red cliff of the mountain— From the sun that ’round me roll’d In its autumn tint of gold— From the lightning in the sky As it pass’d me flying by— From the thunder, and the storm— And the cloud that took the form (When the rest of Heaven was blue) Of a demon in my view—

Portalowy skwerek. Ten dzień pamiętam przez mgłę. Słońce przebić się chciało. Skwerek pośrodku miasta. Wokół ludzi zbyt mało. Szedł z opuszczoną głową choć miejsce na laury miał. Ten który zdradził słowo, ambicje ukryte w kieszeniach, powoli krok po kroku… Świadomie został sam? Ona na skwerku czekała. Może widzieli się już? Wenus z dawnych obrazów. Zawirował jej świat? Spotkali się po raz pierwszy? Nagle przyszło olśnienie… Portal ich objawieniem i dzisiaj to ich czas. Rozmowy ich będą ciszą? Czy w głowie kreślą plan? Łzę na policzku on zetrze wytartym rękawem swym…. Przysięga przegrana z Portalem zabiła Wieczności smak.

mój dom to nie tylko ściany i przestrzeń wpisana w obecność lecz miejsce na rozgwar ze zgodą na ciszę remedium na prozy konieczność

umierała od głowy potem od nóg w niskiej trumnie zobaczyłam swoje kości bardzo szczupłe długie ręce z guzami przy nadgarstkach narośla na czaszce za uszami i resztę którą ukrywam kładąc kolorowe sukienki błyszczące kolczyki o fantazyjnych kształtach pracowita milcząca jak ja nigdy nie ścinała włosów wnuczka tundry i błota nieprzenikniona prosta jak

co to jest grzech czy to chwila słabości czy niechciany błąd a może grzech to prawda o człowieku który nie te otworzył drzwi co to jest grzech pytam was pytam siebie mając nadzieje że na końcu życiowej drogi uświadomię sobie czym on był

komu zniszczono kochaną rzecz na jego oczach dla niszczyciela to tylko rzecz więc jest niewinny (?) dla mnie - część mnie ale boli jak całość

pręgi na plecach mrok latarnia gaśnie ostateczny cios bez kalejdoskopu konasz jaki więc sens gdy tęcza jest zmieszana z szarym tłem

Bezlitosna marność Co zrobić mam, gdy wszystko jest rozmyte I wciąż poplamione, choć nie rozumiem, Dlaczego i z plam obmyć się nie umiem. Gdzie skazy? Gdzie są skazy te ukryte? Gdzie, gdzie? – Gdzie leży to, Czego ja dzisiaj, teraz szukam? Nie mogę spytać. – Co? Czy zniknę i siebie oszukam? Co czynić mam, gdy płoną domy moje? Nie wiem – jestem mały, jestem najmniejszy! Gdzie jestem? Kim? Ja – coraz pustszy, mniejszy? Nie ugoszczą mię królewskie ostoje! Gdzie, gdzie? – Gdzie leży to, Czego ja dzisiaj, teraz szukam? Nie mogę spytać. – Co? Czy zniknę i siebie oszukam? Gdzie leży, gdzie leży, czego szukam? Wszystko, co tworzę – leży i gnije! Czy ja samego siebie oszukam, Gdy powiem – (powiem) – iże już żyję? Gdzie leży, gdzie jest to, czego szukam? Wszystko, co tworzę – leży i gnije! Czy ja samego siebie oszukam, Gdy tylko powiem – (powiem) – że żyję? Gdzie, gdzie? – Gdzie leży to, Czego ja dzisiaj, teraz szukam? Nie mogę spytać. – Co? Czy zniknę i siebie oszukam? Pierwszy mój wiersz ze średniówką.

Jakieś truchła, rozwarte gęby maszkaronów… To tu, to tam nieznośne pokrzykiwania, mlaskania oblizujących się lubieżnie zwidów. Ich czerwone usta, nabrzmiałe, przekrwione usta… Ich rozwarte, bliskie śmierci ramiona, jak te poroża wyostrzone cierpieniem. Kto tu jest? Ja tu jestem Chodzę wkoło, błąkam się, rozgarniam z metalicznym pogłosem jakieś porzucone sprzęty, radiole, kineskopy starych telewizorów… Cuchnące trupim tłuszczem, zastałym w trzewiach frezarek smarem. Pełno ich tu. Podnoszę z podłogi, upuszczam. Odrzucam, podrzucam, przerzucam… Ostukuję młotkiem, żelaznym prętem to tu, to tam… Jakieś zakamarki, załomy, otwarte, zamknięte żelazne drzwi… Za nimi kolejne i kolejne zakręty, pomieszczenia, fabryczne hale… Plątanina korytarzy, prowadzących donikąd rozgałęzień, arterii… Półmroczne, pełne pajęczyn, opiłków żelaza… Ściany. Pełne złogów ściany. Zbroczone chłodziwem, potem i krwią. Przez wąskie, wysokie okna katedry wsącza się szary świt, który pada na kamienny katafalk, na zardzewiały złom, plątaninę kabli… Skąd tu nagle krzyż? Wielokrotne spojrzenia czarnych oczu… * Chyba się obudziłem z aureolą światła nad głową. Wisząca lampa niczym słońce, ale to noc, okrutna noc spotęgowana w swojej maestrii lodowatej pustki. To noc… Ta oto noc Ta noc… Siedzę na podłodze z dębowych, ułożonych w jodłę klepek. Siedzę, a może i leżę. Nie wiem. Tam, nade mną, a może poza mną... Gdzieś w oddali drugiego pokoju, Po drugiej stronie mrocznego przedpokoju… Wchodzi się do niego… — wychodzi po miliardzie lat… Siedzę na podłodze, oparty plecami o zimną ścianę. W dłoniach: „Opowiadania odeskie”, Izaaka Babla. Przynajmniej jakiś jeden konkret w tej całej pozazmysłowej gmatwaninie nie wiadomo czego. Chyba czytałem. I czytam wciąż. Poznaję te odległe w czasie historie… I tak oto Benia Krzyk, wygłasza mowę nad grobem swojego przyjaciela. Nad jego głową słońce w kolorze sepii, w pełnym jakichś chropowatych przebłysków niebie. Tak, jak na starej, celuloidowej filmowej taśmie… Coś mówi… Porusza ustami jak mój nieżywy już ojciec, podczas nagłych odwiedzin we śnie. I mówi… Nasłuchuję, lecz zamiast słów, tylko szumiąca w uszach, piskliwa cisza gorączkowego zwidu. Znowu się tego namnożyło w formie mżących, kalejdoskopowych plam, kiedy zaciskam je mocno powiekami. Pełno tu jakichś kantów, geometrycznych figur, niekończących się fraktali. Nachodzących na siebie, przenikających się nawzajem spiral, jak w ciągu Fibonacciego. Ktoś tu bez wątpienia jest. Jest i we mnie, i na zewnątrz. Wszędzie… Ktoś tu jest zatopiony w melancholii przeszłego czasu. Ktoś tu jest. Przechadza się w tę i z powrotem. Chodzi wkoło. Schodzi, gdzieś spod sufitu, podnosząc ręce w geście tryumfu. Wygraża palcem, wygłasza coś oskarżycielskim tonem… I wszystko zatopione w piskliwym szumie gorączki. W kompletnej głuchocie. Bez sensu to i jakieś niedorzeczne. Lecz już niedowidzę. Nie widzę konturów rzeczy. Pulsująca, rozmazana plama przybliża się, to znów oddala… Jakby oddziela się od reszty… Płynie… * Otwieram oczy. Jadę w pustym przedziale pociągu. Za oknami mrok. Odbita w szybie zniszczona twarz. W moich dłoniach… Cóż w moich dłoniach… Jedynie próżnia, pamięć twojego dotyku. Ostatnie kęsy wspomnień, przelatują z szelestem ptasich piór, wylatują, mkną… W pustym przedziale pociągu puste, obite czerwonym skajem siedzenia. Ze śladami wgnieceń po nieżywym ojcu i nieżywej matce, kiedy byli tu jeszcze za życia. I mimo że umarli, to czasami ich widzę. Machają mi wtedy z daleka, kiedy przychodzą razem albo osobno. Albo, kiedy odchodzą, gdzieś, nie wiadomo gdzie. To dowód na to, że są. Metafizyczny bardziej, ale zawsze. Tak więc leżę na linoleum, mrużąc oczy od światła. Przesłaniam je rozkrwawionymi palcami po delirycznej walce ze ścianą. Zaiste, zimno tu i samotnie. Toczy się w tę i z powrotem pusta butelka po alkoholu. Zdążył się już rozlać w żołądku cudownym ciepłem. Na podłodze wyrwana z zeszytu kartka, pożółkły ze starości, podeptany list… Coś pisałem, lecz zapomniałem, co. Jarzeniówki przygasają w rytm stukających kół. Dokąd ja tak jadę? Do ciebie? … donikąd… w noc… (Włodzimierz Zastawniak, 2023-11-28)

komentarz Sylwkowi Przyjdź, przy kominku usiądziemy, by kryształowy dzban wypełnić. Znowu zaczniemy zbierać chwile, chociaż przed nami blask jesieni. Ten dzban już nie raz nam z rąk wypadł i na kawałki się rozleciał. Posklejaliśmy zrozumieniem, by wejść w następny życia etap. To fakt, że nie da się napełnić gorącym płynem cichych pragnień, lecz idealnie gra z półcieniem rzeczy przyziemnych - tych mniej ważnych. Przecież doń czułość można zbierać, radości, smutki wspólnej weny. Zwykłą miłością chociaż teraz, ten kryształowy dzban wypełnić. 2017

Krwawe ślady na ciele (Czy to ból istnienia?) Tego sam nie wiem I czytam między wierszami Bajki smutkiem napisane (To jest poezja cierpienia)

Bo to tu nie ma, to stary wierszyk. Prawdopodobnie był na moim starym koncie ;> Ale wygrzebałem! Small Talk dzień rozpoczynam kwadrans przed strachem kończę ze zmierzchem o wpół do smutku pomiędzy na nic drętwe czekanie jakoś tam leci - wiesz - powolutku ropa się sączy z ran w mej wartości i przełyk ściska mi pętla reguł gdy twarz unoszę - wnet na nią padam lepiej czy gorzej - cóż - po staremu brak duszy bratniej która zrozumie jak życia kęsy trudno mi łykać która - gdy trzeba - ze mną zapłacze u mnie w porządku - dzięki że pytasz

"wiedzieć, jak się zgubić"... Świetnie to ująłeś! I uświadomieś, że przez wiekszą część mojego życia gubiłam się oddalając się od życia, a więc zatracałam, a można inaczej - w jego kierunku :) Dziękuję Ci i pozdrawiam! @Wędrowiec.1984 Miałam na myśli zmartwychwstanie ciała. Dusza nie umiera, ale o ile wiem, własnie w niej jest pamięć rodzaju jej cielesniej powłoki, a ta "pamięć" pochodzi od Boga. Jednak nie jestem wystrczająco obeznana w tej dziedzinie, dlatego nie wykluczam, że mogę się mylić. Moja wiara rozwija się obecnie bardziej w kierunku istnienia Boga i mojej realcji z nim, mniej wnikając w konkretne dogmaty, ale pozostaje otwarta. Miłego dnia :)

A więc nie jestem z tym sama. Takie mam wrażenie, że u wielu ludzi tak jest. Ale zauważam równiez, że mogę już temu trochę przeciwdziałać i jest nieco lepiej. Tego im i Tobie życzę. Dziękuję Ci za otwartość i przychylność :) Pozdrawiam. Bardzo ciekawe, głębokie i szerokie spojrzenie na temat! Tak, materia i energia (też chyba ta duchowa), z której się składamy, nie zamienia się w nicość, - wierzę w to. Jednak jej niepowtarzalna forma i "ciężar", którymi każdy z osobna jest, mogą zostać wszechświatu (przejściowo?) mniej lub bardziej odebrane, też (a może tylko?) za naszego życia, też przez nas samych... "Wykrawanie" i "okruchy" to bardzo wyraźnie to obrazują. Dziękuję Ci! :)

@Tectosmith W porządku nie ma problemu pozdro;) @Annie Ilu czytelników tyle opinii pozdrawiam ;) @Nata_Kruk W pełni się zgadzam pozdro ;)

@Pan Ropuch Działa na wyobraźnię a to chyba najważniejsze. Pozdrawiam.

Pomimo całej, podkreślonej na końcu przez Autora, absurdalności tekstu, to powyżej wygląda mi na przypadkowy błą. :) (prześlizgnął?) A tak w ogóle, to znam ten stan :). Czasami samo się pisze... i czasami nawet z sensem ;) Pozdrawiam :)

Z cyklu: Na ringu, czyli kto jest kim 25 cios Boga: Bóg został kiedyś Zamknięty w szpitalu Złamał nogę Nie było jednak żalu Stało się, to się stało Nie to, żeby to było mało Ale się skakać zachciało To się wyskakało I Bóg się dowiedział Jak szpitale działają Ile się w nich je I do czego skłaniają Zobaczył jak ludzie cierpią I jak z bólu się zwijają Zobaczył jak dużo jeszcze I od zera zaczynają Jak dużo do zrobienia Żeby zdrowie zdrowiem zostało Od zera zaczynają I idą całą zgrają I się zastanawiają Jak dużo jeszcze mają Zrobić by z uścisku choroby Się wyswobodzić Załamanie się zrosło Nie ma już po nim śladu Ale Bóg zapamiętał Skład i rodzaj układu Jaki rządzi w szpitalach I kto kogo leczy Kto na czym wygrywa A kto w przepaść leci Bóg się nauczył swoje I już umiał I już zrozumiał Że ludziom potrzebny jest umiar. //Marcin z Frysztaka Wszystkie moje książki Za darmo Znajdziesz na stronie: wilusz.org

Pewien poeta pisał wiersze wytrwale że oto ideologicznie z panem Bogiem mu nie po drodze zapisał cały kajet diabelskich wierszyków piekielne i wyszukane najgorsze historie (nie dogonisz kto kogo czym i jak dużo krwi) Poeta jak każdy poeta zapisał się na śmierć zmęczył się tutaj jak mało kto nałogi – jak to nałogi poetów – nie pomogły wyciągnął – jak każdy – nogi do grobu (różnica tylko taka że może trochę szybciej) Trzeba było zapukać choć pukać tam nie chciał w bramy nieba żelazne i bliskie opowieściom Pan Bóg – co niepojęte – przyjął go do swoich no i zabrał do nieba, a nie do Avalonu (ot takie boskie można rzec że niedopatrzenie) Poecie jak to poecie podobało się tam nie bardzo społeczność miał za lekko nierozumną znudziło mu się jak wszędzie nie pasował jak zawsze uciec chciał jak najdalej co trwało całą wieczność (ja też poeta wyobrażam sobie właśnie że mu nie zazdroszczę) Co robić? Ot poeta znów wyciągnął zeszyt i zaczął znów pisać te diabelskie wierszyki pokazywał je zresztą niejednemu z aniołów silił się silił, mnóstwo niepoświęconych liter ba przekleństwa a Bóg jak to Bóg wszechwładny i chyba trochę złośliwy... (łatwo się domyśleć że wcale nie wypuścił) Warszawa – Stegny, 27.11.2023r. Inspiracja – poeta Error Eros.

Ptolemeusza, Petroniusza i wszystkich na P Wszystkich greków, neo i... Zresztą reszty nie trzeba znać wreszcie, Szanuję Monthy, chociaż wąż mu się przyplątał A Sztaudynger pióro zakopał w Zakopanem. Mam dość środków i skorzystam z nich. Najlepszy to złoty, Euro środek jeszcze się kury nie dorobił, A kogutom zawsze wolno piać.

i tak zachodzę w głowę jednym słowem a na dwoje babka wróżyła

@Wędrowiec.1984 Lepszy rydz niż nic. Chciało by się więcej, ale ludzie się boją głębszych rozmów. Zatem ograniczają się do tego, co dla nich dostępne. I stąd się biorą gadki szmatki.

@Walka z Czernią Wiersz rozpaczliwie pytający..., dlatego pasuje według mnie to powtarzanie pytań - rozpacz to robi. Byc może zycie usłyszy i podszepnie właściwą odpowiedź, która ją uspokoi, bo uwalni do dalszej drogi otwierając na sens. Tego życzę podmiotowi lirycznemu. :) Pozdrawiam.

@iwonaroma Też nie czytam erotyków, generalnie są nudne... ale lubię je pisać... 😊, zawsze jest to wyzwanie, mierzenie się z najbardziej nieuchwytnym tematem... Dziękuję za głos w dyskusji, pozdrawiam 🙂 To ja inaczej się wrodziłam... Oglądasz obrady sejmowe pod nowym przewodnictwem? DZIĘKUJĘ 😊, a to ja już nie wiem, bo jest listopad i energia ciemna jest wzmocniona...

@Somalija tak, wiem, piosenka, za mało @violetta rozgrzewasz się herbatą i rozgrzewasz JEJ sałatkę z burakami?

Odejdź – nie podchodź, daj nic nie myśleć Idź w kakofonię, rozcieram szminkę Kawą podlewam zmarszczki, zastrupłą Zapamiętałą, i tak już zmiętą Bibułę twarzy, późno i próżno Eksces się zdarzył - denko obeschło Tyle zostało – żyły, pergamin Ziarno zasiane trochę podrąży Jutro zakwitnie – stanie się rdzeniem Nowej zabawy, to niebo-piekło Kładą się cienie, rozum się traci A całą resztę jakoś się znosi Schowam na później ciemnowidzenie

@Dragaz Podoba mi się skromna forma, jasność i głębia wypowiedzi Twojego wiersza. Pasowałoby mi tylko do przesłania lepiej, gdyby mówił o duszy ("krwawe ślady na duszy"). A nazwanie poezji cierpienia "bajkami smutkiem napisanymi" po przemyśleniu wydaje i się trafne i oryginalne. Pozdrawiam :)

Pajęczyna Kiedy szedłem dróżką wąską, Skaleczyłem nos gałązką, Gdyż o jakąś zahaczyłem. Z bólu w niebo głosy wyłem. Podniosłem się, bo upadłem, A wtem w pajęczynę wpadłem, Która duża, lepka była. Wpadka ta mnie przeraziła! Pająka to rozzłościło. Coś jego dom rozwaliło! Swych kolegów wiernych zebrał. Na tego, co mu odebrał Mieszkanie, armię nasłać chciał. Sprytny plan zemsty bowiem miał! Kiedy znów tą dróżką szedłem, I gdzie upadłem, doszedłem, Coś mnie bardzo przeraziło. Ile tam pająków było?! Wszystkie do boju ruszyły. Wojowały, aż zabiły. Ten wiersz został przeze mnie napisany jeszcze wtedy, gdy moja rymowana poezja nie trzymała równego rytmu.

Może dlatego, że głeboko i odważnie w siebie zajrzałam :) Dziękuję Ci i również serdecznie pozdrawiam! @Wędrowiec.1984 Tak, właśnie o tą "zmianę formy" mi chodzi, i o to, że nasze części składowe - choć nie zanikają i nie tracą swojej masy - mogą połączyć się inaczej i może nie w jedną lecz więcej form... Wierząc w zmartwychwstanie można jednak temu zaprzeczyc, bo według tej wiary, Bóg "zachowuje nas w pamięci" i "odtwarza" w jeszcze czystszej, prawdziwszej, właściwej nam formie. Dziękuję Ci za ciekawą odpowiedź :) Ja dopiero od niedawna zaczęłam konkretnie tego się uczyć - dać się rzeźbić i nieść i rozpoznać czemu i komu. To właściwe poddawanie się życiu i współdziałanie z nim to wielka sztuka, ale też pasjonująca. Dziękuję! :)

@staszeko świetnie to wymyśliłeś:) do Janka należy decyzja ale może? ; nie obojętni sobie oboje toczą boje o oboje muzyka na powierzchni

Za mało muzyki. Może by tak: obojętne o boje boje toczą o obój Tutak w klatce 0:22 masz piękne wejście oboju:

@Walka z Czernią Fajnie, piszesz sercem I ruszyłeś temat wiecznie aktualny "Bo tylko wiarygodny jest artysta głodny" No i w sumie tak to działa Co na sprzedaż, to nie dotyczy duszy, lecz ciała A prawdziwa sztuka płynie z duszy Pozdrawiam serdecznie

@sam_i_swoi Umiar jest szeroki i raz rozpoznany zostaje z człowiekiem Trzeba go zrozumieć. Jakie daje korzyści. A nie skakać ze skrajności w skrajność, myśląc że to normalne

@Rafael Marius Patrząc na babcię w trumnie zobaczyłam jak bardzo jestem do niej podobna...

Tego to chyba nikt nie wie. Uczymy się przez całe życie.

... Dziękuję :)) jak pokrzepiająco :) Dziękuję 🌼 :D ;) :) ... Dzięki i również zdrówka Przykre doświadczenie, oby nie powrotne. Dziękuję:) :) Dziękuję, hej :) @Marek.zak1 @Tectosmith Podziękowania

@Tectosmith banalne są stereotypy na temat miłości, nie sama miłość, piękny jest ten wiersz :) naprawdę pozdrawiam :) Też mi się tak wydawało, ale sprawdziłam i obie formy są poprawne!

Może w tym przypadku zawrócić :)

Monia... czasu nie zawrócimy, ale mamy pamięć, te/ tamte... itp.. zdarzenia żyją, w nas.

;) Również pozdrawiam Dziękuję:) Również miłego :) :) Dziękuję @Marek.zak1 :) dziękuję